Οι κανόνες του παιχνιδιού

 

Βλέπω ότι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση των Τεμπών και θέλουν να λάμψει η αλήθεια δεν μπορούν να κατανοήσουν τους κανόνες του αθλήματος. Προσπαθούν να αντικρούσουν το πόρισμα Καρώνη, ή όπως τον λένε αυτόν, με επιστημονικά επιχειρήματα κλπ. Δεν έχουν σημασία αυτά. Δεν έχει σημασία ότι ο τύπος ετοίμαζε δεκαπέντε μήνες το πόρισμα για να μας πει τελικά ότι δεν υπήρχε κάποιο περίεργο φορτίο στο τρένο βασιζόμενος στα βίντεο του Καπερνάρου που βρέθηκαν ως εκ θαύματος πριν δύο τρεις μήνες. Σημασία έχει πως δόθηκε ένα πόρισμα που δίνει πάτημα στη κυβέρνηση να κάνει επικοινωνιακό παιχνίδι. Δόθηκε αυτό που χρειαζόταν ώστε να αγνοεί όλα τα άλλα στοιχεία ή όλες τις άλλες ενδείξεις και να κουνάει αυτό -με τη συνδρομή των ΜΜΕ της- στα μούτρα όλων. Και τελικά ρωτάω άλλη μια φορά. Πότε και πού στον κόσμο οι επιστήμονες -γιατί αυτοί μιλάνε, η επιστήμη δεν έχει φωνή- οι επιστήμονες είπαν κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα των ελίτ; Οποιουδήποτε κλάδου. Από τη  ψυχολογία ως την αστροφυσική. Πίσω από τις ροές χρηματοδότησης τρέχουν. Και όχι σήμερα. Αλλά εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες.

Evergrey - Solitude Within

 

Στο χέρι του ζητιάνου

 

Πόσο αξίζει ένα κέρμα στο χέρι ενός ζητιάνου; Για τον ζητιάνο, αν πρόκειται για πραγματικό ζητιάνο, μεγαλύτερη αξία έχει η ίδια η κίνηση να του δώσεις κάτι. Αν δε, συνοδεύσεις το κέρμα με ένα ειλικρινές χαμόγελο, τότε ακόμα περισσότερο πολλαπλασιάζεται η αξία του. Αλλά πιο πολύ απ' όσο αξίζει αυτό το κέρμα για το ζητιάνο, πολύ περισσότερο απ' όσο αξίζει για σένα, η αξία του είναι απροσμέτρητη για τον Χριστό. Γιατί κάθε μικρό ποσό που δίνουμε στους ζητιάνους, ακόμα και στους ψεύτες ζητιάνους, δίνεται πολλαπλάσιο στα χέρια του Κυρίου μας. Είναι και αυτός ένας θησαυρός που αποθηκεύεται στον ουρανό.

Therion - In the Desert of Set

 

Οι Ψίθυροι των Αγγέλων και των Δαιμόνων

 

Στα όνειρα ψιθυρίζουν οι άγγελοι την αλήθεια του Θεού αλλά και οι δαίμονες τα ψέματα το Σατανά. Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Εκείνοι που ξεχωρίζουν ποιανών τους ψίθυρους ακούνε και ακολουθούν το σωστό. Αυτοί είναι λίγοι και αξίζουν το θαυμασμό μας. Έπειτα υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους ψιθύρους και συχνά ξεγελιούνται. Αυτοί είναι περισσότεροι και χρειάζονται τη συμπαράστασή μας. Τέλος υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι δεν θέλουν να πιστέψουν στους ψιθύρους και τους αγνοούν. Τούτοι είναι οι πιο πολλοί απ' όλους και τους οφείλουμε τη λύπησή μας...

Shadow Gallery - I Believe

 

Η αλήθεια δεν φοβάται το όνειρο

  Η αλήθεια οφείλει να μάχεται το ψεύδος και όχι τη φαντασία, όπως και η λογική μάχεται το παράλογο και όχι το υπέρλογο. Αν η αλήθεια καταργήσει τη φαντασία και η λογική εξοβελίσει το υπέρλογο, ο κόσμος θα γίνει μια αποστειρωμένη φυλακή. 

Οι δύο όψεις

 

Η σημερινή οργάνωση των εργαλείων ωθεί τις κοινωνίες στην ποσοτική αύξηση τόσο από άποψη πληθυσμού όσο και από άποψη επιπέδων αφθονίας. Η ποσοτική αυτή αύξηση παρατηρείται και στα δύο άκρα του φάσματος των προνομίων.  Οι απόκληροι αυξάνονται αριθμητικά, ενώ οι ήδη προνομιούχοι ζουν με μεγαλύτερη αφθονία.  Έτσι , οι απόκληροι ενισχύουν τις απογοητευτικές απαιτήσεις τους, ενώ οι πλούσιοι υπερασπίζονται τα υποτιθέμενα δικαιώματά τους και τις υποτιθέμενες ανάγκες τους. Πείνα και ανημπόρια ωθούν τους φτωχούς να απαιτούν γρήγορη εκβιομηχάνιση, ενώ η υπεράσπιση των ολοένα περισσότερων ειδών πολυτελείας ωθεί τους πλούσιους σε ξέφρενη παραγωγή. Η εξουσία πολώνεται, η απογοήτευση γενικεύεται, και η εναλλακτική δυνατότητα για μεγαλύτερη ευτυχία με λιγότερη αφθονία ωθείται στο τυφλό σημείο της κοινωνικής όρασης. 

Ουσιαστικά οφέλη για τους φτωχούς απαιτούν περιορισμό των πόρων που χρησιμοποιούν οι πλούσιοι, ενώ ουσιαστικά οφέλη για τους πλούσιους εγείρουν φονικές απαιτήσεις από τους πόρους των φτωχών. Κι όμως, οι πλούσιοι διατείνονται ότι εκμεταλλευόμενοι τις φτωχές χώρες θα γίνουν αρκετά πλούσιοι ώστε να δημιουργήσουν μια υπερβιομηχανική αφθονία για όλους. Οι ελίτ των φτωχών χωρών συμμερίζονται τη φανταστική αυτή προοπτική. 

Τη δεκαετία που μας έρχεται οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι, ενώ πολύ περισσότεροι φτωχοί θα ριχτούν στην έσχατη ένδεια. Αλλά η αγωνία για τη μοίρα των πεινασμένων δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να καταλάβουμε το δομικό πρόβλημα της κατανομής της εξουσίας, που αποτελεί την τέταρτη διάσταση της καταστροφικής οικονομικής υπερμεγέθυνσης. Η ανεξέλεγκτη εκβιομηχάνιση εκσυγχρονίζει τη φτώχεια. Οι φτωχοί έχουν μικρότερο εισόδημα, και το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται. Θα πρέπει να δούμε μαζί αυτές τις δύο όψεις, γιατί αλλιώς θα μας διαφύγει η φύση της καταστροφικής πόλωσης. 

Ο φτωχός χρειάζεται περισσότερα χρήματα, γιατί τα βιομηχανικά αγαθά μετατρέπονται σε είδη βασικής ανάγκης και έχουν ένα κόστος μονάδας μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσαν να πληρώσουν ποτέ οι περισσότεροι άνθρωποι. Το ριζικό μονοπώλιο των βιομηχανιών έχει δημιουργήσει νέους τύπους εξευτελιστικής φτώχειας σε κοινωνίες στις οποίες κάποτε επικρατούσε σπατάλη και αφθονία. Η πράσινη επανάσταση κάνει άνεργο τον καλλιεργητή που παλαιότερα παρήγε τα προς το ζην. Κερδίζει περισσότερα χρήματα ως εργάτης, αλλά δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά του ό,τι τα τάιζε παλιότερα. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο πολίτης των ΗΠΑ , που έχει εισόδημα δεκαπλάσιο από το δικό του, είναι απελπιστικά φτωχός. Και οι δύο παίρνουν ολοένα πιο λίγα και πληρώνουν γι' αυτό ολοένα πιο πολλά. 

Η άλλη όψη της εκσυγχρονισμένης φτώχειας σχετίζεται μεν μ' αυτήν, αλλά είναι και διαφορετική. Το χάσμα εξουσίας διευρύνεται, επειδή ο έλεγχος πάνω στην  παραγωγή γίνεται πιο συγκεντρωτικός, με σκοπό να παράγονται περισσότερα αγαθά για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Ενώ τα ολοένα περισσότερα χρήματα που χρειάζεται ο φτωχός είναι αποτέλεσμα της δομής της βιομηχανικής παραγωγής, το διευρυμένο χάσμα εξουσίας οφείλεται στη δομή των εισροών. Αν αναζητούμε γιατρικό για το πρώτο, χωρίς συγχρόνως να καταπιανόμαστε με το δεύτερο, απλώς θα αναβάλλουμε και θα επιδεινώνουμε τον εκσυγχρονισμό της φτώχειας σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Ιβάν Ίλιτς, Εργαλεία για την καλή ζωή, εκδ. Νησίδες

Rainbow - Black Masquerade

 

Κυριακή του Παραλύτου

 

Τρεις ασθένειες θέλει να θεραπεύσει ο Ιησούς στη σημερινή περικοπή. Καμία από τις τρεις δεν έχει να κάνει με την κατάσταση του παραλύτου. Αν και ο παράλυτος υποφέρει από όλα τα εξωτερικά στοιχεία μιας ασθένειας, παρ' όλα αυτά δεν είναι αυτός ο ασθενής που θέλει ο Κύριος να θεραπεύσει. 

Η πρώτη ασθένεια είναι η αδιαφορία. Τι λέει ο παράλυτος στον Ιησού; «Κύριε, δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά· έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεβαίνει στο νερό πριν από μένα». Ο Χριστός γνωρίζει πως ο παράλυτος έρχεται πολύ καιρό, μόνος του στη δεξαμενή περιμένοντας να μπει πρώτος στο νερό μόλις ο άγγελος ταράξει τα νερά και δεν έχει βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να τον βοηθήσει. Τέτοια αδιαφορία. Όλοι επιζητούν το θαύμα, όλοι έρχονται να το δουν να συμβαίνει αλλά κανείς δε θέλει να κάνει κάτι ώστε να συμμετάσχει στην πραγματοποίηση του θαύματος. Και ο Κύριος τον θεραπεύει εντυπωσιακά. Του λέει να σηκώσει το κρεβάτι του ημέρα Σάββατο και να πάει σπίτι. 

Και αυτό μας οδηγεί στην επόμενη ασθένεια. Την τυπολατρία. Οι Ιουδαίοι άρχοντες βλέπουν τον πρώην παράλυτο να κουβαλά το κρεβάτι του και αντί να θαυμάσουν αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια τους, εξεγείρονται γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου. Εκεί οδηγεί τον άνθρωπο η υπερβολική προσήλωση στους τύπους και τους κανόνες. Στη σκληρότητα και τελικά στην απανθρωπιά. Στην αδυναμία τελικά να έρθουν σε επαφή με το Πνεύμα που σαν άνεμος όπου θέλει πνέει. Και πώς να έρθουν σε επαφή αφού αντί να αφήσουν τον απαλό αέρα να τους δροσίσει τη ψυχή προσπαθούν αν τον κλείσουν μέσα σε μπουκαλάκια; 

Τρίτη ασθένεια είναι τελικά το ίδιο το θαυμαστό γεγονός. Όλοι όσοι πήγαιναν στη δεξαμενή επιζητούσαν τη θαυμαστή θεραπεία, ήθελαν να δουν το θαύμα. Όμως κανένας τους δεν έβλεπε τον μοναχό του παράλυτο. Όσοι θεραπεύονταν έλεγαν πως ο Θεός τους θεράπευσε, όμως πώς Τον ευχαρίστησαν; Γύρισε κανείς τους να βοηθήσει εκείνον τον άνθρωπο που μόνος του δε κατάφερνε ποτέ να μπει στο νερό; Τι άλλαζε μέσα τους; Τίποτα. Επικαλούνταν κάποιο θαύμα που τους έκανε σωματικά υγιείς αλλά ψυχικά και πνευματικά παρέμεναν ασθενείς. Καμία αλλαγή πραγματική δεν ένιωθαν πέρα από τη εξωτερική θεραπεία.  Και ο Χριστός τι τους λέει ουσιαστικά; Ψάχνετε θαύματα, επικαλείστε θαύματα αλλά τελικά, το πραγματικό θαύμα που είναι η μεταμόρφωσή σας, η αλλαγή σας, η μετάνοιά σας ούτε το επιθυμείτε, ούτε το ζητάτε, ούτε το προσπαθείτε. 

Και έτσι, μας αποκαλύπτει ο Κύριος πως η ασθένεια δε βρίσκεται μόνο στην εξωτερική κατάστασή μας αλλά και την εσωτερική. Κυρίως σε αυτήν. Μας διδάσκει ότι το θαύμα δε βρίσκεται στα υπερφυσικά γεγονότα, τα ανεξήγητα, αλλά μέσα μας, στη μετάνοιά μας, στην ταπεινότητά μας, στην αγάπη μας. Όταν αυτές τις αρετές τις ξεκλειδώσουμε τότε μπορούμε να μιλάμε για πραγματικό θαύμα. Τι να το κάνουμε να λέμε πως οι άγιοι μας οδηγούν και οι άγγελοι χορεύουν γύρω μας όταν ο εγωισμός μας και η περηφάνια μας μας τυφλώνουν; Τι να κάνουμε την πιστότητα των κανόνων όταν δε μπορούμε να χαρούμε τη θεραπεία ενός αδερφού μας; 

Πολλά τα σημερινά μαθήματα που μας διδάσκει ο Κύριος. Καλό θα είναι να δούμε πέρα από τη θαυματουργή θεραπεία και να μη τα αφήσουμε να μας ξεφύγουν. Γιατί το θαύμα κρύβεται σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα απ' όσο νομίζουμε...

The Lord Weird Slough Feg - The Wickerman

 

Ο Κυνοκέφαλος Άγιος

 Μία από τις πιο αγαπημένες μου εικόνες και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή του Αγίου Χριστοφόρου ως Κυνοκέφαλου. Πρόκειται για μία ευφυέστατη απεικόνιση που περιλαμβάνει την φαντασία, την εξιστόρηση, την παράδοση και το παράδοξο. 

Λοιπόν, ο Άγιος Χριστόφορος(το παρόν γράφτηκε στη γιορτή του Αγίου) καταγόταν από μία φυλή άγριων ασχημομούρηδων και κάπως γιγαντόσωμων τύπων η οποία ζούσε στη Β. Αφρική. Την ιστορία του τη ξέρετε, όσοι δε την ξέρετε να τη ψάξετε στα αγιολόγια, κάποια στιγμή σε ένα ποτάμι, κουβάλησε ένα παιδί από τη μία όχθη στην άλλη κι εκείνο το παιδί ήταν ο Χριστός που είχε πάρει τη μορφή πιτσιρίκου. 

Κάποιος αγιογράφος λοιπόν, δεν ξέρουμε ποιος ήταν πρώτος που το έκανε, απεικόνισε τον Άγιο με κεφάλι σκύλου. Με αυτή την απλή αλλά ευφυή εικονογραφική κίνηση(η οποία κακώς αποδόθηκε αργότερα σε άγνοια ή αμορφωσιά για να βρεθεί πάτημα και να "αποθαρρυνθεί" μια τέτοια απεικόνιση) μας είπε όλη την ιστορία του Αγίου. Οι Μαρμαρίτες, η φυλή στην οποία ανήκε, ήταν μια ημιάγρια φυλή πιθανότατα ανθρωποφάγων. Ήταν πολύ άσχημοι, όπως ανέφερα, και γι' αυτό ονομάζονταν Κυνοκέφαλοι. Ο αγιογράφος, λοιπόν, κάπου στον 17ο με 18ο αιώνα(τότε εμφανίστηκαν αυτές οι εικόνες), δηλαδή στο σκοτάδι της Τουρκοκρατίας, εξιστόρησε τον βίο του Αγίου με αυτό το κόλπο. Φαίνεται η καταγωγή του, φαίνεται η γεωγραφική θέση της φυλής(Β. Αφρική, σύνδεση με τον θεό Άνουβι), η αγριότητα, όλα. 

Και με τον Χριστό ως παιδί στον ώμο του, φαίνεται η μετάνοια, η μεταστροφή, η νέα πορεία του πρώην αγρίου και νυν αγίου(το πιάσατε έτσι;) αλλά και η ανοικτή αγκαλιά του Χριστού και της Εκκλησίας προς όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως πρότερου βίου. 

Η εικόνα αυτή, γέννημα της πίστης και της φαντασίας μαζί, επηρεασμένη σαφώς και από τη λαογραφία, είναι ένα εκπληκτικό δείγμα τέχνης, θεολογίας και εξιστόρησης μέσω των εικόνων. Είναι ακόμα μια υπενθύμιση πως για όλα "τα τέρατα, τα φρικιά, τους εξοβελισμένους και περιθωριακούς" υπάρχει ένα λιμάνι, η Εκκλησία, που τους περιμένει. Και αν τα μέλη της, κληρικοί και λαϊκοί δεν είμαστε πολλές φορές αντάξιοι αυτής της αποστολής και όσο φιλόξενοι θα έπρεπε, ο Χριστός θα έρθει να καλύψει αυτή μας την αδυναμία.  Είναι, λοιπόν, κρίμα που τέτοιες απεικονίσεις παραγνωρίζονται ή εξορίζονται ως δήθεν σύμβολα άγνοιας και σύγχυσης. 

Gamma Ray - Land of the Free

 

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, συγγραφέας του ομώνυμου Ευαγγελίου, των τριών επιστολών και πιθανότατα της Αποκάλυψης. 

Έδωσε μεγάλη έμφαση στην Αγάπη ως το θεμέλιο λίθο της χριστιανικής ζωής και πάντα έλεγε στους μαθητές του να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Πράγματι, χωρίς την Αγάπη για τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους δε μπορεί να υπάρξει χριστιανική ζωή. Εύκολα μια τέτοια πίστη μπορεί να ξεπέσει είτε σε αίρεση είτε σε νομικισμό είτε σε ειδωλολατρία. 

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ονομάστηκε ο Ευαγγελιστής της Αγάπης. Και το πιο "δύσκολο" έργο του, η Αποκάλυψη μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει να διαβάζεται. Η Αποκάλυψη είναι μία συλλογή οραμάτων που είδε ο Ιωάννης ο Θεολόγος και μέσα από αυτά αποκαλύπτεται η απεριόριστη αγάπη του Κυρίου για τους ανθρώπους, τους οποίους θα βοηθήσει να σωθούν ακόμα κι όταν οι καταστάσεις θα δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα και σωτηρία ενώ θα έρθει για να ανακαινίσει τον κόσμο όταν οι άνθρωποι θα έχουν επιτύχει να τον μετατρέψουν σε μία πραγματική κόλαση. 

Σήμερα είναι μια καλή ημέρα να θυμηθούμε πως η Αγάπη είναι αυτή που θα σώσει τον κόσμο. Όχι οι νομικές και κανονιστικές διατάξεις. Όχι το κυνήγι σφραγισμάτων, μικροτσίπ και άλλων τινών. Ούτε και ο φόβος του ερχομού του Αντιχρίστου. Η ελπίδα, η σωτηρία, η χριστιανική ζωή εδράζονται σε μία και μόνο αρετή. Την Αγάπη.

Cathedral - Hypnos 164

 

Περί Λαϊκισμού και Άλλων Νοσημάτων

 

Ως λαϊκισμός ορίζεται η ανεξήγητη τάση ορισμένων ανθρώπων, να προτείνουν προγράμματα και λύσεις που θα ευνοήσουν τον λαό αλλά  δεν είναι καθόλου αρεστά στις ελίτ, τις αγορές και την εκάστοτε κυβέρνηση. Πιο σύντομα, λαϊκισμός είναι η οποιαδήποτε πολιτική πρόταση η οποία δεν συντελεί στην πειθήνια συμμόρφωση του λαού στα κελεύσματα της κυβέρνησης, των πλοιοκτητών, των βιομηχάνων και των ΜΜΕ. Επίσης ως λαϊκισμός μπορεί να θεωρηθεί και η αμφισβήτηση της χρησιμότητας των κομμάτων εφόσον αυτά δεν επιτελούν τον σκοπό ιδρύσεως τους αλλά απλά διαιωνίζουν την ύπαρξή τους. Οι παραπάνω τάσεις και προτάσεις χαρακτηρίζονται από την παράνοια εκείνων που τις φέρουν, τις εκφέρουν και τις προσφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Αυτοί οφείλουν να εξοστρακιστούν παρεκτός και αν αποκηρύξουν τις άθλιες αυτές ιδέες τους και υποσχεθούν αφοσίωση στις αγορές και την ελεύθερη, χωρίς κανόνες και περιττές δικλείδες ασφαλείας,  οικονομία...

Iced Earth- Diary

 

Μνήμη

 

Η μνήμη είναι κάτι σημαντικό. Υπάρχει για να θυμόμαστε όχι μόνο όσα έγιναν, αλλά και όσα αποφύγαμε ή παραλείψαμε, να διδασκόμαστε από αυτά και να βγάζουμε συμπεράσματα ώστε οι επόμενες κινήσεις μας, η πορεία που θα ακολουθήσουμε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη. Να μην επαναλάβουμε τα λάθη, να χτίσουμε στα σωστά, να μην ξαναπέσουμε στις ίδιες παραλείψεις, να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. 

Η μνήμη όμως από μόνη της, χωρίς την απαραίτητη επεξεργασία δε βοηθά πολύ. Είτε μας καθηλώνει σε αναπόληση περασμένων μεγαλείων είτε μας οδηγεί σε έναν ατελέσφορο θρήνο για τις παλιές τραγωδίες και τα τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί. 

Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι η μνήμη, όπως τα όνειρα. Τα όνειρα είτε γίνονται όραμα που μας βοηθά να χαράξουμε μια πορεία, η οποία  έστω κι αν δεν οδηγήσει στην πραγματοποίησή τους, θα είναι τουλάχιστον ικανοποιητική, είτε μας εγκλωβίζουν σε ατελείωτες ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις. Έτσι και η μνήμη μπορεί να γίνει ένα χέρι που μας καθοδηγεί και μας δείχνει το δρόμο βάσει των προηγούμενων εμπειριών ή μπορεί να καταλήξει ένα πέπλο μοιρολογιού που δεν αφήνει την όρασή μας να δει καθαρά αυτά που πρέπει να δει. 

Θυμόμαστε τα μεγαλεία αλλά ποια προσπάθεια κάνουμε, όχι για να τα επαναλάβουμε φυσικά, αλλά για να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο; Κλαίμε για τις τραγωδίες μας αλλά τελικά τι κάνουμε για να μην επαναληφθούν; Τελικά το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε μνήμη ή αν παραδίνουμε τη σκέψη μας στη λήθη. Το ζήτημα είναι αν και πως δρούμε.

Μαρφίν

 

Τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν είναι η αθλιότητα όλης της χώρας σε ένα περιστατικό. Ατιμώρητοι δολοφόνοι, κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, πολιτική αθλιότητα, εργοδοτική ασυδοσία, δικαιοσύνη ανίκανη, λόγος σεκταριστικός. Ήταν οι δράστες αριστεροί ή βαλτοί του συστήματος; Ήταν το έγκλημα εκείνο αποτέλεσμα του λαϊκισμού ή της κομματικής κλεπτοκρατίας; Σχέδιο οργανωμένο από ακροαριστερούς ή παρακρατικούς Τα επεισόδια ή τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας του κτιρίου έφταιγαν τελικά; Δεν μπορώ να απαντήσω. Μόνο ένα μπορώ να πω. Τέσσερις αθώοι νεκροί -κι άλλοι αθώοι νεκροί- περιμένουν κάποια στιγμή να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Running Wild -Riding the Storm

 

Πέταγμα χελιδονιού, πέταγμα νυχτερίδας

Καθώς κοίταζα τον ουρανό, την ώρα που το λυκόφως είχε χρωματίσει το τοπία, πριν κάποια απογεύματα, παρατήρησα το εξής: Το τελευταίο πέταγμα των χελιδονιών για την ημέρα που έφευγε, διαδεχόταν το πρώτο πέταγμα της νυχτερίδας για το βράδυ που ερχόταν. Δύο σκέψεις μου ήρθαν. 

Το πρώτο και πιο προφανές, πως η όλη μας πορεία είναι μια σειρά διαδοχικών αντιθέσεων. Ημέρα και νύχτα, ξύπνημα και ύπνος,  γέννηση και θάνατος, χελιδόνι και νυχτερίδα. Το κάθε τέλος διαδέχεται μία αρχή που προορίζεται κι αυτή να οδηγήσει σε ένα άλλο τέλος και ούτω καθεξής. 

Το δεύτερο -και δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτός ο συνειρμός- είναι πως συναντάμε συνεχώς διάφορα σταυροδρόμια. Ο ένας δρόμος οδηγεί προς μία κατεύθυνση και ο άλλος σε μία εντελώς αντίθετη. Δε θα χρησιμοποιούσα την εικόνα της αρετής και της κακίας από τον γνωστό μύθο του Ηρακλή, μου μοιάζει πολύ απόλυτη και μελοδραματική, αλλά πάντως καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που ανοίγουν εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους δρόμους και χαράσσουν πλήρως αντίθετες πορείες. 

Η διάλυση ή η διατήρηση μιας φιλίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Η επιλογή μιας επαγγελματικής πορείας. Ακόμα και θέματα πιο εσωτερικά. Η αποκήρυξη ή η αποδοχή μιας πίστης. 

Βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση πριν από πολλά χρόνια. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου και είχα ένα μάλλον εντελώς άχρηστο πτυχίο στα χέρια μου αφού καμία διάθεση δεν είχα να ασχοληθώ με το αντικείμενο που σπούδασα. Στάθηκα λοιπόν στο σταυροδρόμι και κοίταξα τις επιλογές μου. Μία ήταν λογική. Να καταπιώ τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου και να ακολουθήσω αυτό που σπούδασα και να έχω τουλάχιστον μία καλή δουλειά. Η άλλη ήταν μια παλαβομάρα που αφορούσε την Νοτιοανατολική Ασία. 

Όποια απόφαση κι αν πήρα τότε προφανώς και δεν την ακολούθησα. Ίσως γιατί, όπως συχνά συμβαίνει, πήρα μια απόφαση αλλά η ίδια η ζωή με οδήγησε αλλού πριν προλάβω να την εφαρμόσω Η ζωή έχει στοιχεία από το πέταγμα του χελιδονιού και της νυχτερίδας. Είναι γρήγορη με πολλές εναλλαγές κατευθύνσεων. Σε οδηγεί όπου θέλει εκείνη και εσύ προσπαθείς να πλεύσεις στα νερά της όσο καλύτερα γίνεται. Είναι και αυτή μια ομορφιά της. Είναι αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα. Δε θα ήθελα καθόλου να ζήσω μια ζωή οργανωμένη και τακτοποιημένη. Προτιμώ το χάος της καθημερινότητάς μου. 

Μέσα σε όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι μένει ένα περίεργο, ίσως γλυκόπικρο "τι θα γινόταν αν..." αλλά αυτό δεν είναι στη πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από ένα απλό διανοητικό παιχνίδι για κάτι τεμπέλικα κυριακάτικα βράδια σαν και τούτο που γράφω αυτές τις αράδες....

Hammers of Misfortune - Here Comes the Sky

 

Κυριακή των Μυροφόρων

 

Ήταν απολύτως λογικό και δίκαιο θα μπορούσε να πει κανείς, να είναι οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνες που θα μάθαιναν πρώτες το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτές άλλωστε Τον ακολούθησαν σε όλη Του τη διαδρομή από τη σύλληψη ως τα βασανιστήρια και από εκεί ως το Γολγοθά και τη σταύρωση. Αυτές επέμειναν και μετά την ταφή Του να πάνε να τελέσουν τα νεκρικά και ταφικά έθιμα που όριζε η παράδοση. 

Οι γυναίκες αυτές δε φοβήθηκαν. Δε τις τρόμαξαν οι Φαρισαίοι που είχαν μόλις θριαμβεύσει φαινομενικά επί του "ταραχοποιού και αιρετικού" Ιησού. Δεν τις αποθάρρυναν οι -πάντα σκληροί και κακότροποι- Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο του "βασιλιά των Ιουδαίων". Δεν κρυφτήκαν σε κανένα σπίτι "διά τον φόβο των Ιουδαίων". Κοινωνία, ιερατείο και στρατιωτική δύναμη δε μπόρεσαν να τις κρατήσουν μακριά από τον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δε μπόρεσαν να τις αποτρέψουν από το να τελέσουν αυτά που έπρεπε για το σώμα του -όπως ακόμα νόμιζαν- κεκοιμημένου τους Δασκάλου. 

Και έτσι αυτές αξιώθηκαν πρώτες να πληροφορηθούν την Ανάσταση του Κυρίου από τον άγγελο που τις περίμενε στον ανοιγμένο και κενό τάφο. Αυτές έμαθαν πριν από όλους τους άλλους ότι ο θάνατος νικήθηκε και το κράτος του κατέρρευσε. Έμαθαν πως η Ζωή θριάμβευσε, πως ο τάφος δε μπορεί πλέον να τη συγκρατήσει και πως πλέον ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν. Έμαθαν πως ο δρόμος της συνάντησης άνοιξε επιτέλους! 

Ήταν εκείνες οι θαρραλέες γυναίκες, όπως και οι αναρίθμητες άλλες γυναίκες που ακολούθησαν το παράδειγμά τους και βάδισαν -κάτω από πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τους άντρες- τον δρόμο της πίστης και της αγιότητας, που κράτησαν όρθια την Εκκλησία ανά τους αιώνες και που φώναξαν σε ένα κόσμο φοβισμένο, εχθρικό, τυφλωμένο από προκατάληψη ότι αναστήθηκε ο Κύριος και πως ο τάφος είναι πια άδειος. Ήταν εκείνες που πρώτες είπαν το Χριστός Ανέστη! Κι εμείς όλοι σήμερα, και αυτή τη Κυριακή απαντούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Το πνεύμα

 

Όταν η θεία εξωτερική λατρεία εγκατέλειψε την εσωτερική λατρεία, εξέπεσε, και ο Θεός απέδειξε μέσα από μια αξιοσημείωτη αλυσίδα γεγονότων ότι το γράμμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το πνεύμα, ότι βρίσκεται εκεί για να οδηγεί απλώς το πνεύμα και, μάλιστα, είναι ανώφελο και ο Θεός το απορρίπτει αν αποτύχει το σκοπό του. 

Όπως το πνεύμα της φύσης εκτείνεται στα πιο στείρα βάθη για να ζωντανέψει, να διατηρήσει και να προκαλέσει την ανάπτυξη σε ο,τιδήποτε επιδεκτικό στην επιρροή του, έτσι και το πνεύμα του φωτός εξαπλώνεται εσωτερικά μεταξύ των εθνών για να εμψυχώσει παντού το νεκρό γράμμα μλεσω του ζωντανού πνεύματος. 

Γι' αυτό και βρίσκουμε έναν Ιώβ ανάμεσα στους ειδωλολάτρες, έναν Μελχισεδέκ σε παράξενα έθνη, έναν Ιωσήφ μαζί με τους Αιγύπτιους ιερείς, έναν Μωυσή στη χώρα των Μαδιανιτών, ως ζωντανές αποδείξεις ότι η εσωτερική κοινότητα εκείνων που μπορούν να λάβουν το φως ενώνονταν σε ένα πνεύμα και μία αλήθεια σε όλες τις εποχές και σε όλα τα έθνη. 

Karl Von Eckarthausen, Η μυστική εκκλησία των πεφωτισμένων, εκδ. Δαιδαλέος

Angra - Time

 

Μανιφεστειακό!!!

 

Δεν έχω πολλή  αγάπη για την πολιτική. Είναι ένα από τα τελευταία θέματα με τα οποία ασχολούμαι. Και δεν είμαι αριστερός. όποιος συζητήσει μαζί μου θα καταλάβει αμέσως πως δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις - γι' αυτό και δεν αρέσκομαι στις πολυλογάδικες αναλύσεις που λατρεύει ο αριστερός χώρος- σε θέματα ιδεολογικά, φιλοσοφικά κλπ. Η ενασχόληση μου με τη πολιτική και τη καθημερινότητα γίνεται αποκλειστικά και μόνο από την οπτική των μυστικών/μυστικιστών της Εκκλησίας και ίσως και τους μυστικιστές κάποιων άλλων δογμάτων και θρησκειών(Φραγκίσκου Ασίζης, Σααντί, Γουίλιαμ Πεν, Ταγκόρ,  Τικ Νιατ Χαν, κ.α.). Άλλωστε τα κύρια ενδιαφέροντα μου είναι η μυστική θεολογία/μυστικισμός και ο αποκρυφισμός. Και η υποστήριξή μου σε κόμματα της αριστεράς, κυρίως επειδή όταν έρχονται εκλογές κάποιον πρέπει να ψηφίσω(δε πιστεύω ούτε στην αποχή ούτε και στο λευκό), έρχεται μέσω αυτής της οδού. Διότι παρά τα πολλά και αρνητικά που μπορεί κάποιος να βρει στο χώρο της αριστεράς, ο χώρος αυτός  είναι πιο κοντά σε αυτό που διδάσκουν οι διάφοροι μυστικιστές. 

Θα μου πείτε γιατί τότε ασχολούμαι συχνά με θέματα πολιτικής; Επειδή σπάνια γράφω δημοσίως για θέματα που με ενδιαφέρουν πραγματικά. Όπως και σπάνια μιλάω για τέτοια θέματα. Αλλά και επειδή η πολιτική επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Επιπλέον είναι είτε ο τρόπος για να μειωθεί η αδικία είτε για να επιβληθεί. Οπότε αυτομάτως γίνεται η πολιτική και πνευματικό ζήτημα. 

Αυτά τα λίγα τα γράφω πρώτον επειδή είχα καιρό κάτι να γράψω για εμένα και επειδή όταν γράφω για εμένα αισθάνομαι πως είμαι κάποιος πολύ σπουδαίος(θα αρχίσω να μιλάω για εμένα σε τρίτο ενικό σε λίγο) αλλά και για να μη δημιουργηθούν προσδοκίες και παρεξηγήσεις. Και κάτι τελευταίο. Αν με ρωτούσε κάποιος ποια είναι η πολιτική ιδεολογία που αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ή να αναζητήσουμε εκεί κάποιες λύσεις, θα έλεγα πως είναι η αναρχία. Χωρίς να μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ούτε και αναρχικό. 

Αυτά να τα διαβάσουν και μερικοί από την ενορία που νομίζουν ότι είμαι Συριζαίος...

ΥΓ. Είμαι πραγματικός παπάς, μη με ρωτάτε συνέχεια, στη Μεταμόρφωση Σωτήρος στη Πλάκα είμαι -για την ώρα τουλάχιστον- και από εδώ και πέρα όποιος με ξαναρωτήσει θα τον χρεώνω(θα βρω τρόπο) από πέντε ευρώ!!!

Ελεύθερος

 

"Όποιος είναι κύριος του εαυτού του, όποιος εξακριβώσει την ορμή που αυτός θέλει να είναι και η οποία είναι η ζωή του, αυτός είναι για μένα κάποιος που δεν έχει αφέντη, ένας ελεύθερος, ένας ανεξάρτητος, ένας αναρχικός". 

Από το βιβλίο του  Saul Newman, ο αναρχο-μυστικισμός του Gustav Landauer και η κριτική της πολιτικής θεολογίας, εκδ. Firebrand

Memento Mori - I Am

 

Ένα τρισάγιο...

Την πρώτη Μαϊου με αξίωσε ο Θεός, δεν μπορώ να το πω αλλιώς αφού υπήρξε μια αλυσίδα γεγονότων ώστε να βρεθώ εκεί, να τελέσω το τρισάγιο του Αλέξανδρου και του Γεώργιου Παναγούλη(και των γονιών τους). Εκτός του ότι ήταν ένα είδος τιμής για εμένα, να τελέσω το τρισάγιο αυτών των πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, είχα και τη χαρά να γνωρίσω κοντινά συγγενικά τους πρόσωπα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η γλυκύτητά τους. Και η ευλάβειά τους. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι μια φυσική ευγένεια. Όπως και να 'χει ήταν μια συγκινητική στιγμή και για εμένα αφού δεν είχα την ευκαιρία να τιμήσω με κάποιον τρόπο τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Θεός να τους αναπαύει, τα δυο αδέρφια και τους γονείς τους. 

ΥΓ. Πριν κάποιους μήνες τέλεσα τρισάγιο για τη μνήμη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου. Είναι μία από τις ομορφιές της πνευματικής ζωής, της εκκλησιαστικής ζωής. Ασχέτως με το τι πιστεύει ο κληρικός οφείλει να φροντίζει για τα πνευματικά ζητήματα όλων. Από τον αναρχικό ως τον χουντικό...

 

RIVERSIDE - The Depth Of Self-Delusion