Ευχές...

 

Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά. Χωρίς μιζέριες ότι δήθεν είμαστε φτωχοί( η Ελλάδα είναι ζάχαρη το είπε και ο Άδωνης), χωρίς να ζητάτε κάτι παραπάνω από την κανονικότητα επιδομάτων και καλαθιών (άλλωστε αυτοί που είναι φτωχοί φταίνε οι ίδιοι που δεν έχουν ανεπτυγμένη την ατομική ευθύνη), να μη δίνετε σημασία σε ευρωπαϊκές στατιστικές που λένε πως είμαστε τελευταίοι σε αγοραστική δύναμη(άλλωστε μη ξεχνάτε ότι η Ελλάδα χρεωκόπησε...κυρίως από το κόμμα που κυβερνά και τώρα εδώ που τα λέμε), να συνεχίσετε να κατηγορείτε τους νέους που δε θέλουν να κάνουν οικογένεια και θέλουν να έχουν κατοικίδια, παραβλέποντας ότι τα ενοίκια έχουν φτάσει σχεδόν στα 3/4 ενός μισθού λόγω τουριστικής ανάπτυξης και γενικά αν ανήκετε στ α3/4 που κάπως τη κουτσοβγάζετε να μη ζηλεύετε το 1/4 που περνάει καλά γιατί όλοι περνάμε καλά, το είπε και ο Πορτοσάλτε. Αυτά. Και πάλι καλή χρονιά χωρίς μιζέριες

Savatage- "If I Go Away"

 

Το δέντρο...

 

Τα καλά να λέγονται. Η ιδέα του Δήμου Αθηναίων να στολίσει δέντρο από φυτώριο το οποίο μετά τις γιορτές να φυτευτεί και τα αθόρυβα πυροτεχνήματα είναι εξαιρετική. Από την άλλη η μικροπρέπεια του κυβερνητικού στρατοπέδου να μην επιτρέψει ουσιαστικά στην ΕΡΤ να μεταδώσει την εκδήλωση του δήμου (για να μην ακουστεί τίποτα για τα Τέμπη άραγε; ) είναι χαρακτηριστική αυτής της εκδοχής της δεξιάς παράταξης(η οποία εκφράζεται από τα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια μέχρι δημάρχους σε μικρά νησιά στα νότια της Ελλάδας, φανταστικό το παράδειγμα). Όπως και η παράλληλη εκδήλωση της περιφέρειας Αττικής για την αλλαγή του χρόνου. Βέβαια, εδώ μιλάμε για σταγόνα στον ωκεανό της σιωπηλής γλυκερότητας των μεγάλων ΜΜΕ, της ακρίβειας, της οριζόντιας φορολόγησης, της ασυδοσίας των τραπεζών, των ενεργειακών κολοσσών, της συγκάλυψης σκανδάλων(Τέμπη, υποκλοπές κλπ), της εμπλοκής γαλάζιων στελεχών με περίεργα κυκλώματα, της διάλυσης του ΕΣΥ, της εμπέδωσης της φτώχιας ενός μεγάλου μέρους των πολιτών  ως κανονικότητας, της αποκοίμισης ενός έτσι κι αλλιώς αποσυντονισμένου λαού, της μεγάλης προθυμίας για παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την εξίσου πρόθυμη συμμετοχή σε πολέμους της Δύσης  και άλλων παρόμοιων. Η δε αντιπολίτευση, από την αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι το τελευταίο κόμμα στη Βουλή είναι εντελώς απογοητευτική. Το μέλλον φαίνεται λαμπρό για το 1/4 της χώρας, τα άλλα 3/4 αν συνεχίσουμε να κοιμόμαστε θα ξυπνήσουμε πολύ πολύ άσχημα. από πού το ξεκίνησα και πού το έφτασα, ε;

Avantasia - The Raven Child (feat. Hansi Kürsch, Jorn Lande)

 

Γεδέων του Τυρνάβου και Ανυσία Θεσσαλονίκης, μάρτυρες

 

Η αγία Ανυσία της Θεσσαλονίκης έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (298 μ.Χ.), ήταν κόρη ευσεβών Χριστιανών, είχε κληρονομήσει την περιουσία τους, βοηθούσε τους ανθρώπους και είχε μεγάλο ζήλο για τα πνευματικά θέματα. Μια μέρα, ένας ειδωλολάτρης στρατιώτης την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς. Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. 

Ο Άγιος Γεδεών του Τυρνάβου, εξισλαμίστηκε βίαια όταν ήταν δώδεκα χρονών. Μετά από δυο μήνες, ο Νικόλαος, κατόρθωσε και δραπέτευσε και επανήλθε στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τον φυγάδευσε στο χωριό Κεραμίδι, όπου κοντά σε κάποιους οικοδόμους πήγε στην Κρήτη. Εκεί εξομολογήθηκε σε κάποιο Ιερέα και βρήκε άσυλο στο εξωκλήσι του. Μετά τον θάνατο του ιερέα, ο Νικόλαος έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί πάλι εξομολογήθηκε, έλαβε των αχράντων μυστηρίων και στη Μονή Καρακάλου, εκάρη μοναχός με το όνομα Γεδεών. Επειδή όμως έφερε βαρέως τον πρότερο εξισλαμισμό του, ήλθε στο Βελεστίνο, στον τόπο που αρνήθηκε την πίστη του, όπου μέσα στην αγορά με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και αφού τον διαπόμπευσαν στους δρόμους του Τιρνάβου, κατόπιν του έκοψαν τα πόδια και τα χέρια και στη συνέχεια τον έριξαν στα αποχωρητήρια. Εκεί, μέσα σε φρικτούς πόνους, παρέδωσε το πνεύμα του στις 30 Δεκεμβρίου 1818 μ.Χ.

Και οι δύο άγιοι μάρτυρες θα μπορούσαν να αποφύγουν το μαρτύριο και να ζήσουν τη ζωή τους ειρηνικά. Η αγία Ανυσία θα μπορούσε να προσκυνήσει τα είδωλα και ο άγιος Γεδεών θα μπορούσε να συνεχίσει τη μοναστική του ζωή. Κανείς από τους δύο δεν επέλεξε όμως την εύκολη λύση. Και οι δύο ομολόγησαν τη πίστη τους στον Χριστό. 

Γιατί τελικά αυτό είναι ο Χριστός. Η Αλήθεια που καίει την καρδιά του πιστού. Όχι ένας γλυκερός δάσκαλος που αποκοιμίζει ή προσφέρει όμορφες εξηγήσεις για τα δύσκολα της ζωής ώστε να συνεχίζουμε αμέριμνοι να ζούμε. Και η Αλήθεια δε χρειάζεται φωνές. Δε χρειάζεται φιλοσοφικές αναλύσεις και πνευματώδεις απαντήσεις. Την Αλήθεια την ομολογούμε γιατί τη βιώνουμε. Την Αλήθεια δεν την εγκαταλείπουμε ακόμα κι όταν το σπαθί των δημίων έχει βγει από το θηκάρι του. Η Αλήθεια δεν μπαίνει πάνω από τη ζωή μας γιατί πολύ απλά η Αλήθεια είναι η ζωή μας. Ή πρέπει να είναι για όλους εμάς που λέμε πως είμαστε χριστιανοί. 

Ναι, η εικόνα των Χριστιανών είναι αποκαρδιωτική σήμερα στις περισσότερες κοινωνίες της Δυσης. Κληρικοί να τρέχουν πίσω από πολιτικούς και μεγαλοεπιχειρηματίες, πιστοί που κοιτάζουν μόνο τη ζωή τους και την δική τους ευμάρεια ενώ δίπλα τους άνθρωποι υποφέρουν. Χριστιανοί του θεωρητικού λόγου και της μηδενικής πράξεις. Χριστιανοί με επιστημονικές γνώσεις πολλές και καμία πνευματικότητα. Αλλά υπάρχουν και Χριστιανοί, στην Ασία και στην Αφρική  που δε φοβούνται να ομολογήσουν τη πίστη τους παρά τις απειλές που δέχονται, τις διώξεις και τον εκφοβισμό. Στη Συρία, στο Λίβανο, στη Νιγηρία, στην Αίγυπτο και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου όπου διώκονται. Υπάρχουν και στις δυτικές κοινωνίες χριστιανοί που δεν υποκύπτουν ούτε στο υλισμό ούτε στην ευδαιμονία που ευαγγελίζονται τα συστήματα που έχουν εγκαθιδρυθεί εκεί. Που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους όταν το ευρύτερο κλίμα δεν είναι ευνοϊκό. Και που δεν περιχαρακώνονται πίσω από μια παράδοση άτεγκτη και δεν αποκόβονται από τον κόσμο. Που η φωτιά της Αλήθειας ζεσταίνει συνεχώς τις καρδιές των πιστών αυτών. 

Κι εμείς; Σε ποια κατηγορία άραγε ανήκουμε εμείς; Ε, αυτό πια είναι θέμα του κάθε ένα από εμάς να το απαντήσει, αφού αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια την εσωτερική μας κατάσταση. Και θα δούμε αν τελικά υπάρχει κάποια ζεστασιά και κάποιο φως εκεί μέσα ή μόνο ψύχος και σκοτάδι...

Ελευθερία για όλους

 

Θα ήταν παράλογο και θα ερχόταν σε αντίφαση με το σκοπό μας το να θελήσουμε να επιβάλουμε με τη βία την ελευθερία, την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους, την ολόπλευρη ανάπτυξη όλων των ανθρώπινων ικανοτήτων. Πρέπει, λοιπόν, να υπολογίζουμε στην ελεύθερη θέληση των άλλων, και το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, είναι το να βοηθήσουμε στη διαμόρφωση και στην εκδήλωση αυτής της θέλησης. Θα ήταν, όμως, εξ ίσου παράλογο και θα ερχόταν εξ ίσου σε αντίφαση με τον σκοπό μας να δεχτούμε ότι όσοι δεν σκέφτονται σαν εμάς θα μπορούσαν να μας εμποδίσουν να πραγματώσουμε τη θέλησή μας, από τη στιγμή που εμείς δεν πρόκειται να τους στερήσουμε το δικαίωμα να έχουν ελευθερία ίση με τη δική μας. 

Ελευθερία, λοιπόν, για όλους να διαδίδουν και να θέτουν σε εφαρμογή τις ιδέες του, χωρίς άλλους περιορισμούς εκτός από εκείνους που απορρέουν φυσικά από την ίση ελευθερία όλων.

Ερίκο Μαλατέστα, Κείμενα για την Αναρχία, εκδ. Νησίδες

Judas Priest - Before the Dawn

 

Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αφορά την σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη και την φυγή του Ιωσήφ, την Μαρία και του Ιησού στην Αίγυπτο. Είναι φαίνεται χαρακτηριστικό του ανθρώπινου γένους κάθε τι να το ποτίζει με αίμα αθώων. Ακόμα και τη Γέννηση του Υιού του Θεού. Σε όλη του την ιστορία το ανθρώπινο γένος κάθε πρόοδο που σημείωνε την έντυνε με πολέμους, σφαγές, εγκλήματα. Η εξουσία, τρέλαινε και τρελαίνει ακόμα τους ανθρώπους που διψούν γι' αυτήν. Ο Ηρώδης δεν ήταν κακός σαν βασιλιάς. Ίσα ίσα. Όμως η πιθανότητα να χάσει την εξουσία αυτός ή οι απόγονοί του, τον έφτασαν στα όρια της τρέλας. Πόσο μπορούσε να απειλήσει ένα παιδί που μόλις είχε γεννηθεί την εξουσία του; Θα χρειαζόταν τουλάχιστον είκοσι χρόνια, ο Ηρώδης θα είχε γεράσει ή ίσως και να είχε πεθάνει ως τότε. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να έχει την προσοχή του μήπως και ακούσει ξανά για κάποιον βασιλιά που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ μέσα σε αυτά τα χρόνια και να τον συλλάβει ή να τον δολοφονήσει. Όμως όχι. Η δίψα για εξουσία ήταν τέτοια που τον ώθησε στην απόφαση να σφάξει όλα τα παιδιά της περιοχής που ήταν κοντά σε αυτή την ηλικία. Και πόσοι άνθρωποι δεν προχώρησαν σε σφαγές και εγκλήματα παραφροσύνης μέσα στους αιώνες για χάρη της εξουσίας; 

Και, ξέρετε, η εξουσία δεν αφορά μόνο αυτοκρατορίες, βασίλεια και κράτη. Αφορά και γειτονιές, χωριά, εταιρείες και σπίτια. Καθημερινά γίνονται φρικτά εγκλήματα και άνθρωποι εξουθενώνονται από άλλους ανθρώπους για να εμπεδωθεί η εξουσία που κάποιος κατέχει σε ένα δήμο, σε ένα γραφείο, στο ίδιο του το σπίτι. 

Αυτή την εξουσία θα επικαλεστεί και ο Πόντιος Πιλάτος χρόνια μετά όταν θα έχει μπροστά του τον Χριστό, λίγο πριν τον παραδώσει στα βασανιστήρια και τη σταύρωση. Και εκείνη τη στιγμή ο Χριστός θα του θυμίσει ότι την εξουσία που έχει, που νομίζει ότι έχει , κάποια ανώτερη δύναμη του επιτρέπει να την έχει και πως αυτή την εξουσία μπορεί ανά πάσα στιγμή να τη χάσει και πως επίσης ανά πάσα στιγμή θα κληθεί να λογοδοτήσει στον Θεό για το πως χρησιμοποίησε την εξουσία αυτή.

Σήμερα, η Εκκλησία μας καλεί να θυμηθούμε, πόσο μπορεί να διαστρέψει την ψυχή του ανθρώπου η εξουσία. Πως από μέσο για να προσφέρει κάποιος από μια τέτοια θέση στους συνανθρώπους του, γίνεται σκοπός για χάρη του οποίου καταδυναστεύει τελικά τους συνανθρώπους του. Και μας καλεί η Εκκλησία σε πνευματική εγρήγορση για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο. Γιατί όπως πάλι είπε ο Κύριος, τι ωφελεί κάποιον να κερδίσει τον κόσμο όλον αλλά να χάσει τη ψυχή του;   

Whitesnake - Blindman

 

Αλχημιστές κακοί

 

Όταν χάνεται το Πνεύμα, αναζητούμε τη μαγεία. Όταν δεν κατανοούμε το μυστήριο, γυρεύουμε την τέχνη. Τη μυσταγωγία ξεδιάντροπα παρουσιάζουμε ως παράσταση. Ο ουρανός κλείνει και η γη γίνεται η μόνιμη πατρίδα. Η επανάσταση καθεστώς και η Εκκλησία θεσμός. Υποδουλωνόμαστε στα μέσα και τα αναβαθμίζουμε σε σκοπό. Χάνουμε το πρόσωπο και κρατάμε τον αριθμό. Μετατρέπουμε την κατάπτωση σε γιορτή και τη μετάνοια σε υποκρισία. Χρησιμοποιούμε τη λίθο για να κάνουμε χώμα το χρυσάφι. Ασκούμε την αλχημεία της ίδιας μας της παρακμής.

Black Sabbath - Children of the Sea

 

Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος Στέφανος

Όταν πλήθυναν οι μαθητές των Αποστόλων και υπήρξε πρόβλημα στη διανομή των τροφίμων, ιδιαίτερα στις χήρες των Ελληνόφωνων, οι Απόστολοι εξέλεξαν επτά διακόνους για να φροντίζουν αυτά τα θέματα όπως και τα θέματα της φιλανθρωπίας. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο αρχιδιάκονος Στέφανος. Ο Στέφανος παρά τα καθήκοντά του, έβρισκε χρόνο και για να κηρύξει την αλήθεια που ο Χριστός έφερε στη γη. Η δράση του εξαγρίωσε τους Φαρισαίους οι οποίοι τον κατηγόρησαν ψευδώς ότι βλασφήμησε τον Μωυσή και τον έφεραν κατηγορούμενο στο συνέδριο. Ο Στέφανος άσκησε ενώπιον του συμβουλίου δριμεία κριτική στην υποκρισία των Φαρισαίων οι οποίοι τον καταδίκασαν σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Λίγο πριν ξεψυχήσει ο αρχιδιάκονος και πρωτομάρτυρας Στέφανος, ζήτησε από τον Θεό να συγχωρήσει τους εκτελεστές του. 

Πολλές φορές αρεσκόμαστε σε μακρές και πολύπλοκες συζητήσεις για το ποια είναι η ζωή ενός χριστιανού. Με τι πρέπει να ασχολείται, τι είναι δευτερεύον, ποια η συμπεριφορά του. Με το πέρασμα των αιώνων και την επικράτηση του χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία πια της Αυτοκρατορίας αρχικά και των κρατών που προέκυψαν αργότερα, οι απαντήσεις γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκες, όλο και πιο μπερδεμένες, προσπαθώντας να συνταιριάξουν τη διδασκαλία της Εκκλησίας από τη μία και τη θέση της ως κομμάτι του κράτους από την άλλη. Στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλα στη κουβέντα. Γνώσεις, πτυχία, κοινωνική θέση και άλλα πολλά και τα πράγματα μπερδεύτηκαν περισσότερο. 

Ας τα ξεμπερδέψουμε λοιπόν. Αναρωτιούνται πολλοί αν ο χριστιανός πρέπει να ασχολείται με τα πνευματικά ή τα πιο πρακτικά θέματα. Ο Άγιος Στέφανος μέσω του βίου του μας απαντά. Και με τα δύο. Ο ίδιος φρόντιζε και τις χήρες με τα ορφανά τους και τη σωστή διανομή τροφίμων στις πρωτοχριστιανικές τράπεζες αλλά έκανε και κήρυγμα. Έβρισκε χρόνο και για τα δύο. Και για να μοιράσει πνευματική τροφή αλλά και για να μοιράσει την απαραίτητη για το σώμα τροφή.

Όταν κατηγορήθηκε από το ιερατείο των Φαρισαίων, το όργανο εξουσίας των Εβραίων με άλλα λόγια, δε κρύφτηκε, δε σιώπησε, δεν αποσύρθηκε. Το αντίθετο. Ενώπιον των κατηγόρων του άσκησε δριμεία κριτική στην υποκρισία τους και στον τρόπο με τον οποίο κρατούσαν τον λαό τους στο σκοτάδι. Και αυτό το πλήρωσε με τη ζωή του. 

Πριν όμως αφήσει την τελευταία του πνοή, μας δίδαξε ένα ακόμα μάθημα. Αυτό της συγχώρησης και της αγάπης. Ζήτησε από τον Θεό να συγχωρήσει τους εκτελεστές του. Αυτούς τους οποίους κατακεραύνωσε στην απολογία του, δεν έπεσε στη παγίδα να τους μισήσει. Δε συμβιβάστηκε μαζί τους αλλά δε θέλησε και ποτέ το κακό τους. Δε πέρασε τη λεπτή γραμμή που μετατρέπει τον διωκόμενο σε διώκτη. 

Ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος Στέφανος, του οποίου τη μνήμη τιμούμε σήμερα, ήταν ένα εξαίρετο υπόδειγμα χριστιανού. Η πνευματικότητά του δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί και με πρακτικά θέματα, η αγάπη του δεν τον έκανε ούτε να σωπάσει ούτε να γίνει γλυκερός. Η ζωή και το μαρτύριό του απαντά στις ερωτήσεις και τις απορίες όλων μας. Ας πρεσβεύει για εμάς και ας μας αξιώσει να ζήσουμε όπως κι εκείνος. 

Το παιδί στη Φάτνη

 

Το Παιδί που κοιμάται στη φάτνη, αβοήθητο και αφημένο στην αγάπη των πλασμάτων Του, απόλυτα εξαρτώμενο από αυτά για να το ταϊσουν, να το ντύσουν, και να το συντηρήσουν, παραμένει ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος. Θέλει να είναι αβοήθητος ώστε να Τον φροντίσουμε εμείς. Εγκολπώθηκε τη φτώχεια μας ώστε να μας δώσει τα πλούτη Του. 

Τόμας Μέρτον

Blackmore's Night - Good King Wenceslas

 

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14)

 

 Πώς να γιορτάσω τη Γέννησή σου Κύριε, όταν τις χαρμόσυνες μουσικές φτιάχνουν από το κλάμα παιδιών που ακούν τις βόμβες να σφυρίζουν; Πώς να τσουγκρίσω το ποτήρι μου, όταν από τη δίψα πεθαίνουν άνθρωποι σήμερα; Ποιο ρούχο καλό ταιριάζει στη περίσταση, που να μη ντραπεί μπροστά στα κουρέλια των αστέγων; Τι δώρο να Σου προσφέρω καλύτερο από τη φτώχια του περιθωρίου; Στη ζεστασιά του σπιτιού μου σε υποδέχομαι μα η καρδιά μου είναι παγωμένη. Βλέπω την αδικία και την αποκαλώ κανονική κοιμίζοντας τη συνείδησή μου. Δε ντρέπομαι μα θα έπρεπε. Το γαϊδουράκι στη φάτνη δίπλα, πόσα περισσότερα κατάλαβε από εμένα. Παρ' όλα αυτά σιγοψέλνω:   «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» 

Ian Anderson & Band - God Rest Ye Merry Gentlemen (Weihnachten mit dem Bundespräsidenten, 24.12.06)

 

Χριστούγεννα

 

Κάθομαι απέναντι από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και κοιτάζω τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν. Και αναρωτιέμαι. Σήμερα, τη μέρα που γιορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρα, Αυτού που ήρθε ώστε να ανοίξει ξανά ο δρόμος για την επιστροφή μας στο σπίτι μας, κοντά στον Θεό, άραγε άναψε κάτι μέσα μου; Ένα μικρό έστω φωτάκι που να σβήνει κάπου κάπου. Λέμε, όσοι υποστηρίζουμε πως είμαστε χριστιανοί, ότι πιστεύουμε στον Χριστό και ότι τον λατρεύουμε. Αλήθεια; Πώς; Τρώγοντας και πίνοντας μέχρι σκασμού; Πηγαίνοντας σε δεξιώσεις υψηλών προσώπων; Ηθικολογώντας; Πώς; 

Με ευσέβεια θα πει κάποιος. Με παρακολούθηση των Λειτουργιών και των ακολουθιών. Και αυτό πράγματι είναι όμορφο. Υπέροχο θα έλεγα. Και η ευσέβεια και η λειτουργική ζωή. Καταπληκτικά! 

Και η αγάπη; Πού είναι η αγάπη; Η αγάπη, όχι μόνο για τα στενά μας πρόσωπα, που συνήθως τη συγχέουμε με τα οικογενειακά συμφέροντα, ή έστω τα συμφέροντα ενός μικροπεριβάλλοντος, αλλά η αγάπη για τους ανθρώπους. Και όχι μόνο. Για τα ζώα, αυτά ζέσταναν τον νεογέννητο Ιησού άλλωστε, για τα φυτά που από αυτά δε φτιάχτηκε το πρώτο κρεβατάκι Του, για τα άστρα, άστρο ήταν που έδειξε στους Μάγους που βρισκόταν ο Ιησούς, τους αλλοεθνείς και αλλόπιστους αυτούς σοφούς που άφησαν την άνεση της πατρίδας τους για να διανύσουν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων μέχρι να βρουν τον Ιησού, για τη γη ου πατάμε, που έδωσε το σπήλαιο για να γεννηθεί ο Χριστός. 

Και βλέπουμε να υποφέρει η γη, να μολύνεται ο αέρας, να καίγονται τα δέντρα και να εξαφανίζονται τα ζώα και τελικά βλέπουμε να σκοτώνονται κατά χιλιάδες οι άνθρωποι και ακόμα περισσότεροι να ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή και εξαθλίωσης. Και πού είναι η αγάπη μας; Πού είναι οι ερωτήσεις μας για την αιτία όλων αυτών; Τις απευθύνουμε εκεί που θα έπρεπε; Όχι. Γιατί όλοι ξέρουμε την απάντηση. Η απληστία είναι. Κι εμείς, προσπαθώντας να τα έχουμε καλά και με το Θεό και τον Μαμωνά, ενώ ο ίδιος ο Χριστός μας είπε πως αυτό δε γίνεται, συμμετέχουμε σε αυτήν την απληστία. Λέμε πως δεν πειράζει να θέλουμε το καλύτερο για την οικογένειά μας, η στρεβλή οικογενειακή αγάπη που λέγαμε προηγουμένως, δε πειράζει να θέλουμε να ζούμε καλύτερα. Όχι, δεν πειράζει. Όταν όμως μας ενδιαφέρει μόνο αυτό και αδιαφορούμε για όλα τα άλλα τότε είμαστε υποκριτές. Και αυτό, πειράζει.

Κοιτάζω ξανά τα πολύχρωμα λαμπάκια στο δέντρο. Τα βλέπω σαν κάλεσμα. Κάλεσμα σε όλους τους χριστιανούς, να γίνουμε όχι μόνο το αλάτι της γης αλλά και το χρώμα. Σε αυτή τη γκριζομαύρη καθημερινότητα να φέρουμε τα χρώματα που ο Ιησούς ζωντάνεψε με τη γέννησή Του ακόμα. Τα χρώματα που η ενανθρώπιση του Θεού μας υπενθύμισε πως υπάρχουν και τα οποία όχι μόνο πρέπει ν ατα αναζητήσουμε αλλά να τα φέρουμε στη Γη όπως υπάρχουν και στον Ουρανό. Τα χρώματα της αγάπης, της ανιδιοτέλειας, της αλληλοβοήθειας και όλα τα παρόμοια χρώματα. Θα ανταποκριθούμε; Καλά Χριστούγεννα!

MAJESTICA - Ghost of Marley

 

Παραμονή Χριστουγέννων

 

Ακούμε συχνά πως για την περίοδο αυτή πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να μοιράσουμε αγάπη και καλοσύνη στους γύρω μας. Να γίνουμε φιλάνθρωποι. Και όλοι θεωρούμε πως αυτή η προτροπή είναι πολύ σωστή και απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα των ημερών... ό,τι κι αν είναι αυτό το πνεύμα. 

Ε λοιπόν, όχι. Αν το ζητούμενο είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για αυτές τις ημέρες, να μη γίνουμε. Θα μου πει κάποιος είναι κακό να  κάνουμε κάτι τέτοιο για αυτές τις ημέρες έστω;

Ναι, κακό είναι. Και όχι μόνο είναι αυτό κακό αλλά είναι καλύτερο να παραμείνουμε και αυτές τις ημέρες όπως είμαστε όλο το χρόνο παρά να κάνουμε μια πρόσκαιρη αλλαγή. Αν είμαστε αναίσθητα γαϊδούρια όλο το χρόνο να παραμείνουμε έτσι. Και να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτή μας την κατάσταση.

Γιατί μια πρόσκαιρη αλλαγή, για το καλό των ημερών όπως λέμε, είναι απλώς ένας τρόπος να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Ένας τρόπος να φτιασιδώσουμε τον εγωισμό μας. Γινόμαστε καλύτεροι, έτσι νομίζουμε δηλαδή, για δέκα μέρες και θεωρούμε πως εξιλεωνόμαστε για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. 

Άλλωστε οι άνθρωποι εύκολα μπορούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας όταν εμείς κάνουμε κάτι κακό ενώ, αντιθέτως, όταν μας κάνουν κάποιο κακό κινούμε γη και ουρανό φωνάζοντας για δικαιοσύνη- εννοώντας εκδίκηση βέβαια - και αναζητώντας μια οποιαδήποτε ρεβάνς. 

Να μη γίνουμε λοιπόν καλύτεροι αυτές τις ημέρες. Να μη σκορπίσουμε αγάπη, καλοσύνη, δώρα και λαμπιόνια. Ας θέσουμε έναν άλλο στόχο. Από αυτές τις ημέρες, από σήμερα κιόλας να ξεκινήσουμε μικρές αλλά μόνιμες αλλαγές προς το καλύτερο. Άλλωστε και στο γνωστό παραμύθι του Καρόλου Ντίκενς, ο Σκρουτζ (όλοι τον ξέρουμε), δεν έγινε καλός και γενναιόδωρος μόνο για τις γιορτινές ημέρες. Άλλαξε ριζικά ολόκληρη τη ζωή του. Και επειδή μάλλον δε θα μας επισκεφτούν χριστουγεννιάτικα πνεύματα απόψε το βράδυ ώστε να αλλάξουμε τόσο ραγδαία, εμείς ας κάνουμε μια μικρή αρχή. Ένα μικρό πρώτο βήμα. Και αυτό το βήμα, θα είναι ένας αληθινός εορτασμός των Χριστουγέννων. 

Για την παιδική εγκληματικότητα

 «Αν δείτε τα διαθέσιμα στοιχεία, όπως αυτά που δημοσιεύει η Eurostat, θα δείτε ότι η εικόνα που βγαίνει είναι ότι όντως υπήρξε μία αύξηση των κρουσμάτων, η οποία συντελέστηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης το 2009-2012, μετά υπάρχει μία σταθεροποίηση του αριθμού ων κρουσμάτων παραβατικής συμπεριφοράς με δράστες ανηλίκους, αμέσως μετά υπάρχει μία πτώση, μικρή αρχικά και και πολύ μεγάλη το 2020-21 λόγω της καραντίνας και το 2022-23 αρχίζει μάλλον μία ανάκαμψη στα επίπεδα προ της καραντίνας, χωρίς να ξεπερνάει τα επίπεδα του 2018-19. Οπότε, ποσοτικά δεν φαίνεται να υπάρχει διαφοροποίηση».

«Αντικειμενικά ποσοτικά το φαινόμενο δεν έχει τέτοια έκρηξη. Κι αυτό δημιουργεί κάποιες απορίες: Γιατί επιμένουμε να προβάλλουμε την εικόνα ότι τα παιδιά μας έχουν γίνει τόσο άγρια, τόσο επιθετικά, τόσο επικίνδυνα; Σαν να θέλουμε να στήσουμε απέναντι στην κοινωνία έναν φανταστικό εχθρό που είναι τα παιδιά μας».

Σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κατασταλτικά μέτρα, όπως αυστηροποίηση ποινών, τόνισε πως «αυτό το πακέτο έχει γίνει σε κάποιες κοινωνίες και έχει αποδειχθεί ολέθριο. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, εδώ και δεκαετίες, έχουν όχι μόνο μηδενικό αποτέλεσμα, αλλά αρνητικό αποτέλεσμα. Ξέρουμε ότι ο φοβισμένος επιτίθεται. όταν ξαφνικά το παιδί φοβάται το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, όταν ο γονιός βλέπει το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, αυτό θα παράξει περισσότερη επιθετικότητα και περισσότερη βία. Το λάθος που γίνεται σε αυτές τις κοινωνίες, είναι ότι επενδύουν στην καταστολή και την αυστηροποίηση, αυτό χειροτερεύει τα πράγμα και στη χειρότερη κατάσταση απαντούν με περισσότερη καταστολή… Έτσι παγιδευόμαστε σε ένα αρνητικό σπιράλ, που έχει οδηγήσει για παράδειγμα τις ΗΠΑ στην τελευταία θέση των χωρών του ΟΟΣΑ όσον αφορά τα κρούσματα της ανήλικης παραβατικότητας».

Σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει για το ζήτημα, επικαλέστηκε τη διεθνή εμπειρία καλών πρακτικών και εστίασε στην ανάγκη «να επενδύσουμε ώστε να κάνουμε περισσότερο συνεκτικές τις κοινότητες των παιδιών. Να ενισχύσουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα παιδιά. Στα σχολεία να αφιερώσουμε χρόνο, όχι μόνο για να δίνουμε πληροφορίες σε αυτό το ιδιότυπο τρέξιμο αλόγων κούρσας προς τις πανελλήνιες, να δώσουμε χρόνο να τα κάνουμε μία κοινότητα, μία συλλογικότητα με δεσμούς αλληλεγγύης.

Να μάθουμε στα παιδιά ότι όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα ενός αδυνάμου από τον διπλανό του που είναι ισχυρός, μπαίνουμε όλοι μπροστά και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του αδυνάμου».

Γιώργος Νικολαΐδης, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού

Από το https://sfedona.gr/114218/2024/ 

Και η συνέντευξη: 

Mission - Deliverance

 

Παγίδα

 

Δεν είναι και λίγες οι φορές που όταν γράφουμε κάτι, δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τις σκέψεις μας αλλά περισσότερο μας ενδιαφέρει να βρει θετική αποδοχή από αυτούς που θα μας διαβάσουν. Ειδικά στην εποχή του διαδικτύου και των social media. Πολλές φορές η κατηφόρα είναι τόσο απότομη που παρασύρει όχι μόνο γραφόμενα ή λεγόμενα αλλά και πράξεις. Όσο μεγαλώνει το κοινό, τόσο πέφτουμε στην παγίδα να το καλοπιάσουμε, να του δώσουμε αυτό που θέλει και όχι αυτό που εμείς θέλουμε να γράψουμε ή να πούμε. Και όταν σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο κουβαλήσουμε και τις πράξεις μας ακόμα, τότε ζούμε μια ζωή η οποία δεν είναι πια δικιά μας. Είναι μια ζωή παγιδευμένη και εγκλωβισμένη στις απαιτήσεις άλλων. Και φτάνουμε μετά από πολλή προσπάθεια να μη ζούμε σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας ή της οικογένειας, όπως συνέβαινε παλαιότερα, να βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς αφετηρία και να ζούμε πάλι με σκοπό να ικανοποιήσουμε κάποιους άλλους. Γράφουμε, μιλάμε και τελικά σκεφτόμαστε σύμφωνα με όσα άλλοι θέλουν, με αντάλλαγμα ένα like, ένα χειροκρότημα ή έναν κούφιο τίτλο, πραγματικό ή άτυπο, που θα μας απονείμουν. Και τελικά θυσιάζουμε το μοναδικό πολύτιμο δώρο που έχουμε. Την ελευθερία μας. Αυτό το σπάνιο άνθος που δύσκολα ανθίζει μα εύκολα μαραίνεται...

North Country Gentlemen - Ghost Train

 

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

 

Φτάσαμε λοιπόν μια ανάσα από τα Χριστούγεννα. Όλοι ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε είτε πιο πνευματικά είτε πιο κοσμικά ανάλογα με το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθένας. 

Πολύ συχνά οι θρησκευόμενοι, και κυρίως εμείς οι κληρικοί, διαμαρτυρόμαστε πως απουσιάζει ο Χριστός από τα Χριστούγεννα στις μέρες μας.  Αλλά αλήθεια, σκέφτομαι καμιά φορά, αυτό είναι το χειρότερο; Η εκκοσμίκευση των Χριστουγέννων είναι που μας πειράζει; Αλήθεια τολμάμε εμείς που ενώ λέμε πως πιστεύουμε στον Χριστό, κακοποιούμε την εικόνα Του καθημερινά με τις πράξεις και τα λόγια μας να ψέγουμε αυτούς που περιορίζουν τον εορτασμό των Χριστουγέννων σε δώρα και λαμπιόνια; Αυτοί τουλάχιστον είναι ειλικρινείς. 

Αλήθεια, τι το χριστιανικό υπάρχει στην αφ' υψηλού κριτική για τον τρόπο που κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν αυτές τις ημέρες; Πού βλέπουμε τον Χριστό σε αυτό; Πώς τον λατρεύουμε; Δημιουργώντας ένα κλίμα αυτοδικαίωσης και ελιτισμού μέσα στο οποίο χαιρόμαστε για τη δήθεν πνευματικότητά μας; Μα όποιος είναι πραγματικά πνευματικός άνθρωπος γίνεται παράδειγμα με τη ζωή του, δεν κατακεραυνώνει τους "άλλους", τους αδύναμους στη πίστη. 

Ή όταν εμείς οι κληρικοί, καλύπτουμε το πρόσωπο του Χριστού για να φανεί η δική μας φαντασιακή λαμπρότητα και το δήθεν ηθικό μας ύψος -σε σχέση πάντα με τους άλλους- ώστε να ικανοποιήσουμε τη μεγαλομανία μας, τότε γιορτάζουμε βαθιά πνευματικά Χριστούγεννα;

Ας γιορτάσουμε λοιπόν τα Χριστούγεννα όπως θέλει ο καθένας και όπως καταλαβαίνει. Εμείς όμως οι χριστιανοί, αντί να τα γιορτάσουμε με διάθεση κριτικής των άλλων ας τα γιορτάσουμε με γνήσια προσευχή και ησυχία. Και να μεταδώσουμε έτσι το πραγματικό μήνυμα των Χριστουγέννων που λέμε πως ξέρουμε. 

Sisters of Mercy - More

 

Αίμα Αθώο

" καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;" 

Αποκάλυψις Ιωάννου, 6.10

Το αθώο αίμα ζητά πάντα εκδίκηση. Γιατί δε μπορεί πια να συγχωρέσει. Έχει παρέλθει ο καιρός της συγχώρεσης από τη στιγμή που το αθώο αίμα χύνεται. Και δε θα ζητήσει εκδίκηση από τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Θα ζητήσει εκδίκηση από εκείνους που έβαλαν τους αυτουργούς, ηθικούς και φυσικούς, στη θέση εκείνη από την οποία ταλαιπώρησαν και τελικά σκότωσε τον αθώο. Από εκείνους που δε στάθηκαν στο πλάι του αμνού και τον άφησαν βορά στους λύκους. Από εκείνους που δε μίλησαν ούτε όταν έπρεπε ούτε έστω ετεροχρονισμένα. Από εκείνους που βιάζονται να ξεχάσουν και να πάνε παρακάτω. Θα ζητήσει το λόγο από εκείνους που κράτησαν ίσες αποστάσεις απ' τον θύτη και το θύμα. Και όχι μόνο από αυτούς αλλά και από τους απογόνους τους. Αλίμονο σ' εκείνο το μέρος που ποτίστηκε με αίμα αθώων...Ας αναπαύονται εν ειρήνη όλοι εκείνοι που το αίμα τους χωρίς λόγο χύθηκε...

*Όσο πιο μικρή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο έντονα καθρεφτίζει την παρακμή και τη σήψη της ευρύτερης κοινωνίας...

Sivert Høyem - Hollow

 

Έρωτας, ένα σύμπαν

 

Αν μου ζητούσε κάποιος να βρω μια φωτογραφία για τον έρωτα, θα έβαζα μια σαν κι αυτή που συνοδεύει το κείμενο. Γιατί ο έρωτας είναι ένα σύμπαν. Ο έρωτας περικλείει το σύμπαν. Το διασχίζει και το διαπερνά. Δε γνωρίζει πραγματικό τέλος, όταν είναι και ο ίδιος πραγματικός και όχι ένα σύνολο συμβιβασμών με τον μανδύα του έρωτα. Μπορεί να είναι εκρηκτικός όπως ένας υπερκαινοφανής αστέρας, μπορεί να απορροφήσει τα πάντα γύρω του όπως μια μαύρη τρύπα. Ταξιδεύει περισσότερο από ένα κομήτη και είναι πιο θερμός και από έναν ήλιο. Τα όρια του είναι άγνωστα. Όπως άγνωστος είναι και ο ίδιος ο έρωτας. Δίνει οξυγόνο μα προκαλεί και ασφυξία. Εκλύει θερμότητα μα είναι και παγωμένος. Υπάρχουν μυριάδες ήχοι και μουσικές μέσα του μα και απόλυτη σιωπή. Ναι, ο έρωτας είναι πραγματικά ένα σύμπαν....

Mr. Strange - No Funeral

 

Βονιφάτιος και Αγλαΐα

 

Ο Βονιφάτιος ήταν οικονόμος της πλούσιας Ρωμαίας, Αγλαϊας. Προσεκτικός στη διαχείριση των χρημάτων της, δεν αδικούσε τους εργαζόμενους στο μισθό τους και πάντα βοηθούσε τους φτωχούς, πράγμα που ευχαριστούσε την κυρία του. Νέοι και οι δύο, με μια ροπή προς την έντονη ζωή, ερωτεύτηκαν αλλά επειδή δεν μπορούσαν να παντρευτούν λόγω κοινωνικής θέσης, ζούσαν παράνομα. Κάποια στιγμή, επειδή αυτό βάραινε τις συνειδήσεις τους, η Αγλαϊα έστειλε τον Βονιφάτιο στην Ανατολή όπου διεξάγονταν διωγμοί εναντίον των χριστιανών ώστε να της φέρει λείψανα μαρτύρων για να ευλογήσει με αυτά τον οίκο της και να φύγει το βάρος απ΄τις ψυχές τους. Ο Βονιφάτιος έφτασε στην Ταρσό της Κιλικίας, πήγε στο στάδιο όπου οι χριστιανοί μαρτυρούσαν με διάφορους φριχτούς τρόπους και συγκινημένος και ενθουσιασμένος από το μαρτύριο, ομολόγησε κι αυτός πως ήταν χριστιανός με αποτέλεσμα κι αυτός να μαρτυρήσει. Η συνοδεία που είχε έφερε τα λείψανά του πίσω στην Αγλαϊα η οποία τα έθαψε και πάνω έχτισε ναό. Η ίδια ακολούθησε αυστηρή ασκητική ζωή και μοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς. Όταν και η ίδια απεβίωσε θάφτηκε δίπλα στον Βονιφάτιο. Μια λεπτομέρεια. Πριν φύγει για την αποστολή του ο Βονιφάτιος, ρώτησε αστειευόμενος την Αγλαϊα αν θα προσκυνούσε το δικό του λείψανο αν της το έφερναν. 

Ο έρωτας των δύο αυτών νέων, μπορεί να ήταν παράνομος αλλά ήταν πραγματικός. Ήταν γνήσιος. Οι δε ψυχές τους ήταν αγνές. Δίκαιοι και φιλάνθρωποι και οι δύο μπορεί να έπεσαν σε αμαρτία, αλλά πώς; Υπό την πίεση των τότε κοινωνικών συνθηκών που δεν τους επέτρεπε να παντρευτούν. Και ο Θεός έναν τέτοιο έρωτα, και δύο τέτοιους ανθρώπους δεν θα τους άφηνε να χαθούν. Ο έρωτάς τους πέρασε σε άλλο, υψηλότερο επίπεδο που ούτε ο θάνατος δε μπορούσε πια να διακόψει. Διέλυσε όχι μόνο τις κοινωνικές συμβάσεις και τα εμπόδια που έθεταν αλλά διέλυσε κι αυτές ακόμα τις συμβάσεις του χρόνου, το χώρου και το ίδιο το φράγμα μεταξύ ζωής και θανάτου. Και αξιώθηκαν και οι δύο να κοιμηθούν ο ένας ως μάρτυρας και η άλλη ως οσία. Και να εορτάζει η Εκκλησία τη μνήμη τους την ίδια μέρα. Γιατί εκτός από τον γνήσιο μεταξύ τους έρωτα, είχαν και έρωτα για τον Θεό. 

Αυτή η γιορτή ήταν σήμερα πραγματικά μια γιορτή του έρωτα. Μια γιορτή της φιλανθρωπίας. Μια γιορτή της διάλυσης των δεσμών και των ορίων. Να έχουμε την ευχή και των δύο αγίων.

Joachim Witt - Schwör mir

 

Γη και σύμπαν

 

Όχι, οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για τη γη. Μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι απ' το χώμα και να επιστρέφουμε σε αυτό αλλά δεν περιοριζόμαστε από αυτό. Είμαστε πλασμένοι για να φτάσουμε στα πέρατα του σύμπαντος(όχι σωματικά, μάλλον ψυχικά, πνευματικά). Όσο συμβιβαζόμαστε με τα γήινα όρια, αφηνόμαστε στη συνεχή φθορά, εξαχρείωση και παρακμή. Σπαταλάμε τη ζωή και τη ψυχή μας για να κατακτήσουμε αυτόν εδώ τον κόσμο και τις ανώφελες απολαύσεις του και χάνουμε τη χαρά της συμπαντικής αγκαλιάς. Αντί για τα ουράνια προσεγγίζουμε τα υποχθόνια. Σβήνει η φωτιά μέσα μας και μένουμε κάρβουνα σβηστά που το μόνο που προσφέρουν είναι μουτζούρα. Κρίμα οι νεοσσοί που βγαίνουν από το αυγό του γρύπα να καταλήγουν να σέρνονται σαν γεωσκώληκες.

Tom Waits - Hope I Don't Fall in Love with You

 

Τινάζοντας τη σκόνη από τα παπούτσια

 

Από όποιο τόπο, χώρο ή χρόνο περνάμε, αν μείνουμε κάποιο ικανό χρονικό διάστημα και ζήσουμε εκεί και δεν είμαστε απλοί περαστικοί ως τουρίστες, παίρνουμε κάτι μαζί μας. Το κουβαλάμε αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας. Μας βαραίνει ελάχιστα μονάχο του αλλά όταν μαζεύονται πολλά τέτοια μικρά, ελαφρά κομματάκια, σχηματίζουν τελικά ένα μεγάλο και βαρύ σαν παζλ βάρος το οποίο σιγά σιγά αρχίζει να μας βαραίνει μέχρι που θα φτάσει κάποια στιγμή να μας συνθλίψει. Δεν πρόκειται για αναμνήσεις, αυτές δεν έχουν βάρος, δεν έχουν ουσία, αυτές είναι απλές εικόνες που μπορεί να πληγώνουν ή να μαλακώνουν τη καρδιά του καθενός αλλά δεν βαραίνουν την ύπαρξή του. Γράφω για κομμάτια από τον κάθε τόπο, τον κάθε χώρο, τον κάθε χρόνο. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια αδόκιμη έκφραση για τη περίσταση, θα έλεγα πως παίρνουμε κομμάτι από τη  σκόνη του κάθε μέρους και χρονικού διαστήματος, η οποία τελικά μας τυλίγει, μας σφίγγει και τελικά μας πνίγει. Γι' αυτό είναι χρήσιμο να τινάζουμε τη σκόνη αυτή από τα πόδια μας μετά από κάθε τέτοιο πέρασμα και κάθε τέτοια διαμονή. Να μην κουβαλάμε τίποτα που να μας βαραίνει τόσο ώστε όταν έρθει η ώρα να μην μπορούμε να ανέβουμε στον ποθούμενο προορισμό.

Johnny Cash - Solitary Man

 

Ο Άγιος Μόδεστος

 

Ο Άγιος Μόδεστος, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, θεωρείται ανάμεσα στα άλλα και ο προστάτης άγιος των οικόσιτων ζώων καθώς είχε επιδείξει μεγάλο ενδιαφέρον και μέριμνα για τη θεραπεία τους όσο ζούσε. Και αυτά του το ανταπέδωσαν όταν δύο μουλάρια αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στον μαρτυρικό θάνατο του αγίου. 

Ας μην παρασυρθούμε όμως με  θαυμαστές διηγήσεις που πολλές φορές μας οδηγούν σε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο για το οποίο τις χρησιμοποιούμε και αντί να μας στερεώσουν στην πίστη παίρνουν αυτές τη θέση της πίστεως και ας δούμε λίγο την ουσία. 

Και η ουσία είναι η σχέση του ανθρώπου του Θεού με τη φύση. Με τα ζώα αλλά και με τα φυτά. Με τη φύση ολόκληρη. Πολλές φορές οι χριστιανοί, δείχνουμε μεγάλη σκληρότητα -στη προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τον Θεό- όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στα ζώα. Είναι αυτό μια μεγάλη παγίδα της πνευματικής ζωής, ανάλογη με την περίπτωση είτε να πέσουμε σε ανθρωπαρέσκεια είτε να λατρέψουμε τη φύση. Ξεχνάμε όμως πως το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε σπλαχνική καρδιά. 

Τι είναι όμως μια σπλαχνική καρδιά; Μας λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: "Μια καρδιά σε πυρκαγιά για ολόκληρη τη δημιουργία, για την ανθρωπότητα, για τα πουλιά, τα ζώα, για τους δαίμονες ακόμα και για όλα όσα υπάρχουν. Με την ενατένησή  τους, τα μάτια ενός ευσπλαχνικού ατόμου χύνουν δάκρυα σε αφθονία. Με το ισχυρό και έντονο έλεος που συγκρατεί την καρδιά του ατόμου αυτού, και με τόσο μεγάλη συμπόνια, η καρδιά είναι ταπεινωμένη και κανείς δεν μπορεί να αντέξει να ακούσει ή να δει κάθε τραυματισμό ή παραμικρή θλίψη σε οποιαδήποτε δημιουργία. Για το λόγο αυτό, ένα τέτοιο πρόσωπο προσφέρει διαρκώς προσευχή με δάκρυα ακόμα και για άλογα θηρία, για τους εχθρούς της αλήθειας, και για εκείνους που τον βλάπτουν, να προστατευτούν και να λάβουν έλεος. Λόγω της μεγάλης συμπόνοιας που καίγεται χωρίς μέτρο σε μια καρδιά που είναι σε ομοιότητα του Θεού". 

Αυτή είναι η κατάσταση που οφείλουμε να φτάσουμε, αυτός είναι ο στόχος μας και όχι προκειμένου να αποφύγουμε κάποιες παγίδες να πέφτουμε σε άλλη μεγαλύτερη. Ή μήπως απλά φτιασιδώνουμε την κακία που κρύβουμε μέσα μας φορώντας της το προσωπείο μιας άκρας ασκητικής αρετής;

Όπως και να έχει το παράδειγμα του Αγίου Μοδέστου βρίσκεται σήμερα ξανά μπροστά μας. Φωτίζει τον δρόμο μας και μας οδηγεί. Οι δικαιολογίες που μπορεί να προβάλλουμε, διαλύονται σαν σκοτάδι μπροστά σε τούτο το φως. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το φωτεινό αυτό παράδειγμα.

Matt Elliott - What's Wrong

 

Το μεγάλο τραπέζι

Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι' αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Ναι, λοιπόν, ο Θεός, ο προορισμός μας μας καλεί και μας περιμένει. Έχει κάνει τις ετοιμασίες και έχει στείλει τις προσκλήσεις. Εμείς όμως δεν πηγαίνουμε. Είμαστε απασχολημένοι. Πλούτη, απολαύσεις, η ακόρεστη πείνα για νέες κατακτήσεις. Κατακτήσεις ισχυρών θέσεων, κοινωνικής προβολής, αναγνωρισιμότητας και όλων των κενών περιεχομένου κατακτήσεων μας κρατούν μακριά από τον Οικοδεσπότη και τον δείπνο του. 

Λέμε πως πιστεύουμε στον Θεό. Πως πιστεύουμε στον Χριστό. Κι όμως αντί, όπως οι μαθητές Του, να τα αφήσουμε όλα και να τρέξουμε σε Εκείνον που μας καλεί, δίνουμε προτεραιότητα σε ο,τιδήποτε άλλο. Και όχι μόνο δεν ξεκολλάμε από ετούτη τη ζωή αλλά αποτυγχάνουμε και αν την ομορφύνουμε. 

Η πρόσκληση σε δείπνο, δεν απαιτεί παραίτηση από αυτήν εδώ τη ζωή. Ο Άρχοντας του δείπνου δε ζητά από τους καλεσμένους να αφήσουν τα χωράφια του ο ένας, τα βόδια του ο άλλος, τη γυναίκα του ο τρίτος για πάντα και να πάνε στο τραπέζι. Αντιθέτως ο Άρχοντας επιδιώκει να ομορφύνει ακόμα περισσότερο τη ζωή αυτών των ανθρώπων αφού τους καλεί να γιορτάσουν για όσα έχουν με ένα μεγαλόπρεπο δείπνο. Οι προσκεκλημένοι όμως προβάλλουν όσα ομορφαίνουν τη ζωή τους ως δικαιολογία για να μην πάνε στη μεγάλη γιορτή που θα εξυψώσει ακόμα περισσότερο τη ζωή τους. Βάζουν λοιπόν, την κάθε είδους απόλαυση, την κάθε είδους υποχρέωση στη θέση του Θεού και ζουν σαν ειδωλολάτρες μετατρέποντας τα δώρα σε θεούς και προσκυνώντας τα. 

Αυτό δεν το κάνουν κάποιοι άνθρωποι κάπου μακριά από εμάς, κάποια αόριστα και άγνωστα πρόσωπα. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα διαπιστώσουμε πως κι εμείς σε αυτή την ομάδα ανθρώπων ανήκουμε. Πιο πολύ εκτιμούμε την κοινωνική καταξίωση και τον πλούτο από την εν Χριστώ ζωή. Πιο πολύ μας ελκύει η εφήμερη εξουσία και η ψεύτικη λάμψη των ανθρώπων παρά η απλότητα και η αγάπη του Χριστού. Κι ας επικαλούμαστε το όνομά Του. Κι ας τελούμε ή προσερχόμαστε σε λειτουργίες και ακολουθίες. 

Ο Χριστός είπε πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μας οδηγήσουν στη βασιλεία του Θεού. Και στον δείπνο της σημερινής παραβολής τελικά κάθονται τυφλοί, χωλοί, ζητιάνοι, περιπλανώμενοι και ξένοι. Γιατί αυτοί, ξεκομμένοι από κοινωνική καταξίωση και απολαύσεις αλλά και απαλλαγμένοι από την αίσθηση αυτοδικαίωσης που όλοι εμείς οι δήθεν αξιοσέβαστοι πολίτες κουβαλάμε στη ψυχή μας, δεν αφήνουν την πρόσκληση τούτη να πάει χαμένη. Και προσέρχονται στο τραπέζι, εισέρχονται στη Βασιλεία. Και μας θυμίζουν ένα ρητό. Πως στον Παράδεισο θα έχουμε πολλές εκπλήξεις βλέποντας ποιοι μπήκαν και ποιοι έμειναν απ' έξω...

Nick Cave & The Bad Seeds - Red Right Hand (Official Video)

 

Ας θάψουν οι νεκροί τους νεκρούς τους

 Λατρεύουμε το θάνατο, όσο κι αν διατεινόμαστε πως είναι ο μεγάλος εχθρός μας. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον θάνατο κι ας προσπαθούμε σε κάθε μας στιγμή να τον εξορκίσουμε. Λατρεύουμε να πηγαίνουμε στα μνήματα νεκρών συγγενών και να καθόμαστε και να τους μιλάμε -λες και υπάρχει τίποτα άλλο μέσα στον τάφο πέρα από κόκκαλα και σάρκα νεκρή είτε σε κατάσταση σήψης είτε εντελώς διαλυμένη σε σκόνη. Κοιτάζουμε σε κάθε ευκαιρία παλιές φωτογραφίες.  Λατρεύουμε παλιές εποχές, ασχέτως αν ήταν ή όχι όσο καλές πιστεύουμε, κλαίμε για παλιούς έρωτες -οι οποίοι ίσως ποτέ να μην υπήρξαν πραγματικοί έρωτες- μιλάμε συνέχεια για μεγαλεία περασμένα. Έχουμε βάλει το θάνατο σε κάθε του μορφή στη καθημερινότητά μας κι ας τρέμουμε στην ιδέα του και μόνο. Τον προσκυνάμε καθημερινά μόνο και μόνο επειδή αδυνατούμε και στο τώρα να ζήσουμε ευχαριστημένοι με ό,τι έχουμε και μας παγώνει ο φόβος του να αναζητήσουμε κάτι καλύτερο στο αύριο. Άμοιροι και σκιαγμένοι δεν διανοούμαστε καν πλέον πως μπορούμε να χτίσουμε ένα μέλλον, όχι για εμάς μόνο αλλά και για τις επόμενες γενιές. Είμαστε δούλοι του θανάτου και αφήνουμε το αύριο σε εκείνους που θα έρθουν ενώ αφήνουμε το σήμερα να μετατραπεί ταχύτατα σε χθες αναξιοποίητο. Δεν τολμάμε να αφήσουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και παραλύουμε αποτυγχάνοντας να ακολουθήσουμε τη ζωή. Μείναμε είτε να αποζητάμε το παρελθόν είτε να ζούμε παθητικά -δήθεν ευχαριστημένοι- το παρόν είτε να τρέμουμε το μέλλον. 

Marillion - Wrapped up in Time

 

Άγιος Σπυρίδωνας - Μερικές σκέψεις περί ιερωσύνης

 

Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς αγίους στους χριστιανούς, αξιώθηκε να έχει τη χάρη να κάνει θαύματα. Οι Κερκυραίοι αλλά και άλλοι άνθρωποι σε άλλες περιοχές μπορούν αν διηγηθούν πολλές τέτοιες ιστορίες. Αλλά ας τα αφήσουμε λίγο στην άκρη αυτά. 

Ο Άγιος Σπυρίδωνας, αν και με περιορισμένη μόρφωση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Α Οικουμενική Σύνοδο και την καταπολέμηση του Αρείου και των κακοδοξιών του(είναι γνωστό το θαυμαστό σημείο με το κεραμίδι). Είχε προηγουμένως γίνει δια βοής κλήρου και λαού Επίσκοπος Τριμυθούντος στην Κύπρο λόγω των αρετών του. 

Διαβάζουμε λοιπόν στον βίο του το εξής: "Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας". Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο οποίος ποτέ δεν εγκατέλειψε το επάγγελμα του βοσκού, δεν τολμούσε να γίνει ιερέας. Αυτός που "σαν χαρακτήρας,  ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του. Που τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Που ο  Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών". Αυτός ο άνθρωπος δίσταζε να γίνει ιερέας...

Αλήθεια, όλοι εμείς που γίναμε τελικά ιερείς, και όχι επειδή μας άσκησαν πίεση λόγω των αρετών μας, μάλλον εμείς ασκήσαμε πίεση ώστε να χειροτονηθούμε παρά την έλλειψή μας σε αρετές, έχουμε ποτέ σκεφτεί το βάρος που αναλαμβάνουμε; Να το σκεφτούμε πραγματικά, όχι να το επαναλάβουμε μηχανιστικά και ευσεβιστικά σε νεοχειροτονηθέντες κληρικούς. Έχουμε άραγε συναίσθηση του τι κάνουμε όταν τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Όταν μετατρέπουμε "την ώρα συνάντησης του χρόνου και της αιωνιότητας, τον τόπο όπου τα Ουράνια φιλούν τη γη" σε μια απλή καλλιτεχνική παράσταση για να επιδείξουμε τις φωνητικές ικανότητες τις δικές μας και των χορωδιών, όταν -ακόμα χειρότερα- προβάλλουμε τον εαυτό μας, τον προμοτάρουμε είτε ως παραδοσιακό, αυστηρό, είτε ως προοδευτικό και επαναστατικό είτε ως βαθιά μορφωμένο, είτε ως απλό και ταπεινό, ενώ τίποτα από αυτά δεν ισχύει αφού απλώς υποκρινόμαστε για να κερδίσουμε ακολούθους αναλογιζόμαστε τι βάρος παίρνουμε; Όταν την ευλογία να προστατεύουμε χήρες και ορφανά την αναγιγνώσκουμε ως ευκαιρία για υψηλές γνωριμίες καταλαβαίνουμε τι κρίμα παίρνουμε; Και πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω αλλά δεν έχει νόημα.

Τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να τα κηρύξω ούτε για να διδάξω κάποιους. Τα έγραψα μήπως και τα σκεφτώ ποτέ κι εγώ. Μέχρι τότε ελπίζω ο άγιος Σπυρίδωνας, μέσα στα τόσα θαύματα που έκανε, να προσευχηθεί και για τους κληρικούς που και απερίσκεπτα πήραμε αυτόν τον δρόμο και χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε συνεχίζουμε την στραβή μας περπατησιά.

THE NATIVE HOWL - Mercy ft. Lzzy Hale

 

Ησυχία

Έχουμε γεμίσει τον κόσμο με φωνές. Είναι πια τόσες πολλές οι φωνές, τόσο δυνατές και δημιουργούν τόσο θόρυβο που πια δεν μπορεί να ακουστεί καμία. Ο άνθρωπος της εποχής μας θαρρεί πως όσο πιο πολύ μιλάει και όσο πιο δυνατά, θα λύσει τα προβλήματά του υπέρ του. Όμως τα προβλήματα όχι μόνο δε λύνονται με φωνές αλλά πολλαπλασιάζονται κιόλας από αυτές. Αντίθετα η ησυχία(όχι η σιωπή ή η αφωνία) δίνει χώρο στην καταλλαγή, στο συλλογισμό και αφήνει παράλληλα τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά και το ορμητικό ποτάμι να φτάσει και να σβήσει ήρεμα στη μεγάλη θάλασσα της αιωνιότητας. Ο ανόητος πιστεύει πως τα προβλήματα είναι για να λυθούν και πως μπορεί ο ίδιος φωνάζοντας σαν παιδί κακομαθημένο να τα λύσει. Τα προβλήματα όμως δεν εμφανίζονται για να λυθούν από κάποιον άνθρωπο. Εμφανίζονται για να μας εκπαιδεύσουν και να μας λειάνουν και αν τα αφήσουμε να κυλήσουν κολυμπώντας μέσα τους (δεν προτείνω κάποιου είδους απραξία, είναι άλλο πράγμα αυτό) κατά τη ροή θα φτάσουμε στο σημείο -ή σε κάποιο σημείο- που αυτά εξασθενούν και εξαφανίζονται. Και εμείς θα βγούμε από εκεί δυνατότεροι και καλύτεροι κολυμβητές. Άλλωστε η ορμή του ποταμού δε μπορεί να συγκρατηθεί ή να εξαφανιστεί από το ανθρώπινο χέρι. Μας το διδάσκει η πόλη της Αθήνας -και άλλες πόλεις και χωριά- κάθε φορά που πέφτει μια δυνατή βροχή.

Helloween - If I Knew

 

Αν το ονειρικό υλικό μπει στον ξυπνητό κόσμο

 

Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε αν διέρρεε το υλικό του ονείρου στην πραγματικότητα του ξυπνητού κόσμου; Ας υποθέσουμε ότι τα όνειρα όλων των ανθρώπων αποτελούν τμήματα ενός ενιαίου κόσμου, ο οποίος είναι και αυτός φτιαγμένος από κάποια υλικά όπως και ο κόσμος που ζούμε. Τι θα μπορούσε λοιπόν να συμβεί αν το υλικό, μέρος του υλικού του ονειρόκοσμου, διαρρεύσει στον "κανονικό" μας κόσμο; Πόσες αλλαγές θα υπάρξουν και τι επιπτώσεις θα έχουν; Πολλοί όταν ακούν τη λέξη όνειρο σκέφτονται την πραγματοποίηση επιθυμιών. Τα όνειρα όμως δεν είναι αυτό μόνο. Τα όνειρα, αυτό το ξέρει ο καθένας μας, είναι ανεξέλεγκτα και δεν έχουν λογική συνοχή, όσο ευχάριστα κι αν είναι. Πέραν του ότι και οι εφιάλτες είναι όνειρα και αποτελούνται από το ίδιο υλικό. Αλλά όπως και να έχει, τα όνειρα είναι ανεξέλεγκτα. Φανταστείτε λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση, να περπατά κάποιος σε ένα δάσος και στο δεύτερο βήμα του να εμφανίζονται οι τοίχοι και ο διάκοσμος του παιδικού του δωματίου. Για λίγα έστω δευτερόλεπτα αφού μιλάμε για μια μικρή διαρροή του ενός κόσμου στον άλλον και όχι για κάποια πλήρη ή μερική συγχώνευση που θα μας οδηγούσε όλους στη τρέλα. Λοιπόν, τι θα κάνατε σε μια τέτοια περίπτωση;

Το πρώτο πράγμα

 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθεις αν θες να είσαι πνευματικός είναι να κοιτάς τη δουλειά σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ύποπτο, σε έναν άνθρωπο που φαίνεται άγιος, από μια ασυγκράτητη επιθυμία να αναμορφώσει τους άλλους

Thomas Merton, New Seeds of Contemplation 255

https://www.facebook.com/photo/?fbid=3464451023698328&set=g.176748382769826

Motorhead - Love me Forever

 

Λαβύρινθος

 

Οι ζωές των ανθρώπων, μπλέκονται, συμπλέκονται, τέμνονται κάποιες φορές και μερικές ακόμα λιγότερες συμπίπτουν. Υπάρχουν πολλά σημάδια που δείχνουν μια τέτοια σύνδεση και αλληλεπίδραση μεταξύ μας. Αυτό που οφείλει να κάνει ο καθένας είναι να ξεχωρίσει τι δείχνουν αυτά τα σημάδια, ποια θα είναι η σχέση της δικής του πορείας με του άλλου ούτως ώστε να μην αναλίσκεται σε μάταιες ελπίδες και ατελέσφορες επιδιώξεις. Και τελικά να μην γίνεται βάρος στη ζωή του άλλου αλλά και να μη μετατρέπει σε βάρος την ίδια του τη ζωή. Είναι δύσκολη η πορεία σε ένα τέτοιο πολύπλοκο λαβύρινθο και τα λάθη είναι συχνά αναπόφευκτα, τούτο μεταφράζεται σε λάθος σχέσεις με λάθος ανθρώπου αλλά και πλανεμένες προσδοκίες, μα είναι και αυτό που κάνει τη ζωή όμορφη αν και κάπως επώδυνη ώρες ώρες.

WASP - The Last Redemption

 

Κυριακή Ι’ Λουκά - Υποκρισίας το ανάγνωσμα

 

Εκείνο τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε μια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου». Έβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε: «Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς· μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο». Ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;» Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς.

Αν ο διάβολος είχε μια αγαπημένη αμαρτία, αυτή νομίζω πως θα ήταν η υποκρισία. Αυτή είναι που θρέφει τις άλλα μας πάθη. Αυτή τα καλύπτει και δεν μας αφήνει ποτέ να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά. Βγάζοντας μια άλλη εικόνα από αυτή που πραγματικά έχουμε, κατακτούμε την "έξωθεν καλή μαρτυρία" και αφήνουμε το εσωτερικό μας σκοτάδι απείραχτο. Ακόμα χειρότερα, επικαλούμαστε μια δήθεν αρετή που έχουμε, θέλετε ευλάβεια, θέλετε ευρυμάθεια, θέλετε υπακοή, όποια θέλει ο καθένας και καλύπτουμε με αυτή την κακία μας, τον φθόνο, την μοχθηρία και τελικά την απιστία μας. 

Όταν δε η υποκρισία εξαπλώνεται και αποκτά θέση κοινωνικού φαινομένου, τότε είναι που βοηθά να αναπτυχθούν και κάθε είδους κακίες. Σαν κι αυτές που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να αποκαλύπτονται -και άραγε πόσες ακόμη να μένουν κρυφές; - μπροστά στα μάτια μας. Ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές; Άνθρωποι που υποκρίνονται τους οικογενειάρχες, τους καλούς χριστιανούς, τους επιστήμονες, τους φύλακες της τάξης, τους υπηρέτες του έθνους. Και όταν αποκαλύπτονται κάποια στιγμή οι πράξεις τους και ανοίγουν στόματα που έμεναν κλειστά τι αποκαλύπτεται; Μια κοινωνία που ήξερε αλλά δε μιλούσε. Που έκρινε αλλά δεν βοηθούσε. Μια κοινωνία που μόνο στα χαρτιά είναι κοινωνία. Γιατί μια κοινωνία με αστέγους, απόρους, οικογένειες που δε μπορούν να βρουν στέγη και αναγκάζονται να μένουν χωριστά, που έχει πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων, αυτή δεν είναι κοινωνία. Είναι μια ζούγκλα που υποκρίνεται την κοινωνία. 

Όπως ακριβώς τέτοιος υποκριτής ήταν και ο αρχισυνάγωγος. Ο οποίος εξοργίσθηκε με τη θεραπεία της γυναίκας το Σάββατο. Αυτός που ποτέ δε τη βοήθησε, ποτέ δεν της συμπαραστάθηκε σε αυτό που περνούσε, έκανε επίδειξη της ευσέβειάς τους και της προσήλωσής του στους κανόνες. Αυτόν και όλους εμάς που δρούμε παρόμοια, κατακεραύνωσε ο Ιησούς. Αυτόν προσπάθησε να ξυπνήσει από τον αυτάρεσκο ύπνο του και όλους εμάς. Σε εμάς μένει να σηκωθούμε κιόλας από το κρεβάτι...

Τελικά, ναι. Αν ο διάβολος είχε μια αγαπημένη αμαρτία, αυτή θα ήταν η υποκρισία. 

Immanu El - Under Your Wings I'll Hide

 

Μέλλον

 

Πολλούς ανθρώπους βλέπω να ανησυχούν για το μέλλον. Για την πορεία της οικονομίας, για τις πολιτικές εξελίξεις, για κάποιον πιθανό πόλεμο, ακόμα και για την ομάδα που υποστηρίζουν. Εγώ πάλι ένα άγχος έχω. Όταν γεράσω να μη γίνω βάρος στα παιδιά μου με τις ιδιοτροπίες και να μη τα κάνω να με αντιπαθήσουν επεμβαίνοντας χωρίς να μου το ζητήσουν και ανακατεύοντας τη ζωή τους. Και να μη βγάζω φωτογραφίες σαν αυτή που συνοδεύει το κείμενο τούτο...

Earthside – A Dream In Static feat. Daniel Tompkins (Official Video)

 

Του Αγίου Νικολάου - Επανάληψη παλιάς ανάρτησης

https://tragoudiglarou.blogspot.com/2018/12/blog-post_24.html

Όμορφος κόσμος

 

H τερατώδης υπόθεση του αστυνομικού που κακοποιούσε και βασάνιζε με πολλούς και διάφορους τρόπους τα παιδιά του αποκαλύπτει τα χάλια ολόκληρης της κοινωνίας και της ουσιαστικής ανυπαρξίας όλων των κρατικών θεσμών. Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι ε τέτοιες ιστορίες αλλά εδώ θα κάνω μια εξαίρεση. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ένας βίαιος αστυνομικός, όπως μαθαίνουμε από τα ρεπορτάζ, που είχε τη τάση να είναι εξαιρετικά επιθετικός με αυτούς που συλλάμβανε, δεν ενόχλησε κανέναν. Παρέμεινε στη θέση του. Όταν επιτέθηκε σε ανώτερό του για μία παρατήρηση που του έκανε, πάλι παρέμεινε στη θέση του. Και όχι μόνο αυτό. Πήγε και σε θέση για "εκλεκτούς", πού αλλού, στη Βουλή. Κανείς δεν είδε κάτι στραβό πάνω του. Τον επιβράβευσαν κιόλας. 

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία των παιδιών, εκεί όπου έγραφαν εκθέσεις και κάποια πράγματα θα έπρεπε να τα καταλάβουν(ο δάσκαλος της κόρης μου στη πέμπτη δημοτικού από το γραφικό χαρακτήρα της κατάλαβε ότι κάτι την απασχολούσε και με ειδοποίησε αμέσως, για να καταλάβετε). Άλλωστε υπήρχαν και σημάδια βίας επάνω τους. Κανείς δεν είδε τίποτα, κανείς δεν ασχολήθηκε. Η νοοτροπία του ο μισθός να μπαίνει και του να μη μπλέκομαι στο αποκορύφωμά του. Κατά τα άλλα η συνηθισμένη αδιαφορία που δείχνουν οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους. 

Οι ψυχολόγοι της αστυνομίας. Πραγματικά εδώ δεν υπάρχει λόγος να γίνει κανένα σχόλιο. Τον έβγαζαν μια χαρά και ικανό να φέρει όπλο. Να χαίρονται τα πτυχία που πήραν. Και να τους χαίρονται κι αυτοί που τους διόρισαν. 

Γειτονιά και κοινωνικός περίγυρος έπραξαν όπως πάντα στην Ελλάδα μας. Πρώτοι για κουτσομπολιά και ψιθύρους καμία διάθεση για την παραμικρή βοήθεια. 

Η σύζυγος του αστυνομικού, αστυνομικός κι αυτή, εκπαιδευμένη αστυνομικός ανεχόταν ή δεν εναντιωνόταν σε αυτή τη κατάσταση. Το ξαναγράφω λίγο αυτό για να το συνειδητοποιήσουμε: εκπαιδευμένη αστυνομικός. Πάρα πολύ καλή εκπαίδευση. 

Συμπεράσματα λοιπόν. Αν έχεις μέσο (πολιτικό;) κάνε όσα εγκλήματα θες. Θα βρεθείς στη Βουλή. Τι είδος αστυνομικούς έχουμε; Θυμίζω πως αυτοί οι δυο φέρουν όπλα ανάμεσα σε πολίτες. Ανάμεσα σε εμάς και στα παιδιά μας. Εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο πραγματικά δε ξέρω τι προσφέρει. Γνώσεις μάλλον όχι, εκπαίδευση μάλλον όχι χωρίς φροντιστήριο από το δημοτικό πια(!), ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα των παιδιών, λοιπόν, αυτό μάλλον δε πήγε καλά ούτε και σε αυτή τη περίπτωση. Ψυχολόγοι που αξιολογούν τους αστυνομικούς είναι φανερό πως δεν έχουν καμία διάθεση να αξιολογήσουν ο,τιδήποτε. Για τη κοινωνία τα έχω ξαναγράψει. Αυτή που ήταν πάντα. Περισσεύει η υποκρισία, ελάχιστη η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια. Όμορφος κόσμος. Ηθικός. Αγγελικά πλασμένος. Με τις υγείες μας, εμείς τον φτιάξαμε έτσι. 

Arena - Time Capsule (Live)

 

Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου

Κάποτε, ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, περπατώντας με έναν μοναχό συνάντησε πολλούς ανθρώπους, κοσμικούς. Ανάμεσα τους και μια πολύ όμορφη νεαρή κοπέλα. Αφού απομακρύνθηκαν προς την έρημο, ο άγιος ρώτησε τον μοναχό αν είχε προσέξει τη καημένη τη κοπέλα που είχε το ένα της μάτι βγαλμένο. Ο μοναχός τον διαβεβαίωσε πως η κοπέλα είχε δύο μάτια λαμπερά και πανέμορφα και το υποστήριξε μετά βεβαιότητας αφού την παρατήρησε για πολλή ώρα και πολύ προσεκτικά όπως πρόσθεσε για να εισπράξει την κατσάδα του αγίου.

Η πρώτη ανάγνωση του περιστατικού είναι πολύ απλή. Ο μοναχός δίνει όρκο παρθενίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στις πράξεις αλλά και στις σκέψεις. Έτσι , εξετάζοντας εξονυχιστικά την κοπέλα, ο μοναχός είχε ήδη καταπατήσει τον όρκο αυτό. Αυτά όμως, θα πει κάποιος, αφορούν τους μοναχούς και τους ασκητές. Τι μας ενδιαφέρει εμάς τους υπόλοιπους; 

Ας δούμε λοιπόν τι μας ενδιαφέρει εμάς τους υπόλοιπους. Πόσες φορές, στις μικροκοινωνίες που ζούμε, σε χωριά, σε γειτονιές, στον εργασιακό μας χώρο, στις ενορίες όπου εκκλησιαζόμαστε, δεν ακούσαμε κουτσομπολιά για κάποιους από τους γύρω μας; Αν όχι και για όλους. Πόσες φορές δεν μάθαμε λεπτομερώς για τα προσωπικά ζητήματα κάποιων άλλων; Πώς μαθεύτηκαν όλα αυτά; Ξεκινώντας από την επίμονη παρατήρηση του άλλου. Ξεκινάμε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνεχίζουμε σε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και εν συνεχεία χώνουμε και τη μύτη μας στην προσωπική του ζωή, θεωρώντας αναφαίρετο δικαίωμά μας, να μοιραστούμε ό,τι μάθαμε με τους υπόλοιπους περίεργους που έχουμε στο περιβάλλον μας. 

Και φυσικά αξίζει να παρατηρηθεί, διότι πολλοί θα προβάλλουν τη δικαιολογία του κοινωνικού ενδιαφέροντος, πως όσο αυξάνονται οι γνώσεις και οι συζητήσεις για τα προβλήματα του άλλου, τόσο μειώνεται η διάθεση να προσφέρουμε βοήθεια ή παρηγοριά σε εκείνον. Και όσο περισσότερο ασχολούμαστε με τα στραβά της ζωής και της προσωπικότητάς του, τόσο λιγότερο ασχολούμαστε να διορθώσουμε τα δικά μας χάλια. Αφού υπερβάλλοντας για τα χάλια των άλλων θαρρούμε σαν ανόητοι πως μειώνουμε τα δικά μας χάλια, τα οποία τελικά αφήνουμε αδιόρθωτα. Και όλα αυτά ξεκινούν από μια απλή ματιά, η οποία μπολιασμένη με την περιέργεια μετατρέπεται σε εξονυχιστική και αδιάκριτη παρατήρηση. 

Οι Πατέρες της Ερήμου, όπως ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος που γιορτάζει σήμερα, έχουν να μας προσφέρουν πολλά και πολύτιμα μαθήματα για την καθημερινότητά μας. Αρκεί να προσπαθήσουμε να βρούμε τις αναλογίες ανάμεσα στην έρημο και την πόλη και να μην προσπαθήσουμε , όπως πολύ κακώς κάνουν ορισμένοι δήθεν ζηλωτές, να τα εφαρμόσουμε αυτούσια στη ζωή μας.

Αριστερίλες...

 

Ε καλά, είναι πολύ λογικό να βγάζει φλύκταινες η υπερκυβερνησάρα μας στη πρόταση του ΠΑΣΟΚ να φορολογηθούν τα υπερκέρδη των τραπεζών. Αυτά τα πράγματα μυρίζουν αριστερίλα από μακριά που είπε και ο Πορτοσάλτε. Σιγά μη διαλύσουμε και τα καρτέλ σε τρόφιμα, καύσιμα και ενέργεια. Μήπως θέλετε να βάλουμε κανένα φόρο και στους πλούσιους ρε ρεμάλια των Εξαρχείων; Γιατί δηλαδή; Επειδή οι τράπεζες συγκεντρώνουν το χρήμα αντί να το ρίχνουν στην αγορά με δάνεια και προγράμματα; Και πώς δε δίνουν; Αν έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες και το κατάλληλο ...κομματικό χρώμα και ένα κάποιο υψηλό μπάτζετ, παίρνεις απ' όλα. Και τα σπίτια που βγαίνουν σε πλειστηριασμούς άμα λάχει. Αλλά τέτοιοι είστε! Που ζητάτε να μειώσουμε τον ΦΠΑ από είδη πρώτης ανάγκης, τον εξισωτικό αυτόν φόρο, που πληρώνει το ίδιο αυτός που παίρνει 800 ευρώ με αυτόν που βγάζει 12.000. Αν είναι δυνατόν. Αριστερίλα, μπλιάχ! Ουστ που λέει και ο μέγας Άδωνις

Rainbow - Death Alley Driver

 

Διαβάζοντας τον βίο της Αγίας Βαρβάρας

Διαβάζουμε στον βίο της Αγίας Βαρβάρας: "Ο πατέρας της λόγω της σωματικής ωραιότητας της Αγίας, την φύλαγε κλεισμένη εντός πύργου. Δεν γνωρίζουμε που διδάχθηκε τις χριστιανικές αλήθειες, καθώς ο πατέρας της ήταν φανατικός ειδωλολάτρης, λόγος για τον οποίο άλλωστε προσπάθησε να κρατήσει κρυφή την πίστη της στον Τριαδικό Θεό. Ένα τυχαίο περιστατικό, όμως, την πρόδωσε. Ο πατέρας της πληροφορήθηκε από τεχνίτες ότι η Αγία ζήτησε να τις ανοίξουν τρία παράθυρα στον πύργο όπου ήταν έγκλειστη, στο όνομα της Αγίας Τριάδος και, έτσι, βεβαιώθηκε ότι η κόρη του είχε γίνει Χριστιανή.

Εξοργίσθηκε τόσο που την κυνήγησε εντός του πύργου με το ξίφος του για να την φονεύσει. Η Αγία κατέφυγε στα όρη, αλλά ο πατέρας της την συνέλαβε και την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα, Μαρκιανό, κατηγορώντας την για την πίστη της. Όταν ανακρίθηκε, ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό και καθύβρισε τα είδωλα. Μετά από φρικτά βασανιστήρια, διεπομπέφθη γυμνή στην πόλη και τέλος σφαγιάσθηκε από τον ίδιο τον πατέρα της. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη."

Την αγία Βαρβάρα της σκότωσε, αφού την κατέδωσε πρώτα, ο ίδιος της ο πατέρας. Και διαβάζοντας τον βίο της θυμόμαστε και τα λόγια του Κυρίου  "Mη νομίσετε ότι ήρθα να βάλω ειρήνη επάνω στη γη· δεν ήρθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Eπειδή, ήρθα να διαχωρίσω άνθρωπο ενάντια στον πατέρα του, και θυγατέρα ενάντια στη μητέρα της, και νύφη ενάντια στην πεθερά της. Kαι εχθροί τού ανθρώπου θα είναι του σπιτιού του οι άνθρωποι. Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα· και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα. Kαι όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του, και ακολουθεί πίσω από μένα, δεν είναι άξιος για μένα."

Και δεν μπορούμε να μην έχουμε στο μυαλό μας πως, πολλές φορές, οι χειρότεροι εχθροί των παιδιών είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Όχι μόνο όταν δείχνουν κακοποιητικές συμπεριφορές(τα παραδείγματα δυστυχώς πολλά, ειδεχθή και πρόσφατα) αλλά και επειδή πολλές φορές η αγάπη τους προσ τα παιδιά τους είναι εντελώς στρεβλή. Τα παιδιά είτε γίνονται προέκταση του εαυτού τους και άρα πρέπει να συμμορφώνονται με το θέλημα των γονιών και να ζήσουν μια ζωή όπως οι γονείς την έχουν στο μυαλό τους, άλλες φορές πάλι η γονεϊκή αγάπη είναι αναμιγμένη με τον εγωισμό και την τάση να προβληθούν οι επιτυχίες των παιδιών ώστε να προκαλέσουν τη ζήλια των γνωστών και των συγγενών, ενώ δε λείπουν και οι περιπτώσεις που οι γονείς δεν μπορούν να καταλάβουν καν τον χαρακτήρα των παιδιών τους με αποτέλεσμα την σύγκρουση αργά ή γρήγορα. Κάποιες φορές τέλος, τα παιδιά θεωρούνται ως ευθύνη, ως υποχρέωση. Μα πόσο πιο λάθος μπορεί κανείς να δει το παιδί του από αυτό; 

Δε χρειάζεται να σφάξουμε με τα ίδια μας τα χέρια ή να κακοποιήσουμε τα παιδιά μας για να τους κάνουμε ζημιά. Έχουμε πολλά εργαλεία στα χέρια μας ως γονείς για να κάνουμε ζημιά στα παιδιά μας. Να βάλουμε μία μικρή ή μεγάλη βόμβα στα θεμέλια της ζωής τους. Ο μόνος τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε όπως ο Χριστός μας διδάσκει. Σεβόμενοι απόλυτα την ελευθερία των παιδιών, ακούγοντας με προσοχή ό,τι έχουν μέσα στην καρδιά τους και θέλουν να το βγάλουν προς τα έξω και ευρισκόμενοι πάντα σε ετοιμότητα να τα παρηγορήσουμε.

To μυστικό

 "Το μυστικό του χριστιανικού μυστικισμού είναι ότι εκπληρώνει τον εαυτό με ανιδιοτελή αγάπη προς τα άλλα πρόσωπα. Άλλωστε, αν η σωτηρία μας συνίσταται στο να βρεθούμε εν Θεώ, σημαίνει να βρεθούμε να είμαστε όπως ο Θεός. Αλλά αυτό το κάνουμε μόνο με το να είμαστε αυτό που είναι ο Θεός και να ενεργούμε όπως ενεργεί, πράγμα που φυσικά είναι αδύνατο χωρίς την άμεση παρέμβασή Του. "Εσείς λοιπόν πρέπει να είστε τέλειοι, όπως και ο Ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος... Μείνετε ενωμένοι μαζί μου· τότε θα ’μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της, αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς αν δε μείνετε ενωμένοι μαζί μου. ” [Ματ. 5:48; Ιωάννης 15:4] Και ο Θεός, διαβάζουμε, είναι Φιλανθρωπία. Επομένως είναι ανόηοτς ένας μυστικισμός που δεν γυρίζει προς τα έξω στον "άλλο", αλλά παραμένει κλεισμένος στον εαυτό του. Τέτοιος μυστικισμός είναι απλά μια απόδραση από την πραγματικότητα· περιχαρακώνεται αποκομμένος από το Πραγματικό και τρέφεται από τον εαυτό του. ” - Thomas Merton p. 34 Ο Νέος Άνθρωπος

https://www.facebook.com/photo?fbid=28062769039974976&set=gm.2005845273193452&idorvanity=176748382769826

Galneryus - In water's gaze

 

Η θεραπεία του τυφλού

 

Στο ευαγγελικό απόσπασμα της Κυριακής που πέρασε, μου έκανε εντύπωση το εξής κομμάτι: Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!»

Δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ πόσες φορές το πλήθος, ο όχλος, η περίφημη πλειοψηφία μας διατάζει να σωπάσουμε. Να μη πούμε τη γνώμη μας, να μη μιλήσουμε μήπως και ενοχλήσουμε κάποιους που δεν πρέπει. Μια τραγική σχεδόν νοοτροπία αυτουποδούλωσης, αυτοφίμωσης. Να μην ενοχλήσεις ποιους; Αυτούς που ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος σου; Αυτούς που σε κοροϊδεύουν και παίζουν με τη ζωή σου ορίζοντας τι είναι σωστό να σκέφτεσαι και τι όχι; Αυτούς που ενώ υποκρίνονται μια οποιαδήποτε πνευματικότητα, αυτή στη πραγματικότητα είναι μόνο ένα μέσο πλουτισμού και τίποτα άλλο; Μια άθλια προσέγγιση της ζωής σύμφωνα με την οποία δε μιλάς για να μη χαρακτηριστείς τι; Τρελός; Ονειροπόλος; Αιθεροβάμων; Και από ποιους; Από αυτούς που λογαριάζουν την αξία τους με την αγοραστική τους δύναμη; Αυτούς που αποχαυνώνονται και καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους προσφέρει η τηλεόραση και το διαδίκτυο;  Που τα όνειρά τους αρχίζουν και τελειώνουν με ένα καλό μισθό και μια καλή θέση ενδεχομένως για τα παιδιά τους και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την υπόλοιπη κοινωνία; Που το μόνο που σπάει τη μονοτονία τους είναι το πέναλτι της Κυριακής ή οι διακοπές του καλοκαιριού;

Ο τυφλός παρά τις "παραινέσεις" του όχλου φώναξε και ο Χριστός τον άκουσε και τον θεράπευσε. Γιατί ο Χριστός δε δίνει σημασία στον όχλο(το πλήθος και ο όχλος έχουν πολύ συχνά μια αρνητική χροιά στα Ευαγγέλια) αφού γνωρίζει ότι ο όχλος άγεται και φέρεται. Γιατί και ο κάθε άνθρωπος που έχει ένα όνειρο, όσο τρελό ή ανόητο κι αν φαντάζει αυτό(όπως ένας τυφλός που θέλει να δει) το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει είναι να αγνοήσει τις μάζες που ακολουθούν το ρεύμα το οποίο τους έχουν επιβάλλει, να σηκώσει το κεφάλι του και να υψώσει τη φωνή του. Και καλού κακού, να προετοιμάσει και το στομάχι του. Γιατί αυτά τα πράγματα απαιτούν και γερό στομάχι...

Wagakki Band - 星月夜 (Hoshizukiyo) + 天樂 (Tengaku) / Dai Shinnenkai 2018

 

Ακρίβεια και ευθύνες

 

Ακούω τις τελευταίες μέρες τους αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης για την ακρίβεια. Και μέσα σε αυτά που λένε για μέτρα, ελέγχους κλπ, λένε και κάτι που φοριέται πολύ σε αυτή τη παράταξη. Για παράδειγμα για την ακρίβεια λένε ότι πρέπει να ψάχνει ο πολίτης και να βρίσκει τους φθηνότερους κωδικούς ή να ελέγχει τις τιμές των προϊόντων πριν τις εκπτώσεις ώστε να μην τη "πατάνε" με ψεύτικες εκπτώσεις. Δηλαδή ο πολίτης, ο οποίος αναγκάζεται να δουλεύει και να μη προλαβαίνει να δει τα παιδιά του(άλλη ανήθικη κατηγορία του πρωθυπουργού -όταν μιλούσε για τη βία των ανηλίκων- για γονείς που δεν προσέχουν όσο πρέπει τα παιδιά τους, τους οποίους γονείς οι πολιτικές της κυβέρνησης τούτη αναγκάζουν αν δουλεύουν και οι δύο και πολλές φορές να μη βγαίνουν κιόλας τα οικονομικά τους)να γυρνάει τα σούπερ μάρκετ και τα καταστήματα και να μαζεύει τιμές διαφόρων προϊόντων. Στην ενέργεια το ίδιο με τα χρώματα στα τιμολόγια. Και σε ένα σωρό άλλα παρόμοια. Αυτή η κυβέρνηση δε φταίει ποτέ. Και αυτό δεν είναι μόνο της κυβέρνησης. Το βλέπεις από τον πρωθυπουργό μέχρι σε δήμαρχο σε νησί λίγων κατοίκων που για τη λειψυδρία φταίνε αυτοί που δε μάζεψαν νερό σε γούρνες το χειμώνα. Κι ας εκλέχτηκε για να λύσει ακριβώς αυτό το πρόβλημα. Ίδια παράταξη, ίδια κόλπα.

ΥΓ1 Μια εταιρεία, ένα σούπερ μάρκετ κλπ, αισχροκερδούν μόνο στις εξής περιπτώσεις: Ξέρουν ότι δεν υπάρχουν έλεγχοι. Ξέρουν ότι τα πρόστιμα είναι μικρότερα από τα κέρδη τους. Ξέρουν ότι τους παίρνει. 

ΥΓ2. Δε πιστεύω σε άμοιρο και πάντα ριγμένο λαό. Η λύση για την ακρίβεια είναι μία. Μποϊκοτάζ διαρκείας ώσπου να σταματήσει η αισχροκέρδεια. Αλλά όταν ο μέσος Έλληνας επιβεβαιώνεται μόνο όταν αγοράζει αυτό που δεν μπορεί να αγοράσει ο άλλος τότε τι μποϊκοτάζ να γίνει;

Versailles / MASQUERADE [Official Music Video]

 

Κυριακή ΙΔ’ Λουκά - Αγίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος

 

Σήμερα η Εκκλησία τιμά την μνήμη του αγίου Φιλάρετου του ελεήμονος. Ας πούμε λίγα πράγματα για τον άγιο. Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν πολύ πλούσιος,  παντρεμένος με δύο κόρες.  Όταν έβλεπε άνθρωπο να βρίσκεται σε ανάγκη, πάντα τον βοηθούσε. Και μάλιστα όσο πιο πολλά αγαθά είχε, ο άγιος ήταν πολύ εργατικός, τόσο πολλά περισσότερα έδινε σε όσους είχαν ανάγκη. Πολλές φορές η γυναίκα και τα παιδιά του γκρίνιαζαν γι' αυτή του τη γενναιοδωρία. Κάποια στιγμή τα πράγματα πήραν στραβό δρόμο. Τα ζώα αρρώστησαν, τα κτήματα του τα έκλεψαν οι γείτονες με διάφορους τρόπους, τα χωράφια του που απέμειναν δεν απέδιδαν και ο άγιος έπεσε σε μεγάλη φτώχεια με μόνη πια περιουσία τα μελίσσια που είχε. Αλλά και αυτά τα μελίσσια τα άδειασε για να δίνει μέλι στους φτωχούς που ζητούσαν βοήθεια από τον -επίσης φτωχό πια- Φιλάρετο. Ακόμα και το σιτάρι που του έστειλε κάποτε ο κυβερνήτης της πόλης για να τον βοηθήσει, το μοίρασε στους φτωχούς παρά τα παράπονα της οικογένειάς του. Και όταν κάποτε ένας φτωχός του ζήτησε βοήθεια, επειδή δεν είχε μέλι πια να δώσει, του έδωσε το ρούχο του. Έναν τέτοιο άνθρωπο όμως ο Θεός δε θα τον άφηνε έτσι και τελικά ο Κωνσταντίνος ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, ζήτησε να πάρει για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία και τον Φιλάρετο, ο Αυτοκράτορας τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου. Έτσι έγινε κάτοχος πολλού πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.

Ο πλούτος λοιπόν, στη περίπτωση του αγίου Φιλαρέτου γίνεται μέσο σωτηρίας. Πώς όμως; Διαμοιραζόμενος. Ο άγιος Φιλάρετος δεν έδινε ελεημοσύνη με τη μορφή που έχει επικρατήσει ως τις μέρες μας. Δεν έδινε ένα ελάχιστο κομμάτι του πλούτου που κατείχε. Μοίραζε τον πλούτο του. Έδινε πολλές φορές περισσότερα απ' όσα έβγαζε. Και αφού στη συνέχεια έβγαζε περισσότερα, συνέχιζε να δίνει ακόμα πιο πολλά. Έτσι -και μόνο έτσι- ο πλούτος γίνεται μέσο σωτηρίας και ο πλούσιος που δρα ως διαχειριστής και όχι κάτοχος του πλούτου αυτού σώζεται. 

Αλλά ας δούμε και κάτι ακόμα. Όταν τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άσχημη τροπή πώς αντέδρασε ο άγιος; Έτρεξε στα δικαστήρια για να πάρει πίσω την περιουσία του; Μήπως από τον πλούτο που ακόμα είχε πήγε να κάνει κάποιες πιο προσοδοφόρες επενδύσεις ώστε καλύψει τις απώλειές του; Όχι. Τίποτα απ' όλα αυτά. Έμεινε λοιπόν παθητικός θεατής της ίδιας της καταστροφής του; Ούτε αυτό έκανε. Συνέχισε να πράττει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, συνέχισε να πράττει με γνώμονα το καλό του συνανθρώπου. Ο πλούτος λιγόστευε αλλά η αγάπη για τον πλησίον και η φιλανθρωπία συνέχιζαν. Πιο μικρή η φιλανθρωπία σε ποσότητα πια, λόγω των συνθηκών, αλλά μεγαλύτερη σε σημασία. 

Ο άνθρωπος του Θεού δεν πτοείται από τις εξωτερικές συνθήκες. Δεν αλλάζει συμπεριφορά ανάλογα με την κατάστασή του. Όταν το πράγμα φτάνει σχεδόν στην επιβίωσή του δεν προτιμά αυτή αντί της βοήθειας προς τους συνανθρώπους του. Δεν σκέφτεται να πράττει λιγότερο το θέλημα του Θεού ώστε να ζήσει καλύτερα. Συνεχίζει σε αντίξοες συνθήκες να πράττει αυτό που είναι σωστό και παραμένει φίλος του Θεού και των ανθρώπων. 

Όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, όταν τα μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό, τότε φαίνεται ο  πραγματικός μας χαρακτήρας. Τότε φαίνεται η πίστη μας. Τότε φαίνεται αν αυτά που διακηρύσσουμε τα πιστεύουμε έστω και λίγο. Όταν η θάλασσα φουρτουνιάζει τότε είναι που πρέπει να δείξουμε πόση εμπιστοσύνη έχουμε τελικά στον Χριστό. Ας μη φοβόμαστε λοιπόν τις δυσκολίες. Αλλά μέσα σε αυτές να βουτάμε με χαρά και με πίστη στον Σωτήρα Χριστό.