Ο Συγγραφέας περνάει στο τρίτο κεφάλαιο, όπου πραγματεύεται τη νομιμότητα της πολιτικής ψευδολογίας και καταδεικνύει ότι είναι θεμιτή και επιτρεπτή. Ως απόδειξη χρησιμοποιεί τις πραγματικές αρχές της κάνοντας μια εξονυχιστική έρευνα για τα διάφορα δικαιώματα που έ3χουν οι άνθρωποι στην αλήθεια. Καταδεικνύει ότι ο λαός έχει δικαίωμα να προσδοκά από τους συνανθρώπους του την αλήθεια προκειμένου για ιδιωτικές υποθέσεις· ότι επίσης ο καθένας έχει δικαίωμα στην εν οίκω αλήθεια, δηλαδή καθένας είναι εύλογο να απαιτεί την αλήθεια από τα μέλη της οικογένειάς του, ώστε να μην εξαπατάται από την γυναίκα του, από τα παιδιά του ή και από τους υπηρέτες του· απεναντίας, ο λαός δεν έχει κανένα δικαίωμα στην πολιτική αλήθεια· όπως ακριβώς δεν έχει δικαίωμα να κατέχει πλούσια αγαθά, εκτάσεις γης και πύργους, έτσι δεν δικαιούται να πληροφορείται την αλήθεια στο θέμα της διακυβέρνησης. Ο Συγγραφέας κανονίζει και ορίζει με μεγάλη ακρίβεια τα διαφορετικά μερίδια που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι στο είδος αυτό(δηλαδή σε ό,τι αφορά αυτό το είδος της αλήθειας), ανάλογα με τις ικανότητες, το αξίωμα, το λειτούργημα και το επάγγελμά τους: καταδεικνύει ότι τα παιδιά δεν μπορούν να διεκδικήσουν τίποτε και γι' αυτό είναι πολύ σπάνιο να βρεις παιδί που να έχει διαπαιδαγωγηθεί με κάποια αλήθεια. Πρέπει ωστόσο να παραδεχθούμε ότι, στο κεφάλαιο αυτό, ο Συγγραφέας βρίσκει κάποιες, φαινομενικές έστω, δυσκολίες επειδή πρόκειται να ερμηνεύσει κάποια κείμενα της Αγίας Γραφής και να απαντήσει στις αντιρρήσεις που προκύπτουν από αυτά.
Johnathan Swift, Η Τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας, εκδ. Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου