O Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος και η προφήτιδα Άννα είχαν μέσα τους βαθιά πίστη και πολλή αγάπη. Επιθυμούσαν αν δουν τον Μεσσία και γι' αυτό το γεγονός προετοιμάζονταν ολόκληρη τη ζωή τους. Και δεν ήταν και λίγα τα χρόνια τους. Πάνω από εκατό ο ένας και πάνω από ογδόντα η άλλη. Τόσο είχαν φτάσει όταν είδαν τον Ιησού στο Ναό και ο ένας Τον κράτησε στην αγκαλιά του και η άλλη Τον προσκύνησε. Μια ζωή ετοιμασίας και προσμονής για κάτι που δεν ήξεραν αν τελικά θα έρθει. Αυτό κι αν είναι πίστη! Ας κοιταχτούμε τώρα στον καθρέφτη όλοι εμείς που λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί (ας κοιταχτούν και όσοι θεωρούν πως είναι ταγμένοι σε κάποια οποιαδήποτε θρησκεία ή ιδεολογία). Είμαστε έστω στο ένα δέκατο τόσο πιστοί όσο αυτοί οι δύο; Έχουμε το ένα χιλιοστό της διάθεσής τους για αφιέρωση, για ταπείνωση, για προετοιμασία; Ή μήπως μοιάζουμε με τους Φαρισαίους και τους Νομικούς; Όλο υψηλές ιδέες και αναλύσεις και απέραντη δίψα για εξουσία και επιβολή των πιστεύω μας χωρίς να δίνουμε δεκάρα για τους ανθρώπους κι ας διαφημίζουμε το αντίθετο για τον εαυτό μας; Και τελικά αν γίνει αυτό που τόσο θέλουμε, είμαστε έτοιμοι να πούμε "τώρα Θεέ μου ας πεθάνω" ή θ απούμε τα λόγια του άφρονα πλουσίου τη τελευταία νύχτα της ζωής του "τώρα θα φάω κα θα ευχαριστηθώ τα πλούτη μου μέχρι τελικής πτώσης";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου