Τι θα λέγαμε λοιπόν,εάν τα αληθινά κριτήρια για μια κοινή ζωή που θέλει να λειτουργεί σωστά,για μια κοινωνική ύπαρξη νοούμενη στην πληρότητά της,είχαν να κάνουν με αυτή την υπόθεση του αμοιβαίου συνδέσμου με μια ζείδωρη πραγματικότητα,με τη δυνατότητα της καταλλαγής ή της πνευματικής ολοκλήρωσης;Τι θα λέγαμε αν η βαθύτερη απειλή στην προσπάθεια του αδελφού μας να ανακαλύψει την πνευματική ολοκλήρωση,δεν ήταν κάτι άλλο πέρα από εμάς που στεκόμαστε εμπόδιο μπροστά του,με το να είμαστε επίμονα προσκολλημένοι στην αυτοδικαίωσή μας;Η επιτυχία μας(εάν ακόμα θέλουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την όχι και τόσο εύστοχη λέξη)εξαρτάται από το πόσο ανακαλύπτουν οι γύρω μας ένα δρόμο προς την αλήθεια και τη ζωή·και από τη στιγμή που είναι μάλλον απίθανο να διαπιστώσουμε,ως εξωτερικοί παρατηρητές,το πόσο έχει ανακαλύψει ο αδελφός μας τον δρόμο προς την αλήθεια,ίσως δεν θα πληροφορηθούμε ποτέ περί της επιτυχίας μας.Μόνη μας επίγνωση θα ήταν αυτή του αγώνα και της αδυναμίας μας,δια των οποίων αποπειραθήκαμε να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο·πέραν αυτού,ποιος ξέρει;Μπορούμε μονάχα να ελπίζουμε με εμπιστοσύνη στην αδιάλειπτη συγχωρητική παρουσία του Θεού ανάμεσά μας,και στην αδιάκοπη κλήση Του να εργαζόμαστε για την συμφιλίωση των άλλων μαζί Του.
Μια ανθρώπιν ομάδα,λοιπόν,που θα λειτουργούσε σωστά και θα ενεργούσε όπως κάθε ομάδα που υπολογίζει τον Θεό,θα ήταν εκείνη όπου τα μέλη της επιδίδονται στην εντατική παρακολούθηση των εσωτερικών πιέσεων που μας ωθούν να εγκαταλείπουμε το έργο που μας αναθέτει ο Θεός.Είναι ανάγκη να αναπτύξουμε "κεραίες" μεγάλης ευαισθησίας ώστε να είναι σε θέση να ανιχνεύουν τα ποικίλα "προσωπεία" του πνεύματος ανταγωνισμού που μας χειραγωγεί,και τις θεωρήσεις δια των οποίων,κρυφά ή φανερά,συμπεραίνουμε πως η επιτυχία έχει πάντα να κάνει με την αποτυχία κάποιου άλλου.Αυτό οδηγεί σε ορισμένες άβολες διαπιστώσεις όσον αφορά στις διαφωνίες που απαντούν τόσο συχνά στην εκκλησία.Αναπόφευκτα,σκεφτόμαστε με όρους νίκης ή ήττας,για ετούτη ή την άλλη διένεξη η οποία πρέπει να επιλυθεί κατά το θέλημα του Θεού,ώστε να επικρατήσουμε στο όνομα του Θεού...Δεν ισχύει φυσικά ότι η παράδοση της ερήμουυ δεν έχει εμπειρία διενέξεων-τα κείμενα φτάνουν σε μας από μια εποχή σε σύγκριση με την οποία ουκ ολίγες από τις δικές μας φιλονικίες φαντάζουν σαν παιδικό πάρτι.Απλώς,οι ασκητές της ερήμου μας αφήνουν να αναμετρηθούμε με το ερώτημα μήπως οποιαδήποτε συγκεκριμένη νίκη στην αδιάκοπη και αναζωογονητική,υποτίθεται, ζωή αντιπαραθέσεων,εντείνει την βαθύτερη αποξένωση κάποιων ανθρώπων από τον Θεό-αλλά και με το πιο δυσάρεστο ερώτημα του τι σκοπεύουμε να κάνουμε γι'αυτό,εφόσον ισχύει.
Rowan Williams,το μυστικό της ερήμου,εκδ. Εν Πλω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου