Είπε ο Κύριος: «Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο βασιλικό θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια στ’ αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: “ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: “Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστον ή φυλακισμένον κι ήρθαμε να σε επισκεφθούμε;” Τότε θα τους απαντήσει ο βασιλιάς: “σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα”. Ύστερα θα πει και σ’ αυτούς που βρίσκονται αριστερά του: “φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: “Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και δε σε υπηρετήσαμε;” Και θα τους απαντήσει: “σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα”. Αυτοί λοιπόν θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή».
Πολύ συχνά οι πιστοί, κακώς βέβαια, ασχολούνται με τη Δευτέρα Παρουσία. Είναι ένα θέμα που και τη φαντασία μας εξάπτει και μας βοηθά να ασχολούμαστε με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τη διόρθωση των λαθών και των παθών μας. Ασχολούμενοι με τον Αντίχριστο και με το τι μπορεί να αντιπροσωπεύει ο "αριθμός του θηρίου" αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένες οι ευκαιρίες για μα μετάνοια προσωπική και για συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας. Έτσι προετοιμαζόμενοι δήθεν για το πως θα αντιμετωπίσουμε τον διάβολο και τα πονηρά του σχέδια (λες και υπάρχει περίπτωση να τα ξεπεράσουμε αυτά μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια του Θεού), πέφτουμε κατευθείαν στη μεγάλη του παγίδα. Αμελούμε το σήμερα και τους άλλους ανθρώπους γιατί έχουμε στρέψει το βλέμμα μας σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και στις στρατιές δαιμόνων που θα αντιμετωπίσουμε εμείς ως γνήσιοι χριστιανοί και υπερασπιστές του καλού.
Όμως ο Χριστός μας δείχνει ποιο είναι το κριτήριο για να σωθούμε κατά τη Κρίση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Και το κριτήριο είναι η αγάπη. Το κριτήριο είναι πως ζούμε τη ζωή μας σήμερα, τώρα. Όταν λέμε πως το κριτήριο είναι η αγάπη, δεν εννοούμε για ατέλειωτες και ανώδυνες φλυαρίες περί αγάπης και μια ατελείωτη ανοχή σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα αυτού του κόσμου. Δε μιλάμε για μια νοοτροπία του τύπου "ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν". Ούτε εννοούμε πως πρέπει να είμαστε σε μια μονίμως χαζοχαρούμενη κατάσταση και να μοιράζουμε φιλιά σε αγνώστους. Ούτε πως δε θα φτάσουμε σε σημείο να θυμώσουμε ακόμα και να συγκρουστούμε με κάποιους. Το ακριβώς αντίθετο.
Το να αγαπάς, να αγαπάς πραγματικά τους ανθρώπους δε σημαίνει να είσαι ένας καλοκάγαθος φιλικός τύπος. Σημαίνει να είσαι δίπλα σε αυτούς που σε χρειάζονται. Δίπλα σε ασθενείς, δίπλα σε φυλακισμένους, δίπλα σε αδικημένους και κυνηγημένους. όχι απλά να τους παρηγορείς, όχι μόνο να τους ανακουφίζεις αλλά και να εναντιώνεσαι στις αιτίες οι οποίες τους οδήγησαν στη κατάσταση αυτή. Το να δίνουμε ελεημοσύνη σε ένα φτωχό είναι κάτι σπουδαίο. Το να γυρνάμε όμως τον κόσμο και να χάνουμε την άνεσή μας για να πάψουν αν υπάρχουν οι αιτίες που τον οδήγησαν στη φτώχεια, αυτό είναι αγάπη. Και αυτό είναι που θα μας ζητηθεί να παρουσιάσουμε κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας.
Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι θα ζωστούμε φυσίγγια ή θα πάρουμε καδρόνια και θα ξεκινήσουμε πόλεμο. Αυτό δε δείχνει αγάπη αλλά μάλλον ένα κεκαλυμμένο μίσος, που το μασκαρεύουμε για να μοιάζει με ενδιαφέρον και αγάπη. Όχι. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ένα είδος επανάστασης. Το ζητούμενο είναι οι πράξεις και οι σκέψεις μας να έχουν ως αφετηρία την αγάπη. Ο κόσμος δεν αλλάζει με τη βία. Ίσα ίσα που η βία μάλλον καθυστερεί τη μεταμόρφωση του κόσμου. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με απλές, καθημερινές κινήσεις. Αν σταματήσουμε να οργανώνουμε τη ζωή μας με επίκεντρο το προσωπικό μας συμφέρον και βάλουμε στη θέση του τη βοήθεια των συνανθρώπων μας, αυτό ισοδυναμεί με εκατό βίαιες αντιδράσεις. Και έχει καλύτερα και πιο μακρόβια αποτελέσματα. Αν για παράδειγμα στο χώρο εργασίας μας δε κοιτάμε να υποβαθμίσουμε τους συναδέλφους μας στα μάτια του διευθυντή για να κερδίσουμε εμείς τη συμπάθειά του αλλά φροντίζουμε να μην αδικηθεί κανείς από τους συναδέλφους μας, αυτό είναι σπουδαιότερο από οποιαδήποτε διεκδίκηση δικαιωμάτων μας.
Τελικά αυτό είναι αγάπη. Αν κινούμαστε με γνώμονα την άνεση και την καλοπέρασή μας ή αν κινούμαστε με σκοπό να κάνουμε αρχικά το κοντινό μας περιβάλλον να λειτουργεί όπως ο Χριστός ζητά να λειτουργεί. Αν ζούμε ώστε το θέλημα του Θεού, που περιλαμβάνει τη δικαιοσύνη και την αγάπη για όλα τα παιδιά Του, να πραγματωθεί στη γη ή αν τελικά προτιμούμε να υπηρετούμε είδωλα όπως τον Μαμωνά. Αυτή την επιλογή καλούμαστε να κάνουμε καθημερινά. Και αυτή η επιλογή, η καθημερινή, είναι που θα καθορίσει και τη θέση που θα πάρουμε κατά τη Δευτέρα παρουσία. Γιατί η κάθε μέρα που ζούμε είναι μία μικρή Τελική Κρίση. Γιατί κάθε μέρα ερωτόμαστε αυτό που θα ερωτηθούμε και τότε. Αν τη ζωή μας την όριζε η αγάπη ή το αντίθετο της, ο εγωισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου