Του Τεύκρου Σακελλαρόπουλου (Teucris)
Και μόνο στο άκουσμα της λέξης “κατεδάφιση” το μυαλό μας σχηματίζει νοερά μία εικόνα καταστροφής και γενικότερης κατάρρευσης. Πολύ σωστά το μυαλό μας την δημιουργεί. Διότι αυτό ακριβώς σημαίνει η κατεδάφιση. Και όταν αναφέρομαι σε αυτή την λέξη συμπεριλαμβάνω και την κατεδάφιση μιας ζωής, ενός λαού, ενός έθνους…
Η κατεδάφιση εμπεριέχει και την θλίψη ή στην καλύτερη περίπτωση την νοσταλγία, ιδίως όταν είμαστε εμείς εκείνοι, οι οποίοι την επιδιώκουμε. Αλλά κατεδάφιση κυρίως ίσον διάλυση, καταστροφή…
Όλοι μας βιώνουμε προσωπικές κατεδαφίσεις (και θα περιορισθώ στο ατομικό επίπεδο) αλλά βεβαίως ισχύουν και στην γενικότητα τους όσα γράφω. Οι προσωπικές κατεδαφίσεις ποτέ δεν είναι ευχάριστες… Επιδιωκόμενες ή μη… Αντιθέτως είναι τραγικές! Αλλά τι σημαίνουν;
Ένας θάνατος, ένας χωρισμός, μία οικονομική καταστροφή, μία απώλεια ενός πολύ καλού φίλου, μία τεράστια αποτυχία, μία σφοδρή σύγκρουση με την ζωή, όπως μία ασθένεια ή μία αναπηρία είναι παραδείγματα σκληρών προσωπικών κατεδαφίσεων. Στο θέμα του θανάτου ωστόσο θα παραμείνω σιωπηλός. Διότι εδώ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανθρώπινο και δεν έχω το δικαίωμα να μιλήσω. Σε όλες τις άλλες όμως περιπτώσεις η προσωπική κατεδάφιση καταλήγει σε προσωπικά ερείπια… Γι’ αυτό μην μιλάτε για οτιδήποτε εκτός θανάτου σας συμβαίνει. Το προνόμιο της ζωής είναι φοβερή αχαριστία να το βεβηλώνεις με αρνητικές σκέψεις.
Ποια είναι όμως η μυστική της δύναμη;
Την ώρα της προσωπικής σου συντριβής έρχεσαι κοντύτερα από ποτέ με τον εαυτό σου. Κοιτάζεις μέσα σου και οφείλεις να ΔΕΙΣ με τα μάτια της ψυχής σου τα ΔΩΡΑ, τα οποία έλαβες εγγενώς από τον Δημιουργό σου. Και μαζί τους και μία θλιβερή αλλά και άκρως σπουδαία προειδοποίηση:
"Ποιο είναι το πραγματικό δυναμικό μου να χτίσω πάλι και γιατί δεν έζησα με τις πραγματικές μου δυνατότητες ή με αυτό το οποίο ήθελα και μπορούσα;"
Τότε ακριβώς έχεις την μοναδική ευκαιρία να αντιληφθείς τις δυνάμεις σου και γιατί δεν τις αξιοποίησες έως τότε. Και το δυναμικό αυτό είναι η πρόκληση – απαίτηση για την συνέχεια. Άλλωστε θα παραμείνεις για πάντα με τα ερείπια… και θα κλαίς επάνω σε αυτά.
Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από την κορυφή του Όρους Σινά, βλέποντας την παρακμιακή πορεία του λαού του και τον χρυσό μόσχο ΑΠΕΤΥΧΕ να κρατήσει στα χέρια του το κορυφαίο δώρο, το οποίο θα μπορούσε ποτέ να λάβει άνθρωπος.
Πλάκες με την Γραφή του Δημιουργού. Από την φοβερή ταραχή του, του έπεσαν από τα χέρια και έσπασαν. Και έκλαψε γοερά στα συντρίμμια τους. Ήταν η προσωπική του αποτυχία, η προσωπική του κατεδάφιση.
Και επάνω σε αυτά τα συντρίμμια αποφάσισε, ποιος ξέρει με τι πόνο ψυχής, με τι κουράγιο και ντροπή να ανέβει πάλι στην κορυφή του Όρους και να ζητήσει για δεύτερη φορά τις πλάκες.
Προσέξτε όμως! Ο Δημιουργός ,Του τις έδωσε πάλι, αλλά αυτή την φορά δεν τις έγραψε Ο Ίδιος, αλλά του τις υπαγόρευσε και τις χάραξε με το χέρι του ο Μωυσής.
Προσέξτε όμως! Ο Δημιουργός ,Του τις έδωσε πάλι, αλλά αυτή την φορά δεν τις έγραψε Ο Ίδιος, αλλά του τις υπαγόρευσε και τις χάραξε με το χέρι του ο Μωυσής.
Οι πλάκες ήταν πανομοιότυπες αλλά ΟΧΙ ίδιες. Διότι την πρώτη φορά ήταν από πράξη του Θ_ού ενώ την δεύτερη από το χέρι του Ανθρώπου.
Και όλα αυτά επάνω από τα συντρίμμια των πρώτων.
Το ίδιο ακριβώς σου τονίζει η κατεδάφιση. Είτε πρόκειται από ένα μηχάνημα είτε από μία φυσική καταστροφή είτε από έναν πόλεμο αυτό, το οποίο ένα άλλο χέρι προκάλεσε, ακόμα και το Μεγαλύτερο (και μην ερωτήσεις ποτέ το γιατί) είναι για να αναγείρεις το δικό σου κτίσμα, σύμφωνα με τις δυνάμεις, τις οποίες ΕΣΥ διαθέτεις.
Αυτό είναι το μυστικό μήνυμα και η δύναμις μιας κατεδάφισης.
Σημ.: Και όπως και τα έφερε η ζωή και το πρώτο μου έργο ήταν μία… κατεδάφιση έλαχε φέτος μία άλλη κατεδάφιση να μου υπενθυμίσει πως ΔΕΝ τήρησα τίποτα από τα προηγούμενα. Αλλά ΠΟΤΕ μνημόσυνα επάνω στα συντρίμμια!
Τα συστατικά της (οι πέτρες) έτοιμες για την νέα δημιουργία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου