abkhazworld
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στους The New York Times, στις 26 Δεκεμβρίου του 1971
Από τη Sula Benet
Όχι πολύ καιρό πριν, στο χωριό Ταρνίς στη Σοβιετική Δημοκρατία της Αμπχαζίας, σήκωσα το ποτήρι μου με το κρασί για να κάνω πρόποση σε ένα άνθρωπο που δεν φαινόταν παραπάνω από 70. «Μακάρι να ζήσεις όσο ο Μωυσής (120 ετών),» είπα. Δεν χάρηκε. Ήταν 119.
Για αιώνες, οι Αμπχάζιοι και άλλοι Καυκάσιοι αγρότες έχουν αναφερθεί στα χρονικά των ταξιδιωτών να έχουν εκπληκτική μακροζωία και καλή υγεία. Ακόμα και τώρα, σε ορισμένες περιπτώσεις, δημοσιεύματα εφημερίδων στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού (χωρίς να κρύβουν πάντα τη σύγχυση και τον σκεπτικισμό) θα δείξει ενόςπαρουσιάζουν έναν Αμπχάζιο ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι 120, μερικές φορές 130 ετών. Όταν επέστρεψα από την Αμπχαζία στη Νέα Υόρκη εμφάνισα φωτογραφίες και στατιστικά στοιχεία, επιμένοντας ότι οι ιστορίες είναι αληθινές και βρέθηκα αντιμέτωπη με το ερώτημα, γιατί,οι Αμερικανοί φίλοι μου πάντα απαντούσαν με την σκωπτική ερώτηση που περιείχε την ίδια την απάντηση: «γιαούρτι;» Στην πραγματικότητα, όχι, δεν είναι το γιαούρτι· αλλά οι Αμπχάζιοι πίνουν πολύ αποβουτυρωμένο γάλα.
Η Αμπχαζία είναι μια σκληρή γη - οι Αμπχάζιοι, εκφράζοντας περισσότερο υπερηφάνεια από δυσαρέσκεια λένε ότι ήταν μια από της δευτερεύουσες προσθήκες του Θεού -αλλά μια όμορφη προσθήκη· αν οι Αμπχάζιοι έχουν δίκιο για τη μυθική προέλευσή τους, ο Θεός είχε μια καλή δεύτερη σκέψη. Με υποτροπικό κλίμα στις ακτές της κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, αλπικό αν κάποιος ταξιδεύει κατ 'ευθείαν πίσω από τη θάλασσα, μέσα από τα κατοικημένα πεδινά και τις κοιλάδες, στον κύριο όγκο των βουνών του Καυκάσου.
ΟΙ Αμπχάζιοι ήταν εκεί για τουλάχιστον 1.000 χρόνια. Για αιώνες ήταν βοσκοί στην άγονη γη, αλλά τώρα οι κοιλάδες και οι λόφοι φυτεύονται με τσάι και καπνό, και στηρίζουν τη ζωή τους σε μεγάλο βαθμό στη γεωργία. Υπάρχουν 100.000 Αμπχάζιοι , δεν είναι καν το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της αυτόνομης Δημοκρατίας της Αμπχαζίας , η οποία είναι, διοικητικά, τμήμα της Γεωργίας, γενέτειρας του Ιωσήφ Στάλιν· οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι, Έλληνες και Γεωργιανοί. Ωστόσο, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους στην κυβέρνηση είναι Αμπχάζιοι, και τόσο η επίσημη γλώσσα όσο και το ύφος της ζωής σε όλη την περιοχή είναι Αμπχαζιανά. Η μοναδική πόλη,το Σουχούμι, είναι η έδρα της κυβέρνησης και ένα λιμάνι για τα πλοία που μεταφέρουν ξένους τουρίστες. Συχνά τους βλέπει κανείς στους δρόμους της πόλης, της οποίας ο πληθυσμός περιλαμβάνει σχετικά λίγους Αμπχάζιους. Ακόμη και εκείνοι που ζουν και εργάζονται εκεί θεωρούν τα χωριά των οικογενειών τους, τη δική τους πραγματική πατρίδα. Είναι στα χωριά-575 από αυτά ανάμεσα στα βουνά και τη θάλασσα, που κυμαίνονται σε πληθυσμό από μερικές εκατοντάδες έως μερικές χιλιάδες, που οι περισσότεροι Αμπχάζιοι ζουν και εργάζονται σε συλλογικά αγροκτήματα.
Πρώτη φορά πήγα εκεί το καλοκαίρι του 1970, μετά από πρόσκληση της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. Οι Αμπχάζιοι ήταν συναρπαστικοί. Επέστρεψα το περασμένο καλοκαίρι και θα πάω ξανά τον επόμενο χρόνο. Ενώ έπαιρνα συνεντεύξεις ανθρώπων που είχαν συμμετάσχει στις προσπάθειες,στις αρχές της δεκαετίας ,κολεκτιβοποίησης όταν κατάλαβα τον ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό των ατόμων, ηλικίας 80 έως 119 ετών, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό ένα μέρος της συλλογικής ζωής που βοήθησαν να οργανωθεί.
Αφού πέρασα μήνες με αυτούς, εξακολουθώ να βρίσκω αδύνατο να καταλάβω την ηλικία των γεροντότερων Αμπχάζιοι.Η γενική εμφάνισή τους δεν παρέχει καμία ένδειξη: Ξέρεις ότι είναι γέροι, λόγω των γκρίζων μαλλιών τους και των ρυτίδων στα πρόσωπά τους, αλλά είναι 70 ή 107; Θα μάντευα «70» για όλους τους ηλικιωμένους που συνάντησα στην Αμπχαζία, και τις περισσότερες φορές θα έκανα λάθος.
Είναι σαν οι σωματικές και ψυχολογικές αλλαγές που σε μας δηλώσουν τη διαδικασία γήρανσης , στους Αμπχάζιους , απλά σταμάτησαν σε ένα ορισμένο σημείο. Οι περισσότεροι εργάζονται κανονικά. Είναι ακόμα ευλογημένοι με καλή όραση, και οι περισσότεροι έχουν τα δόντια τους. Η στάση τους είναι ασυνήθιστα όρθια, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία· πολλοί παερπατούν πάνω από δύο μίλια την ημέρα και κολυμπούν στα ορεινά ρέματα. Φαίνονται υγιείς, και είναι ένας όμορφος λαός. Οι άνδρες δείχνουν μια αγάπη για το τεράστιο μουστάκι, και είναι λεπτοί, αλλά δεν είναι εύθραυστοι. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι όταν ένας άντρας ξαπλώνει στο πλάι, η μέση του θα πρέπει να είναι τόσο μικρή ώστε ένας σκύλος να μπορεί να περάσει από κάτω. Οι γυναίκες είναι μαυρομάλλες, αλλά και λεπτές, με ανοιχτόχρωμες επιδερμίδες και ντροπαλό χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν τρέχοντα στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των ηλικιωμένων στην Αμπχαζία, αν και στο χωριό Dzhgerda, το οποίο επισκέφθηκα το περασμένο καλοκαίρι, υπήρχαν 71 άνδρες και 110 γυναίκες μεταξύ 81 και 90 ετών και 19 άτομα άνω των 91- το 15 τοις εκατό του πληθυσμού των 1.200. Και αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το εξαιρετικό ποσοστό δεν είναι το αποτέλεσμα μιας μετανάστευσης των νέων: Οι Αμπχάζιοι, νέοι και γέροι, δικαιολογημένα προτιμούν να μείνουν εκεί που είναι, και σπάνια ταξιδεύουν, πόσο μάλλον να μεταναστεύσουν. Το 1954, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα συνολικά στοιχεία, 2,58 τοις εκατό των Αμπχάζιων ήταν πάνω από 90. Τα συγκρίσιμα στοιχεία για το σύνολο της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν 0,1 τοις εκατό και 0,4 τοις εκατό, αντίστοιχα.
Γιατί ζουν μέχρι τα 100
Από το 1932, η μακροζωία των Αμπχάζιων έχει μελετηθεί συστηματικά σε αρκετές περιπτώσεις από Σοβιετικούς και Αμπχάζιους ερευνητές, και μου δόθηκε πλήρης πρόσβαση στα συμπεράσματά τους από το Εθνογραφικό Ινστιτούτο στο Σουχούμι. Αυτές οι μελέτες έχουν δείξει ότι, σε γενικές γραμμές, τα σημάδια της αρτηριοσκλήρωσης, όταν εμφανίζονται, βρέθηκαν μόνο σε ακραίο γήρας. Ένας ερευνητής που εξέτασε μια ομάδα Αμπχάζιων πάνω από τα 90 διαπίστωσε ότι σχεδόν το 40 τοις εκατό των ανδρών και το 30 τοις εκατό των γυναικών που είχαν αρκετά καλή όραση ώστε να διαβάζουν ή να περνούν κλωστή στη βελόνα χωρίς γυαλιά, και ότι πάνω από το 40 τοις εκατό είχε αρκετά καλή ακοή. Δεν αναφέρθηκαν περιπτώσεις με ψυχική ασθένεια ή καρκίνο σε μια μελέτη εννέα ετών σε 123 άτομα πάνω από τα 100.
Στη μελέτη αυτή, που ξεκίνησε το 1960 από τον Δρ GN Sichinava του Ινστιτούτου Γεροντολογίας στο Σουχούμι, οι ηλικιωμένοι έδειξαν εξαιρετική ψυχολογική και νευρολογική σταθερότητα. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν σαφή ανάμνηση του μακρινού παρελθόντος, αλλά εν μέρει κακή ανάμνηση για τα πιο πρόσφατα γεγονότα. Μερικοί αντέστρεφαν αυτό το μοτίβο, αλλά αρκετά μεγάλος αριθμός διατηρούσε καλή μνήμη και για το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν. Όλοι είχαν σωστά τοποθετήσει τον εαυτό τους στο χρόνο και τον τόπο. Όλοι έδειξαν σαφή και λογική σκέψη, και οι περισσότεροι εκτίμησαν σωστά τις σωματικές και ψυχικές τους ικανότητες. Έδειξαν ζωντανό ενδιαφέρον για τις υποθέσεις των οικογενειών τους, σε συλλογικές και σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Όλοι ήταν ευέλικτοι, τακτοποιημένοι και καθαροί.
Οι Αμπχάζιοι πάνε στο νοσοκομείο σπάνια, εκτός από διαταραχές του στομάχου και του τοκετού. Σύμφωνα με τους γιατρούς που έχουν επιθεωρήσει το έργο τους, είναι ειδικοί στο να φτιάχνουν σπασμένα χέρια και πόδια μόνοι τους, οι αιώνες ιππασίας τους έχουν δώσει τόσο την ανάγκη και την πρακτική.
Η αμπχαζιανή θεώρηση της διαδικασίας γήρανσης είναι σαφής από το λεξιλόγιό τους. Δεν έχουν μια φράση για τους «ηλικιωμένους". Άτομα άνω των 100 καλούνται “άνθρωποι που ζουν πολύ”.Ο θάνατος, στην αμπχαζιανή θεώρηση, δεν είναι το λογικό τέλος της ζωής, αλλά κάτι παράλογο. Οι ηλικιωμένοι φαίνεται να χάνουν τη δύναμή τους σταδιακά, μικραίνουν σε μέγεθος και τελικά πεθαίνουν· όταν αυτό συμβεί, οι Αμπχάζιοι δείχνουν τη θλίψη τους έντονα, ακόμα και βίαια.
Για το υπόλοιπο του κόσμου, δυσπιστία είναι η απάντηση όχι στους θανάτους των Αμπχάζιων, αλλά στο πόσο καιρό έχουν ζήσει. Πραγματικά δεν θα πρέπει πλέον να υπάρχει οποιαδήποτε απορία σχετικά με τη μακροζωία τους. Όλοι οι σοβιετικοί ιατρικοί ερευνητές έδωσαν μεγάλη προσοχή για να διασταυρώσουν τις πληροφορίες που έλαβαν στις συνεντεύξεις. Μερικοί από τους άνδρες που μελετήθηκαν είχαν υπηρετήσει στο στρατό και τα στρατιωτικά αρχεία που δικαίωσαν πάντα τους δικούς τους υπολογισμούς. Η εκτεταμένη τεκμηρίωση είναι ανύπαρκτη, μόνο και μόνο επειδή οι Αμπχάζιοι δεν χρησιμοποιούσαν γραπτή γλώσσα μέχρι τη Ρωσική Επανάσταση.
Αλλά γιατί ζουν τόσο καιρό; Η απουσία της γραπτής ιστορίας, και η σχετικά πρόσφατη περίοδος κατά την οποία έλαβαν χώρα ιατρικές και ανθρωπολογικές μελέτες, εμποδίζουν μια σαφή απάντηση. Η γενετική εκλεκτικότητα είναι μια προφανής πιθανότητα. Συνεχείς μάχες σώμα με σώμα κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων της ύπαρξης της Αμπχαζίας μπορεί να έχουν εξαλείψει τα άτομα με κακή όραση, παχυσαρκία και άλλες φυσικές ατέλειες, και παράγουν πιο υγιείς Αμπχάζιους σε κάθε επόμενη γενιά. Αλλά η τεκμηρίωση για μια τέτοια εξελικτική διαδικασία είναι ανύπαρκτη.
Όταν ρώτησα τους ίδιους τους Αμπχάζιους για τη μακροζωία τους, μου είπαν ότι ζουν τόσο λόγω των πρακτικών τους στο σεξ, την εργασία και τη διατροφή.
Οι Αμπχάζιοι, επειδή αναμένουν να ζήσουν μακρά και υγιή ζωή, αισθάνονται ότι είναι απαραίτητο να αυτοπειθαρχούν για να διατήρησουν τις ενέργειές τους, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής τους ενέργειας, αντί να αρπάξουν ό,τι γλυκύτητα είναι στη διάθεσή τους τη κάθε στιγμή. Λένε ότι είναι ο κανόνας ότι οι τακτικές σεξουαλικές σχέσεις δεν ξεκινούν πριν από την ηλικία των 30 ετών για τους άνδρες, τη παραδοσιακή ηλικία γάμου· κάποτε ακόμη θεωρούνταν άνανδρο για ένα νέο σύζυγο να ασκήσει τα σεξουαλικά δικαιώματα του στην πρώτη νύχτα του γάμου του. (Σε περίπτωση που ρωτηθούν το τι υπάρχει για να παρέχει υποκατάστατο ικανοποίησης των φυσιολογικών σεξουαλικών αναγκών πριν από το γάμο, Οι Αμπχάζιοι χαμογελούν και λένε, «Τίποτα», αλλά δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι, όπως όλοι οι άλλοι, έχουν βρει υποκατάστατα για την ικανοποίηση του υγιούς, ετεροφυλόφιλου σεξ. Σήμερα, κάποιοι νέοι παντρεύονται στα μέσα των '20 τους, αντί να περιμένουν για την «σωστή» ηλικία των 30 ετών, προς κατάπληξη των πρεσβυτέρων τους.)
Η αναβολή της ικανοποίησης μπορεί να προκαλεί χαμόγελα, αλλά έτσι η προσδοκία της παρατεταμένης, μελλοντικής απόλαυσης, έχει μεγαλύτερη λογική. Μία ιατρική ομάδα που ερευνούσε την σεξουαλική ζωή των Αμπχάζιων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλοί άνδρες διατηρούν τη σεξουαλική τους ικανότητα καιρό μετά την ηλικία των 70, και 13,6 τοις εκατό των γυναικών συνεχίζουν να έχω περίοδο μετά την ηλικία των 55 ετών.
Η Tarba Sit, 102, μου εκμυστηρεύτηκε ότι περίμενε μέχρι τα 60 για να παντρευτεί, γιατί ενώ ήταν στο στρατό «περνούσα καλά δεξιά και αριστερά.» Τώρα, είπε με κάποια θλίψη, «έχω επιθυμία για τη γυναίκα μου, αλλά δεν έχω δύναμη.»Ένας από τους συγγενείς του, είχε εννιά παιδιά, το μικρότερο γεννήθηκε όταν ήταν 100. Οι γιατροί του πήραν σπέρμα όταν ήταν 119, το 1963, και ο ίδιος εξακολουθούσε να διατηρεί τη λίμπιντο και την ισχύ του. Οι μόνες περιπτώσεις στις οποίες διαπιστώθηκε από ιατρικούς ερευνητές διαφορές στους ισχυρισμούς ηλικιών των Αμπχάζιων ήταν όταν άνδρες επέμεναν ότι ήταν νεότεροι από ό, τι ήταν στην πραγματικότητα . Ένας είπε ότι ήταν 95, αλλά η κόρη του είχε ένα πιστοποιητικό γέννησης που αποδεικνύει ότι αυτή ήταν 81, και άλλες πληροφορίες που ανέφεραν ότι ήταν πραγματικά 108. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με την διαφωνία θύμωσε και αρνήθηκε να το συζητήσει, δεδομένου ότι ήταν έτοιμος να παντρευτεί . Ο Makhti Tarkil, 104 ετών, με τον οποίο μίλησα στο χωριό Durlpsh, δήλωσε ότι η εξήγηση ήταν προφανής ενόψει του επικείμενου γάμου: «Ένας άντρας είναι άντρας μέχρι τα 100, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μετά , ε λοιπόν, γερνάει.»
Ο αμπχαζιανός πολιτισμός παρέχει ένα εξαρτώμενο και δευτερεύοντα ρόλο στις γυναίκες· όταν είναι σε νεαρή ηλικία, η εμφάνισή τους τονίζεται, και όταν είναι παντρεμένες, η υπηρεσία τους στο νοικοκυριό είναι ο σημαντικός ρόλο τους. (Όπως και με άλλες πτυχές της ζωής της Αμπχαζίας , η περίοδος μετά την επανάσταση έφερε αλλαγές, και μερικές γυναίκες εργάζονται τώρα στα επαγγέλματα. Αλλά κατά κύριο λόγο, οι παραδόσεις είναι ακόμα σε ισχύ) Κατά την ανατροφή μιας νεαρής γυναίκας, μεγάλη προσοχή δίνεται για την κάνει όσο όμορφη είναι δυνατόν, σύμφωνα με τα αμπχαζιανά πρότυπα. Για να περιορίσει τη μέση της και να κρατήσει το στήθος της μικρό, φοράει ένα δερμάτινο κορσέ γύρω από το στήθος και τη μέση της· ο κορσές καταργείται οριστικά τη νύχτα του γάμου της. Η χροιά της θα πρέπει να είναι ανοιχτόχρωμη, τα φρύδια της λεπτά· επειδή ένα υψηλό μέτωπο είναι επίσης επιθυμητό, τα μαλλιά πάνω από το μέτωπο ξυρίζονται και η περαιτέρω ανάπτυξη παρεμποδίζεται μέσω της εφαρμογής λευκαντικών και βοτάνων. Θα πρέπει να είναι επίσης καλή χορεύτρια.
Η παρθενία είναι απόλυτη προϋπόθεση για το γάμο. Αν μια γυναίκα αποδειχθεί ότι έχει προηγουμένως χάσει την παρθενία της , ο γαμπρός έχει κάθε δικαίωμα να την πάει πίσω την οικογένειά της και να του επιστρέψουν τα δώρα του γάμου. Ασκεί πάντα το δικαίωμα, επιστρέφοντας τη νύφη και ανακοινώνοντας στην οικογένεια, «Πάρτε τη νεκρή σας.» Και γι 'αυτόν, καθώς και για όλους τους άλλους επιλέξιμους άνδρες, είναι νεκρός: Στην αμπχαζιανή κοινωνία, έχει τόσο ατιμαστεί από την απόρριψη του που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει έναν άντρα να την παντρευτεί. (Αργότερα, όμως, μπορεί να παντρευτεί με έναν ηλικιωμένο χήρο ή κάποιο άλλο λιγότερο επιθυμητό άντρα από ένα μακρινό χωριό. Όταν ανακαλύπτεται, αναμένεται να ονομάσει τον ένοχο. Συνήθως λέει το όνομα ενός άντρα που πέθανε πρόσφατα, προκειμένου να αποτρέψει την οικογένειά της από το να πάρει εκδίκηση και να αρχίσει μια βεντέτα.)
Και για τις παντρεμένες και τις ανύπαντρες Αμπχάζιες, ακραία μετριοφροσύνη απαιτείται ανά πάσα στιγμή. Υπάρχει μια συντριπτική αίσθηση ανησυχίας και ντροπής γύρω από οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση του σεξ , ή ακόμα και της αγάπης. Ένας άντρας δεν μπορεί να ακουμπήσει τη σύζυγό του, να καθίσει δίπλα της ή ακόμα και να της μιλήσει παρουσία ξένων. Οι μασχάλες της γυναίκας θεωρούνται μια ερωτογενής ζώνη και δεν εκτίθενται ποτέ, μόνο στο σύζυγό της.
Μια γυναίκα είναι μια ξένη, αν και πλήρως αποδεκτή , στο σπίτι του συζύγου της. Η παρουσία της φέρνει πάντα την απειλή ότι η πίστη του συζύγου της στην οικογένειά του μπορεί να διαβρωθεί από το πάθος του γι 'αυτήν. Στο αμπχαζιανή παράδοση, μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει το φόρεμά της ούτε να κάνει μπάνιο μπροστά στην πεθερά της, και όταν ένα ζευγάρι Αμπχάζιων είναι μόνο σε ένα δωμάτιο, μιλούν σιγανά έτσι ώστε η μητέρα του συζύγου να μην τους ακούσει .
Παρά τους περίτεχνους κανόνες, ίσως, εν μέρει, επειδή είναι καθολικά αποδεκτό-το σεξ στην Αμπχαζία θεωρείται κάτι καλό και ευχάριστο, όταν είναι αυστηρά ιδιωτικό. Και, όσο δύσκολο μπορεί να είναι για να το κατανοήσει ένα αμερικανικό μυαλό, είναι αθώο. Δεν είναι καταπιεσμένο ή εξαχνωμένο στην εργασία, την τέχνη ή στο θρησκευτικό-μυστικιστικό πάθος. Δεν είναι ένα κακό που πρέπει να εκδιωχθεί από τη σκέψη . Είναι μια χαρά που πρέπει να ρυθμιστεί για χάρη της υγείας του κάθε ατόμου, όπως το καλό κρασί.
Ένας Αμπχάζιος δεν είναι ποτέ «συνταξιούχος», μια άγνωστη κατάσταση στην αμπχαζιανή σκέψη. Από την αρχή της ζωής μέχρι το τέλος της, κάνει ό, τι είναι ικανός να κάνει, επειδή τόσο ο ίδιος όσο και οι γύρω του θεωρούν την εργασία ζωτικής σημασίας για τη ζωή.Έχει απαιτήσεις για τον εαυτό του ανάλογα με αυτά που μπορεί να ανταποκριθεί, και όσο οι εν λόγω απαιτήσεις μειώνονται με την ηλικία, η θέση του στην κοινότητα, ωστόσο, αυξάνεται.
Στην εννιάχρονη μελέτη των ηλικιωμένων Αμπχάζιων, ο Δρ Sichinava έκανε μια λεπτομερή εξέταση των συνηθειών εργασίας τους. Μια ομάδα που περιελάμβανε 82 άντρες , οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν εργαστεί ως αγρότες από την ηλικία των 11, και 45 γυναίκες, που, από την εποχή της εφηβείας, είχαν εργαστεί στο σπίτι και βοήθησαν στη φροντίδα για τα ζώα του αγροκτήματος. Ο Sichinava διαπίστωσε ότι ο φόρτος εργασίας έχει μειωθεί σημαντικά μεταξύ των ηλικιών 80 και 90 για τους 48 άνδρες, και μεταξύ 90 και 100 για τους υπόλοιπους. Ανάμεσα στις γυναίκες, 27 άρχισαν να κάνουν λιγότερη δουλειά μεταξύ 80 και 90, και οι άλλες επιβράδυναν μετά τα 90. Οι λίγοι άνδρες που ήταν βοσκοί είχαν σταματήσει να ακολουθούν τα κοπάδια μέχρι τα ορεινά λιβάδια την άνοιξη, και αντ 'αυτού άρχισαν να προσέχουν τα ζώα του αγροκτήματος, μετά την την ηλικία των 90. Οι αγρότες άρχισαν να εργάζονται λιγότερο στη γη· πολλοί σταμάτησαν το όργωμα και να σηκώνουν βαριά φορτία, αλλά συνέχισαν το βοτάνισμα (παρά την κάμψη που απαιτείται) και έκαναν άλλες εργασίες. Οι περισσότερες από τις γυναίκες σταμάτησαν να βοηθούν στα χωράφια και μερικές άρχισαν να κάνουν λιγότερες δουλειές του σπιτιού. Αντί να εξυπηρετούν όλη την οικογένεια - μια οικογένεια Αμπχαζίων, επεκτείνεται μέσω του γάμου, μπορεί να περιλαμβάνει 50 ή περισσότερα άτομα, εξυπηρετούν μόνο τις ίδιες και τα παιδιά τους. Αλλά ταΐζουν επίσης τα κοτόπουλα και πλέκουν.
Ο Δρ Sichinava παρατήρησε επίσης 21 άνδρες και 7 γυναίκες πάνω από 100 ετών και διαπίστωσε ότι, κατά μέσο όρο, δούλευαν τέσσερις ώρες τη μέρα στα κολχόζ, οι άνδρες κάνοντας βοτάνισμα και βοηθώντας με την καλλιέργεια του καλαμποκιού, οι γυναίκες κρεμώντας φύλλα καπνού. Σύμφωνα με το συλλογικό σύστημα, τα μέλη της κοινότητας είναι ελεύθερα να εργαστούν στους δικούς τους κήπους, αλλά πληρώνονται σε ό, τι είναι, στην πραγματικότητα, τα ποσοστά εργασίας που κάνουνγια τη συλλογικότητα. Η ομάδα των χωρικών πάνω από 100 του Δρ Sichinava , όταν εργαζόταν για τη συλλογικότητα, διατηρούσε μια ωριαία παραγωγή που δεν ήταν ούτε το ένα πέμπτο εκείνης της παραγωγής από τους νεότερους εργαζόμενους. Αλλά διατηρώντας το δικό τους ρυθμό, εργάζονταν πιο ομοιόμορφα και χωρίς περιττές κινήσεις, χωρίς να σταματάνε σε κάθε ευκαιρία να ξεκουραστούν. Αντίθετα, οι νεότεροι άνδρες εργάζονταν γρήγορα, αλλά ανταγωνιστικά και με ιδιαίτερη ένταση. Η ανταγωνιστικότητα στην εργασία δεν είναι έμφυτη στον αμπχαζιανό πολιτισμό, αλλά ενθαρρύνεται από τη σοβιετική κυβέρνηση για χάρη της αυξημένης παραγωγής· Οι φωτογραφίες των καλύτερα εργαζομένων κρέμονταν στα γραφεία των συλλογικοτήτων του χωριού. Είναι πολύ νωρίς για να προβλεφθεί αν αυτή η φαινομενικά θεμελιώδης αλλαγή στις συνήθειες εργασίας θα επηρεάσουν τη μακροζωία των Αμπχαζίων.
Οι επίμονοι Αμπχάζιοι έχουν τους δικούς τους εργαζομένους ήρωες:η Kelkiliana Khesa, μια γυναίκα 109 ετών στο χωριό Otapi πληρώθηκε για 49 εργάσιμες ημέρες (εργάσιμη ημέρα σε μια συλλογικότητα είναι οκτώ ώρες) κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού· ο Bozba Pash, ένας άντρας στα 94 για την ίδια συλλογικότητα, εργάστηκε 155 ημέρες μία χρόνια·ο Minosyan Grigorii της Aragich, συχνά προβάλλεται ως παράδειγμα για τους νέους, εργάστηκε 230 ημέρες σε ένα έτος στην ηλικία των 90. (Οι περισσότεροι Αμερικανοί, με διακοπές δύο εβδομάδων και πολλές αργίες, εργάζονται ανάμεσα σε 240 και 250 ημέρες, μερικές από αυτές λιγότερο από οκτώ ώρες, σε ένα χρόνο.)
Τόσο οι Σοβιετικοί γιατροί όσο και οι Αμπχάζιοι συμφωνούν ότι οι συνήθειες εργασίας τους έχουν μεγάλη σχέση με τη μακροζωία τους. Οι γιατροί λένε ότι ο τρόπος δουλειάς των Αμχαζίων βοηθά τα ζωτικά όργανα να λειτουργούν άριστα. Οι Αμπχάζιοι λένε, «χωρίς ανάπαυση, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να λειτουργήσει· χωρίς δουλειά, τα υπόλοιπα δεν σου δίνουν κανένα όφελος.»
Η στάση αυτή, αν και δεν είναι αισθητή στις ιατρικές μετρήσεις, μπορεί να είναι εξίσου σημαντική με την ίδια την εργασία. Είναι μέρος ενός συνεκτικού σχεδίου ζωής: Όταν είναι παιδιά, κάνουν ό, τι είναι ικανοί να κάνουν, προχωρώντας από τις πιο εύκολες στις πιο επίπονες εργασίες, και όταν γερνούν, η καμπύλη κατεβαίνει, αλλά είναι αδιάσπαστη. Οι ηλικιωμένοι ποτέ δεν κάθονται στις καρέκλες για μεγάλες χρονικές περιόδους, παθητικά, όπως τα λαχανικά. Κάνουν ό, τι μπορούν, και ενώ ορισμένοι θεωρούν το σύστημα με το κομμάτι των συλλογικοτήτων μια μορφή εκμετάλλευσης, τους επιτρέπει να λειτουργούν με το δικό τους ρυθμό.
Η υπερκατανάλωση τροφής θεωρείται επικίνδυνη στην Αμπχαζία, και το λίπος στους ανθρώπους θεωρείται αρρώστια. Όταν οι ηλικιωμένοι βλέπουν ένα νεότερο Αμπχάζιο που είναι έστω και λίγο υπέρβαρος, τον ρωτούν σχετικά με την υγεία του. «Ένας Αμπχάζιος δεν μπορεί να πάρει λίπος,» λένε. «Μπορείτε να φανταστείτε πόσο γελοίος θα φαίνεται στο άλογο;» Αλλά προς απογοήτευση των γερόντων, οι νέοι τρώνε πολύ περισσότερο από ό, τι οι πατέρες και οι παππούδες τους · οι ελαφριοί, μυώδης και ευκίνητοι ιππείς δεν χρειάζονται πλέον ως πρώτη γραμμή άμυνας.
Η αμπχαζιανή διατροφή, όπως και το υπόλοιπο της ζωής, είναι σταθερή: οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι από 100 χρόνια και άνω τρώνε τα ίδια φαγητά σε όλη τη ζωή τους. Δείχνουν μερικές ιδιοσυγκρασιακές προτιμήσεις, και δεν αλλάζουν σημαντικά τη διατροφή τους, όταν βελτιώνουν την οικονομική τους κατάσταση.Η θερμιδική πρόσληψη τους είναι 23 τοις εκατό χαμηλότερη από εκείνη των βιομηχανικών εργατών στην Αμπχαζία, αν και καταναλώνουν διπλάσια βιταμίνη C· οι βιομηχανικοί εργάτες έχουν ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό στεφανιαίας ανεπάρκειας και υψηλότερο επίπεδο χοληστερόλης στο αίμα.
Οι Αμπχάζιοι τρώνε χωρίς βιασύνη και με ευπρέπεια. Όταν επισκέπτες είναι παρόντες, ο καθένας με τη σειρά του δέχεται πρόποση με έπαινο των πραγματικών ή φανταστικών αρετών του. Αυτά τα γεύματα μπορεί να διαρκέσουν αρκετές ώρες, αλλά κανείς δεν ενοχλείται , δεδομένου ότι προτιμούν το φαγητό τους να σερβίρεται χλιαρό, σε κάθε περίπτωση. Το φαγητό κόβεται σε μικρά κομμάτια, σερβίρεται σε πιατέλες, και τρώγεται με τα δάχτυλα. Δεν έχει σημασία ποια είναι η περίσταση, οι Αμπχάζιοι λαμβάνουν μόνο μικρές μπουκιές και τις μασάνε πολύ αργά, μια συνήθεια που διεγείρει τη ροή της πτυαλίνης και της μαλτάσης, εξασφαλίζοντας τη σωστή πέψη των υδατανθράκων που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής. Και, κατά παράδοση, δεν υπάρχουν αποφάγια στην Αμπχαζία·ακόμη και οι φτωχοί πετούν τα υπολείμματα των τροφών, δίνοντάς τα στα ζώα, και κανείς δεν θα σκεφτόταν να σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό σε καλεσμένο, ακόμη και αν είχε μαγειρευτεί μόνο δύο ώρες νωρίτερα. Αν και ορισμένοι νέοι, ίσως επηρεασμένοι από δυτικές ιδέες, να θεωρούν την πρακτική ως σπάταλη, οι πιο πολύ Αμπχάζιοι αποφεύγουν τα τρόφιμα της προηγούμενης ημέρας ως ανθυγιεινά.
Οι Αμπχάζιοι τρώνε σχετικά λίγο κρέας, ίσως μία ή δύο φορές την εβδομάδα - και προτιμούν κοτόπουλο, βοδινό κρέας, νεαρή κατσίκα και το χειμώνα, το χοιρινό κρέας. Δεν τους αρέσουν τα ψάρια και, παρά τη διαθεσιμότητά τους, σπάνια τρώνε. Το κρέας είναι πάντα φρεσκοσφαγμένο και είναι ψημένο ή βρασμένο στο απόλυτο ελάχιστο-μέχρι να σταματήσει το αίμα να τρέχει ελεύθερα ή, στην περίπτωση του κοτόπουλου, μέχρι να ασπρίσει το κρέας. Είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, σκληρό στο στόμα ενός μη-Αμπχάζίου, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό.
Σε όλα τα τρία γεύματα, οι Αμπχάζιοι τρώνε abista, ένα πουρέ καλαμποκιού που μαγειρεύεται σε νερό χωρίς αλάτι και που παίρνει τη θέση του ψωμιού. Το abista τρώγεται ζεστό με κομμάτια σπιτικό κατσικίσιο τυρί να μπαίνουν σε αυτό. Τρώνε τυρί καθημερινά, αλλά καταναλώνουν και περίπου δύο ποτήρια αποβουτυρωμένο γάλα την ημέρα. Όταν τα αυγά τρώγονται, όχι πολύ συχνά, είναι βραστά ή τηγανητά με κομμάτια τυριού.
Τα άλλα βασικά στην αμπχαζιανή δίαιτα-βασικό στην Αμπχαζία σημαίνει καθημερινό ή σχεδόν καθημερινό-περιλαμβάνουν φρέσκα φρούτα, ιδιαίτερα σταφύλια· φρέσκα λαχανικά, συμπεριλαμβανομένων πράσινων κρεμμυδιών, των ντοματών, των αγγουριών και του λάχανου· μια μεγάλη ποικιλία από λαχανικά τουρσί, και τα μωρά φασόλια lima , μαγειρεμένα αργά για ώρες, λιωμένα σε πουρέ και σερβιρισμένα αρωματισμένα με σάλτσα από κρεμμύδια, πιπεριές, σκόρδο, χυμό ροδιού και πιπέρι. Αυτή η καυτή σάλτσα, ή μια παραλλαγή της, τοποθετείται στο τραπέζι σε ένα ξεχωριστό πιάτο για όποιον θέλει. Μεγάλες ποσότητες σκόρδου είναι επίσης πάντα πρόχειρες.
Αν και είναι οι κύριοι προμηθευτές καπνού στη Σοβιετική Ένωση λίγοι Αμπχάζιοι καπνίζουν. (Συνάντησα έναν, μια γυναίκα πάνω από 100, που κάπνιζε συνεχώς.) Δεν πίνουν ούτε καφέ, ούτε τσάι. Αλλά καταναλώνουν ένα τοπικής παραγωγής, ξηρό, κόκκινο κρασί με χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Όλοι πίνουν σχεδόν πάντα σε μικρές ποσότητες, στο μεσημεριανό γεύμα και στο δείπνο, και οι Αμπχάζιοι το αποκαλούν «ζωοδότη». Απούσα από τη διατροφή τους είναι η ζάχαρη, αν και το μέλι, ένα τοπικό προϊόν, χρησιμοποιείται. Πονόδοντοι είναι σπάνιοι.
Οι σοβιετικές ιατρικές αρχές που έχουν εξετάσει τους Αμπχάζιους και τη διατροφή τους, αισθάνονται ότι μπορεί να προσθέτει χρόνια στη ζωή τους το ξινόγαλα και λαχανικά τουρσί, και πιθανότατα το κρασί, που βοηθούν στην καταστροφή ορισμένων βακτήριων και, έμμεσα, εμποδίζουν την ανάπτυξη της αρτηριοσκλήρυνσης Το 1970, μια ομάδα Σοβιετικών γιατρών και ο Δρ Σάμιουελ Rosen της Νέας Υόρκης, ένας εξέχων χειρουργός αυτιών, σύγκριναν την ακρόαση των Μοσχοβιτών και των Αμπχαζίων, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δίαιτα των Αμπχαζίων πολύ λίγο κορεσμένη σε λίπος, με πολλά φρούτα και λαχανικά -επίσης βοηθούν σημαντικά στην καλύτερη ακοή τους. Η καυτή σάλτσα είναι το μόνο στοιχείο στο οποίο οι περισσότεροι γιατροί πιθανότατα θα έλεγαν «όχι» σ, και προφανώς κάποιοι Αμπχάζιοι αισθάνονται το ίδιο .
Αν και οι ίδιοι οι Αμπχάζιοι αποδίδουν τη μακροζωία τους στις συνήθειές τους στην εργασία, το σεξ και τη διατροφική, υπάρχει και μια άλλη, ευρύτερη πτυχή του πολιτισμού τους, που εντυπωσιάζει έναν ξένο ανάμεσά τους: ο υψηλός βαθμός της ένταξης στη ζωή τους, η αίσθηση της ταυτότητας της ομάδας που δίνει σε κάθε άτομο μια ακλόνητη αίσθηση προσωπικής ασφάλειας και συνέχειας, και επιτρέπει στους Αμπχάζιους ως λαό να προσαρμοστούν οι ίδιοι - αλλά διατηρούν τους εαυτούς τους-στις μεταβαλλόμενες συνθήκες που επιβάλλονται από την ευρύτερη κοινωνία στην οποία ζουν. Αυτή η αίσθηση της συνέχειας της προσωπικής και εθνικής τους ζωή είναι αυτό που οι ανθρωπολόγοι ονομάζουν χωρική και χρονική ένταξή τους.
Η χωροταξική ολοκλήρωση τους είναι στη δομή συγγένειάς τους. Είναι, κυριολεκτικά, ο ολικός σχεδιασμός των Αμπχαζίων για τη ζωή: Ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των οικογενειών, καθορίζει τον τόπο διαμονής τους, καθορίζει τη θέση των γυναικών και των κανόνων του γάμου. Μέσα από αιώνες ανύπαρκτης ή αναποτελεσματικής κεντρικής αρχής, η συγγένεια ήταν το πλαίσιο αναφοράς της ζωής , και εξακολουθεί να είναι.
Η συγγένεια στην Αμπχαζία είναι ένα πολύπλοκο, περίπλοκο σύνολο σχέσεων με βάση το πατρικό γενεαλογικό δέντρο . Στο κέντρο είναι η οικογένεια, επεκτείνεται μέσω του γάμου από τους γιους· περιλαμβάνει επίσης όλες εκείνες τις οικογένειες οι οποίες μπορούν να ανιχνευθούν σε ένα μόνο πρόγονο· και, τέλος, σε όλα τα άτομα με το ίδιο επώνυμο, είτε ο πρόγονος μπορεί να εντοπιστεί είτε όχι. Ως αποτέλεσμα, οι Αμπχάζιοι μπορεί να είναι «συγγενείς» με αρκετές χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν γνωρίζονται. Ανακάλυψα για πρώτη φορά την διεισδυτικότητα των κανόνων συγγένειας, όταν ο φίλος μου Ομάρ, ο Αμπχάζιος που με είχε συνοδεύσει από το Σουχούμι στο χωριό Duripsh, με σύστησε σε έναν αριθμό ατόμων που τους αποκάλεσε αδελφούς και αδελφές του. Όταν είχα συναντήσει πάνω από 20 «αδέλφια» ρώτησα, «Πόσες αδελφούς και αδελφές έχετε;»
«Σε αυτό το χωριό, 30», είπε. «Η αμπχαζιανή μέτρηση είναι διαφορετική από τη ρωσική. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φέρουν το όνομα του πατέρα μου.»
Πήρα την εξήγησή του λιγότερο σοβαρά από ό, τι θα έπρεπε. Αργότερα, όταν εξέφρασα τον θαυμασμό για την ηχογράφηση της επικής ποίησης της Αμπχαζίας που είχα ακούσει στο σπίτι ενός από τους «αδελφούς»του Ομάρ,ο Ομαρ χωρίς μια λέξη, μου έδωσε το δίσκο ως δώρο.
«Ομάρ, δεν είναι δικό σου », είπα.
«Ω ναι, είναι. Αυτό είναι το σπίτι του αδελφού μου», είπε. Όταν στράφηκα στον «αδελφό», είπε, «Φυσικά και μπορεί να σου το δώσει. Είναι ο αδελφός μου."
Οι εξ αίματος και εξ αγχιστεία σχέσεις που αποτελούν το θεμέλιο της δομής συγγένειας συμπληρώνεται από μια ποικιλία τελετουργικών σχέσεων που συνεπάγονται ισόβιες υποχρεώσεις, και χρησιμεύουν για να διευρύνουν το ανθρώπινο περιβάλλον από το οποίο προέρχεται η εξαιρετική αίσθηση της ασφάλειας των Αμπχαζίων. Αν και δεν υπάρχουν εναλλακτικές μορφές ζωής προς τις οποίες μπορούν να διαφύγουν οι επαναστατημένοι , οι Αμπχάζιοι είναι έτοιμοι να απορροφήσουν τους άλλους στη δική τους κουλτούρα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, για παράδειγμα, ένας χριστιανός κλήθηκε να είναι ο νονός ενός παιδιού μουσουλμάνων· τόσο ο υποψήφιος νονός όσο και το παιδί ήταν Αμπχάζιοι. Όταν εξέφρασα την έκπληξή μου, μου είπαν, «Δεν πειράζει. Θέλουμε να διευρύνουμε τον κύκλο των συγγενών μας.»
Η χρονική ενσωμάτωση της Αμπχαζιανής ζωής εκφράζεται στη γενική συνέχειά της, στην απουσία περιορισμού, που καθορίζει τους όρους ύπαρξης, όπως «άνεργος», «έφηβος», «αποξενωμένος.» Οι Αμπχάζιοι εί ναι ένας αισιόδοξος λαός που αγαπά τη ζωήκαι σε αντίθεση με τους τόσους πολλούς πολύ γέρους«εξαρτόμενους» ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι αισθάνονται ότι αποτελούν βάρος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, απολαμβάνουν την προοπτική της συνέχισης της ζωής. Ένας 99χρονος Αμπχάζιος, ο Akhba Σουλεϊμάν του χωριού Achandara, είπε στο γιατρό του, «Δεν είναι ώρα να πεθάνω ακόμα. Με χρειάζονται τα παιδιά και τα εγγόνια μου, και δεν είναι άσχημα σε αυτόν τον κόσμο . εκτός από το ότι δεν μπορώ να γυρίσω ανάποδα τη γη και έχει γίνει δύσκολο να σκαρφαλώνω στα δέντρα»
Οι γέροι είναι πάντα ενεργοί. «Είναι καλύτερα να προχωρούμε χωρίς σκοπό από το να καθόμαστε,» λένε. Πριν από το πρωινό, περπατούν μέσα στην αυλή και το περιβόλι του πατρικού τους, φροντίζουν τα μικρά καθήκοντα που υποπίπτουν στην αντίληψή τους. Ψάχνουν για φράχτες και εξοπλισμό που χρήζουν επισκευής και ελέγχουν τα ζώα της οικογένειας. Στο πρωινό, με την πρωίνη έρευνά τους ολοκληρωμένη, αναφέρουν τι πρέπει να γίνει.
Μέχρι το βράδυ, οι ηλικιωμένοι περνούν το χρόνο τους μεταξύ εργασίας και ανάπαυσης. Ένας άνθρωπος μπορεί να μαζέψει τα μήλα που έριξε ο άνεμος, τότε θα καθίσει σε ένα παγκάκι, λέγοντας ιστορίες ή φτιάχνοντας παιχνίδια για τα εγγόνια ή τα δισέγγονά του. Μια άλλη δουλειά που αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό από τους ηλικιωμνους είναι το βοτάνισμα στην αυλή, ένα μεγάλο πράσινο περιουσιακό στοιχείο του πατρικού, το οποίο χρησιμεύει ως κέντρο της δραστηριότητας για την ομάδα των συγγενών. Να καλοδιατηρείται απαιτεί σημαντική εργασία, αλλά ποτέ δεν είδα μια αυλή που δεν ήταν καθαρό και περιποιημένο.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, πολλοί γέροι περνούν δύο ή τρεις μήνες ψηλά στα βουνά, ζουν σε καλύβες βοσκών, συμβάλλοντας στη βοσκή των ζώων ή στο κυνήγι για τον εαυτό τους και τους βοσκούς (με την ανεσταλμένη διαδικασία γήρανσής τους, πολλοί είναι εξαιρετικοί σκοπευτές παρά την ηλικία τους). Προφανώς δεν φοβούνται μη χάσουν την εξουσία τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους· ο χρόνος τους στα βουνά είναι χρήσιμος και ευχάριστος.
Η σπάνια στάση των Αμπχαζίων-να αισθάνονται απαραίτητοι σε 99 ή στα 110-δεν είναι μια τεχνητή στάση αυτο-προστασίας· είναι η φυσική έκφραση, σε μεγάλη ηλικία, μιας συνεπούς προοπτικής που ξεκινά στην παιδική ηλικία. Η στωική ανατροφή ενός Αμπχάζιου παιδιού , στην οποία συμμετέχουν οι γονείς και οι μεγαλύτεροι συγγενείς, ενσταλάζει σεβασμό, υπακοή και αντοχή. Σε νεαρή ηλικία, τα παιδιά συμμετέχουν σε οικιακές εργασίες· όταν δεν είναι στο σχολείο, εργάζονται στα χωράφια ή στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν ξεχωριστά «γεγονότα της ζωής» για τα παιδιά και τους ενήλικες: Οι αξίες που δίνονται στα παιδιά είναι αυτές με τις οποίες ζουν οι ενήλιλοι, και δεν υπάρχει καμία υποκριτική διαφορά (όπως σε πολλές άλλες κοινωνίες) μεταξύ των λόγων των ενηλίκων και των πράξεων. Από τη στιγμή που ό, τι διδάσκονται θεωρείται σημαντικό, και η εργασία που τους δίνεται κρίνεται αναγκαία, τα παιδιά δεν είναι ούτε ανήσυχα ούτε επαναστατικά. Καθώς ωριμάζουν, υπάρχουν εύκολες μεταβάσεις από τη μία κατάσταση της ζωής σε μια άλλη: η νύφη, για παράδειγμα, θα μείνει για έναν χρόνο με τους συγγενείς του συζύγου της, γενόμενη σταδιακά μέρος της νέας οικογένειας, πριν από τη μετάβαση στο σπίτι του.
Από την αρχή, δεν υπάρχει χάσμα μεταξύ προσδοκιών και εμπειρίας.Οι Αμπχάζιοι αναμένουν μια μακρά και χρήσιμη ζωή και προσβλέπουν σε μεγάλη ηλικία με καλό λόγο: σε έναν πολιτισμό που τόσο πολύ εκτιμά τη συνέχεια στις παραδόσεις της, οι γηραιότεροι είναι απαραίτητοι για τη μετάδοση τους. Οι πρεσβύτεροι προεδρεύουν σε σημαντικές τελετές, μεσολαβούν σε διαφορές και ζητείται η γνώση τους για της γεωργία. Αισθάνονται αναγκαιοι, επειδή, στο μυαλό τους και όλων των άλλων, είναι. Είναι το αντίθετο του βάρους· είναι μεγάλης αξίας πόροι.
Οι Αμπχάζιοι έχουν προφανώς δίκιο όταν επικαλούνται τη διατροφή τους και τις συνήθειες εργασίας τους ως παράγοντες που συμβάλλουν στη μακροζωία τους· κατά τη γνώμη μου, η μετατιθεμένη, και αργότερα παρατεταμένη, σεξουαλική ζωή πιθανώς να μην έχει τίποτα να κάνει με αυτό. Το κλίμα τους είναι υποδειγματικό, ο αέρας (ειδικά για ένα Νεοϋορκέζο) αναζωογονητικός, αλλά δεν είναι σημαντικά διαφορετικά από πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, όπου η διάρκεια ζωής είναι μικρότερη. Και ενώ κάποια γενετική επιλεκτικότητα μπορεί να παίζει ρόλο, απλά δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για την αξιολόγηση του γενετικού παράγοντας στην αμπχαζιανή μακροζωία.
Η δική μου άποψη είναι ότι οι Αμπχάζιοι ζουν όσο το κάνουν κυρίως λόγω των εξαιρετικών πολιτισμικών παραγόντων που δομούν την ύπαρξή τους: την ομοιομορφία και την ασφάλεια τόσο της ατομικής όσο και της ομαδικής συμπεριφοράς, η αδιάσπαστη συνέχεια των δραστηριοτήτων της ζωής, τα ίδια παιχνίδια, η ίδια δουλειά, το ίδιο φαγητό, οι ίδιες αυτοεπιβαλλόμενες και κοινωνικά αντιληπτές ανάγκες. Και η αύξηση του κύρους που έρχεται με την αύξηση της ηλικίας.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη σημασία αυτών των πολιτιστικών παραγόντων από το να εξετάσουμε για μια στιγμή κάποια από τα επικρατέστερα χαρακτηριστικά της αμερικανικής κοινωνίας. Στα παιδιά μερικές φορές δίδονται δουλειές για να τα κρατήσουν απασχολημένα, αλλά και οι γονείς τους ξέρουν ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη για την εργασία που κάνουν· ακόμη και ως ενήλικες, μόνο ένα μικρό ποσοστό των Αμερικανών έχουν το προνόμιο να αισθάνονται ότι η εργασία τους είναι απαραίτητη και σημαντική. Οι ηλικιωμένοι, όταν δεν φυτοζωούν απλώς, εκτός οπτικού πεδίου και σκέψης, κρατούν τον εαυτό τους «απασχολημένο» με bingo και shuffleboard.Οι Αμερικανοί είναι δραστήριοι, μερικές φορές φανατικά , ψάχνοντας για σημάδια μονιμότητας που θα υποδείξουν ότι οι ζωές τους έχουν νόημα.
Μπορούν οι Αμερικανοί να μάθουν κάτι από την αμπχαζιανή άποψη των ανθρώπων με «μακροζωία»; Νομίζω ναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου