Ω, ναι, υπάρχει ένας είδος σχέσης ανάμεσα στην Αμαρτία με Α κεφαλαίο και σε πράξεις που κοινώς θεωρούνται αμαρτωλές- όπως ο φόνος, η κλοπή η μοιχεία και πάει λέγοντας. Είναι η ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην αλφαβήτα και την υψηλή λογοτεχνία. Αλλά πιστεύω ότι η παρεξήγηση - λίγο πολύ κοινή σε όλους- οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι εξετάζουμε το θέμα από κοινωνική σκοπιά. Νομίζουμε ότι ένας άνθρωπος που κάνει κακό σ' εμάς και τους γείτονές του, πρέπει οπωσδήποτε να είναι πολύ κακός. Και από κοινωνικής σκοπιάς είναι. Αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το κακό είναι κατ' ουσίαν κάτι το μοναχικό, ένα πάθος της μοναχικής, ατομικής ψυχής; Στην πραγματικότητα, ο μέσος δολοφόνος, ο θεωρούμενος ως δολοφόνος, δεν είναι κατ' ουδένα τρόπο αμαρτωλός με την αληθινή σημασία της λέξης. Είναι απλώς ένα άγριο κτήνος, απ' το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε για να σώσουμε τα λαρύγγια μας απ' το μαχαίρι του. Εγώ θα τον τοποθετούσα μάλλον με τις άγριες τίγρεις παρά με τους αμαρτωλούς.
Άρθουρ Μάχεν, Οι Λευκοί Άνθρωποι, εκδ. Αίολος
Για να προλάβω τυχόν θεολογικά σχόλια, πρόκειται για διήγημα τρόμου και όχι για κάποια θεολογική πραγματεία. Απλώς έχει ενδιαφέρον αυτή η άποψη που βοηθά στην εξέλιξη του διηγήματος.
Ασχετα με το γεγονος οτι το κειμενο δε ειναι παρμενο απο καποιο θεολογικο δοκιμιο η αποψη αυτη του συγγραφεα ειναι πολυ βαθυστοχαστη και κρυβει πολυ σημαντικες κοινωνικες αληθειες! Εαν παντως θα θελαμε να το δουμε απο "θεολογικη" σκοπια αυτη η αποψη μου θυμιζει κατι που ειχα αναφερει πιο παλια! Οτι δηλαδη η διδασκαλια του Χριστου στο δυτικο κοσμο λειτουργει ως "πειαθαρχημενη" εφαρμογη εντολων τις οποιες οι ανθρωποι υποσυνειδητα δεν θελουν να ακολουθησουν οποτε ετσι κατασκευαζονται "εξημερωμενα" θηρια τα οποια ομως μεσα τους εξακολουθουν και παραμενουν θηρια! Αυτο το σχολιο που εγω αναφερω δε κολλαει απολυτα με τη θεση του συγγραφεα αφου και ο ιδιος δε κανει καμοια απολυτως θεολογικη αναφορα! Απλως επειδη ανεφερε το χαρακτηρισμο "αγριες τιγρεις" θυμηθηκα και αυτο το παλιο μου σχολιο
ΑπάντησηΔιαγραφήθα σου πω κατι ενδιαφερον! Υπαρχει μια λεξη-κλειδι που αναφερει ο συγγραφεας ωστε να δουμε τα βαθυτερα νοηματα του κειμενου! Η λεξη αυτη ειναι "μοναχικη, ατομικη ψυχη". Η μοναξια αναλογα πως βιωνεται απο το καθε ανθρωπο εχει διαφορετικα αποτελεσματα! Παντως η απομονωση χρησιμοποιειται ως μεσον για καλλιτεχνες για να δημιουργησουν ενα εργο ετε ως μεσον φυγης απο ανθρωπους που εχουν απογοητευτει απο το κοσμο ειτε ως τροπος ασκησης των υσηχαστων για την αποκτηση μυστικων βιωματων! Σιγουρα υπαρχουν και πολλα ειδη μοναξιας αφου λογικα ενας ανθρωπος αισθανεται το εσωτερικο βιωμα της αποξενωσης και της μοναξιας ακομη και οταν ζει μεσα σε μια κοινωνια με εκατομμυρια ανθρωπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συγγραφέας είχε πολύ καλή γνώση της Αγγλικανικής υψηλής θεολογίας καθώς ο πατέρας του ήταν κληρικός. Αλλά εδώ επικρατεί ο λογοτέχνης και οδηγεί το πράγμα εκεί που έχει σκεφτεί να πάει το διήγημά του(κάποια στιγμή καταλήγει στη Λίλιθ ή σε κάποια που παραπέμπει σε αυτή τη μορφή). Θα βάλω και άλλο απόσπασμα από το διήγημα που είναι πιο "θεολογικό". Αν δεν με ξεχέσουν από τον Αίολο δηλαδή μέχρι τότε...
Διαγραφή