Συχνά όταν γράφω, για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα, αναφέρομαι στο δρόμο. Πως αν κερδίσουν κάτι οι πολίτες, αν λειτουργήσει ποτέ η δικαιοσύνη, αν διορθωθεί το ο,τιδήποτε, αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο δρόμο. Πολλές φορές αυτό παρερμηνεύεται ως κάλεσμα σε βίαιη εξέγερση ή σε μια βίαιη προσπάθεια ανατροπής. όποιος διαβάζει έστω λίγες φορές αυτά που γράφω, ξέρει πως στην πολιτική δύο είναι τα κύρια πρότυπα που έχω: ο Μ. Γκάντι και ο Μ.Λ. Κινγκ. οι οποίοι υπήρξαν μεγάλοι πολέμιοι της επίτευξης των σκοπών με τη χρήση βίας ή ανήθικων μέσων. Και οι δύο όμως όλους τους μεγάλους αγώνες τους, στο δρόμο τους έδωσαν. Με πορείες, με διαδηλώσεις, με ομιλίες, με κινητοποιήσεις. Ο δρόμος λοιπόν δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμος της βίας. Δεν είναι καν συνώνυμος των παραπάνω δράσεων που ανέφερα. Στο δρόμο δεν ήταν ουσιαστικά ο Χριστός στα χρόνια της δράσης Του; Στο δρόμο, περιοδεύοντας και διδάσκοντας δεν ήταν και οι Απόστολοι; Στον δρόμο δεν ήταν οι διωκόμενοι χριστιανοί οι οποίοι τελούσαν τις λατρευτικές τους συνάξεις στις κατακόμβες; Άσκησαν ποτέ βία; Όχι. Ίσα ίσα, υπήρξαν αυτοί τα θύματα της βίας. Κακώς, λοιπόν, τα δύο αυτά συγχέονται. Άλλο η δημόσια διεκδίκηση και άλλο η βίαιη διεκδίκηση.
Υγ. Όταν ο αδύνατος χρησιμοποιεί βία για να αντιμετωπίσει την άδικη καταπίεση ενός ισχυρού, μπορεί να μην συμφωνώ αλλά ούτε και να καταδικάσω μπορώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου