Ο Άσωτος Υιός

 

Είναι γνωστή και πολύ αγαπητή η παραβολή του Ασώτου που διαβάσαμε σήμερα. Έχει επηρεάσει την κουλτούρα του Ελληνικού και του Δυτικού πολιτισμού και ο "Άσωτος Υιός" έχει μείνει σαν έκφραση για να περιγράψουμε είτε κάποιον που ζει μια ζωή γεμάτη υπερβολές και εξαλλοσύνες είτε για να περιγράψουμε αυτόν που γυρνά μετανιωμένος από μια τέτοια ζωή. 

Θα μπορούσαμε σήμερα να κάνουμε ένα πολύ ωραίο και ασφαλές κήρυγμα μιλώντας για τον Άσωτο γιο που δεν εκτίμησε όσα του πρόσφερε ο Πατέρας του και πήρε το μερίδιο που του αντιστοιχούσε και κατέληξε να παρακαλά να τραφεί από την τροφή των γουρουνιών ή να πούμε για τον Πατέρα που χαίρεται τόσο πολύ για την επιστροφή του γιου του που όχι μόνο του δίνει την πρότερη θέση στο σπίτι αλλά και ακόμη καλύτερη ενώ παραθέτει ολόκληρη γιορτή για την επιστροφή του ή για τον μεγαλύτερο γιο που ενώ κι αυτός χαίρεται όλα τα αγαθά που έχει ο Πατέρας εν τούτοις διαμαρτύρεται και θυμώνει με τη γιορτή που οργανώνεται για την επιστροφή του ασώτου αδερφού του. Αλλά αυτά έχουν ειπωθεί αμέτρητες φορές και θα ειπωθούν άλλες τόσες. 

Ας σταθούμε σε κάτι άλλο. Γιατί θεωρούμε ως αρνητικό πρότυπο τον Άσωτο Υιό; Επειδή δε σεβάστηκε τον πατέρα του; Επειδή ζήτησε επίμονα και πήρε το μερίδιο της περιουσίας του και πήγε να ζήσει όπως ήθελε; Οι περισσότεροι, ίσως και όλοι, θα απαντούσαμε καταφατικά και στα δύο παραπάνω. Και θα ήμασταν όλοι εμείς πρώτης τάξεως υποκριτές. Γιατί; Επειδή ενώ λέμε πως είμαστε αντίθετοι σε μια τέτοια συμπεριφορά, είναι πάμπολλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι σημερινοί επιτυχημένοι, οι οποίοι έκαναν ακριβώς το ίδιο. Πήραν το μερίδιό τους, εγκατέλειψαν το σπίτι τους και έκαναν τη ζωή τους. Αλλά αυτοί στάθηκαν τυχεροί. Δεν κατέληξαν άστεγοι αλλά μεγιστάνες. Έκανα περιουσία τεράστια ή απέκτησαν διασημότητα μεγάλη. Και αυτούς τους έχουμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας. Έτσι δεν είναι; Ας σκεφτούμε την παραβολή αλλιώς. Αν ο άσωτος υιός δεν έχανε όλα τα λεφτά του αλλά γινόταν ακόμα πλουσιότερος και γυρνούσε σπίτι του μετά από χρόνια να περηφανευτεί στον πατέρα του για την επιτυχία του, θα τον λέγαμε άσωτο ή προκομένο; 

Και τελικά, ένας άνθρωπος που έχει απομακρυνθεί από τον Θεό, αν είναι μεγαλοεπιχειρηματίας είναι αξιοσέβαστος αλλά εάν είναι, δεν ξέρω κι εγώ, άστεγος ή μικροεγκληματίας ή ο,τιδήποτε άλλο παρόμοιο είναι κατακριτέος; Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να έχουμε και να πορευόμαστε στη ζωή μας; Τελικά έχουμε κριτήρια πνευματικά ή ακόμα και την πνευματική ζωή τη βλέπουμε υλικά; Είναι επιτρεπτό να θεωρούμε πως ένας επιχειρηματίας είναι καλός αν κάνει δωρεές στην Εκκλησία παραβλέποντας πλειάδα παρατυπιών; Είναι πρέπον σε τέτοιους επιχειρηματίες να αφιερώνουν αρχιερείς και ιερείς εγκωμιαστικούς λόγους; Τι διαφορά έχουμε τότε από τους Φαρισαίους που θεωρούσαν πως οι προσφορές στον Ναό εξαγίαζαν τα πάντα;

Ο Άσωτος Υιός δεν είναι μια παραβολή που φέρνει μόνο ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Είναι και αυτή μια παραβολή που τοποθετεί απέναντί μας έναν καθρέφτη. Και μέσα από αυτόν τον καφρέφτη δεν καλούμαστε να κοιτάξουμε μόνο τις πράξεις μας αλλά και κάτι ακόμα σημαντικότερο. Να κοιτάξουμε και να δούμε τον τρόπο με τον οποίον βλέπουμε τον κόσμο. Να δούμε πως αντιμετωπίζουμε πραγματικά την πνευματική ζωή, τον εκκλησιαστικό βίο. Και αφού το κάνουμε αυτό, και αφού βρούμε το λάθος μας, ας χαράξουμε τώρα, την περίοδο πριν ξεκινήσει η Τεσσαρακοστή μια καινούρια πνευματική πορεία. Μια πνευματική πορεία πραγματικά εναρμονισμένη με τα νοήματα που τόσο πλούσια υπάρχουν στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας.