Δεν είναι εύκολο να μιλάμε για το θάνατο. Είναι ένα θέμα που είτε μας τρομάζει είτε μας στενοχωρεί. Στην εποχή μας προσπαθούμε να τον εξοβελίσουμε από κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Όμως αυτός παραμένει εκεί. Αδυσώπητος, αναπάντεχος, αναπόφευκτος. Κανείς μας δεν ξέρει πότε θα πεθάνει αλλά ξέρουμε όλοι ότι δεν θα αποφύγουμε αυτή τη μοίρα.
Βέβαια, αυτό το γεγονός είναι που μας κρατά και σε μια κάποια εγρήγορση. Τόσο πνευματική όσο και πρακτική. Προσέχουμε την πνευματική ζωή μας για να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που βρεθούμε ενώπιον του Κυρίου. Κάνουμε ένα σωρό πράγματα στην καθημερινότητά μας γιατί δε τολμάμε να τα αναβάλλουμε μήπως και μας προλάβει ο θάνατος.
Και ενώ όλα αυτά σκιαγραφούν μια μάλλον αγχωτική και δυσάρεστη κατάσταση, για εμάς τους χριστιανούς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για εμάς ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι μια αρχή. Είναι η αρχή μιας ζωής κοντά στο Χριστό. Είναι η αρχή της ζωής για την οποία προετοιμαζόμαστε και μοχθούμε σε τούτη εδώ τη ζωή. Ο Χριστός ήρθε και κατήργησε τον απόλυτο και τελειωτικό χαρακτήρα του θανάτου. Δεν τελειώνει η ζωή μας στο θάνατο. Τότε αρχίζει η αιώνια ζωή. Δε χάνουμε τους φίλους και τους συγγενείς μας επειδή πέθαναν. Τους συναντούμε σε κάθε λειτουργία, εκεί όπου κατά τη Θεία Κοινωνία κοινωνά ολόκληρη η Εκκλησία και η μαχόμενη και προσευχόμενη, δηλαδή οι ζωντανοί αλλά και η θριαμβεύουσα, δηλαδή οι κεκοιμημένοι. Γι' αυτό άλλωστε και μνημονεύουμε τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων στη πρόθεση.
Με την Ανάσταση του Κυρίου, ο θάνατος νικήθηκε. Με την Ανάσταση του Κυρίου, την οποία θα ακολουθήσουμε όλοι οι Χριστιανοί κατά την υπόσχεσή Του, ο θάνατος από τέλος έγινε πέρασμα. Φυσικά λυπόμαστε για όλους όσους έχουν κοιμηθεί και με τους οποίους έχουμε προσωρινά αποχωριστεί. Αλλά πλέον αυτός ο αποχωρισμός δεν είναι τελειωτικός. Δεν είναι απόλυτος. Και σήμερα, ενώ προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους μας, παράλληλα χαιρόμαστε γιατί γνωρίζουμε πως ο θάνατος έχει νικηθεί από Αυτόν που είναι η πηγή της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου