Παρακμή

pontos-news

Εκατό χρόνια από το μνημειώδες έργο του Όσβαλντ Σπίγκλερ Η παρακμή της Δύσης (1918), και Ελλάδα και Έλληνες είμαστε βουτηγμένοι στην παρακμή.


Γιατί παρακμή είναι αυτό που βιώνουμε από το 2010. Δεν είναι κρίση. Οι κρίσεις διαρκούν μερικούς μήνες, άντε μερικά χρόνια. Όταν κάτι διαρκεί οκτώ ολόκληρα χρόνια δεν ονομάζεται κρίση αλλά κάπως αλλιώς.

Παρακμή είναι η επιλογή ηγετών που δεν αναζητούν την καλύτερη λύση για τη χώρα και το λαό στις οικονομικές επιλογές τους και επαναλαμβάνουν πρακτικές του παρελθόντος που οδήγησαν στην σημερινή τραγωδία. Ιδού ένα εφιαλτικό σενάριο όπως διατυπώθηκε από τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη στα Νέα πριν από μερικές ημέρες: «Η χώρα στις 20 Αυγούστου βγαίνει από το πρόγραμμα (τρίτο μνημόνιο) και επιστρέφει στις αγορές (με τη βοήθεια του αποθεματικού που έχει σχηματιστεί), αλλά παρά ταύτα ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα οι αγορές εκδηλώνουν τη δυσπιστία τους για διάφορους λόγους και επομένως η πρόσβαση σ’ αυτές καθίσταται ασύμφορη. Τότε προφανώς η μόνη επιλογή που θα έχει η χώρα είναι να προσφύγει και πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) για νέα οικονομική ενίσχυση και νέο πρόγραμμα». Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εφιαλτικής εξέλιξης μπορεί να είναι η χώρα να αντιμετωπίσει και πάλι το φάντασμα του Grexit.


Παρακμή είναι η γειτονική Τουρκία να σε απαξιώνει καθημερινά και να το «παίζεις» δήθεν ψύχραιμος και σοβαρός. Ενώ στην πραγματικότητα έχεις οδηγήσει τη χώρα σε τέτοια αποτρεπτική υστέρηση που δύσκολα θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις προκλήσεις.

Παρακμή είναι η γειτονική Τουρκία να κατασκευάζει η ίδια –και να πωλεί– σωρεία οπλικών συστημάτων αλλά και άλλων βιομηχανικών προϊόντων και εσύ να μην μπορείς να εξασφαλίσεις τα στοιχειώδη για να περάσεις το μήνυμα μιας αποφασιστικής αποτροπής. Και δεν είναι τα χρήματα που λείπουν. Μπορεί να βρεθούν με τη βοήθεια εύπορων Ελλήνων, ή ακόμη και του λαού, με ένα λαχείο, όπως έχει ήδη προταθεί. Αλλά αλλού είναι το πρόβλημα: ποιος θα διαχειριστεί τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν για την αγορά των εξοπλισμών; Ποιος διασφαλίζει και τους εύπορους Έλληνες και το λαό που θα καταβάλει τον οβολό του από το υστέρημά του ότι δεν θα γίνει κατάχρηση των χρημάτων από ένα βαθιά διεφθαρμένο σύστημα και επίορκους πολιτικούς;

Παρακμή είναι η εξευτελιστική εικόνα που δίνει η (υποτίθεται) μυστική υπηρεσία σου όταν συνδιοικείται από συνδικαλιστές που βγάζουν τις αντιθέσεις τους με μοναδική ευκολία δημοσίως, και δημιουργείται η εικόνα που διαβάσαμε, τελευταία, σε διάφορα μέσα ενημέρωσης.

Παρακμή, επίσης, είναι να έχεις μια κρατική τηλεόραση όπως η ΕΡΤ.

Παρακμή είναι ο λαός να ζει επί πέντε και περισσότερα, ίσως, χρόνια με την ψευδαίσθηση ότι έναν πρώην πρωθυπουργό επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν Δυτικές μυστικές υπηρεσίες επειδή έδειξε ενδιαφέρον για το ενεργειακό πρόγραμμα της Ρωσίας (σχέδιο Πυθία), ενώ κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Ο κόσμος αρέσκεται να ζει στη συνωμοσιολογία αλλά οι πολιτικοί ηγέτες οφείλουν να του λένε την αλήθεια. Έστω και αν δεν βοηθά στην διαμόρφωση μιας ειδυλλιακής εικόνας για την πολιτική τους παρουσία.

Παρακμή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, η Θεσσαλονίκη, να βρίσκεται αντιμέτωπη με την εικόνα που της άφησε μια ισχυρή, πράγματι, νεροποντή. Ε, και; Και τι σημαίνει ότι ήταν ισχυρή; Ποιος ο ρόλος μιας οργανωμένης πολιτείας αν δεν φροντίζει για την ασφάλεια των πολιτών και την αντιμετώπιση αντίξοων καταστάσεων;

Παρακμή είναι να επικαλείσαι, ως μοναδικό επιχείρημα, ότι επιχειρούν να διαλύσουν τη χώρα όσοι αντιδρούν προς μια απολύτως συγκεντρωτική –μέχρι αποικιοκρατική– λογική λειτουργίας του ελληνικού κράτους.

Παρακμή είναι επίσης η παθητική στάση των πολιτών μιας χώρας απέναντι σε εξευτελιστικές και προσβλητικές πολιτικές των κυβερνήσεων αλλά και του συνολικού συστήματος προς την περιφέρεια.

Παρακμή είναι να τα δέχεσαι όλα αδιαμαρτύρητα, και όταν κάποιοι αντιδρούν να επιχειρείς, με απολύτως επαρχιώτικο τρόπο, να φανείς αρεστός στους ανθρώπους της εξουσίας.

Είναι παρακμή ο σημερινός νεαρός και νεοφώτιστος πρωθυπουργός να μην μπορεί να προσελκύσει το λαό με την πολιτική του πράξη και να αναζητά παλαιοκομματικές τακτικές συνεργασίας με το παλαιό σύστημα για να επιβιώσει.

Παρακμή, και μάλιστα μεγάλη, είναι να μην έχεις να επιλέξεις ούτε πολιτικούς ούτε πολιτικό φορέα στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Αν τελικά δεν αμφισβητήσουμε ό,τι μας οδήγησε στη σημερινή παρακμή, θα την βιώνουμε ολοένα και περισσότερο. Και ολοένα και πιο βαθιά.