Ο καθημερινός μας κλήρος είναι να βλέπουμε την αδυναμία και να πονάμε,να συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και να θρηνούμε...Να διαπιστώνουμε ότι εκείνοι που θέλουν την αληθινή αλλαγή δεν είναι παρά ένα "μικρόν λείμμα" και να ματώνει η καρδιά μας.Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο.Η μεγαλύτερη οδύνη προέρχεται από το γεγονός ότι εκείνοι που πέφτουν, δεν το παίρνουν καν είδηση. Η αμαρτία δεν βρίσκεται , εντέλει, στην αναισθησία;
Μόνο εκείνοι που αγωνίζονται σε κάθε βρωμιά,εργάζονται ώστε η Εκκλησία να κάνει την παρουσία της ως Σώμα Χριστού.Δεν είναι δικό τους θέμα ότι στο εσώτερο είναι Της και στα βάθη Της είναι Σώμα Χριστού, γιατί αυτό είναι δωρεά του Θεού.Δική τους ευθύνη είναι να την αναδεικνύουν Σώμα Χριστού σε κάθε τόπο,να παρουσιάζεται με τη λάμψη της νύμφης Του σήμερα και όχι μόνον στο μέλλον,κι αυτή η ευθύνη ανήκει σε όσους εξέλεξε ο Θεός ώστε η Εκκλησία Του να μην είναι η κοιλάδα του κλαυθμού.Κάθε ένας τους αναγνωρίζει τον εαυτό του ως αμαρτωλό,αλλά η αμαρτία τον πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν κυριεύει την κοινότητα.Το σημαντικό είναι ότι ο Χριστός δεν ντρέπεται για μας
Γεώργιος ΚοδρΚέδρος Οικουμενικός εκδ Παρρησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου