Ναι. Υπάρχει πρόβλημα στις χειροτονίες. Και αυτό το ξέραμε όλοι όσοι έχουμε μια κάποια επαφή με τον θαυμαστό κόσμο της Εκκλησίας. Πριν τα βιτριόλια και τα κοινόβια και όποια ακόμα παλαβομάρα προκύψει.
Είναι γεγονός ότι χειροτονούνται άνθρωποι εξόχως προβληματικοί ή ότι σχηματίζουν τις οικογένειές τους με εξαιρετικά αμφιλεγόμενο τρόπο πριν μπουν στον κλήρο.
Επίσης πολλοί αχαΐρευτοι βρίσκουν εύκολο πέρασμα στο δημόσιο. Και αυτό γνωστό είναι.
Και ναι, οι μητροπολίτες ούτε ελέγχουν τίποτα προκειμένου να καλύψουν θέσεις αλλά και όταν ελέγχουν, αυτός ο έλεγχος λειτουργεί υπέρ των κάθε λογής ψυχοπαθών που θέλουν να μπουν στην ιερωσύνη.
Όμως, υπάρχει κάτι πιο βαθύ. Όλοι αυτοί που ανέφερα παραπάνω αποτελούν μεγάλο κομμάτι του εκκλησιάσματος. Είναι πνευματικοπαίδια μεγάλων και σπουδαίων πνευματικών οι οποίοι υπογράφουν για να γίνουν κληρικοί τα καμάρια τους. Είναι εκεί, στις εκκλησίες κάθε τρεις και λίγο και είναι η πλειοψηφία των υποψηφίων. Οι πιο φυσιολογικοί, ούτε επίτροποι δε θέλουν να γίνουν.
Πώς λοιπόν, η εκκεντρικότητα, η αντικοινωνικότητα, η ψυχασθένεια και άλλα τέτοια φαινόμενα έχουν καταλήξει να θεωρούνται αρετές για τον κάθε μητροπολίτη αλλά και για μεγάλο μέρος των πιστών; Γιατί έφτασαν να αποτελούν σύνηθες φαινόμενο στις ενορίες; Πολλά τα γιατί, τα οποία για την ώρα θα μείνουν αναπάντητα. Και φυσικά τίποτα δε θα διορθωθεί. Θα κρυφτούν κάτω από το χαλί μέχρι να ξεχειλίσει και πάλι το χάλι μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου