Ολιβιέ Κλεμάν, το ουσιώδες

 

http://anastasiosk.blogspot.com/2021/07/blog-post_719.html?m=1

 Εκείνο που ιστορικά βάρυνε πάνω στο Χριστιανισμό, είναι η επιθυμία ισχύος, είναι η επιθυμία να υπερισχύσει δια της βίας, είναι ο δεσμός με το κράτος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: ποιόν ρόλο καλούνται να παίξουν οι χριστιανοί μέσα σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία;

 Η Εκκλησία πρέπει να αποποιηθεί κάθε εξουσία χωρίς να πάψει να είναι ζύμη, και πρέπει να είναι ζύμη σε όλους τους τομείς. Έξω από κάθε εξουσία, θα έχει μια ακτινοβολία περισσότερο ή λιγότερο διακριτική, περισσότερο ή λιγότερο προφανή ανάλογα με τους καιρούς, ανάλογα με τους τόπους, ανάλογα με τις δυνατότητες της ιστορίας.

 Πρέπει επίσης να αποποιηθεί την ιδέα να έχει μια εξωτερική επίδραση πάνω στην κοινωνία: δεν μπορεί να έχει επίδραση σ΄αυτήν παρά μόνο εσωτερικά, μέσα από μυαλά και καρδιές που φωτίζονται, μέσα από κάθε λογής πρωτοβουλίες που θα αναφανούν.

Ο ρόλος του χριστιανού δεν είναι να μάχεται ενάντια στην εκκοσμίκευση που τώρα είναι πια δεδομένη, αλλά μάλλον να κάνει ώστε αυτή η εκκοσμίκευση να γίνει θετική, δηλαδή να επιτρέπει στην Εκκλησία να είναι ζύμη και όχι εξουσία, κι επίσης να θέτει τα έσχατα ερωτήματα, την έσχατη νομιμοποίηση της ύπαρξης, που σ΄αυτά η εκκοσμίκευση δεν έχει καμμιά απάντηση. Ο Θεός ίσως περιμένει από τους χριστιανούς μια δημιουργική πνευματικότητα που θα τους κάνει  ικανούς να τροποποιούν  σταδιακά, μέσω της ώσμωσης, τα θεμέλια του πολιτισμού και της κοινωνίας.

 Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά, γιατί τότε θα απαλλαγούμε από τον χριστιανισμό ως ιδεολογία μιας κοινότητας, ενός έθνους, ενός κράτους. Θ΄απαλλαγούμε από τις Ιερές Εξετάσεις, από την ανάγκη να ασκούμε επιρροή ή να έχουμε υπόληψη και κύρος. Σήμερα, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, οι χριστιανοί αρχίζουν να είναι φτωχοί κι ελεύθεροι (αναφέρεται στην Δύση). Υπάρχει αυτό το άνοιγμα προς το λίγο, προς την απλότητα, υπάρχουν συνειδητοποιήσεις που επιτελούνται, υπάρχει μια επιστροφή στα ουσιώδη. Αυτή η χαρά να ξαναβρίσκουμε το ουσιώδες, και να ζούμε το ουσιώδες, μέσα σε μια εκκλησία που τη θελήσαμε προσωπικά και συνειδητά, είναι ακριβώς το μεγάλο προνόμιο της εποχής μας.

 Υάκινθος