Λύχνοι

Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του, εσείς είστε το φως για τον κόσμο∙ μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας.

Τα λόγια,τα κηρύγματα,οι ανακοινώσεις,είναι πολύ εύκολα.Λέμε πως συμπαραστεκόμαστε,πως αγαπάμε,πως πιστεύουμε,αλλά όταν έρχεται η ώρα οι πράξεις μας να αποδείξουν τα λόγια μας τι γίνεται;Είμαστε το λυχνάρι που φωτίζει ή είμαστε απλά ένα σύννεφο σκόνης που μόνο θολούρα φέρνει;


Αυτό που πραγματικά μετρά είναι "το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνουμε",και αυτό δεν μπορεί να μένει μόνο στα λόγια.Μεταφράζεται πάντα σε πράξεις.Σε συμπεριφορές.

Να το πω πιο απλά.Όταν μπαίνουμε στη σειρά για να κοινωνήσουμε και σπρωχνόμαστε ή τσακωνόμαστε με τους άλλους,ε,τότε δεν κοινωνούμε Χριστό.Όταν ερχόμαστε στην εκκλησία και κουτσομπολεύουμε ή κοιτάμε τι φορά ο ένας και τι ο άλλος,τότε δεν εκκλησιαζόμαστε.Όταν αφήνουμε τη ζωή μας να τη κυβερνά η αντιπάθεια,η μνησικακία,η εκδίκηση,τότε δεν είμαστε χριστιανοί.Δεν είμαστε λύχνοι που φωτίζουν αλλά καπνός που σκοτίζει.

Ο Χριστός που ήρθε να πραγματώσει τον Νόμο και τους προφήτες ,φώτισε το νεκρό γράμμα του Νόμου με την αγάπη.Και τον ζωογόνησε,του έδωσε το πραγματικό του νόημα,την πραγματική του αξία.

Έτσι λοιπόν,σε όλα τα όμορφα λόγια και τις θεωρίες που ακούμε και λέμε ας δώσουμε πραγματική  ουσία,ας δώσουμε ζωή,ας δώσουμε αγάπη.