Steve Rothery - Morpheus

 

Το ζόμπι της δημοσιογραφίας

 

Για να δούμε λίγο λοιπόν πως λειτουργεί το ζόμπι της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Δύο ειδήσεις.

Το σκάνδαλο το ΟΠΕΚΕΠΕ που διερευνά η εισαγγελία της ΕΕ και θα ρίξει τα ανάλογα πρόστιμα( τα οποία θα πληρώσουμε εμείς, ο λαός, κανείς υπεύθυνος δε θα τιμωρηθεί ή δε θα λογοδοτήσει) και το φιάσκο με τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. Στο ένα παρουσιάζεται ο πρωθυπουργός ως αυτός που θα καθαρίσει τον ΟΠΕΚΕΠΕ διαλύοντάς τον, αυτός που είναι ο κύριος υπεύθυνος για το σκάνδαλο(κατά τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση με τους περισσότερους μετακλητούς και τους περισσότερους διορισμούς εκτός ΑΣΕΠ θα αξιολογήσει το δημόσιο αίροντας την από 100 και πλέον χρόνων μονιμότητα ώστε να μπορεί η κάθε κυβέρνηση να βάζει και επίσημα τους δικούς της ή να εκβιάζει τους προηγούμενους ΔΥ) .

Στο δεύτερο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Παρουσιάστηκε το θέμα με τίτλους σοκ ώστε όταν αποκαλυφθεί το μέγεθος της ήττας να μας έρθει πιο γλυκά. Έτσι χθες, μια ιστοσελίδα που ανάθεμα κι αν την ήξερε κανείς, έγραψε αργά το βράδυ πως δεν είναι τα πράγματα όπως τα παρουσίασαν αρχικά τα μέσα και την επομένη αυτό το "αφήγημα" το είχαν υιοθετήσει -λιγότερο ή περισσότερο- όλα τα ΜΜΕ της χώρας. Η αλήθεια βρίσκεται στη δήλωση του εκπροσώπου τύπου της Μονής:
( https://www.romfea.gr/diafora/70018-p-porfyrios-fragkakos-oi-monaxoi-ginontai-filoksenoymenoi-sto-spiti-tous )

Και τα δύο αυτά θέματα, το ένα είναι απίστευτο οικονομικό σκάνδαλο, το άλλο δείχνει την ανυποληψία της χώρας διεθνώς, ακόμα και σύμμαχες χώρες δε μας υπολογίζουν, θα ήταν αρκετά άλλες εποχές, αν όχι να ρίξουν την κυβέρνηση, να την κλυδωνίσουν αρκετά. Σήμερα όμως, με όλο αυτό το σύστημα το οποίο έχει ξεκινήσει να στήνει η ομάδα του σημερινού πρωθυπουργού από το 2016-17. στο τέλος θα παρουσιαστούν και ως επιτυχίες. Ή έστω "θυσίες για να πάμε μπροστά".

Και όπου "μπροστά" υποθέτω πως εννοούν την έξωση από τη κατοικία της, οικογένειας με παιδί ΑμεΑ. Ούτε σε εκείνη τη περίπτωση κουνήθηκε φύλλο.

Τέλος, όσοι προτιμούν κάθε φορά αντί για να ψηφίσουν, να πάνε για καφέ ή παραλία, αναμασώντας το "όλοι ίδιοι είναι"(κλασικό επικοινωνιακό κόλπο της κυβέρνησης επίσης και παλιό μάλιστα), τουλάχιστον όταν έρχονται οι διάφοροι λογαριασμοί, να έχουν την αξιοπρέπεια και την ευθιξία να μη γκρινιάζουν.

IQ - Without Walls

 

Της Αναλήψεως

 

Όλη η σημερινή ευαγγελική περικοπή, η ίδια η γιορτή, έχει ως επίκεντρο το σώμα του Ιησού. Το ανθρώπινο σώμα δηλαδή. Ο Χριστός, αναστημένος πια, εμφανίζεται μπροστά στους μαθητές Του. Εκείνοι τρομάζουν θεωρώντας πως βλέπουν κάποιος είδος φαντάσματος. Ο Χριστός τους καθησυχάζει και τους προτρέπει να Τον αγγίξουν για να πειστούν πως είναι ο ίδιος με σάρκα και οστά. Τους δείχνει τα πόδια και τα χέρια Του ώστε να δουν τις πληγές από τα καρφιά. Και επειδή ακόμα διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, τους ζητά κάτι να φάει. Και στο τέλος της περικοπής, ο Ιησούς ανεβαίνει στους Ουρανούς ολόκληρος. Όχι η ψυχή, όχι το πνεύμα αλλά ολόκληρος.

Για τον χριστιανισμό ολόκληρος ο άνθρωπος είναι ναός του Θεού. Και το σώμα και η ψυχή. Και αν έχουν παρεισφρήσει κάποιες πλατωνικές και νεοπλατωνικές δοξασίες κατά καιρούς, η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη. Το σώμα και η ψυχή είναι ισότιμα, ζητάμε και επιδιώκουμε τον αγιασμό και των δύο και γι' αυτό είναι φοβερή η ώρα του θανάτου. Γιατί χωρίζεται βιαίως η ψυχή από το σώμα. Αυτή τη σκληρή διαδικασία ήρθε να μαλακώσει ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Ο θάνατος μετατρέπεται από τη βίαιη και αφύσικη διαδικασία διαχωρισμού ψυχής και σώματος, στο πρώτο βήμα ώστε ψυχή και σώμα να ενωθούν ξανά και να δημιουργήσουν όταν ο άνθρωπος θα έχει στη μελλοντική κρίση την νέα του παραδείσια μορφή.

Μαζί με το σώμα όμως, καθαγιάζεται και η ύλη. Ο κόσμος γύρω μας. Το περιβάλλον μας. Δεν είναι πλέον μια πηγή άντλησης πόρων μέχρι εξουθένωσής της. Δεν είναι το μέρος όπου θα ικανοποιούνται τα πάθη μας. Δεν είναι το βασίλειο ενός αδυσώπητου τυράννου που μόνο να παίρνει ξέρει. Είναι το βασίλειο που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός. Για να το περιποιούμαστε και να το προστατεύουμε. Η φύση, όλος ο υλικός μας κόσμος, που ακολούθησε τον άνθρωπο στη Πτώση του, αναμένει από αυτόν αν την οδηγήσει στη νέα κατάσταση. Ο Χρίστος άνοιξε το δρόμο, κάλεσε τον άνθρωπο να τον διαβεί και στέκεται συμπαραστάτης και οδηγός του. 

Αυτή η σημερινή γιορτή είναι μια γιορτή του σώματος του ανθρώπου και μια γιορτή ολόκληρου του υλικού κόσμου. Και εδώ θα αναφέρω μία πολύ όμορφη παράδοση που διατηρείται ακόμα και σήμερα στα Κύθηρα. Τη γιορτή της Αναλήψεως, μετά τη λειτουργία, οι άνθρωποι κάνουν το πρώτο θαλασσινό τους μπάνιο. Αυτή η παράδοση από μόνη της είναι πιο θεολογική από τα πιο επιστημονικά και ακαδημαϊκά κηρύγματα και αναλύσεις που θα μπορούσαν να γραφτούν και να διαβαστούν.

The Last Battle · Rick Wakeman

 

Απόδοση του Πάσχα -Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού

 

Την απόδοση του Πάσχα γιορτάζουμε σήμερα. Η θεία Λειτουργία που τελείται  είναι όμοια με εκείνη της Αναστάσεως. Κλείνει έτσι η Πασχάλια περίοδος και προχωράμε προς την γιορτή της Αναλήψεως και έπειτα της Κυριακής της Πεντηκοστής. 

Φέτος υπάρχει και μια πολύ ευχάριστη σύμπτωση. Αυτή την ημέρα γιορτάζουμε και τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού. Αυτός ήταν ένας Σκύθης δούλος, ο οποίος ξεχώρισε για την αρετή του και την ευλάβειά του τόσο που ο κύριός του τον έστειλε να μορφωθεί. Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορούμε, μετά από θεία κλήση ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο της δια Χριστόν Σαλότητας, της ακραίας άσκησης κατά την οποία προσποιούταν τον τρελό, κοιμόταν στους δρόμους, πολλές φορές μαζί με τα αδέσποτα σκυλιά και ζούσε σαν επαίτης, υπομένοντας τους εξευτελισμούς, τις βρισιές, πολλές φορές και τα χτυπήματα των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης. Ο βίος του είναι γεμάτος από θαυμαστά γεγονότα, οράματα, προφητείες αλλά και βαθιές θεολογικές αναλύσεις. 

Κάποτε, και αφού απέτυχε να πείσει έναν φιλάργυρο πλούσιο να του δώσει μια ελάχιστη έστω ελεημοσύνη, έφυγε στεναχωρημένος μονολογώντας πως συμπεριφερόμαστε στον Θεό σαν άψυχοι λίθοι. Κάλεσε τη ψυχή του να τον ακολουθήσει σαν γαϊδουράκι στον πνευματικό αγώνα. Έπειτα άρχισε να τρέχει και να κλωτσάει . Στις κοροϊδίες των γύρω του που του φώναζαν να δέσει τον γάιδαρό του ο άγιος απάντησε πως αυτοί θα έπρεπε να θάψουν τα δικά τους γαϊδούρια, υπονοώντας πως ήταν τόσο σκληροί που οι ψυχές ήταν σαν νεκρές. 

Αυτή η ιστορία μας δίνει ευκαιρία, να αναλογιστούμε σήμερα πως στεκόμαστε εμείς απέναντι στο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Αφήνουμε το φως της να μας αναζωογονήσει και να να μας ανακαινίσει ή παραμένουμε σαν λίθοι άψυχοι; Σπαρταρά ολοζώντανη η ψυχή μας σαν παιχνιδιάρικο γαϊδουράκι που θέλοντας να πιει από το ζωντανό νερό που προσφέρει ο Χριστός ή μένει σαν νεκρή περιμένοντας τον ενταφιασμό της; Ζητάμε να φτιάξουμε θησαυρούς στη Βασιλεία του Θεού ή προτιμάμε να τους στοιβάζουμε στις αποθήκες των απολαύσεων που προσφέρει αυτός ο κόσμος. Είμαστε τελικά άνθρωποι που αναζητούμε τη σωτηρία της ψυχής μας ή καταναλωτικοί μηχανισμοί που ζούμε για να επιδεικνύουμε αυτά που αγοράζουμε με τα χρήματά μας;

Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται σε μία τελική αλλά και δύσκολη ερώτηση. Πιστεύουμε πραγματικά στην Ανάσταση; Είναι η Ανάσταση του Κυρίου μια βεβαιότητα και μια υπόσχεση για εμάς ή είναι κάτι που μηχανικά το ακούμε και το κρατάμε σαν κάποιο αποκούμπι σε περίπτωση που έρθουν τα πράγματα ανάποδα; Είμαστε πραγματικά χριστιανοί που αποδεσμευτήκαμε από τον παλαιό κόσμο ή έχουμε παραμείνει ειδωλολάτρες που λατρεύουμε τον πλούτο και την εξουσία;

Αυτή είναι η ερώτηση που καλό θα είναι να μας απασχολήσει σήμερα καθώς θα λέμε για τελευταία φορά το Χριστός Ανέστη στο τέλος της λειτουργίας. Και να παρακαλέσουμε τον Κύριο του χρόνου τέτοια μέρα, όταν ξανακάνουμε αυτή την ερώτηση, αν πιστεύουμε δηλαδή στην Ανάσταση, η απάντησή μας να είναι χωρίς κανένα δισταγμό καταφατική. 

Soul Cages - Moments

 

Κυριακή του Τυφλού

 

Η θεραπεία του τυφλού στη σημερινή περικοπή, είναι ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της. Το γράφω αυτό φυσικά με μια γενναία δόση υπερβολής για να σας τραβήξω την προσοχή...

Η αλήθεια είναι πάντως πως ούτε η θεραπεία αυτή καθ' αυτή είναι το πιο δυνατό σημείο της περικοπής ούτε φυσικά η αντίδραση των Φαρισαίων. Έχουμε διαβάσει τόσες φορές τα θαύματα του Κυρίου κι έχουμε εμπεδώσει την εμπάθεια και την μικρότητα των Φαρισαίων που δε μας κάνουν καμία εντύπωση πια. 

Όμως εντυπωσιακά είναι τα λόγια του Κυρίου για τους γονείς του τυφλού αλλά και η αντίδραση των ίδιων όταν τους κάλεσαν οι Φαρισαίοι στη συναγωγή. 

Πρώτα ο Κύριος, σε ερώτηση των μαθητών Του, αποσυνδέει την ασθένεια του τυφλού από την αμαρτωλότητα ή την αρετή των γονιών του. Οι αμαρτίες των γονέων δεν παιδεύουν πια τα τέκνα. Ο Χριστός απαντώντας πως "ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν" απελευθερώνει ουσιαστικά τα παιδιά από τις επιθυμίες, τα πάθη και τα όνειρα των γονιών τους. Η σύνδεση που προϋπήρχε σπάει. Οι οικογενειακοί δεσμοί που είχαν πάρει τη μορφή τίτλων ιδιοκτησίας καταργούνται. Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι δέσμιος της όποιας καταγωγής του. Τα απιδιά των ενάρετων ή των αμαρτωλών, των πλουσίων ή των φτωχών, των αρχόντων ή των ζητιάνων είναι όλα παιδιά του Θεού και σε αυτά εργάζεται το θέλημα του Θεού. 

Το επόμενο περιστατικό το φανερώνει αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό. Οι γονείς του τυφλού, οι οποίοι θεωρούσαν την αναπηρία του γιου τους ως ένα σημάδι ντροπής δε γιορτάζουν τη θεραπεία του αλλά παίρνουν αποστάσεις μη και τους τιμωρήσουν οι Φαρισαίοι. Αδυνατούν να χαρούν με το θαύμα που έγινε στο ίδιο τους το παιδί λόγω των κοινωνικών και θρησκευτικών συμβάσεων με τις οποίες μεγάλωσαν. 

Τώρα, αν θεωρήσουμε πως ο Χριστός καταργεί τους οικογενειακούς δεσμούς, θα κάνουμε λάθος. Δεν τους καταργεί αλλά τους ανακαινίζει. Οι οικογενειακοί δεσμοί μεταμορφώνονται, μετατρέπονται σε δεσμούς αγάπης εν ελευθερία και όχι σε δεσμούς καθήκοντος και υποχρεώσεων τους οποίους επιβάλλουν αυτοί που καθορίζουν τους κανόνες της κοινωνίας. Και ποιοι είναι αυτοί που φτιάχνουν τους κοινωνικούς κανόνες; Μα αυτοί οι άρχοντες των εθνών που τα καταδυναστεύουν και παρουσιάζονται ως ευεργέτες τους για να θυμηθούμε μια άλλη ευαγγελική περικοπή που διαβάσαμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. 

Οι οικογενειακοί δεσμοί πλέον καθορίζονται από το θέλημα του Θεού. Οι οικογένειες υπάρχουν εν Χριστώ. Με σεβασμό, ελευθερία και αγάπη. Όχι με κριτήρια κοινωνικής καταξίωσης και καθωσπρεπισμού. Κομμάτι της καινούριας ζωής που φέρνει ο Χριστός με τη ζωή, τη σταύρωση και την Ανάστασή Του, είναι και αυτό. Η ανακαίνιση της οικογενειακής ζωής. 

Σήμερα λοιπόν, όσοι πάμε στην εκκλησία αλλά και όσοι δεν πάμε για κάποιον λόγο ας δούμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τις συζύγους, τους γονείς, τους παππούδες από μια άλλη οπτική γωνία. Ας τους δούμε όχι σαν προέκταση του εαυτού μας υπόχρεους στην ικανοποίηση των απαιτήσεών μας. Όχι σαν επένδυση, βάρος, ή πηγή υποχρεώσεων. Αλλά σαν ελεύθερους και ανεξάρτητους ανθρώπους, τους οποίους ο Κύριος μας τους δώρισε ως στολίδια στη ζωή μας. Τότε θα έχουμε κι εμείς θεραπευτεί από μία τύφλωση, η οποία δεν ξέραμε καν πως μας ταλαιπωρούσε.

Rough Silk - Circle of pain

 

Απάθεια

 

Θεωρώ πως αυτή η  απάθεια (ή αφασία αν θέλετε) στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία ξεπερνά κατά πολύ μια απλή πολιτική ανάλυση. Τα αίτια οφείλουν να αναζητηθούν και σε τομείς όπως η ψυχολογία, η ηθική ή ακόμα και πέρα από τους επιστημονικούς και φιλοσοφικούς κλάδους, στη μεταφυσικά πλέον. 

Είναι πλέον στη σφαίρα του υπερφυσικού η αιτιολόγηση για την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται η εξόφθαλμα κατευθυνόμενη ενημέρωση, η κοινωνική διάλυση, ο καταποντισμός της αγοραστικής δύναμης, οι συνθήκες που καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη συγκρότηση μιας νέας οικογένειας και η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ντόπιων λόγω της προώθησης του τουρισμού ως της μοναδικής –ουσιαστικά– παραγωγικής κατεύθυνσης της οικονομίας.

Αυτό το οποίο είναι το πιο τρομακτικό, όμως, είναι πως έχουν γίνει αποδεκτά μια σειρά από πράγματα τα οποία παλαιότερα (και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δεν είμαι καθόλου υποστηρικτής των "παλιών καλών ημερών") δε θα μπορούσαν ούτε καν να συζητηθούν. Εξώσεις οικογενειών και κατασχέσεις σπιτιών, πράγματα που βλέπαμε σε παλιές, πολύ παλιές,  ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν γίνει ένα συχνό και αποδεκτό φαινόμενο. Και αυτό είναι το πιο φρικτό κομμάτι της υπόθεσης. Πέρα από κάποιες συλλογικότητες και κάποιες κομματικές οργανώσεις οι οποίες αντιδρούν, συνήθως γνωρίζοντας πως τελικά θα ηττηθούν, οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνο δε λέμε τίποτα, όχι μόνο δε ψελλίζουμε έστω μια κουβέντα αλλά αποδεχόμαστε τη νέα πραγματικότητα ως φυσιολογική(και σωστή άραγε;) και μάλιστα αναζητούμε να βρούμε ευθύνες σε αυτούς που μένουν στο δρόμο ώστε να καθησυχάσουμε τους φόβους μας μήπως και βρεθούμε εμείς ή τα παιδιά μας αύριο στη θέση τους. Και καθόλου απίθανο δεν είναι αυτό με τη πορεία που παίρνει το έκτρωμα της ελληνικής οικονομία. 

Η δημιουργία μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους, καθόλου δεν μας εξασφαλίζει από το ενδεχόμενο αυτός ο σαρωτικός και χωρίς διακρίσεις μηχανισμός που τη γεννά δε θα ισοπεδώσει και τις δικές μας ζωές στο -όχι και τόσο μακρινό- μέλλον. 

Η αδιαφορία και η απάθεια δε θα μας σώσουν. Η δικαιολογία του όλοι οι ίδιοι είναι δε μπορεί να είναι άλλοθι. Αν είναι όλοι οι ίδιοι οφείλουμε όλους αυτούς να τους γκρεμίσουμε από τους θρόνους τους στη Βουλή και να τους αντικαταστήσουμε με άλλους, οι οποίοι θα αντιμετωπίζουν ξανά τις θέσεις στο κοινοβούλιο ως έδρανα. Αλλιώς δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως την επόμενη φορά, η επιχείρηση κατάσχεσης οικίας δεν θα αφορά εμάς. 

Και μια τελευταία, ακόμα πιο απαισιόδοξη εικόνα. Πραγματικά, η αδιαφορία σε τουριστικά μέρη για την εξασφάλιση οικημάτων με λογικά ενοίκια για τους δασκάλους και τους γιατρούς που υπηρετούν εκεί είναι ενδεικτική της κατεύθυνσης της κοινωνίας. Δείχνει, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, πως ο εχθρός μας δεν βρίσκεται κουστουμαρισμένος και στο βήμα της Βουλής ή στο υπουργείο μόνο, αλλά και στον καθρέφτη μας.

Η αποστολή

 

Είναι αποστολή των εκκλησιών να ανοίξουν τις πύλες τους και τον θησαυρό τους με λέξεις και πράξεις που είναι ικανές να επικοινωνήσουν μέσα από νέες στιλιστικές μορφές, οι οποίες όμως ποτέ δε θα διολισθήσουν στο ανειλικρινές, στον ωραιοποιητικό συναισθηματισμό του πρόσφατου παρελθόντος ή παλαιότερων ακόμα περιόδων. Είναι η αποστολή του εκκλησιαστικού αρχιτέκτονα να δημιουργήσει μέρη καθαγιασμού όπου οι άνθρωποι νιώθουν ικανοί να αποκαταστήσουν το Ιερό μέσα στα πλαίσια της κοσμικής ζωής τους.  Οι εκκλησίες δεν θα πρέπει να είναι κάτι που διαχωρίζει τους ανθρώπους από την καθημερινή τους ζωή και σκέψη.  Αντιθέτως πρέπει να είναι κάτι που ανοίγεται στην εκκοσμικευμένη πραγματικότητα και ακτινοβολεί το απόλυτο, μέσα από τα σύμβολά του, στην πεπερασμένη έκφραση της ζωής και στην καθημερινή ύπαρξή μας. 

Paul Tillich - Η ελπίδα ενάντια στην ελπίδα - εκδ. Firebrand

Control Denied - The Fragile Art Of Existence

 

Τέσσερα σημεία για τη βία

 

-Κάποτε ο Γκάντι είπε πως ανάμεσα στη δειλία και τη βία, προτιμά τη βία. Η φράση του δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως εύκολη δικαιολογία για τη βία που πηγάζει από τα ανθρώπινα ένστικτα. Η φράση του είχε σκοπό να μην επιτρέψει την ιδεολογία της Μη Βίας να μετατραπεί σε δικαιολογία είτε για την απραξία είτε για τη δειλία. Άλλωστε η μη βίαιη αντίσταση είναι η απόλυτη πράξη θάρρους.

- Η αθώωση των 25 του Ρουβίκωνα(να ένα παράδειγμα εξαιρετικά έξυπνης χρήσης κάποιας μορφής βίας που θυμίζει λίγο τη δράση του Μαντέλα) ήταν μια επιτυχία και μια ευχάριστη είδηση ανάμεσα στις τόσες δυσάρεστες. Η δράση των 25 στα γραφεία της Hellenic Train ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη που ούτε τραυματισμούς είχαμε, ούτε φθορές ούτε τίποτα. Η αθώωσή τους ήταν δεδομένη αν και πολλά περίεργα έχουμε δει στη χώρα μας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

-Από την άλλη, η στήριξη του Ισραήλ δεν θα πρέπει να συγχέεται με τη στήριξη στον Νετανιάχου(εδώ έχουμε τη χρήση τυφλής βίας με σκοπό την εξόντωση ενός ολόκληρου πληθυσμού). Όπως η φιλία με τις ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να ήταν ταυτόσημη με την φιλία με τους Δημοκρατικούς του Μπάιντεν. Επιπλέον δε μπορούμε να μιλάμε για φιλία όταν είμαστε ο αδύναμος κρίκος της κάθε συμφωνίας. Απλά πιόνια είμαστε για όσο θα έχουμε κάποια χρησιμότητα. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας θα έπρεπε να έχει κέντρο της την εναντίωση στη βία ώστε να προβάλλουμε ως ένας συνομιλητής, μέλος της ΕΕ, που μπορεί να λειτουργεί ως έντιμος συνομιλητής και ειλικρινής φίλος της ειρήνης. Και σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε ούτε καν σαν υπόνοια να αφήνεται πως συμφωνούμε ή ανεχόμαστε με το βομβαρδισμό νοσοκομείων ή με τη λιμοκτονία παιδιών ως αποτέλεσμα στρατιωτικού  αποκλεισμού. Μόνο έτσι θα ανακτήσουμε κάποια από την αξιοπρέπεια που έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια. 

- Η βία καλό θα είναι να ξεκινήσει να εξοβελίζεται σιγά σιγά πρώτα από τη προσωπική μας ζωή και στη συνέχεια να επεκταθεί αυτή η απόρριψη και σε μεγαλύτερη κλίμακα, κοινωνική, εθνική. Ομολογουμένως δύσκολος αγώνας, ειδικά όταν μαθαίνουμε να θαυμάζουμε βίαιους ανθρώπους, κατακτητές, στρατηλάτες, ήρωες μυθικούς από το σχολείο ακόμα αλλά αξίζει τον κόπο. 

Ozzy - Hellraiser

 

Το φίδι και το περιστέρι

 

Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε μας έχουν κάνει και καλά και κακά. Άλλοι περισσότερα καλά και άλλοι περισσότερα κακά. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου που στην καλοσύνη του φωλιάζει και ένα φίδι κακίας και στη κακία του ένα περιστέρι καλοσύνης. 

Πολλές φορές θυμόμαστε τα κακά που μας έχουν κάνει και ξεχνάμε τα καλά. Και αυτό είναι κομμάτι της φύσης μας. Άλλωστε το κακό μας πληγώνει, μας δημιουργεί προβλήματα και μπελάδες και έτσι είναι αυτό που μένει. Ενώ το καλό φέρνει μια ευφορία η οποία θα χαθεί μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας αργά ή γρήγορα. 

Τελικά είναι θέμα οπτικής της ζωής. Μπορεί η ζωή μας να είναι γεμάτη με εχθρούς, είτε τωρινούς είτε μελλοντικούς, είτε πραγματικούς είτε πιθανούς. Μπορεί από την άλλη να είναι γεμάτη με αντίστοιχους φίλους. Εμείς τελικά αποφασίζουμε τι περιβάλλον φτιάχνουμε. Και στις δυο περιπτώσεις θα απογοητευτούμε, θα πληγωθούμε, θα στεναχωρηθούμε. Θεωρώ πως το ρίσκο της δεύτερης εκδοχής -αν και μεγαλύτερο- είναι προτιμότερο. 

Hammerfall - The Dragon Lies Bleeding

 

Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

 

Η γιορτή των θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων και ισαποστόλων Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης είναι μία από της μεγαλύτερες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι αυτός που έβαλε τέλος στους διωγμούς εναντίον της Εκκλησίας με το διάταγμα των Μεδιολάνων και που την έθεσε και μπροστά στον πειρασμό του εναγκαλισμού με την εξουσία. Έναν πειρασμό στον οποίο είναι αλήθεια πως η Εκκλησία τις περισσότερες φορές δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει. Η Αγία Ελένη είναι αυτή που στα Ιεροσόλυμα βρήκε τον Τίμιο Σταυρό με τρόπο θαυματουργικό. 

Φέτος η γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης πέφτει λίγο μετά τη Μεσοπεντηκοστή, στη μέση δηλαδή της Αναστάσιμης περιόδου. Ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο μαζί με τον Κύριο; Ο ληστής πάνω στο σταυρό. Ας αναλογιστούμε πόσοι και ποιοι είναι οι άγιοι της Εκκλησίας. Άντρες και γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και ληστές, ευλαβείς και πόρνες, έμποροι και σαλοί. 

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ανοικτή για όλους. Η Εκκλησία οφείλει -και αν δεν το κάνει τότε προδίδει το ρόλο της- να είναι φιλόξενη για όλους και να τους αντιμετωπίζει το ίδιο. Όταν καλωσορίζουμε και τιμούμε τον πολιτικό, τον πλούσιο, τον επιστήμονα, τον όποιον επιφανή αλλά αποφεύγουμε ή και διώχνουμε τον ζητιάνο, τον φτωχό, τον -ας πούμε- λαϊκό ή ανώνυμο άνθρωπο, όταν δεν είναι ίδια η υποδοχή μας και στους δύο, τότε δεν είμαστε Εκκλησία. Δεν είμαστε χριστιανοί. Είμαστε, θα το πω κι ας φανεί σκληρό, απλοί τσαρλατάνοι και απατεώνες. Και αυτά δεν τα λέω εγώ. Αυτα τα λέει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην επιστολή του. Μια επιστολή την οποία βολικά ξεχνάμε: "ἐὰν  εἰσέλθει στὴ σύναξη ποὺ κάνετε γιὰ νὰ λατρεύσετε τὸν Θεὸ ἕνας ἄνθρωπος μὲ χρυσὰ δαχτυλίδια, μὲ πολυτελῆ καὶ λαμπρὰ ροῦχα, καὶ εἰσέλθει καὶ κάποιος φτωχὸς μὲ παλιὰ καὶ λερωμένα ροῦχα, καὶ στρέψετε ξυπασμένοι τὰ βλέμματά σας σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ φορᾶ τὰ λαμπρὰ ροῦχα καὶ τοῦ πεῖτε: Ἐσὺ κάθισε ἐδῶ, σὲ τιμητικὸ καὶ ἀναπαυτικὸ κάθισμα· καὶ στὸν φτωχὸ πεῖτε: Ἐσὺ στάσου ὄρθιος ἢ κάθισε ἐδῶ, πιὸ κάτω ἀπὸ τὸ σκαλοπάτι ποὺ πατοῦν τὰ πόδια μου, σᾶς ρωτῶ, τί κάνατε, ἀδελφοί μου; μὲ τὴ μεροληπτικὴ αὐτὴ συμπεριφορά σας δὲν αἰσθανθήκατε μέσα σας ἀμφιβολίες καὶ δισταγμοὺς καὶ τύψεις συνειδήσεως; Καὶ δὲν καταλήξατε ὡς ἄδικοι κριτὲς σὲ ἀπόφαση ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ σκέψεις πονηρές, ἀντίθετες μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη; Διότι ἡ ἀγάπη αὐτὴ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ θεωροῦμε ὅλους ἴσους καὶ ἀδελφούς μας.

Σήμερα, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε τα λόγια αυτά του Ιακώβου του Αδελφοθέου. Γιατί ο Άγιος Κωνσταντίνος την Εκκλησία αυτή αγκάλιασε και προστάτεψε. Που αντιμετωπίζει τον Αυτοκράτορα και τον ζητιάνο με την ίδια αγάπη και τιμή. Και όχι ένα κλειστό κλαμπ πλουσίων και επιφανών...Χρόνια πολλά.

Μη βία

Η Μη βία στη δυναμική της έκφανση σημαίνει τον συνειδητό πόνο. Όχι πειθήνια υποταγή στη θέληση του Κακού, παρά πύργωμα της ψυχής ολάκερης εναντίον της θέλησης του τυράννου. Ακολουθώντας τον νόμο αυτόν της ύπαρξής μας, είναι δυνατόν Ένας και μόνο ν' αψηφήσει μια πανίσχυρη κι άδικη αυτοκρατορία για να σώσει την τιμή, τη θρησκεία, την ψυχή του, και να βάλει τα θεμέλια για το γκρέμισμα ή την αναγέννησή της.  

Μαχάτμα Γκάντι - Επανάσταση χωρίς βία, εκδ. Gutenberg

Megadeth - A Tout Le Monde

 

Επαγρύπνηση

 

Πάντα χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση στα πνευματικά ζητήματα. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πως μέσα στο φως και τη ζεστασιά του κήπου της Εδέμ, βρέθηκε μια σκιά και εκεί το φίδι αντάλλαξε τα πλουμιστά  φτερά του με φολίδες και η μελωδική του γλώσσα διδάχθηκε το ψέμα κι έγινε διχαλωτή. Αν εκεί διείσδυσε μια σκιά πόσο μάλλον στη καθημερινότητά μας που είναι από μόνη της αρκετά σκοτεινή. Η ζωή είναι ένας όμορφος δρόμος μα επικίνδυνος. Και γι' αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση, όχι όμως υστερία ούτε φοβία. Γιατί τότε, ακόμα κι αν δεν αμαρτήσουμε, ο διάβολος θα έχει νικήσει αφού θα έχουμε φοβηθεί την ίδια μας τη ζωή.

----

πίνακας του Tom Dubois

Manowar - Metal Warriors

 

Κυριακή της Σαμαρείτιδας

Κυριακή της Σαμαρείτιδας και βρισκόμαστε να διαβάζουμε μία ακόμη περικοπή της οποίας πρωταγωνίστρια θετική είναι μια γυναίκα. Και τι γυναίκα! Καμία σχέση με τις Μυροφόρες που είχαμε διαβάσει πριν από δύο Κυριακές. Αυτή ήταν Σαμαρείτιδα, δηλαδή αιρετική στα μάτια των Εβραίων και με ζωή...λοιπόν...κάπως πιο έξαλλη απ' ό,τι συνηθιζόταν τότε. Είχε αλλάξει πέντε άντρες και συζούσε με έναν έκτο!

Με αυτή λοιπόν τη γυναίκα (να θυμηθούμε ότι οι Εβραίοι δεν μιλούσαν για θέματα θεολογικά ούτε με τις Εβραίες γυναίκες πόσο μάλλον με αλλόθρησκες) ο Χριστός θα κάνει την ίσως βαθύτερη συζήτηση που μας παραδίδεται στις ευαγγελικές περικοπές. Θα φανερώσει πως Αυτός είναι που φέρει το ζωντανό νερό, αυτό που ξεδιψά για πάντα αυτόν που θα πιει, θα της πει πως ο θεός είναι πνεύμα και δε λατρεύεται σε κάποια μέρος  αποκλειστικά αλλά είναι πανταχού παρών, θα της φανερώσει τελικά πως Αυτός είναι ο Μεσσίας. 

Όμως από όλα αυτά τα φοβερά, ας στρέψουμε τη προσοχή μας κάπου αλλού. Στην ίδια τη Σαμαρείτιδα. Δεν είναι μια απλή γυναίκα της εποχής της. Είδαμε ήδη την δύσκολη σχέση της με τους άντρες, βλέπουμε όμως και τη δίψα της για τα πνευματικά ζητήματα. Δεν ασχολείται μόνο με αυτά που θεωρούνταν εκείνη την εποχή -ίσως και τη δική μας- γυναικεία καθήκοντα. Δεν είναι καν μία γυναίκα που δέχεται να μείνει στο παρασκήνιο για να φαίνεται ο άντρας της. Όταν ο Χριστός της λέει να φωνάξει τον άντρα της, απαντά πως δεν έχει άντρα. Και ας συζεί με κάποιον! Και όταν ο Χριστός της φανερώνει πως ξέρει ότι είχε πέντε άντρες και ότι αυτός με τον οποίο συζούσε δεν είναι ο άντρας της ούτε και τότε πάει να φωνάξει έστω εκείνον. Παραμένει στο πηγάδι και ξεκινά τη συζήτηση με τον Ιησού. Η Σαμαρείτιδα, η μετέπειτα Αγία Φωτεινή, δεν ήταν μια φοβισμένη και μαζεμένη γυναίκα. Ήταν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τις αρετές και τις αδυναμίες της, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι, με δίψα για τα πνευματικά ζητήματα, με διάθεση να δει και να ακούσει τον Μεσσία, με έντονη την αναζήτηση του Θείου. Με άλλα λόγια ήταν μία πραγματική ερευνήτρια της πίστης. Γιατί εκτός όλως των άλλων, δεν έμενε προσκολλημένη στις παραδόσεις που είχε διδαχθεί αλλά αναζητούσε την αλήθεια πέρα από αυτές. 

Και ο Χριστός της παραχώρησε αυτό που ζητούσε. Της εξήγησε τα περί Θεού και περί Μεσσία. Και όχι μόνο αυτό. Δεν την έψεξε καν για τη ζωή της. Εκτίμησε περισσότερο τις αρετές της παρά στηλίτευσε τις αδυναμίες της. Δεν έμεινε σε έναν ηθικιστικό λόγο περί σχέσεων. Μία νύξη έκανε μόνο. Αντίθετα με τη συνηθισμένη πρακτική τη δική μας. Γιατί μη μου πείτε ότι δε θα ενοχλούμασταν από την επιλογή του Κυρίου ν μιλήσει σε μια τέτοια γυναίκα για τόσο υψηλά θέματα αν ήμασταν παρόντες. Άλλωστε αυτό, το κάνουμε και στην καθημερινή ζωή μας. Πόσοι από εμάς θα μιλούσαμε για κάποιο παρόμοιο θέμα με μία γυναίκα με άστατη ζωή και όχι με έναν ιερέα ή έναν καθηγητή; Ο Χριστός όμως το έκανε. Και μας έδωσε άλλο ένα ζωντανό παράδειγμα. 

Η σημερινή περικοπή είναι μία περικοπή για το σπάσιμο των φραγμάτων. Για το χτίσιμο των γεφυρών. Ο Χριστός έσπασε τα φράγματα της ηθικής της εποχής και έχτισε γέφυρα επικοινωνίας με τη Σαμαρείτιδα. Κι εκείνη έσπασε το φράγμα του τρόπου ζωής της και της κοινωνικής της θέσης και έφτιαξε κι αυτή μια γέφυρα προς τον Χριστό. Κι έτσι συναντήθηκαν. Και αυτή ανακάλυψε μια νέα ζωή και ο Χριστός χαρούμενος είπε πως είχε φάει από τροφή εκλεκτή, η οποία δεν ήταν άλλη από το να φέρει εις πέρας το θέλημα του Θεού. 

Ας ξεκινήσουμε κι εμείς -σήμερα κιόλας- να πραγματώνουμε το θέλημα του Κυρίου μας. Ας ξεκινήσουμε την κατεδάφιση των φραγμάτων και την ανοικοδόμηση γεφυρών και ζεύξεων!

Helloween - The Time of the Oath

 

Άγνοια και Άβυσσος

 

Οι πιο πολλοί κληρικοί δεν έχουν(-με) ιδέα από το χώρο του αποκρυφισμού. Δεν έχουν(-με) καμία γνώση για τη μαγεία, είτε στην "λαϊκή" της μορφή είτε στην πιο υψηλή -οι πιο πολλοί δεν πιστεύουν(-με) καν σε τέτοια πράγματα- και κατ' επέκταση δεν κατανοούν(-με) τον τρόπο που οι δαιμονικές δυνάμεις ενεργούν. Γιατί η μαγεία -όσο και αν την ωραιοποιούν διάφορες new age χαζοομάδες τύπου wicca- δεν είναι παρά ένα παιχνίδι συνδιαλλαγών με δαιμονικές δυνάμεις ή μια απόπειρα να κλαπεί αυτό που πρέπει να κερδηθεί με κόπο πνευματικό. 

Έτσι, στις σπανιότατες φορές που θα έρθουν αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο, είτε θα αντιδράσουν εντελώς σπασμωδικά και λανθασμένα επιτείνοντας την αγωνία του προσώπου που θα ζητήσει βοήθεια είτε θα δώσουν ορθολογιστικές λύσεις οι οποίες θα οδηγήσουν σε απογοήτευση το συγκεκριμένο πρόσωπο που θα αναζητήσει λύσεις αλλού. Και αυτές είναι οι ήπιες περιπτώσεις.

Η χειρότερη είναι η μετατροπή ενός εξορκισμού σε ένα θέαμα, σε ένα εντυπωσιακό δρώμενο με τη παρουσία θεατών-πιστών με σκοπό πρώτον την διά του τρόμου ενστάλλαξη της πίστης, γεγονός απαράδεκτο, και την ανύψωση του ιερέα εξορκιστή, αυτό το τελευταίο δε χρειάζεται καν να το σχολιάσω. 

Οι χολιγουντιανές ταινίες, έχουν εξάψει τον τρόμο και την φαντασία πολλών θρησκευόμενων ανά τον κόσμο και έχουν στρώσει το δρόμο για τέτοιου είδους πρακτικές. Όμως εδώ υπάρχουν -εκτός από τα προφανή- δύο κίνδυνοι. Στην ασχετοσύνη ή την πονηριά του ο κληρικός να "χρησιμοποιήσει" ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, αφού δεν μπορεί ή δεν ενδιαφέρεται να τους ξεχωρίσει από κάποιον ο οποίος ταλαιπωρείται από κάτι δαιμονικό ή να θέσει σε κίνδυνο κάποιον από τους "θεατές" αφού όποιος έχει μια απλή επαφή με αυτά τα πράγματα γνωρίζει πως ότι "βγαίνει" από έναν ταλαίπωρο άνθρωπο δε γυρνάει απλά στο σπίτι του. 

Επιπλέον, όταν μιλάμε για δαίμονες, μιλάμε για αγγέλους, οι οποίοι έπεσαν και οι οποίοι μας παρατηρούν και μας γνωρίζουν από την αρχή της ύπαρξής μας. Αυτά τα πλάσματα είναι πολύ εύκολο να μας ξεγελάσουν και να πατήσουν πάνω στην οποιαδήποτε, έστω και μικρή αδυναμία μας και να κάνουν κακό και σε αυτόν που τελεί τον εξορκισμό και σε αυτόν που χρειάζεται τον εξορκισμό και σε αυτούς που κακώς παρευρίσκονται εκεί. 

Αυτά τα πράγματα δεν προσφέρονται για να κάνει κάποιος "όνομα" ή να έχει ακολούθους και οπαδούς. Και είναι πολύ ευαίσθητο θέμα καθώς πολλές φορές οι "δαιμονισμένοι" χρειάζονται ψυχιατρική περίθαλψη και όχι εξορκισμό, ο οποίος μπορεί να χειροτερέψει την κατάστασή τους. Ένας κληρικός που δεν έχει γνώση ούτε σε θέματα ψυχολογίας/ψυχιατρικής ούτε αποκρυφισμού/μαγείας, πιθανότατα θα προκαλέσει κακό παρά καλό. Και θα πάρει ένα βάρος τεράστιο πάνω του. 

Crowbar - Like Broken Glass

 

Σχολίασμους πολίτικους

 

-Μονό εμένα μου φαίνεται παράξενο ότι δεν έχει γίνει ξεσηκωμός για τον (φωτογραφικό) νόμο που πέρασε η ΝΔ χθες βράδυ μετά τις 11 και επιτρέπει να έχουν οι συγγενείς πρώτου βαθμού πολιτικών off shore εταιρείες; 

-Αν δει κανείς τη "συνέντευξη" που πήρε δημοσιογράφος( ; ) στον Βαρουφάκη στο συνέδριο στη Πάτρα για την περιφερειακή ανάπτυξη, θα καταλάβει σε ποιο βαθμό σήψης έχει φτάσει η δημοσιογραφία στη χώρα. Η συγκεκριμένη δημοσιογράφος ήταν υποψήφια με τον Τζιτζικώστα για τη περιφέρεια στη Μακεδονία.

-Σε μια σχετικά σοβαρή χώρα ο Γερουλάνος θα ήταν ο επικρατέστερος επόμενος πρωθυπουργός. Και δεν είμαι και με το ΠΑΣΟΚ

-Ο Ουρουγουανός πρώην πρόεδρος Μουχίκα, ο οποίος απεδήμησε πρόσφατα, είναι το παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει σωστά η αριστερά και τι κάνει λάθος. Ας τον μελετήσουν τα δικά μας φιντάνια.

- H αδυναμία της αντιπολίτευσης είναι ένα πράγμα. Η αφασία του λαού είναι ένα άλλο...

-Το γράφω μπας και το καταλάβουν κάποιοι. Η οριζόντια φορολόγηση, αυτή που μπαίνει στα τρόφιμα πχ, είναι άδικη γιατί όλοι πληρώνουν το ίδιο ανεξαρτήτως εισοδήματος. Η κάθετη που αλλάζει ανάλογα με το εισόδημα είναι δίκαιη. Άρα όταν μία κυβέρνηση κατεβάζει τους κάθετους φόρους αλλά ανεβάζει τους οριζόντιους -που δε φαίνονται σαν φόροι- ποιους ευνοεί; Αυτούς που ευνοεί κι όταν αφήνει τα ενοίκια στα ύψη και άλλα παρόμοια. Ευχαριστώ.

Doctor Butcher - Lost in the Dark

 

Οι κανόνες του παιχνιδιού

 

Βλέπω ότι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση των Τεμπών και θέλουν να λάμψει η αλήθεια δεν μπορούν να κατανοήσουν τους κανόνες του αθλήματος. Προσπαθούν να αντικρούσουν το πόρισμα Καρώνη, ή όπως τον λένε αυτόν, με επιστημονικά επιχειρήματα κλπ. Δεν έχουν σημασία αυτά. Δεν έχει σημασία ότι ο τύπος ετοίμαζε δεκαπέντε μήνες το πόρισμα για να μας πει τελικά ότι δεν υπήρχε κάποιο περίεργο φορτίο στο τρένο βασιζόμενος στα βίντεο του Καπερνάρου που βρέθηκαν ως εκ θαύματος πριν δύο τρεις μήνες. Σημασία έχει πως δόθηκε ένα πόρισμα που δίνει πάτημα στη κυβέρνηση να κάνει επικοινωνιακό παιχνίδι. Δόθηκε αυτό που χρειαζόταν ώστε να αγνοεί όλα τα άλλα στοιχεία ή όλες τις άλλες ενδείξεις και να κουνάει αυτό -με τη συνδρομή των ΜΜΕ της- στα μούτρα όλων. Και τελικά ρωτάω άλλη μια φορά. Πότε και πού στον κόσμο οι επιστήμονες -γιατί αυτοί μιλάνε, η επιστήμη δεν έχει φωνή- οι επιστήμονες είπαν κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα των ελίτ; Οποιουδήποτε κλάδου. Από τη  ψυχολογία ως την αστροφυσική. Πίσω από τις ροές χρηματοδότησης τρέχουν. Και όχι σήμερα. Αλλά εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες.

Evergrey - Solitude Within

 

Στο χέρι του ζητιάνου

 

Πόσο αξίζει ένα κέρμα στο χέρι ενός ζητιάνου; Για τον ζητιάνο, αν πρόκειται για πραγματικό ζητιάνο, μεγαλύτερη αξία έχει η ίδια η κίνηση να του δώσεις κάτι. Αν δε, συνοδεύσεις το κέρμα με ένα ειλικρινές χαμόγελο, τότε ακόμα περισσότερο πολλαπλασιάζεται η αξία του. Αλλά πιο πολύ απ' όσο αξίζει αυτό το κέρμα για το ζητιάνο, πολύ περισσότερο απ' όσο αξίζει για σένα, η αξία του είναι απροσμέτρητη για τον Χριστό. Γιατί κάθε μικρό ποσό που δίνουμε στους ζητιάνους, ακόμα και στους ψεύτες ζητιάνους, δίνεται πολλαπλάσιο στα χέρια του Κυρίου μας. Είναι και αυτός ένας θησαυρός που αποθηκεύεται στον ουρανό.

Therion - In the Desert of Set

 

Οι Ψίθυροι των Αγγέλων και των Δαιμόνων

 

Στα όνειρα ψιθυρίζουν οι άγγελοι την αλήθεια του Θεού αλλά και οι δαίμονες τα ψέματα το Σατανά. Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Εκείνοι που ξεχωρίζουν ποιανών τους ψίθυρους ακούνε και ακολουθούν το σωστό. Αυτοί είναι λίγοι και αξίζουν το θαυμασμό μας. Έπειτα υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους ψιθύρους και συχνά ξεγελιούνται. Αυτοί είναι περισσότεροι και χρειάζονται τη συμπαράστασή μας. Τέλος υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι δεν θέλουν να πιστέψουν στους ψιθύρους και τους αγνοούν. Τούτοι είναι οι πιο πολλοί απ' όλους και τους οφείλουμε τη λύπησή μας...

Shadow Gallery - I Believe

 

Η αλήθεια δεν φοβάται το όνειρο

  Η αλήθεια οφείλει να μάχεται το ψεύδος και όχι τη φαντασία, όπως και η λογική μάχεται το παράλογο και όχι το υπέρλογο. Αν η αλήθεια καταργήσει τη φαντασία και η λογική εξοβελίσει το υπέρλογο, ο κόσμος θα γίνει μια αποστειρωμένη φυλακή. 

Οι δύο όψεις

 

Η σημερινή οργάνωση των εργαλείων ωθεί τις κοινωνίες στην ποσοτική αύξηση τόσο από άποψη πληθυσμού όσο και από άποψη επιπέδων αφθονίας. Η ποσοτική αυτή αύξηση παρατηρείται και στα δύο άκρα του φάσματος των προνομίων.  Οι απόκληροι αυξάνονται αριθμητικά, ενώ οι ήδη προνομιούχοι ζουν με μεγαλύτερη αφθονία.  Έτσι , οι απόκληροι ενισχύουν τις απογοητευτικές απαιτήσεις τους, ενώ οι πλούσιοι υπερασπίζονται τα υποτιθέμενα δικαιώματά τους και τις υποτιθέμενες ανάγκες τους. Πείνα και ανημπόρια ωθούν τους φτωχούς να απαιτούν γρήγορη εκβιομηχάνιση, ενώ η υπεράσπιση των ολοένα περισσότερων ειδών πολυτελείας ωθεί τους πλούσιους σε ξέφρενη παραγωγή. Η εξουσία πολώνεται, η απογοήτευση γενικεύεται, και η εναλλακτική δυνατότητα για μεγαλύτερη ευτυχία με λιγότερη αφθονία ωθείται στο τυφλό σημείο της κοινωνικής όρασης. 

Ουσιαστικά οφέλη για τους φτωχούς απαιτούν περιορισμό των πόρων που χρησιμοποιούν οι πλούσιοι, ενώ ουσιαστικά οφέλη για τους πλούσιους εγείρουν φονικές απαιτήσεις από τους πόρους των φτωχών. Κι όμως, οι πλούσιοι διατείνονται ότι εκμεταλλευόμενοι τις φτωχές χώρες θα γίνουν αρκετά πλούσιοι ώστε να δημιουργήσουν μια υπερβιομηχανική αφθονία για όλους. Οι ελίτ των φτωχών χωρών συμμερίζονται τη φανταστική αυτή προοπτική. 

Τη δεκαετία που μας έρχεται οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι, ενώ πολύ περισσότεροι φτωχοί θα ριχτούν στην έσχατη ένδεια. Αλλά η αγωνία για τη μοίρα των πεινασμένων δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να καταλάβουμε το δομικό πρόβλημα της κατανομής της εξουσίας, που αποτελεί την τέταρτη διάσταση της καταστροφικής οικονομικής υπερμεγέθυνσης. Η ανεξέλεγκτη εκβιομηχάνιση εκσυγχρονίζει τη φτώχεια. Οι φτωχοί έχουν μικρότερο εισόδημα, και το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται. Θα πρέπει να δούμε μαζί αυτές τις δύο όψεις, γιατί αλλιώς θα μας διαφύγει η φύση της καταστροφικής πόλωσης. 

Ο φτωχός χρειάζεται περισσότερα χρήματα, γιατί τα βιομηχανικά αγαθά μετατρέπονται σε είδη βασικής ανάγκης και έχουν ένα κόστος μονάδας μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσαν να πληρώσουν ποτέ οι περισσότεροι άνθρωποι. Το ριζικό μονοπώλιο των βιομηχανιών έχει δημιουργήσει νέους τύπους εξευτελιστικής φτώχειας σε κοινωνίες στις οποίες κάποτε επικρατούσε σπατάλη και αφθονία. Η πράσινη επανάσταση κάνει άνεργο τον καλλιεργητή που παλαιότερα παρήγε τα προς το ζην. Κερδίζει περισσότερα χρήματα ως εργάτης, αλλά δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά του ό,τι τα τάιζε παλιότερα. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο πολίτης των ΗΠΑ , που έχει εισόδημα δεκαπλάσιο από το δικό του, είναι απελπιστικά φτωχός. Και οι δύο παίρνουν ολοένα πιο λίγα και πληρώνουν γι' αυτό ολοένα πιο πολλά. 

Η άλλη όψη της εκσυγχρονισμένης φτώχειας σχετίζεται μεν μ' αυτήν, αλλά είναι και διαφορετική. Το χάσμα εξουσίας διευρύνεται, επειδή ο έλεγχος πάνω στην  παραγωγή γίνεται πιο συγκεντρωτικός, με σκοπό να παράγονται περισσότερα αγαθά για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Ενώ τα ολοένα περισσότερα χρήματα που χρειάζεται ο φτωχός είναι αποτέλεσμα της δομής της βιομηχανικής παραγωγής, το διευρυμένο χάσμα εξουσίας οφείλεται στη δομή των εισροών. Αν αναζητούμε γιατρικό για το πρώτο, χωρίς συγχρόνως να καταπιανόμαστε με το δεύτερο, απλώς θα αναβάλλουμε και θα επιδεινώνουμε τον εκσυγχρονισμό της φτώχειας σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Ιβάν Ίλιτς, Εργαλεία για την καλή ζωή, εκδ. Νησίδες

Rainbow - Black Masquerade

 

Κυριακή του Παραλύτου

 

Τρεις ασθένειες θέλει να θεραπεύσει ο Ιησούς στη σημερινή περικοπή. Καμία από τις τρεις δεν έχει να κάνει με την κατάσταση του παραλύτου. Αν και ο παράλυτος υποφέρει από όλα τα εξωτερικά στοιχεία μιας ασθένειας, παρ' όλα αυτά δεν είναι αυτός ο ασθενής που θέλει ο Κύριος να θεραπεύσει. 

Η πρώτη ασθένεια είναι η αδιαφορία. Τι λέει ο παράλυτος στον Ιησού; «Κύριε, δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά· έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεβαίνει στο νερό πριν από μένα». Ο Χριστός γνωρίζει πως ο παράλυτος έρχεται πολύ καιρό, μόνος του στη δεξαμενή περιμένοντας να μπει πρώτος στο νερό μόλις ο άγγελος ταράξει τα νερά και δεν έχει βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να τον βοηθήσει. Τέτοια αδιαφορία. Όλοι επιζητούν το θαύμα, όλοι έρχονται να το δουν να συμβαίνει αλλά κανείς δε θέλει να κάνει κάτι ώστε να συμμετάσχει στην πραγματοποίηση του θαύματος. Και ο Κύριος τον θεραπεύει εντυπωσιακά. Του λέει να σηκώσει το κρεβάτι του ημέρα Σάββατο και να πάει σπίτι. 

Και αυτό μας οδηγεί στην επόμενη ασθένεια. Την τυπολατρία. Οι Ιουδαίοι άρχοντες βλέπουν τον πρώην παράλυτο να κουβαλά το κρεβάτι του και αντί να θαυμάσουν αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια τους, εξεγείρονται γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου. Εκεί οδηγεί τον άνθρωπο η υπερβολική προσήλωση στους τύπους και τους κανόνες. Στη σκληρότητα και τελικά στην απανθρωπιά. Στην αδυναμία τελικά να έρθουν σε επαφή με το Πνεύμα που σαν άνεμος όπου θέλει πνέει. Και πώς να έρθουν σε επαφή αφού αντί να αφήσουν τον απαλό αέρα να τους δροσίσει τη ψυχή προσπαθούν αν τον κλείσουν μέσα σε μπουκαλάκια; 

Τρίτη ασθένεια είναι τελικά το ίδιο το θαυμαστό γεγονός. Όλοι όσοι πήγαιναν στη δεξαμενή επιζητούσαν τη θαυμαστή θεραπεία, ήθελαν να δουν το θαύμα. Όμως κανένας τους δεν έβλεπε τον μοναχό του παράλυτο. Όσοι θεραπεύονταν έλεγαν πως ο Θεός τους θεράπευσε, όμως πώς Τον ευχαρίστησαν; Γύρισε κανείς τους να βοηθήσει εκείνον τον άνθρωπο που μόνος του δε κατάφερνε ποτέ να μπει στο νερό; Τι άλλαζε μέσα τους; Τίποτα. Επικαλούνταν κάποιο θαύμα που τους έκανε σωματικά υγιείς αλλά ψυχικά και πνευματικά παρέμεναν ασθενείς. Καμία αλλαγή πραγματική δεν ένιωθαν πέρα από τη εξωτερική θεραπεία.  Και ο Χριστός τι τους λέει ουσιαστικά; Ψάχνετε θαύματα, επικαλείστε θαύματα αλλά τελικά, το πραγματικό θαύμα που είναι η μεταμόρφωσή σας, η αλλαγή σας, η μετάνοιά σας ούτε το επιθυμείτε, ούτε το ζητάτε, ούτε το προσπαθείτε. 

Και έτσι, μας αποκαλύπτει ο Κύριος πως η ασθένεια δε βρίσκεται μόνο στην εξωτερική κατάστασή μας αλλά και την εσωτερική. Κυρίως σε αυτήν. Μας διδάσκει ότι το θαύμα δε βρίσκεται στα υπερφυσικά γεγονότα, τα ανεξήγητα, αλλά μέσα μας, στη μετάνοιά μας, στην ταπεινότητά μας, στην αγάπη μας. Όταν αυτές τις αρετές τις ξεκλειδώσουμε τότε μπορούμε να μιλάμε για πραγματικό θαύμα. Τι να το κάνουμε να λέμε πως οι άγιοι μας οδηγούν και οι άγγελοι χορεύουν γύρω μας όταν ο εγωισμός μας και η περηφάνια μας μας τυφλώνουν; Τι να κάνουμε την πιστότητα των κανόνων όταν δε μπορούμε να χαρούμε τη θεραπεία ενός αδερφού μας; 

Πολλά τα σημερινά μαθήματα που μας διδάσκει ο Κύριος. Καλό θα είναι να δούμε πέρα από τη θαυματουργή θεραπεία και να μη τα αφήσουμε να μας ξεφύγουν. Γιατί το θαύμα κρύβεται σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα απ' όσο νομίζουμε...

The Lord Weird Slough Feg - The Wickerman

 

Ο Κυνοκέφαλος Άγιος

 Μία από τις πιο αγαπημένες μου εικόνες και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή του Αγίου Χριστοφόρου ως Κυνοκέφαλου. Πρόκειται για μία ευφυέστατη απεικόνιση που περιλαμβάνει την φαντασία, την εξιστόρηση, την παράδοση και το παράδοξο. 

Λοιπόν, ο Άγιος Χριστόφορος(το παρόν γράφτηκε στη γιορτή του Αγίου) καταγόταν από μία φυλή άγριων ασχημομούρηδων και κάπως γιγαντόσωμων τύπων η οποία ζούσε στη Β. Αφρική. Την ιστορία του τη ξέρετε, όσοι δε την ξέρετε να τη ψάξετε στα αγιολόγια, κάποια στιγμή σε ένα ποτάμι, κουβάλησε ένα παιδί από τη μία όχθη στην άλλη κι εκείνο το παιδί ήταν ο Χριστός που είχε πάρει τη μορφή πιτσιρίκου. 

Κάποιος αγιογράφος λοιπόν, δεν ξέρουμε ποιος ήταν πρώτος που το έκανε, απεικόνισε τον Άγιο με κεφάλι σκύλου. Με αυτή την απλή αλλά ευφυή εικονογραφική κίνηση(η οποία κακώς αποδόθηκε αργότερα σε άγνοια ή αμορφωσιά για να βρεθεί πάτημα και να "αποθαρρυνθεί" μια τέτοια απεικόνιση) μας είπε όλη την ιστορία του Αγίου. Οι Μαρμαρίτες, η φυλή στην οποία ανήκε, ήταν μια ημιάγρια φυλή πιθανότατα ανθρωποφάγων. Ήταν πολύ άσχημοι, όπως ανέφερα, και γι' αυτό ονομάζονταν Κυνοκέφαλοι. Ο αγιογράφος, λοιπόν, κάπου στον 17ο με 18ο αιώνα(τότε εμφανίστηκαν αυτές οι εικόνες), δηλαδή στο σκοτάδι της Τουρκοκρατίας, εξιστόρησε τον βίο του Αγίου με αυτό το κόλπο. Φαίνεται η καταγωγή του, φαίνεται η γεωγραφική θέση της φυλής(Β. Αφρική, σύνδεση με τον θεό Άνουβι), η αγριότητα, όλα. 

Και με τον Χριστό ως παιδί στον ώμο του, φαίνεται η μετάνοια, η μεταστροφή, η νέα πορεία του πρώην αγρίου και νυν αγίου(το πιάσατε έτσι;) αλλά και η ανοικτή αγκαλιά του Χριστού και της Εκκλησίας προς όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως πρότερου βίου. 

Η εικόνα αυτή, γέννημα της πίστης και της φαντασίας μαζί, επηρεασμένη σαφώς και από τη λαογραφία, είναι ένα εκπληκτικό δείγμα τέχνης, θεολογίας και εξιστόρησης μέσω των εικόνων. Είναι ακόμα μια υπενθύμιση πως για όλα "τα τέρατα, τα φρικιά, τους εξοβελισμένους και περιθωριακούς" υπάρχει ένα λιμάνι, η Εκκλησία, που τους περιμένει. Και αν τα μέλη της, κληρικοί και λαϊκοί δεν είμαστε πολλές φορές αντάξιοι αυτής της αποστολής και όσο φιλόξενοι θα έπρεπε, ο Χριστός θα έρθει να καλύψει αυτή μας την αδυναμία.  Είναι, λοιπόν, κρίμα που τέτοιες απεικονίσεις παραγνωρίζονται ή εξορίζονται ως δήθεν σύμβολα άγνοιας και σύγχυσης. 

Gamma Ray - Land of the Free

 

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, συγγραφέας του ομώνυμου Ευαγγελίου, των τριών επιστολών και πιθανότατα της Αποκάλυψης. 

Έδωσε μεγάλη έμφαση στην Αγάπη ως το θεμέλιο λίθο της χριστιανικής ζωής και πάντα έλεγε στους μαθητές του να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Πράγματι, χωρίς την Αγάπη για τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους δε μπορεί να υπάρξει χριστιανική ζωή. Εύκολα μια τέτοια πίστη μπορεί να ξεπέσει είτε σε αίρεση είτε σε νομικισμό είτε σε ειδωλολατρία. 

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ονομάστηκε ο Ευαγγελιστής της Αγάπης. Και το πιο "δύσκολο" έργο του, η Αποκάλυψη μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει να διαβάζεται. Η Αποκάλυψη είναι μία συλλογή οραμάτων που είδε ο Ιωάννης ο Θεολόγος και μέσα από αυτά αποκαλύπτεται η απεριόριστη αγάπη του Κυρίου για τους ανθρώπους, τους οποίους θα βοηθήσει να σωθούν ακόμα κι όταν οι καταστάσεις θα δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα και σωτηρία ενώ θα έρθει για να ανακαινίσει τον κόσμο όταν οι άνθρωποι θα έχουν επιτύχει να τον μετατρέψουν σε μία πραγματική κόλαση. 

Σήμερα είναι μια καλή ημέρα να θυμηθούμε πως η Αγάπη είναι αυτή που θα σώσει τον κόσμο. Όχι οι νομικές και κανονιστικές διατάξεις. Όχι το κυνήγι σφραγισμάτων, μικροτσίπ και άλλων τινών. Ούτε και ο φόβος του ερχομού του Αντιχρίστου. Η ελπίδα, η σωτηρία, η χριστιανική ζωή εδράζονται σε μία και μόνο αρετή. Την Αγάπη.

Cathedral - Hypnos 164

 

Περί Λαϊκισμού και Άλλων Νοσημάτων

 

Ως λαϊκισμός ορίζεται η ανεξήγητη τάση ορισμένων ανθρώπων, να προτείνουν προγράμματα και λύσεις που θα ευνοήσουν τον λαό αλλά  δεν είναι καθόλου αρεστά στις ελίτ, τις αγορές και την εκάστοτε κυβέρνηση. Πιο σύντομα, λαϊκισμός είναι η οποιαδήποτε πολιτική πρόταση η οποία δεν συντελεί στην πειθήνια συμμόρφωση του λαού στα κελεύσματα της κυβέρνησης, των πλοιοκτητών, των βιομηχάνων και των ΜΜΕ. Επίσης ως λαϊκισμός μπορεί να θεωρηθεί και η αμφισβήτηση της χρησιμότητας των κομμάτων εφόσον αυτά δεν επιτελούν τον σκοπό ιδρύσεως τους αλλά απλά διαιωνίζουν την ύπαρξή τους. Οι παραπάνω τάσεις και προτάσεις χαρακτηρίζονται από την παράνοια εκείνων που τις φέρουν, τις εκφέρουν και τις προσφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Αυτοί οφείλουν να εξοστρακιστούν παρεκτός και αν αποκηρύξουν τις άθλιες αυτές ιδέες τους και υποσχεθούν αφοσίωση στις αγορές και την ελεύθερη, χωρίς κανόνες και περιττές δικλείδες ασφαλείας,  οικονομία...

Iced Earth- Diary

 

Μνήμη

 

Η μνήμη είναι κάτι σημαντικό. Υπάρχει για να θυμόμαστε όχι μόνο όσα έγιναν, αλλά και όσα αποφύγαμε ή παραλείψαμε, να διδασκόμαστε από αυτά και να βγάζουμε συμπεράσματα ώστε οι επόμενες κινήσεις μας, η πορεία που θα ακολουθήσουμε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη. Να μην επαναλάβουμε τα λάθη, να χτίσουμε στα σωστά, να μην ξαναπέσουμε στις ίδιες παραλείψεις, να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. 

Η μνήμη όμως από μόνη της, χωρίς την απαραίτητη επεξεργασία δε βοηθά πολύ. Είτε μας καθηλώνει σε αναπόληση περασμένων μεγαλείων είτε μας οδηγεί σε έναν ατελέσφορο θρήνο για τις παλιές τραγωδίες και τα τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί. 

Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι η μνήμη, όπως τα όνειρα. Τα όνειρα είτε γίνονται όραμα που μας βοηθά να χαράξουμε μια πορεία, η οποία  έστω κι αν δεν οδηγήσει στην πραγματοποίησή τους, θα είναι τουλάχιστον ικανοποιητική, είτε μας εγκλωβίζουν σε ατελείωτες ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις. Έτσι και η μνήμη μπορεί να γίνει ένα χέρι που μας καθοδηγεί και μας δείχνει το δρόμο βάσει των προηγούμενων εμπειριών ή μπορεί να καταλήξει ένα πέπλο μοιρολογιού που δεν αφήνει την όρασή μας να δει καθαρά αυτά που πρέπει να δει. 

Θυμόμαστε τα μεγαλεία αλλά ποια προσπάθεια κάνουμε, όχι για να τα επαναλάβουμε φυσικά, αλλά για να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο; Κλαίμε για τις τραγωδίες μας αλλά τελικά τι κάνουμε για να μην επαναληφθούν; Τελικά το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε μνήμη ή αν παραδίνουμε τη σκέψη μας στη λήθη. Το ζήτημα είναι αν και πως δρούμε.

Μαρφίν

 

Τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν είναι η αθλιότητα όλης της χώρας σε ένα περιστατικό. Ατιμώρητοι δολοφόνοι, κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, πολιτική αθλιότητα, εργοδοτική ασυδοσία, δικαιοσύνη ανίκανη, λόγος σεκταριστικός. Ήταν οι δράστες αριστεροί ή βαλτοί του συστήματος; Ήταν το έγκλημα εκείνο αποτέλεσμα του λαϊκισμού ή της κομματικής κλεπτοκρατίας; Σχέδιο οργανωμένο από ακροαριστερούς ή παρακρατικούς Τα επεισόδια ή τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας του κτιρίου έφταιγαν τελικά; Δεν μπορώ να απαντήσω. Μόνο ένα μπορώ να πω. Τέσσερις αθώοι νεκροί -κι άλλοι αθώοι νεκροί- περιμένουν κάποια στιγμή να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Running Wild -Riding the Storm

 

Πέταγμα χελιδονιού, πέταγμα νυχτερίδας

Καθώς κοίταζα τον ουρανό, την ώρα που το λυκόφως είχε χρωματίσει το τοπία, πριν κάποια απογεύματα, παρατήρησα το εξής: Το τελευταίο πέταγμα των χελιδονιών για την ημέρα που έφευγε, διαδεχόταν το πρώτο πέταγμα της νυχτερίδας για το βράδυ που ερχόταν. Δύο σκέψεις μου ήρθαν. 

Το πρώτο και πιο προφανές, πως η όλη μας πορεία είναι μια σειρά διαδοχικών αντιθέσεων. Ημέρα και νύχτα, ξύπνημα και ύπνος,  γέννηση και θάνατος, χελιδόνι και νυχτερίδα. Το κάθε τέλος διαδέχεται μία αρχή που προορίζεται κι αυτή να οδηγήσει σε ένα άλλο τέλος και ούτω καθεξής. 

Το δεύτερο -και δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτός ο συνειρμός- είναι πως συναντάμε συνεχώς διάφορα σταυροδρόμια. Ο ένας δρόμος οδηγεί προς μία κατεύθυνση και ο άλλος σε μία εντελώς αντίθετη. Δε θα χρησιμοποιούσα την εικόνα της αρετής και της κακίας από τον γνωστό μύθο του Ηρακλή, μου μοιάζει πολύ απόλυτη και μελοδραματική, αλλά πάντως καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που ανοίγουν εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους δρόμους και χαράσσουν πλήρως αντίθετες πορείες. 

Η διάλυση ή η διατήρηση μιας φιλίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Η επιλογή μιας επαγγελματικής πορείας. Ακόμα και θέματα πιο εσωτερικά. Η αποκήρυξη ή η αποδοχή μιας πίστης. 

Βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση πριν από πολλά χρόνια. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου και είχα ένα μάλλον εντελώς άχρηστο πτυχίο στα χέρια μου αφού καμία διάθεση δεν είχα να ασχοληθώ με το αντικείμενο που σπούδασα. Στάθηκα λοιπόν στο σταυροδρόμι και κοίταξα τις επιλογές μου. Μία ήταν λογική. Να καταπιώ τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου και να ακολουθήσω αυτό που σπούδασα και να έχω τουλάχιστον μία καλή δουλειά. Η άλλη ήταν μια παλαβομάρα που αφορούσε την Νοτιοανατολική Ασία. 

Όποια απόφαση κι αν πήρα τότε προφανώς και δεν την ακολούθησα. Ίσως γιατί, όπως συχνά συμβαίνει, πήρα μια απόφαση αλλά η ίδια η ζωή με οδήγησε αλλού πριν προλάβω να την εφαρμόσω Η ζωή έχει στοιχεία από το πέταγμα του χελιδονιού και της νυχτερίδας. Είναι γρήγορη με πολλές εναλλαγές κατευθύνσεων. Σε οδηγεί όπου θέλει εκείνη και εσύ προσπαθείς να πλεύσεις στα νερά της όσο καλύτερα γίνεται. Είναι και αυτή μια ομορφιά της. Είναι αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα. Δε θα ήθελα καθόλου να ζήσω μια ζωή οργανωμένη και τακτοποιημένη. Προτιμώ το χάος της καθημερινότητάς μου. 

Μέσα σε όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι μένει ένα περίεργο, ίσως γλυκόπικρο "τι θα γινόταν αν..." αλλά αυτό δεν είναι στη πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από ένα απλό διανοητικό παιχνίδι για κάτι τεμπέλικα κυριακάτικα βράδια σαν και τούτο που γράφω αυτές τις αράδες....

Hammers of Misfortune - Here Comes the Sky

 

Κυριακή των Μυροφόρων

 

Ήταν απολύτως λογικό και δίκαιο θα μπορούσε να πει κανείς, να είναι οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνες που θα μάθαιναν πρώτες το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτές άλλωστε Τον ακολούθησαν σε όλη Του τη διαδρομή από τη σύλληψη ως τα βασανιστήρια και από εκεί ως το Γολγοθά και τη σταύρωση. Αυτές επέμειναν και μετά την ταφή Του να πάνε να τελέσουν τα νεκρικά και ταφικά έθιμα που όριζε η παράδοση. 

Οι γυναίκες αυτές δε φοβήθηκαν. Δε τις τρόμαξαν οι Φαρισαίοι που είχαν μόλις θριαμβεύσει φαινομενικά επί του "ταραχοποιού και αιρετικού" Ιησού. Δεν τις αποθάρρυναν οι -πάντα σκληροί και κακότροποι- Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο του "βασιλιά των Ιουδαίων". Δεν κρυφτήκαν σε κανένα σπίτι "διά τον φόβο των Ιουδαίων". Κοινωνία, ιερατείο και στρατιωτική δύναμη δε μπόρεσαν να τις κρατήσουν μακριά από τον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δε μπόρεσαν να τις αποτρέψουν από το να τελέσουν αυτά που έπρεπε για το σώμα του -όπως ακόμα νόμιζαν- κεκοιμημένου τους Δασκάλου. 

Και έτσι αυτές αξιώθηκαν πρώτες να πληροφορηθούν την Ανάσταση του Κυρίου από τον άγγελο που τις περίμενε στον ανοιγμένο και κενό τάφο. Αυτές έμαθαν πριν από όλους τους άλλους ότι ο θάνατος νικήθηκε και το κράτος του κατέρρευσε. Έμαθαν πως η Ζωή θριάμβευσε, πως ο τάφος δε μπορεί πλέον να τη συγκρατήσει και πως πλέον ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν. Έμαθαν πως ο δρόμος της συνάντησης άνοιξε επιτέλους! 

Ήταν εκείνες οι θαρραλέες γυναίκες, όπως και οι αναρίθμητες άλλες γυναίκες που ακολούθησαν το παράδειγμά τους και βάδισαν -κάτω από πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τους άντρες- τον δρόμο της πίστης και της αγιότητας, που κράτησαν όρθια την Εκκλησία ανά τους αιώνες και που φώναξαν σε ένα κόσμο φοβισμένο, εχθρικό, τυφλωμένο από προκατάληψη ότι αναστήθηκε ο Κύριος και πως ο τάφος είναι πια άδειος. Ήταν εκείνες που πρώτες είπαν το Χριστός Ανέστη! Κι εμείς όλοι σήμερα, και αυτή τη Κυριακή απαντούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Το πνεύμα

 

Όταν η θεία εξωτερική λατρεία εγκατέλειψε την εσωτερική λατρεία, εξέπεσε, και ο Θεός απέδειξε μέσα από μια αξιοσημείωτη αλυσίδα γεγονότων ότι το γράμμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το πνεύμα, ότι βρίσκεται εκεί για να οδηγεί απλώς το πνεύμα και, μάλιστα, είναι ανώφελο και ο Θεός το απορρίπτει αν αποτύχει το σκοπό του. 

Όπως το πνεύμα της φύσης εκτείνεται στα πιο στείρα βάθη για να ζωντανέψει, να διατηρήσει και να προκαλέσει την ανάπτυξη σε ο,τιδήποτε επιδεκτικό στην επιρροή του, έτσι και το πνεύμα του φωτός εξαπλώνεται εσωτερικά μεταξύ των εθνών για να εμψυχώσει παντού το νεκρό γράμμα μλεσω του ζωντανού πνεύματος. 

Γι' αυτό και βρίσκουμε έναν Ιώβ ανάμεσα στους ειδωλολάτρες, έναν Μελχισεδέκ σε παράξενα έθνη, έναν Ιωσήφ μαζί με τους Αιγύπτιους ιερείς, έναν Μωυσή στη χώρα των Μαδιανιτών, ως ζωντανές αποδείξεις ότι η εσωτερική κοινότητα εκείνων που μπορούν να λάβουν το φως ενώνονταν σε ένα πνεύμα και μία αλήθεια σε όλες τις εποχές και σε όλα τα έθνη. 

Karl Von Eckarthausen, Η μυστική εκκλησία των πεφωτισμένων, εκδ. Δαιδαλέος

Angra - Time

 

Μανιφεστειακό!!!

 

Δεν έχω πολλή  αγάπη για την πολιτική. Είναι ένα από τα τελευταία θέματα με τα οποία ασχολούμαι. Και δεν είμαι αριστερός. όποιος συζητήσει μαζί μου θα καταλάβει αμέσως πως δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις - γι' αυτό και δεν αρέσκομαι στις πολυλογάδικες αναλύσεις που λατρεύει ο αριστερός χώρος- σε θέματα ιδεολογικά, φιλοσοφικά κλπ. Η ενασχόληση μου με τη πολιτική και τη καθημερινότητα γίνεται αποκλειστικά και μόνο από την οπτική των μυστικών/μυστικιστών της Εκκλησίας και ίσως και τους μυστικιστές κάποιων άλλων δογμάτων και θρησκειών(Φραγκίσκου Ασίζης, Σααντί, Γουίλιαμ Πεν, Ταγκόρ,  Τικ Νιατ Χαν, κ.α.). Άλλωστε τα κύρια ενδιαφέροντα μου είναι η μυστική θεολογία/μυστικισμός και ο αποκρυφισμός. Και η υποστήριξή μου σε κόμματα της αριστεράς, κυρίως επειδή όταν έρχονται εκλογές κάποιον πρέπει να ψηφίσω(δε πιστεύω ούτε στην αποχή ούτε και στο λευκό), έρχεται μέσω αυτής της οδού. Διότι παρά τα πολλά και αρνητικά που μπορεί κάποιος να βρει στο χώρο της αριστεράς, ο χώρος αυτός  είναι πιο κοντά σε αυτό που διδάσκουν οι διάφοροι μυστικιστές. 

Θα μου πείτε γιατί τότε ασχολούμαι συχνά με θέματα πολιτικής; Επειδή σπάνια γράφω δημοσίως για θέματα που με ενδιαφέρουν πραγματικά. Όπως και σπάνια μιλάω για τέτοια θέματα. Αλλά και επειδή η πολιτική επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Επιπλέον είναι είτε ο τρόπος για να μειωθεί η αδικία είτε για να επιβληθεί. Οπότε αυτομάτως γίνεται η πολιτική και πνευματικό ζήτημα. 

Αυτά τα λίγα τα γράφω πρώτον επειδή είχα καιρό κάτι να γράψω για εμένα και επειδή όταν γράφω για εμένα αισθάνομαι πως είμαι κάποιος πολύ σπουδαίος(θα αρχίσω να μιλάω για εμένα σε τρίτο ενικό σε λίγο) αλλά και για να μη δημιουργηθούν προσδοκίες και παρεξηγήσεις. Και κάτι τελευταίο. Αν με ρωτούσε κάποιος ποια είναι η πολιτική ιδεολογία που αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ή να αναζητήσουμε εκεί κάποιες λύσεις, θα έλεγα πως είναι η αναρχία. Χωρίς να μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ούτε και αναρχικό. 

Αυτά να τα διαβάσουν και μερικοί από την ενορία που νομίζουν ότι είμαι Συριζαίος...

ΥΓ. Είμαι πραγματικός παπάς, μη με ρωτάτε συνέχεια, στη Μεταμόρφωση Σωτήρος στη Πλάκα είμαι -για την ώρα τουλάχιστον- και από εδώ και πέρα όποιος με ξαναρωτήσει θα τον χρεώνω(θα βρω τρόπο) από πέντε ευρώ!!!

Ελεύθερος

 

"Όποιος είναι κύριος του εαυτού του, όποιος εξακριβώσει την ορμή που αυτός θέλει να είναι και η οποία είναι η ζωή του, αυτός είναι για μένα κάποιος που δεν έχει αφέντη, ένας ελεύθερος, ένας ανεξάρτητος, ένας αναρχικός". 

Από το βιβλίο του  Saul Newman, ο αναρχο-μυστικισμός του Gustav Landauer και η κριτική της πολιτικής θεολογίας, εκδ. Firebrand

Memento Mori - I Am

 

Ένα τρισάγιο...

Την πρώτη Μαϊου με αξίωσε ο Θεός, δεν μπορώ να το πω αλλιώς αφού υπήρξε μια αλυσίδα γεγονότων ώστε να βρεθώ εκεί, να τελέσω το τρισάγιο του Αλέξανδρου και του Γεώργιου Παναγούλη(και των γονιών τους). Εκτός του ότι ήταν ένα είδος τιμής για εμένα, να τελέσω το τρισάγιο αυτών των πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, είχα και τη χαρά να γνωρίσω κοντινά συγγενικά τους πρόσωπα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η γλυκύτητά τους. Και η ευλάβειά τους. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι μια φυσική ευγένεια. Όπως και να 'χει ήταν μια συγκινητική στιγμή και για εμένα αφού δεν είχα την ευκαιρία να τιμήσω με κάποιον τρόπο τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Θεός να τους αναπαύει, τα δυο αδέρφια και τους γονείς τους. 

ΥΓ. Πριν κάποιους μήνες τέλεσα τρισάγιο για τη μνήμη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου. Είναι μία από τις ομορφιές της πνευματικής ζωής, της εκκλησιαστικής ζωής. Ασχέτως με το τι πιστεύει ο κληρικός οφείλει να φροντίζει για τα πνευματικά ζητήματα όλων. Από τον αναρχικό ως τον χουντικό...

 

RIVERSIDE - The Depth Of Self-Delusion