Της Αγίας Σκέπης

 

Την περίοδο 457-474 μ.Χ. που ήταν βασιλιάς ο Λέοντας ο Μεγάλος, ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο Όσιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός. 

Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ.Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο να εισέρχεται στο ναό από την κεντρική πύλη. 

Πλάι στην Υπεραγία Θεοτόκο βρισκόταν πλήθος αγγέλων, καθώς και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος με τον Ιωάννη τον Θεολόγο.

Αφού μπήκε η Παναγία στο ναό, προχώρησε προς τον σολέα και προσευχήθηκε για αρκετή ώρα, με θερμά δάκρυα, υπέρ της σωτηρίας των πιστών. Το γεγονός αυτό ήταν ορατό μόνο στον Ανδρέα και στον Επιφάνιο. 

Μετά την προσευχή, η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριό της, δηλαδή το τσεμπέρι της. Το πήρε στα χέρια της και το άπλωσε πάνω από τους χριστιανούς που βρίσκονταν έξω. Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Η Εκκλησία μας τιμά αυτό το γεγονός στις 28 Οκτωβρίου μαζί με την εθνική επέτειο του ΟΧΙ, όπου εορτάζεται και η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Ιταλογερμανικό ζυγό. 

Πρόκειται λοιπόν για τη γιορτή προς τιμήν της Παναγίας, η οποία σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση με τις προσευχές, τις παρακλήσεις και τα δάκρυά της.

To όραμα λοιπόν αυτό το είδε ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός. Οι δια Χριστόν Σαλοί ήταν ασκητές οι οποίοι προσποιούνταν πως ήταν τρελοί ώστε έτσι να φτάσουν στην πιο ακραία μορφή ταπείνωσης και φτωχικού βίου αφού όλοι τους περιγελούσαν ενώ οι ίδιοι δεν είχαν ούτε στέγη ούτε κάποια άλλο περιουσιακό στοιχείο. Ο όσιος Ανδρέας έλεγε λοιπόν ένα άλλου τύπου όχι από αυτό που γιορτάζει το έθνος μας σήμερα. Έλεγε όχι στην παραμικρή άνεση, έλεγε όχι στις απολαύσεις, στις τιμές, στην κοινωνία και τις δομές της, στον καθωσπρεπισμό, στο κλίμα και το πνεύμα της εποχής του. Έλεγε όχι ακόμα και στην ευπρέπεια την οποία μέχρι και σήμερα προβάλλει και η Εκκλησία ακόμη όσον αφορά την ένδυση, τη συμπεριφορά και την ευπρέπεια. Φερόταν σαν τρελός και γινόταν  περικάθαρμα του κόσμου για να θυμηθούμε και μια φράση του Αποστόλου Παύλου. 

Αλλά και εμείς οι χριστιανοί οι απλοί, που δεν καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους ασκητικές ακρότητες, αφού αυτές δεν είναι για τον καθένα αλλά προηγείται κλήση άνωθεν για να ακολουθήσει κάποιος έναν τέτοιο δύσκολο δρόμο, οφείλουμε να λέμε τα ανάλογα όχι. Πιο ήπια, πιο ομαλά αλλά πάντως με την ίδια αποφασιστικότητα. Και μπορεί να μην φτάνουμε να κουβαλάμε το κουφάρι ενός νεκρού σκύλου στη πλάτη μας όπως ο άλλος δια Χριστόν Σαλός ο Συμεών ή να δίνουμε ωμό κρέας σε έναν σκληρό κυβερνήτη όπως έκανε ο Άγιος Νικόλαος του Πσκωβ στον τσάρο Ιβάν τον τρομερό αλλά οφείλουμε να αντιστεκόμαστε και να εναντιωνόμαστε στους άδικους νόμους όταν αυτοί πλήττουν τους αδύναμους ανθρώπους, σε καθεστώτα τυραννικά και καταπιεστικά, όπως αντιστάθηκε ο άγιος Αλέξανδρος Σμορέλ, Ρώσος φοιτητής που ζούσε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β ΠΠ στο ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας και τελικά εκτελέστηκε, όπως αντιστάθηκε η Αγία Μαρία Σκομπτσόβα όταν συνελήφθη στο Παρίσι από τους Γερμανούς Ναζί, επειδή βοηθούσε Εβραίους να γλιτώσουν από την σύλληψη,  και πήρε μάλιστα τη θέση μια Εβραίας μητέρας στο στρατόπεδο αιχμαλώτων όταν η πρώτη θα εκτελούνταν. 

Καλούμαστε λοιπόν οι χριστιανοί να πούμε καθημερινά τα δικά μας όχι. Τα πνευματικά αλλά και τα πρακτικά. Ακόμα και τα εθνικά όταν αυτό χρειαστεί. Και κάνοντας αυτό να αποκαλύψουμε τι το διαφορετικό έχουν τελικά αυτοί οι άνθρωποι που ακολουθούν τον Ιησού. Να αποκαλύψουμε στον κόσμο μια διαφορετική ζωή. Μια ζωή με νόημα. Αλλιώς δεν είμαστε το αλάτι που νοστιμίζει τον κόσμο. Είμαστε ένα άνοστο και περιττό αλάτι.