Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Ο χυδαίος αθλητισμός του κυνηγιού



Νομίζω πως το κυνήγι δεν είναι ούτε άθλημα ούτε ψυχαγωγία ούτε κάποια αναγκαιότητα. Νομίζω πως είναι μια ξεκάθαρα χυδαία πράξη, ένα είδος βλασφημίας απέναντι στον κόσμο που έφτιαξε ο Θεός και που τον παρέδωσε στον άνθρωπο για να τον προστατεύει. Καμία ανάγκη δεν καλύπτει το κυνήγι παρά την εγκληματική ροπή του ανθρώπου. Άλλωστε αν εξαιρέσουμε κάποιες φυλές ιθαγενών σε Αφρική, Ασία, Ν. Αμερική και ίσως στην Αυστραλία, οι άνθρωποι δεν περιμένουν αν τραφούν από το κυνήγι. Και ποιος άλλος λόγος υπάρχεις για να σκοτώσεις ένα ζώο; Ούτε μπορεί να θεωρηθεί από καμία άποψη άθλημα. Ο άνθρωπος, ευφυής και πονηρός, στήνει παγίδες σε ζώα τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν συνήθως τέτοιες καταστάσεις αφού είναι εκτός της φύσης τους, ενώ είναι και πλήρως εξοπλισμένος.

Αν το θεωρήσουμε αυτό το πράγμα σπορ τότε και στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, η μία ομάδα θα πρέπει να κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο με τα μάτια ή τα πόδια δεμένα. Ή στην πυγμαχία στον έναν από τους δύο πυγμάχους δε θα επιτρέπεται να αμύνεται ή να χτυπάει. Αν αυτά τα δύο παραδείγματα σας φαίνονται σαν σπορ τότε ναι και το κυνήγι είναι σπορ. Αλλά ο κυνηγός δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν συμπλεγματικό ανθρωπάκο που προσπαθεί να αποδείξει(σε ποιον άραγε;) ότι έχει κάποια αξία επιδεικνύοντας μια τεχνητή και ψευδή ανωτερότητα εις βάρος κάποιων ζώων, συνήθως πτηνών, τρωκτικών και άλλων φυτοφάγων ζώων. Αλλά η όποια ανωτερότητα μπορεί να αποδειχθεί μόνο αν ο άνθρωπος βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον όπως και τα ζώα. Χωρίς εξεζητημένο εξοπλισμό και ενδυμασία, χωρίς έτοιμες παγίδες. Μόνο με τα χέρια και το μυαλό του. Εκεί, ναι, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για σπορ και αθλητισμό...

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14)

    Πώς να γιορτάσω τη Γέννησή σου Κύριε, όταν τις χαρμόσυνες μουσικές φτιάχνουν από το κλάμα παιδιών που ακούν τις βόμβες να σφυρίζουν; Πώς...