https://strangepress.gr/2019/12/07/oi-romantikoi-thryloi-tis-monis-dafniou/
Με το Δαφνί και το περίφημο μοναστήρι του, που ο σοφός Ακαδημαϊκός και ιστοριοδίφης Δημήτριος Καμπούρογλου είχε χαρακτηρίσει ως “ψηφιδωτό καύχημα της Αττικής και της βυζαντινής τέχνης”, συνδέονται ένα σωρό θρύλοι και παραδόσεις.
Δημήτριος Καμπούρογλου (14/10/1852 – 21/02/1942)
Οι περισσότεροι στρέφονταν γύρω από μια βασιλοπούλα δυστυχισμένη κι απογοητευμένη, που επειδή δε βρήκε την ευτυχία στον έρωτα, γύρεψε την παρηγοριά στη θρησκεία, χτίζοντας εκεί ένα μοναστήρι.
Ένας από τους θρύλους, λοιπόν, λέει ότι μια πλούσια βασιλοπούλα, η Δάφνη, ναυαγισμένη στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, σώθηκε στην παραλία, μαζί με δώδεκα βαρέλια γεμάτα με χρυσά φλουριά. Για να ευχαριστήσει την Παναγία που τη γλίτωσε, έχτισε το μοναστήρι, στο οποίο έδωσε το όνομά της κι όσα φλουριά περίσσεψαν, τα παράχωσε για μια ώρα ανάγκης.
Αυτός, όμως, είναι ο πιο απλός από τους θρύλους, που αφορούν στη Μονή Δαφνίου.
Πολύ πιο δραματικός και αιμοβόρος είναι ο θρύλος της Δούκισσας των Αθηνών, της Κιάρας Ζόρζι η οποία ήταν θεία του τελευταίου Δούκα των Αθηνών, του Φραγκίσκου του Β’ πριν από την Τουρκοκρατία. Αυτός τη φυλάκισε στο Κάστρο των Μεγάρων και τελικά, τη στραγγάλισε το 1454. Απήχηση του οικογενειακού αυτού δράματος του κάστρου των Μεγαρέων είναι και η σχετική παράδοση, που συνδέεται με το Δαφνί.
Ένας ακόμη θρύλος αναφέρει τα εξής:
Ήταν μια φορά στον τόπο μας ένας μεγαλόσχημος και τρανός άντρας, που τον έλεγαν Νέρη. Αυτός είχε μια ξαδέλφη, που ήταν πλούσια και καλλονή. Οι δυο τους, όμως, βρίσκονταν στα μαχαίρια, γιατί εκείνος την είχε γυρέψει για γυναίκα του, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε διόλου. Κι όλο τον κορόιδευε, αναβάλλοντας από μέρα σε μέρα να του δώσει μια οριστική απάντηση στο αίτημά του.
Ο Νέρης, λοιπόν, αφού είδε κι απόειδε, ένιωσε τη φλογερή αγάπη του να μεταβάλλεται σε μίσος άσπονδο προς τη σκληρή ξαδέλφη του και τελικά, την έκλεισε στη Μονή Δαφνίου, με την ελπίδα πως θα αλλάξει γνώμη. Αυτή, όμως, προτιμούσε να πεθάνει ως μοναχή, παρά να τον παντρευτεί, γιατί η καρδιά της ήταν δοσμένη σε άλλον.
Ένας φτωχός ρακοσυλλέκτης την επισκεπτόταν τακτικά και της έλεγε κρυφά όλα τα νέα της Αθήνας. Και η όμορφη φυλακισμένη του έδινε κάθε φορά πλούσια φιλοδωρήματα. Μα, μια μέρα, ο άνθρωπος αυτός κατέφτασε αργά το βράδυ, αναστατωμένος και λαχανιασμένος, και της είπε εμπιστευτικά ότι ο ξάδελφός της, ο Νέρης, ερχόταν κατά το Δαφνί, μαζί με συνοδεία, με σκοπό να τη σκοτώσει.
Εκείνη του έδωσε τότε ένα σακούλι με φλουριά και του είπε να τρέξει να βρει τον Ναύαρχο, που είχε αραγμένη την αρμάδα του εκεί κοντά σε μια ακτή της Αττικής και να τον ικετέψει να σπεύσει να τη σώσει. Ο Ναύαρχος αυτός ήταν, ίσως, το πρόσωπο που αγαπούσε η νέα.
Εν τω μεταξύ, όμως, έφτασε κι ο Νέρης, επικεφαλής των ανθρώπων του. Βρήκε την όμορφη κοπέλα γονατιστή μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας της Χρυσοδαφνιώτισσας να προσεύχεται και να παρακαλεί τη Χάρη της να τη γλιτώσει. Εκείνος δε τη λυπήθηκε καθόλου. Χίμηξε καταπάνω της και την έπνιξε με τα δυο του χέρια. Κι έπειτα, έσυρε το σπαθί του και της πήρε το ωραίο της κεφάλι.
Στη Μονή Δαφνίου είχε ζητήσει καταφύγιο κι ένα άλλο επιφανές ερωτικό ζευγάρι, οι Φράγκοι Ιμπέριος και Μαργαρώνα.
Η Μαργαρώνα, κατά τη ραμάδα, που ήταν έμμετρη αθηναϊκή παράδοση, ανάλογη με τη μεσαιωνική μπαλάντα της Δύσης, ήταν εκείνη που “έλαμπε ωσάν χρυσή κορώνα”, ενώ ο Ιμπέριος ήταν ο ωραίος εραστής, που είχε “το πρόσωπό του έκλαμπρο, τα φρύδια πλουμισμένα, τα χείλη του ολοκόκκινα, σαν με κεράσι βαμμένα”.
Η ωραία Μαργαρώνα, λοιπόν, είχε αγαπήσει τον Ιμπέριο, ο οποίος είχε διακριθεί για την παλικαριά του σ’ ένα σωρό μάχες και έφιππες κονταρομαχίες. Έπειτα από περιπετειώδεις περιπλανήσεις σε διάφορες χώρες, έφτασε στην Ανατολή, όπου εκείνους τους καιρούς ένας Βασιλιάς θαυμαστός είχε κόρη τη Μαργαρώνα.
Πολλοί ευγενείς είχαν ζητήσει να την παντρευτούν, αλλά εκείνη δεν ήθελε κανέναν. Μα, μόλις αντίκρισε τον Ιμπέριο, τον ερωτεύθηκε με όλη τη δύναμη της νεανικής καρδιάς της. Έχοντας πίστη στην ανδρειοσύνη του, αλλά και μη θέλοντας να προσβάλει τους άλλους θαυμαστές της, δήλωσε πως θα έπαιρνε άντρα της εκείνον που θα νικούσε στους προσεχείς αγώνες. Τελικά, νίκησε ο Ιμπέριος.
Οι νεόνυμφοι, πανευτυχείς, ταξίδεψαν κατόπιν στη γενέτειρα του Ιμπέριου, στην Προβηγκία της Γαλλίας. Όταν έφτασαν στο κοντινό λιμάνι, το παλικάρι μπήκε σ’ ένα μονόξυλο και τράβηξε σ’ ένα γειτονικό νησάκι, για να σκοτώσει έναν αετό, που είχε εκεί τη φωλιά του. Μα, τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Σαρακηνοί πειρατές και τον πούλησαν σε κάποιον Σουλτάνο.
Απελπισμένη η Μαργαρώνα, συνέχισε τον δρόμο μοναχή της κι έφτασε σε κάποιο μοναστήρι. Εκεί διηγήθηκε τα παθήματά της στις μοναχές, φόρεσε ένα ράσο και τράβηξε αγνώριστη για την Προβηγκία. Βρήκε τον πεθερό της και του γύρεψε την άδεια να χτίσει ένα μοναστήρι, που να του μείνει μετά τον θάνατό της. Κι αυτό το μοναστήρι, σύμφωνα με την παράδοση, είναι η Μονή Δαφνίου.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 17/09/1936…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου