Υπαπαντή

 Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού οι γονείς Του πήγαν στο ναό για να προσφέρουν τις προκαθορισμένες θυσίες. Είναι γνωστό ότι ο Χριστός ακολούθησε όλα όσα όριζε ο Μωσαϊκός Νόμος, άλλη μια απόδειξη ότι οι κατηγορίες που εκτόξευσαν αργότερα εναντίον του οι Φαρισαίοι ήταν απλές συκοφαντίες. 

Ας σταθούμε όμως στα πρόσωπα που υποδέχθηκαν τον Χριστό στον Ναό. Έρχεται λοιπόν στο Ναό, ο Μεσσίας. Ο Υιός του Θεού, αυτός που θα λυτρώσει τον λαό του Θεού. Ποιος τον υποδέχεται; Μήπως οι Φαρισαίοι; Μήπως οι Νομικοί; Μήπως κάποιος επίσημος των Ισραηλινών; Μήπως διοργανώθηκε κάποια γιορτή; Κάποια μεγαλόπρεπη τελετή; Κανένας και τίποτα απ' όλα αυτά. Το Άγιο Πνεύμα δύο ανθρώπους φώτισε να πάνε να προσκυνήσουν το βρέφος. Τον Συμεών τον Θεοδόχο, ιερέα παλιό που είχε φτάσει σε βαθιά γεράματα και στον οποίο λόγω της ευλάβειάς του του είχε υποσχεθεί ο Θεός πως δε θα πεθάνει πριν να δει τον Μεσσία και την προφήτιδα Άννα, γυναίκα ευλαβή, η οποία χήρεψε νωρίς και από τότε αφιέρωσε τη ζωή της στις ακολουθίες στον Ναό, την προσευχή και τη φιλανθρωπία. Και ο μεν Συμεών κράτησε τον μικρό Ιησού στα χέρια του και ανεφώνησε πως τώρα μπορώ να πεθάνω Κύριε, η δε Άννα προσκύνησε το βρέφος και διακήρυττε σε όλους πως ήρθε ο Μεσσίας.

Ο Θεός λοιπόν επέλεξε δύο ταπεινούς και ευλαβείς ανθρώπους. Ανθρώπους αφιερωμένους στην αγάπη στο Θεό και στην αγάπη στον άνθρωπο. Γιατί μόνο αυτό μετράει τελικά στην τελική κρίση. Πόσο προσευχηθήκαμε και πόσο αγαπήσαμε. Πόσο αφιερωθήκαμε στο θέλημα του Θεού και τη βοήθεια στο συνάνθρωπο. Όλα τα άλλα, γνώσεις θεολογικές, αξιώματα, πλούτη, δύναμη, μεγαλοπρέπεια για τον Θεό είναι από δευτερεύοντα ως ανεπιθύμητα. Δεν τους δίνει καμία σημασία, δεν τον συγκινούν.

Στη σημερινή γιορτή, το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει για άλλη μια φορά πως θέλει ο Θεός την Εκκλησία Του, και φυσικά μιλάμε και για κληρικούς και για λαϊκούς. Και πάλι μας υπενθυμίζει ότι μας θέλει απλούς, μας θέλει αφιερωμένους και στην προσευχή και την αγάπη του Θεού αλλά και στην φιλανθρωπία και την έγνοια για τους ανθρώπους. Αυτή είναι μια Εκκλησία που από τον τρόπο που ζει και μόνο εκπληρώνει το θέλημα του Θεού και αλατίζει τον κόσμο. Μια Εκκλησία που όταν συναντά τον Κύριο δε φοβάται πια ακόμα και να πεθάνει...