Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου | romfea.gr
Κάθε φορά που επισκέπτομαι μερικές περιοχές της Κένυας για να εκπληρώσω τα θρησκευτικά και λειτουργικά μου καθήκοντα, ιδιαίτερα όταν οι καιρικές συνθήκες είναι ανώμαλες, επειδή ζω εδώ και τόσες δεκαετίες στον χώρο αυτό, δεν απογοητεύομαι ούτε διακατέχομαι από φόβο ή αμηχανία.
Απεναντίας αγωνιώ να ζήσω και να δω από κοντά τις καταστάσεις αυτές που οι ντόπιοι άνθρωποι δοκιμάζουν και έχουν εμπειρίες αφού είναι μέσα στο πρόγραμμα της καθημερινής τους ζωής. Γιατί όχι κι εγώ; Και φυσικά οι περιπέτειες και οι συνθήκες αυτές διαφέρουν από τις δικές μας. Είναι τόσο διαφορετική η δομή της φύσης και του γενικού περιβάλλοντος.
Τον περασμένο χρόνο αλλά και στις αρχές αυτού του έτους επισκεπτόμουν κοινότητες όπου οι άνθρωποι, ακόμα και τα ζώα όπως και η φύση, υπέφεραν από τη συνεχή ανομβρία. Έγραψα τις εντυπώσεις μου και η εμπειρία μου ήταν ξεχωριστή αφού έπρεπε να βρω τρόπο, ώστε να βοηθήσω τους ανθρώπους αυτούς που πραγματικά υπέφεραν και πεινούσαν κυριολεκτικά.
Έτσι, με τη βοήθεια φίλων και υποστηρικτών του έργου του φιλανθρωπικού της Εκκλησίας μας μπορέσαμε και ανακουφίσαμε τους ανθρώπους σε διάφορες περιοχές. Τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να προσφέρουμε τρόφιμα απαραίτητα για την καθημερινή τους ζωή.
Τώρα, όμως, συμβαίνει κάτι το φοβερό. Η κατάσταση αυτή θυμίζει βιβλική καταστροφή από τις συνεχείς και καταρρακτώδεις βροχές. Εκεί που οι άνθρωποι στερήθηκαν τη βασική τροφή για τη διατήρηση και συνέχιση της ζωής τους, τώρα δοκιμάζονται από τις μεγάλες καταστροφές που έγιναν μετά από τις δυνατές βροχές που φυσικά συνεχίζονται χωρίς να φαίνεται ότι θα σταματήσουν.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εκτός της Πατριαρχικής Σχολής και προσωπικά βλέπω ολόκληρες εκτάσεις γης καλυμμένες με νερό που ορμητικά παρασύρει ό,τι με τόσο κόπο φύτεψαν οι άνθρωποι για να μπορέσουν να έχουν κάτι για φαγητό.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Εξάλλου, οι δημοσιευόμενες φωτογραφίες και το βίντεο δείχνουν την πραγματική εικόνα της όλη κατάστασης. Οι βροχές συνεχίζονται, δέντρα ξεριζώνονται, καλύβες παρασύρονται κ.τ.λ. Ο Θεός να λυπηθεί τους καημένους τους ανθρώπους. Δεν τους φτάνει η φτώχεια τους, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν κι αυτή την κατάσταση.
Μέσα σ’ όλα αυτά έφτασε και η μέρα των γενεθλίων μου. Είπα να γιορτάσω απλά με μια ευχαριστηριακή θεία λειτουργία. Και το έκανα το πρωί, όπως τις άλλες μέρες στο παρεκκλήσιο της Πατριαρχικής Σχολής.
Έκανα και το καθιερωμένο μου κήρυγμα, ευχαρίστησα πρώτα τον Θεό που μου έδωσε δυνάμεις σωματικές και πνευματικές όλα αυτά τα χρόνια να υπηρετήσω στον αμπελώνα Του, εδώ στην Αφρική, τον Πατριάρχη μας κ. Θεόδωρο, που πάντα πρόθυμα συμπαρίσταται και επευλογεί τον κλήρο και τον λαό και φυσικά τους ιεροσπουδαστές.
Ξαφνικά έρχεται η είδηση ότι έφθασαν δύο ζευγάρια με τα παιδάκια τους. Ήλθαν μου είπαν να γιορτάσω μαζί μου τα γενέθλιά μου και μάλιστα έφεραν μια μεγάλη τούρτα (κέικ). Απόρησα για την έκπληξη αυτή αλλά την δέχθηκα αφού ήταν και πρωτότυπη.
Όλα αυτά τα χρόνια περνούν από το γραφείο μου όλων των ειδών άνθρωποι για βοήθεια – πνευματική και υλική. Δεν μπορώ να ενθυμούμαι όλους. Το ένα ζευγάρι ήταν ο ιερέας π. Νεκτάριος με την πρεσβυτέρα του και τον μικρό γιο τους.
Ήδη έγραψα την ιστορία τους σ’ έναν από τους τόμους της σειράς «Μαρτυρίες Ζωής». Με δυο λόγια: έμεινε έγκυος η πρεσβυτέρα αλλά όλες οι ενδείξεις των γιατρών ήταν ότι το αναμενόμενο παιδάκι – αγόρι – θα γεννηθεί υδροκέφαλο.
Ερχόντουσαν εδώ και οι δύο, έκλαιγαν απαρηγόρητα και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Προσπαθούσα να τους καθησυχάσω κάθε φορά που ερχόντουσαν για να με δουν, ν’ ανοίξουν την καρδιά τους να μου πουν τον πόνο τους.
Τους συμβούλεψα να προσεύχονται και να ελπίζουν ότι κάποιο θαύμα θα γίνει. Τέλος πάντων. Με τις προσευχές, όχι τις δικές μου, αλλά τις παρακλήσεις των αγίων και με τη βεβαιότητα της άκρας αγάπης και συγκατάβασης του μεγαλοδύναμου Θεού έγινε το θαύμα όταν ήλθε η ώρα.
Φυσικά τους προέτρεπα πάντα ότι δεν πρέπει να απελπίζονται αλλά να έχουν πίστη σταθερή στον Θεό και τους διαβεβαίωσα ότι μπορεί να γίνει το θαύμα. Αυτό έγινε. Ένα υγιέστατο αγόρι που του έδωσαν το όνομα Εμμανουήλ. Ευλογία και δώρο Θεού.
Και το άλλο ζευγάρι: Νεώτεροι αυτοί. Μου υπενθύμισαν ότι τους έκανα τον γάμο σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Κένυας. Πάντα, όπως σημειώνω στις περιγραφές μου, προσπαθώ να τελώ κηδείες και γάμους των πιο φτωχών και ασήμαντων ανθρώπων για να αισθάνονται ότι η Εκκλησία βρίσκεται κοντά τους, δίπλα του, σαν στοργική μάνα. Έτσι κι έγινε.
Δυστυχώς όμως μετά τον γάμα τους προέκυψε θέμα σοβαρό. Δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Αυτές ήταν οι διαπιστώσεις των γιατρών. Για σοβαρούς βιολογικούς λόγους οι γιατροί τους εξήγησαν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα γι’ αυτό δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν παιδιά.
Καταλαβαίνει κανείς τον πόνο και την απελπισία τους. Ήλθαν να με δουν με δάκρυα στα μάτια, να με θερμοπαρακαλούν να τους βοηθήσω. Πώς όμως; Δεν είχα καμιά γνώση ιατρική και δεν μπορούσα να μπω μέσα στο θέμα από ιατρικής πλευράς. Μόνη λύση ήταν η προσευχή και η πίστη του ζευγαριού.
Για να τους παρηγορήσω έδωσα μερικά απλά παραδείγματα από την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, ακόμα και μεγάλων ασκητών της ερήμου απ’ αυτά που κι εγώ διάβασα. Με άλλα λόγια ιστορίες και αποφθέγματα των αγίων πατέρων της Εκκλησίας μας.
Έμεινα περισσότερο στο θέμα της θερμής προσευχής, της Θείας Κοινωνίας και των θαυμάτων που γίνονται μέσα στη ζωή των ανθρώπων με την επέμβαση του Θεού και της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Και φυσικά το Άγιο Ευχέλαιο.
Έγιναν όλα και οι άνθρωποι, το νεαρό αυτό ζευγάρι, έφυγαν με την κρυφή αυτή ελπίδα ότι ο Θεός θα επέμβει και θα γίνει το θαύμα. Πράγματι έτσι έγινε. Ξαφνικά μια μέρα με ειδοποιούν και έρχονται να με δουν όπως συνήθιζαν.
Μου αποκάλυψαν ότι η σύζυγος ήταν ήδη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Η χαρά τους ήταν τόση που δεν περιγράφεται. Ευχαριστήσαμε μαζί τον Θεό και είπαμε ότι πράγματι όταν κανείς έχει πίστη βαθιά και ειλικρινή όλα μπορούν να γίνουν. Έφυγαν και σε λίγο καιρό γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι.
Και τα δύο ζευγάρια ήλθαν μαζί γιατί πραγματικά υπέφεραν και είχαν μεγάλη αγωνία για τις ιδιαίτερα ευαίσθητες περιπτώσεις τους. Έφθασαν στον ναό με την καθυστέρηση λόγω των φοβερών συνθηκών των βροχών. Έφεραν μια μεγάλη τούρτα και όλοι μαζί γιορτάσαμε τα 73α γενέθλιά μου.
Έφεραν φυσικά και τα δύο αγοράκια τους μαζί τους. Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές και απερίγραπτες. Οι ιεροσπουδαστές και οι ιερείς μαζί δοκίμασαν μεγάλη πνευματική χαρά για το γεγονός αυτό.
Ήταν μια ακόμα δυναμική ένδειξη της παρουσίας του Θεού μέσα στη ζωή των ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται μέσα στο χάος της παρούσης κοινωνίας, αγωνιζόμενοι για να επιβιώσουν. Ο Κύριός μας, όμως, που κατευθύνει τις σκέψεις και τις πράξεις μας βρίσκει πάντα τον κατάλληλο χρόνο και με μια θαυματουργή ενέργεια επεμβαίνει.
Αυξάνεται η βεβαιότητα, η εμπιστοσύνη και η σιγουριά ότι όταν κανείς Του ζητήσει να επέμβει με πίστη και με φόβο, τότε δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα μας ανακουφίσει όταν Εκείνος μόνος Του αποφασίσει.
Εμείς μπορεί να μην βλέπουμε τις κινήσεις και τις ενέργειές Του όμως ουσιαστικά ξέρουμε ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς Εκείνον. Επισκιάζει τα πάντα. Επιβλέπει. Κινείται και μας ξεκουράζει όσο κι αν εμείς οι αδύναμοι και αμαρτωλοί Τον ξεχνούμε και πολλές φορές, λόγω της ελάχιστης πίστης μας, ακόμα Τον περιφρονούμε.
Η θεία λειτουργία στο τέλος και με αυτά που ακούσαμε και ζήσαμε ήταν όντως ευχαριστία και δοξολογία προς τον Κύριό μας. Να ’ναι ευλογημένο και δεδοξασμένο το όνομά Του! Φυσικά οι Αναστάσιμες θείες λειτουργίες συνεχίσθηκαν και συνεχίζονται ακόμα εδώ στην Πατριαρχική μας Σχολή αλλά και σε δύο άλλες ενορίες της Αρχιεπισκοπής. Τα αναπάντεχα και οι περιπέτειες είναι μέσα στο πρόγραμμα της ιεραποστολικής μας πορείας.
Οι άνθρωποί μας, ιδιαίτερα οι νέοι, επειδή ζουν σε μια απομακρυσμένη περιοχή δεν είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια Αναστάσιμη θεία λειτουργία. Ύστερα από μια περιπετειώδη εμπειρία λόγω των καταρρακτωδών βροχών – εδώ τώρα σε όλη την επικράτεια της Κένυας αποχώρησε η ανομβρία και απολαμβάνουμε τις ευλογίες των βροχών.
Οι άνθρωποι ανακουφίστηκαν και ήδη φύτεψαν στους αγρούς τους τα απαιτούμενα, για να μπορέσουν αργότερα να απολαύσουν τους καρπούς των μόχθων τους. Έβρεχε όλο το βράδυ και ξεκινήσαμε για να πάμε να τελέσουμε την Αναστάσιμη θεία λειτουργία. Φθάσαμε σ’ ένα ορισμένο σημεία και ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε.
Όλοι οι δρόμοι και τα χωράφια ήταν πλημμυρισμένοι από το νερό που ήταν ορμητικό. Κανείς δεν τολμούσε να δοκιμάσει. Όμως ο Θεός, ξέροντας τον ιερό λόγο της αποστολής μας, μας έδωσε θάρρος και δυνάμεις και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε.
Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Κανένα σχόλιο δεν χρειάζεται. Μας ευλόγησε για μια ακόμη φορά ο Θεός και καταφέραμε στο τέλος να τελέσουμε την θεία λειτουργία.
Εμείς εκεί ακόμα. Το πρόγραμμα είναι βαρυφορτωμένο. Έπρεπε οπωσδήποτε να εκπληρώσουμε την αποστολή μας με τις Αναστάσιμες θείες λειτουργίες και τα άλλα προγράμματα. Οι άνθρωποι περίμεναν να δουν τον Επίσκοπό τους. Από μικρά παιδιά μέχρι γιαγιάδες. Όλοι τους προετοιμασμένοι. Μπορούσαμε να τους αρνηθούμε;
Έτσι και πάλι μέσα σ’ αυτή την κακοκαιρία έπρεπε να βιαστούμε για να τους ικανοποιήσουμε όλους. Θεατρικά έργα, χορωδίες, χοροί, ακόμα και παιχνίδια. Όλοι στο πόδι. Τόσες ώρες! Κι όμως ήταν δυνατό. Έπρεπε να συμμετάσχω ακόμα και στην προετοιμασία της χορωδίας για την τηλεόραση της Κένυας.
Έγινε κι αυτό. Θαύμασα τα ταλέντα όλων ιδιαίτερα των πιο μικρών αλλά και των γιαγιάδων που προετοιμάστηκαν και μας παρουσίασαν θαυμάσια έργα τέχνης. Έπρεπε να ευχαριστήσω όλους αφού αισθανόμουν ότι ήθελαν να είμαι εκεί παρών μαζί τους. Ατέλειωτες.
Οι γιορτινές εκδηλώσεις συνεχίζονται και οι επισκέψεις, ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες περιοχές, μας συγκινούν και μας ενισχύουν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε προχωρημένο επίπεδο και υπόσχεται πολλά.
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι το έχουν πάρει σοβαρά, ζεστά και βαθιά. Είναι ήδη αποφασισμένοι ότι η μόνη οδός σωτηρίας τους είναι η στήριξη και η ελπίδα που προσφέρει μόνο η Ορθοδοξία.
Αυτές οι λειτουργίες οι Αναστάσιμες! Δεν μας κούρασαν καθόλου. Αφού οι άνθρωποι διψούν, ζητούν, κτυπούν και μας καλούν, μας φωνάζουν. Μπορούμε να τους αρνηθούμε; Ο Χριστός είναι η μόνη τους ελπίδα και δύναμη.
Αυτός που συνέχεια τους φροντίζει και τους ξεκουράζει. Το ζουν και το βλέπουν καθημερινά. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Το πιστεύουν αφού βλέπουν την πραγματικότητα. Δεν απελπίζονται πια. Έχουν τη βεβαιότητα της δικής τους λυτρωτικής Ανάστασης.
Και ένα υστερόγραφο: Ένας νέος από την Πάτρα, ο Άγγελος, κάνει τον γύρο του κόσμου μ’ ένα ποδήλατο. Ταξιδεύει μήνες τώρα. Ξαφνικά αρρωσταίνει. Μπαίνει σε νοσοκομείο της Ναϊρόμπης. Μάς έρχεται η είδηση.
Αφήνουμε κατά μέρος το πρόγραμμά μας, κάνουμε μια διακοπή και τον επισκεπτόμαστε. Στο πουθενά και πάλι η Εκκλησία αποδεικνύεται να είναι η μόνη ελπίδα και σωτηρία των ανθρώπων.
Το Άγιο Ευχέλαιο και πάλιν κάνει το θαύμα του. Τι άλλο να πούμε! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύριό μας και σ’ όλους που μας δίνουν ευκαιρίες να τον υπηρετούμε προς Δόξα Εκείνου. Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου