Δεν καταλαβαίνω την ευφορία(γιατί την εφορία μια χαρά την καταλαβαίνουμε όλοι) που επικρατεί στη κυβέρνηση μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών. Επειδή καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ και δε θα έχουν αντιπολίτευση; Γιατί, είχαν αυτά τα χρόνια χωρίς να έχει καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι ανοησίες, κάτι γεροντοεφηβισμούς και τον...Πολάκη είχαν. Αλλά εδώ μιλάμε για τη κυβέρνηση. Που θέλει να κυβερνήσει και επομένως θέλει να είναι αυτοδύναμη. Και επομένως θέλει πάνω από 150 έδρες. Οι οποίες, αν δύο από τα τρία κόμματα που έμειναν για λίγο έξω από τη Βουλή καταφέρουν να φτάσουν το 3% στις 25/6, καθόλου δεδομένες δε θα πρέπει να θεωρούνται. Και είναι εύκολο για την Πλεύση και τη ΝΙΚΗ να βρουν αυτές τις ψήφους που θέλουν για να πιάσουν το όριο και να κάνουν ροντέο το όλο πράγμα. Οπότε γιατί πανηγυρίζουν τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο, δεν έχω καταλάβει. Και κάτι ακόμα. Εγώ δε θ αχαιρόμουν, αν ήμουν Νεοδημοκράτης, με τη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε κατάφερε να ξεκολλήσει ποτέ από τη νοοτροπία του 3% του και δεν είχε πραγματικό έρεισμα και ρίζες στη κοινωνία, που τον ψήφισε ευκαιριακά, ενώ το ΠΑΣΟΚ σαν αντίπαλος, θα είναι μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Και σε επίπεδο κόσμου αλλά και σε επίπεδο ΜΜΕ....
https://edromos.gr/ta-vasika-minymata-tis-kalpis/
Δεν λένε ακριβώς ψέματα οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. όταν δηλώνουν ότι δεν περίμεναν τόσο μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, κι ότι τους ξάφνιασε κι αυτούς το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικό, δηλαδή λογικό και εξηγήσιμο, άσχετα αν δεν ήταν ορατό από πριν και κανείς δεν το είχε προβλέψει στις διαστάσεις που αυτό ήρθε. Άρα δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια, να μην πιστεύουμε ότι αυτό έχει συντελεστεί, και κυρίως να μην ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε γιατί έγινε. Τώρα βέβαια όλοι ρίχνονται στη μάχη της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης. Ακόμα κι αν στις 25 Ιουνίου διορθωθεί κάπως η «υπερβολή» του εκλογικού αποτελέσματος, είτε με πιθανή μείωση της διαφοράς ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, είτε με είσοδο μικρότερων κομμάτων που δεν τα κατάφεραν στις πρώτες εκλογές, η ουσία του νέου συσχετισμού, του νέου πολιτικού σκηνικού που έχει διαμορφωθεί δεν θα διαταραχθεί. Η Ν.Δ. θα έχει μια πολιτική ηγεμονία για ένα διάστημα, ο κεντροαριστερός χώρος θα κονταροχτυπιέται, ο ΣΥΡΙΖΑ θα περάσει μια κρίση, οι όροι για μια άλλη πορεία, ξεμπλοκαρίσματος της κοινωνίας και της χώρας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι.
Σωστά μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος για το θέμα με τις κομματικές κατευθύνσεις από ορισμένους ιερείς, αγιορείτες μοναχούς και δε ξέρω κι εγώ ποιους άλλους. Και ήταν και η μόνη αντίδραση που θα μπορούσε να έχει. Δε μπορεί να "μαζέψει" παπάδες και μοναχούς αφού οι πρώτοι δεν ανήκουν στην αρχιεπισκοπή μόνο αλλά και σε άλλες μητροπόλεις όπου εκεί δεν έχει λόγο ενώ οι αγιορείτες έχουν αυτοδιοίκητο και δεν επεμβαίνει εκεί κανείς. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι πάντα και πολιτικός αφού οφείλει να μιλήσει για τους αδύνατους και απροστάτευτους αλλά και να εξασφαλίσει και τη δική της λειτουργία και επιβίωση εντός του όποιου πολιτικού συστήματος.
https://www.isagiastriados.com/index.php/articles/didaktikes-istories-2/7808-to-psema-tou-thanatou-2
Μητροπολίτη Ἀντωνίου τοῦ Σουρόζ
Ὁ πατέρας μου ἦταν ἕνας ντροπαλός ἄνθρωπος. Μιλοῦσε λίγο, καί ἔτσι μιλούσαμε λίγο καί μεταξύ μας. Ἀνήμερα τό Πάσχα αἰσθάνθηκε λίγο ἀδιάθετος καί ξάπλωσε. Κάθισα κοντά του καί γιά πρώτη φορά στή ζωή μας μιλήσαμε τελείως ἀνοιχτά. Δέν ἦταν τόσο τά λόγια μας πού ἦταν σημαντικά. Ἦταν ἕνα ἄνοιγμα τοῦ μυαλοῦ καί τῆς καρδιᾶς. Οἱ πόρτες ἄνοιξαν. Ἡ σιωπή ἦταν τόσο ἀνοιχτή καί βαθιά ὅσο καί οἱ λέξεις.
Κατόπιν ἔπρεπε νά φύγω. Χαιρέτησα ὅλους ὅσους ἦταν στό δωμάτιο, ἀλλά ὄχι αὐτόν, ἐπειδή αἰσθάνθηκα πώς, ἔχοντας συναντηθεῖ μέ τόν τρόπο πού εἴχαμε συναντηθεῖ, δέν ἦταν δυνατό νά ἀποχωριστεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Δέν ὑπῆρξε χαιρετισμός. Δέν ὑπῆρξε κἄν ἕνα «εἰς τό ἐπανιδεῖν», ἐπειδή εἴχαμε συναντηθεῖ, καί αὐτό ἦταν γιά πάντα.
Τη σημερινή Κυριακή, που η Εκκλησία μας τιμά τους Πατέρες της Α Οικουμενικής Συνόδου, διαβάζεται στους ναούς μια περικοπή από το βιβλίο των πράξεων των Αποστόλων. Μια περικοπή δυστυχώς πολύ επίκαιρη ακόμα και στις μέρες μας. Μάλλον μια περικοπή δυστυχώς πολύ επίκαιρη ιδίως στις μέρες μας. Ο Απόστολος Παύλος αποφάσισε να παρακάμψει την Έφεσο, για να μην χρονοτριβήσει στην επαρχία της Ασίας· βιαζόταν να είναι στα Ιεροσόλυμα, αν του ήταν δυνατό, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από τη Μίλητο ο Παύλος έστειλε στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Όταν ήρθαν και τον συνάντησαν τους είπε ανάμεσα στα άλλα: "Προσέχετε, λοιπόν, τον εαυτό σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την έκανε δική του με το αίμα του. Εγώ το ξέρω ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους. Γι’ αυτό να αγρυπνείτε, και να θυμάστε ότι τρία χρόνια συνέχεια δεν έπαψα νύχτα και μέρα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας."
Από τότε η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις από εξωτερικούς εχθρούς και βλέπει τη διδασκαλία της να αλλοιώνεται από εσωτερικούς πλάνους. Και ειδικά τούτα τα χρόνια, χρόνια που ο κόσμος όλος βρίσκεται σε κρίση - μία οικονομική, μία υγιειονομική, μία πολεμική - αυξάνονται οι επιθέσεις και των δύο ειδών.
https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/57026-arxiepiskopos-ieronymos-os-edo
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Επιτρέψτε μου να επαναλάβω τα αυτονόητα σε μία ιδιαίτερα περίεργη στιγμή κατά την οποία επιχειρείται, αλυσιτελώς βεβαίως, η «προβολή», δια ερωτημάτων η δια υπονοουμένων, αλλά πάντως με ανάρμοστο, ανοίκειο και δόλιο τρόπο και προς εξυπηρέτηση προφανών σκοπιμοτήτων, της δήθεν «εμπλοκής» της Εκκλησίας μας και κληρικών Της, και δη Ιεραρχών και εμού προσωπικώς, στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας ενόψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών.
Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός και όχι κοσμικός και εξουσιαστικός θεσμός. Δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά ζει και λειτουργεί μέσα στον κόσμο τούτο για να τον μεταμορφώσει, διακονώντας το ανθρώπινο πρόσωπο, κάθε πιστό, κάθε πολίτη, χωρίς διακρίσεις και, φυσικά, ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων και των κομματικών προτιμήσεων του καθενός και της καθεμιάς.
Ωραίο είναι να μιλάς με ομοϊδεάτες στα social και σε φίλιες ιστοσελίδες και να ειρωνεύεσαι όλους τους άλλους σαν "οπισθοδρομικούς", "σκοταδιστές", "υπανάπτυκτους", "ηλίθιους" κλπ. Και το άχτι σου βγάζεις και τα "like" σου παίρνεις και ότι έκανες το ιδεολογικό σου καθήκον αισθάνεσαι. Όμως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να νομίσεις ότι αυτή η "φούσκα" είναι η πραγματικότητα και να χάσεις εντελώς επαφή με τη τελευταία. Το κακό με τη πραγματικότητα είναι ότι δεν αλλάζει για να ικανοποιήσει τα γούστα μας. Αντίθετα έχει τη τάση να μας ξυπνά με πολύ αγενή τρόπο. Επιπλέον, όταν ανεβάζεις καμιά εικοσαριά και παραπάνω αναρτήσεις σε fb, twitter, instagram και δε ξέρω κι εγώ που αλλού, δε μπορείς να κρυφτείς ούτε έχεις απέναντί σου ένα δημοσιογράφο που θα σε καλύψει. Δείχνεις ακριβώς τι έχεις στο κεφάλι σου. Και αυτό είναι συνήθως δεν είναι και πολύ ελκυστικό.
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/x.html#more
Χθες το βράδυ μπήκε μια γυναίκα με ένα παιδί στην εκκλησία. Η γυναίκα φορούσε παντελόνι και δεν είχε μαντήλι στα μαλλιά. Κάποιος την πρόγκηξε. Εκείνη έφυγε… Δεν ξέρω ποιος το έκανε αυτό, αλλά δίνω εντολή σε αυτό το πρόσωπο να προσεύχεται για αυτή την γυναίκα και το παιδί της μέχρι να τελειώσει η ζωή του, για τη σωτηρία τους», είπε ο Μητροπολίτης και πρόσθεσε: «Εξαιτίας σου, μπορεί να μην θελήσει να ξαναέρθει ποτέ στην εκκλησία»…
Γύρισε προς την άλλη πλευρά, έσκυψε το κεφάλι του και μπήκε στο Ιερό. Αυτό ήταν όλο το κήρυγμά του.
Μητροπολίτης Ἀντώνιος τοῦ Σουρὸζ (Anthony Bloom)
ΥΓ. Ἔτσι εὔκολα προγκᾶς κάποιον, θρῆσκε; Νὰ σὲ ρωτήσει τότε ὁ Χριστὸς ποῦ νὰ βάλει μετὰ θάνατον αὐτὴ τὴν ψυχὴ ποὺ ἀκόμη καὶ ἐξαιτίας σου μπορεῖ νὰ πεθάνει στὴν ἀμετανοησία. Τί θὰ Τοῦ ἀποκριθεῖς;
π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
Εντάξει, πέρα από τη πλάκα με το χουνέρι που έπαθαν οι, σε μεγάλο ποσοστό, αντιπαθείς υποψήφιοι και υποστηρικτές, τουλάχιστον όπως εκφράζονται από τα κείμενα, τις συνεντεύξεις, τις αναρτήσεις και τις ομιλίες τους, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το αστείο κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Γιατί μια ανεξέλεγκτη και τόσο συντριπτικά υπέρτερη κυβέρνηση σπάνια βγαίνει σε καλό σε τούτα εδώ τα μέρη. Και η συγκεκριμένη δεν έχει δώσει κανένα λόγο ώστε να πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει κάποια σπάνια εξαίρεση. Το αντίθετο. Τώρα πως θα γίνει αυτό, με ενίσχυση παρά την...αντιπαθίλα τους, του δεύτερου κόμματος, με είσοδο στη Βουλή των μικρότερων κομμάτων(αν και ένα με θρησκευτικό μανδύα θα μπορούσε να λείπει) ώστε να μειωθεί κάπως η πλειοψηφία, με περαιτέρω στήριξη του τρίτου και του τέταρτου κόμματος ως ένα μήνυμα ότι "κοιτάτε, είμαστε και κάμποσοι από την άλλη μεριά, μη μας υποτιμάτε", δε ξέρω. Αλλά με κάποιον από αυτούς τους τρόπους ή και ιδανικά με όλους αυτούς, θα πρέπει να γίνει. Είναι και θέμα λειτουργίας της δημοκρατίας.
Τα συναισθήματα των μαθητών του Ιησού που περιγράφονται στην ευαγγελική περικοπή της εορτής της Αναλήψεως θα μπορούσαν να καλύπτουν μια ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου. Οι μαθητές συζητούν τα γεγονότα των τελευταίων ημέρων και φαίνεται μια κάποια δυσπιστία. Είναι πράγματι αλήθεια όλα αυτά που άκουσαν και που κάποιοι έλεγαν πως είδαν; Έχει αναστηθεί ο Χριστός, ο πολυαγαπημένος τους δάσκαλος;
Τότε ο Ιησούς εμφανίζεται ανάμεσα τους και τους μιλά. Η δυσπιστία μετατρέπεται σε φόβο. Τι είναι αυτό που βλέπουν μπροστά τους; Είναι πράγματι ο Ιησούς, είναι κάποιο φάντασμα ή κάποιο άλλου είδους πνεύμα;
Ο Χριστός τους καθησυχάζει. Τους δείχνει τα σημάδια από τα καρφιά. Και όχι μόνο αυτό. Τους ζητά να του δώσουν κάτι να φάει έτσι ώστε να σιγουρευτούν πως δεν είναι ούτε φάντασμα ούτε κάποια ομαδική ψευδαίσθηση. Τους προτρέπει να Τον αγγίξουν ώστε να βεβαιωθούν.
Γίνεται λόγος συχνά για νικητές και ηττημένους. Σε έναν αγώνα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι όμως. Ο μόνος που είναι ηττημένος είναι αυτός που δεν τόλμησε να συμμετάσχει στον αγώνα. Όλοι οι άλλοι είναι αγωνιστές ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι πολύ κακό ή πολύ μακριά από το επιθυμητό. Βέβαια όλα αυτά σε μια χώρα που οι κάτοικοί της θεωρούν πως ο πρώτος είναι έξυπνος, καπάτσος και εχει όλα τα καλά ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι κορόιδα που δε μπόρεσαν να κερδίσουν έστω με καμιά λαμογιά αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα.
Δυο ηττημένοι που μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό: Λεωνίδας, βασιλιάς της Σπάρτης και Παπαφλέσσας.
Η εκλογή (με πρωτιά σε ψήφους) του πρώην υπουργού μεταφορών στην εκλογική του περιφέρεια είναι ένα μικρό δείγμα του αμοραλισμού της ελληνικής επαρχίας. Το μόνο που αγγίζει αυτές τις κοινωνίες, στη πλειοψηφία τους, είναι τα μικροσυμφέροντα, οι οικογενειακοί δεσμοί και οι διαφόρων ειδών δοσοληψίες. Είναι αυτό που ο Edward Banfield είχε ονομάσει το 1958 ανήθικος φαμιλισμός(ή οικογενισμός). Αυτή είναι η πραγματική δύναμη που ορίζει τις επιλογές και τα γεγονότα σε κοινωνίες πιο οπισθοδρομικές. Ή πιο συντηρητικές αν θέλετε. Γιατί μπορεί ο πρώην υπουργός να μην είχε αποκλειστική ευθύνη για το ατύχημα στα Τέμπη αλλά είχε αφού αυτός ήταν σε αυτή τη θέση για τέσσερα χρόνια. Και τελικά...επιβραβεύτηκε.
Μια γρήγορη και πρόχειρη ανάλυση των αποτελεσμάτων ακολουθεί μέσα από τη διεισδυτική ματιά αυτού που κοιμάται όρθιος:
Η ΝΔ ευνόησε μια μερίδα πολιτών. Όταν υπάρχει άνοδος συνεχής των τιμών, εκτός από αυτούς που βογκάνε, υπάρχουν και αυτοί που κερδίζουν. Αυτούς τους κράτησε και μοίρασε υποσχέσεις στους επόμενους τάζοντας άνοδο μισθών και νέες θέσεις εργασίας. Παράλληλα διαφήμισε τη μείωση μεταναστευτικών εισροών με φράκτες και λοιπά μέσα ενώ εμφανίζεται φιλική προς διάφορες μειονότητες με πολλά χρώματα. Μια συνταγή πολύ καλή που τη βοηθά ο έλεγχος και των ΜΜΕ. Έτσι σάρωσε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει πως αυτοί που τον ψηφίζουν δεν είναι δικοί του αλλά δανεικοί. Δε τρελαίνονται με τις ιδεοληψίες της Κουμουνδούρου και έχουν αφήσει πίσω τους την εποχή του μνημονίου και την τότε οργή. Τέλος πάντων η "αρπαγή" ψήφων από τις γύρω δυνάμεις της αριστεράς και του κέντρου τέλειωσε και μάλλον θα αρχίσει η αντίστροφη κίνηση τώρα. Εκτός κι αν ξυπνήσουν και αλλάξουν πολλά και γρήγορα στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη
Η δική μας κρίση είναι άτεγκτη προς τον άλλον, χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τι έχει περάσει για να φτάσει εκεί που βρέθηκε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν διάλεξαν αυτοί το κακό στη ζωή τους αλλά το βρήκαν έτσι από τον παππού, τον πατέρα, τον δάσκαλο που τους παρέσυρε, τον σκληρό παππά που δεν τους βοήθησε, τον δίκαιο που τους πίεζε επειδή αυτός ήταν δίκαιος. Λογαριάζεις τον άλλο πώς νιώθει; Ή τον κρίνεις και τον καταδικάζεις με την πιο αυστηρή δικαιοσύνη; Εσύ τι θα ήθελες στη θέση του; Δικαιοσύνη ή έλεος; Αυτός δεν χρειάζεται έλεος;
Μέσα στο χάλι των σύγχρονων χολιγουντιανών ταινιών, οι οποίες δίνουν μεγαλύτερη βάση στην πολυπολιτισμικότητα, την αντιπροσώπευση, τις διάφορες παλαβές μειονότητες, τη διάδοση του "μηνύματος", τη χρήση πράσινης και μπλε οθόνης των εύκολων σεναριακών λύσεων κλπ αντί στο καλογραμμένο σενάριο, τη πλοκή, τη σκηνοθεσία, το ταλέντο και σε άλλες τέτοιες "παρωχημένες" ιδέες, ήρθαν δύο ταινίες από άλλες χώρες, εκτός ΗΠΑ να δώσουν μια ανάσα φρεσκάδας και διασκέδασης στο κοινό, χωρίς να θέλουν να κάνουν προσηλυτισμό στις νέες ιδέες που ακολουθεί με θρησκευτικό φανατισμό η άρχουσα τάξη της Δύσης. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές, με μια πρώτη ματιά ταινίες όπως καταλαβαίνει κανείς και από τις χώρες από τις οποίες προέρχονται. Το ινδικό επικό αριστούργημα RRR και τη φιλανδική βίαιη ωδή Sisu.
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/blog-post_913.html
Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Την έκτη Κυριακή από το Πάσχα εορτάζουμε το θαύμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού στον εκ γενετής τυφλό (Ιω. 9:1-38).
Και αυτό το θαύμα έγινε με υγρό, όπως και της Σαμαρείτιδος και του Παραλύτου, και έγινε ως εξής.
Καθώς ο Χριστός συζητούσε με τους Ιουδαίους και απεδείκνυε τον εαυτό του ίσο με τον Πατέρα και είπε: «Πριν να γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω» (Ιω. 8:58), εκείνοι πήραν πέτρες για να ρίξουν εναντίον του.
Ο Ιησούς όμως, φεύγοντας από εκεί, βρίσκει τον Τυφλό που παραπατούσε. Έτσι είχε γεννηθεί, έχοντας μόνο τη θέση και τις κοιλότητες των ματιών.
Σήμερα, η Εκκλησία μας γιρτάζει δύο πολύ μεγάλους αγίους της, τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη τους θεόστεπτους βασιλείς και ισαποστόλους. Είναι δύο ιστορικά πρόσωπα που στη πραγματικότητα άλλαξαν την πορεία της Εκκλησίας και της έδωσαν την ευκαιρία να μπορέσει, μέσα σε ασφαλές περιβάλλον πια, να αναπτύξει τη θεολογία της, τους μηχανισμούς λειτουργίας της, την κοινωνική της δράση. Όλα όσα γνωρίζουμε σήμερα, το λόγο του Αγίου Γρηγορίου το υ Θεολόγου που κατέκρινε τους νόμους του Βυζαντίου οι οποίοι προστάτευαν τους άντρες και ήταν αμείλικτοι προς τις γυναίκες, με αποτέλεσμα να αλλάξουν τελικά αυτοί οι νόμοι, η σπουδαία Βασιλειάδα του Μεγάλου Βασιλείου, το πρώτο στην ιστορία νοσοκομειακό συγκρότημα, ουσιαστικά ένα χωριό ολόκληρο ήταν, που πρόσφερε νοσηλεία και θεραπεία σε άπορους πολίτες, ο πύρινος λόγος του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ο οποίος τα έβαλε ακόμα και με την Αυτοκράτειρα επειδή αυτή μέσα στην αλαζονεία και την απληστία της άρπαξε τη μοναδική περιουσία μιας χήρας, ένα μικρό κτήμα, όλα όσα έγραψαν ποτέ οι Πατέρες και δίδαξαν οι Άγιοι της Εκκλησίας, όλα αυτά οφείλονται στους δύο Αγίους που γιορτάζουν σήμερα. Γιατί αν αυτοί οι δύο η Αγία Ελένη, που δίδαξε το γιο της τη χριστιανική πίστη, διότι η ίδια ήταν χριστιανή, και ο Άγιος Κωνσταντίνος, που έβαλε τέλος στους διωγμούς κατά της Εκκλησίας με το διάταγμα των Μεδιολάνων, δεν είχαν αλλάξει τη ροή της ιστορίας, κανείς δε μπορεί να ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί η Εκκλησία μέσα στην πορεία της ανθρωπότητας.
Για τον Άγιο Κωνσταντίνο λέγονται πολλά επικριτικά, ιδιαίτερα στις πιο σύγχρονες δεκαετίες στον τόπο μας. Χρησιμοποιούνται πηγές, κυρίως εχθρικές προς το πρόσωπό του, αφού δε του συγχώρησαν ποτέ την απάρνηση της ειδωλολατρικής θρησκείας και της προστασίας του χριστιανισμού, για να σκιαγραφήσουν ένα μάλλον σκοτεινό πορτραίτο. Και φυσικά πουθενά δεν αναφέρεται ούτε η εχθρότητα των πηγών αυτών ούτε και τα θετικά που έκανε ο Μέγας Κωνσταντίνος.
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/blog-post_716.html#more
Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοφόρου Χρόνη
Κληρικού Ι. Μ. Αιτωλίας κ΄ Ακαρνανίας
Διδάσκοντος στο ΕΚΠΑ/Θεολογική Σχολή-Τμ. Θεολογίας
1
Η σχέση Χριστιανισμού και πολιτικής είναι θέμα συζήτησης εδώ και αιώνες. Ενώ ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο Χριστιανισμός δεν πρέπει να έχει θέση στην πολιτική, άλλοι πιστεύουν ότι οι διδασκαλίες του Χριστού μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.
Ένα επιχείρημα για το διαχωρισμό του Χριστού, και άρα των χριστιανών, από την πολιτική πηγάζει από την ιδέα ότι η θρησκεία είναι ένα προσωπικό ζήτημα που δεν πρέπει να επιβάλλεται στους άλλους. Ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να εκπροσωπεί όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, και επομένως δεν πρέπει να επιβάλλει καμία θρησκεία στους ανθρώπους. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται συχνά από κοσμικούς που πιστεύουν ότι η θρησκεία δεν έχει θέση στη δημόσια σφαίρα. Υπάρχουν ορισμένοι Χριστιανοί που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να αναμειγνύονται στην πολιτική επειδή πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε σύγκρουση με τις βιβλικές διδασκαλίες σχετικά με το να είναι κανείς χωρισμένος από τις εγκόσμιες υποθέσεις.[1]
Επιπλέον, έχουμε και χριστιανούς που μπορεί να αισθάνονται άβολα να συμμετέχουν στον πολιτικό στίβο, λόγω των ανησυχιών τους για έναν επικείμενο ηθικό τους συμβιβασμό εντός ορισμένων πολιτικών συστημάτων.
Έχουμε δικαίωμα μόνο στον αγώνα. Όχι στον καθορισμό του αποτελέσματος. Ο άνθρωπος οφείλει να μάχεται απέναντι σε κάθε είδους δυσκολία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια πανωλεθρία αλλά δεν έχει σημασία. Ο θρίαμβος βρίσκεται στην ανάληψη του αγώνα και του μόχθου.
Η ζωή μου είναι μια αδιάκοπη εργασία, την οποία εκτελώ με χαρά. Καθώς αρνούμαι ν' ανησυχήσω για το αύριο, αισθάνομαι ελεύθερος σαν τον άνεμο...Βρίσκω ανακούφιση στην ιδέα ότι αγωνίζομαι ασταμάτητα και με ειλικρίνεια εναντίον όλων όσων επιθυμεί η σάρκα.
Γκάντι, θρησκεία και αλήθεια - οικονομία και ηθική, εκδ. Ροές
Αν οι γονείς ξόδευαν τον ίδιο χρόνο που ξοδεύουν μαθαίνοντας στα παιδιά τους να είναι "τακτοποιημένα" και "προσγειωμένα" για να τα μάθουν να ενδιαφέρονται για τους άλλους και να ακολουθούν τα όνειρά τους, πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας...
Η προσευχή πολλές φορές μένει αναπάντητη. Ή τουλάχιστον έτσι μας φαίνεται. Όμως η σιωπή του Θεού πολλές φορές είναι δυνατότερη από τη φωνή Του. Η σιωπηλή Του απάντηση είναι αυτή που μας βάζει σε προβληματισμό, που μας εκπαιδεύει, που μας εξασκεί και σε τελική ανάλυση μας δυναμώνει. Μέσα από τη δοκιμασία της σιωπής του Κυρίου βγαίνουμε πολύ δυνατότεροι πνευματικά. Ίσως όχι άτρωτοι ή άγιοι αλλά σίγουρα δυνατότεροι.
Στέφανος Λεμονίδης
Το όνομα της Bobbi Ercoline μπορεί να μην είναι γνωστό στους περισσότερους, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι έχουν τη φωτογραφία της: Η Bobbi, της οποίας το επώνυμο τότε ήταν Kelly, και ο τότε φίλος της, Nick Ercoline, ήταν αγκαλιά τυλιγμένοι με μια κουβέρτα στο φεστιβάλ Woodstock το 1969 όταν ο φωτογράφος Burk Ο Uzzle τους τράβηξε φωτογραφία.
O Χριστός έδωσε άφεση αμαρτιών στη Σαμαρείτιδα για τη ζωή που έκανε και τους πολλούς άντρες και η πίστη άνθισε σε ολόκληρη τη πόλη εκείνη. Μόνο έτσι ανθίζει η πραγματική πίστη, Με την άφεση και τη συγχώρεση. Προφανώς, δε πρέπει να το παραβλέπουμε αυτό, υπήρξε πρώτα η αποκάλυψη της αμαρτίας η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσει έναν εσωτερικό συγκλονισμό στη γυναίκα εκείνη. Αλλά δεν υπήρξε ούτε κάποιο ηθικολογικό κήρυγμα ούτε τίποτα. Άφεση, αποδοχή και αποκάλυψη του μυστηρίου του Χριστού σε αυτή την αμαρτωλή γυναίκα. Όταν δεν έχουμε βίωμα ώστε να μιλήσουμε για τα μυστήρια της Εκκλησίας και δεν έχουμε αγάπη για να δώσουμε άφεση αμαρτιών καταφεύγουμε στη χρήση της αιρετικής ηθικολογίας, του καθωσπρεπισμού και των εθνικισμών. Αλλά τότε δεν είναι η πραγματική πίστη αυτή που ανθίζει αλλά μάλλον ο δηλητηριώδης ανθός της υποκρισίας.
Η Τέχνη είναι το Δέντρο της Ζωής. Ο Θεός είναι ο Ιησούς
Η Επιστήμη είναι το Δέντρο του Θανάτου
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι ο Μέγας Κώδικας της Τέχνης
Η Εβραϊκή Τέχνη ονομάζεται Αμαρτία από τη Θεϊστική Επιστήμη.
Η Προσευχή είναι η Μελέτη της Τέχνης, το Δοξολόγημα είναι η Άσκηση της Τέχνης. Η Νηστεία και τα σχετικά όλα συνδέονται με την Τέχνη. Η Εξωτερική Τελετή είναι ο Αντίχριστος
Ποιητής, Ζωγράφος, Μουσικός, Αρχιτέκτονας - ο Άντρας ή η Γυναίκα που δεν είναι ένας από αυτούς δεν είναι Χριστιανός
Ο Άνθρωπος που δεν δημιουργεί δεν είναι Χριστιανός· ακόμη λιγότερο είναι Καταστροφέας
Πρέπει να εγκαταλείψεις Πατέρα και Μητέρα και Σπίτι και Πατρίδα αν αυτά στέκονται μπροστά στο δρόμο της Τέχνης
Ο Χριστιανισμός είναι Τέχνη και όχι Χρήματα. Τα Χρήματα είναι η Κατάρα του.
Η Αληθινή Χριστιανική Αγάπη δεν είναι υποτελής στα Χρήματα( το αίμα των Φτωχών Οικογενειών) δηλαδή στον Καίσαρα ή την Εξουσία ή τη Φυσική Θρησκεία: τα Χρήματα που είναι ο Μεγάλος Σατανάς ή Λογική ή Ρίζα του Καλού και του Κακού, με την Κατηγορία του Αμαρτήματος
William Blake, Προφητικά, εκδ. Χατζηνικολή
H Σαμαρείτιδα, ζούσε μια άστατη μάλλον ζωή όπως φαίνεται από τη συνομιλία της με τον Ιησού(«Σωστά είπες, δεν έχω άντρα· γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια»). Επίσης ήταν για τους Εβραίους οι Σαμαρείτες ήταν πολύ μισητοί καθώς τους θεωρούσαν άπιστους, ειδωλολάτρες και ξένους. Τέλος ήταν γυναίκα, και είναι γνωστό ότι η θέση της γυναίκας δεν ήταν τέτοια που να της επιτρέπει συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο ειδικά για θέματα πίστης. Σε αυτή λοιπόν, ο Ιησούς αποκαλύπτει πως είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από την ώρα που της ζητά νερό, της απευθύνει δηλαδή το λόγο και ξεκινά διάλογο μαζί της, ξεπερνά εθνικισμούς, ηθικισμούς και άλλους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Η σύνδεση της Εκκλησίας με πάσης φύσεως εθνικισμούς, ρατσισμούς, ηθικισμούς και άλλους αποκλεισμούς (χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε την αμαρτία ή το κακό, ο Χριστός της τονίζει την άστατη ζωή της) είναι εντελώς αφύσικη και στα όρια-αν δεν τα ξεπερνάει κιόλας- της αίρεσης. Τώρα, θα μου πει κάποιος πως στα δικά μας, η Εκκλησία της Ελλάδος πολλές φορές έχει συμπορευτεί με διάφορους -ισμους. Και οι Απόστολοι στην αρχή δεν ήθελαν να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο σε άλλους πέραν των Ιουδαίων. Λάθη γίνονται, είναι φυσικό αλλά μπορούν και να διορθώνονται.
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/blog-post_35.html
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου
Ημέρα της μητέρας σήμερα. Καταθέτω λοιπόν μια κουβέντα για μια... μητέρα στρίγγλα!
«Είναι ανάγκη να εμποδίσουμε την επιθυμία της πλεονεξίας, για την οποία κανείς δεν αμφιβάλλει ότι είναι μητέρα όλων των κακών».
Πρόταση του επισκόπου Αυρήλιου στην σύνοδο της Καρθαγένης (419), η οποία και έγινε δεκτή στον 5ο κανόνα της συνόδου. Ο Αυρήλιος και ευστοχεί και αστοχεί. Ευστοχεί στο ότι μητέρα όλων των κακών είναι η πλεονεξία (η ακαπίστρωτη διόγκωση του εγώ), αστοχεί στο ότι κανείς δεν αμφιβάλλει περί τούτου. Σαρώνει γαρ η πεποίθηση πως η ασύστολη –και δη η θεσμοποιημένη– επέκταση του εγωισμού αποτελεί πασαπόρτι για την επιτυχία. Πεποίθηση καλυμμένη φυσικά με λαμέ διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου.
H σημερινή αποστολική περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων μας δίνει πληροφορίες για την έναρξη της διάδοσης του Ευαγγελίου μακριά από την Παλαιστίνη. Οι Απόστολοι φτάνουν στη Φοινίκη, στη Κύπρο και στην Αντιόχεια όπου εκεί, οι ακόλουθοι του Χριστού θα πάρουν για πρώτη φορά το όνομα Χριστιανοί. Επειδή οι Ιουδαίοι που κατοικούσαν εκεί και στους οποίους αρχικά αποκλειστικά μετέδιδαν το μήνυμα του Ευαγγελίου οι Απόστολοι, είχαν ξεχάσει τη μητρική τους γλώσσα και μιλούσαν ελληνικά, στάλθηκαν σε αυτούς Κύπριοι και Κυρηναίοι, κάποιοι από αυτούς μάλλον με ιουδαϊκή καταγωγή, ώστε να τους διδάξουν στη γλώσσα που κατανοούσαν. Όλα αυτά έγιναν αμέσως μετά από τη μικρή αναταραχή που είχε ξεσπάσει στις τάξεις των χριστιανών της Ιερουσαλήμ οι οποίοι διαφωνούσαν με τον Πέτρο για τη μετάδοση του Λόγου του Κυρίου στους Εθνικούς. Μάλιστα οι Κύπριοι και οι Κυρηναίοι που αναφέρθηκαν παραπάνω ήταν αυτοί τους οποίους είχε διδάξει και βαπτίσει ο Πέτρος. Στην Αντιόχεια λοιπόν, έστειλαν τον Απόστολο Βαρνάβα, άνθρωπο αγαθό και γεμάτο πίστη ο οποίος κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσει τους χριστιανούς που βρήκε εκεί αλλά και να τους αυξήσει. Τότε, καθώς προφήτευσε ο Άγαβος, έπεσε στην Ιουδαία μεγάλος λιμός. Και οι χριστιανοί της Αντιόχειας μάζεψαν όση περισσότερη βοήθεια μπορούσαν και την έστειλαν με τον Βαρνάβα και τον Σαύλο που τον είχε επιλέξει ο Βαρνάβας ως βοηθό, στην Ιερουσαλήμ.
Βολταίρε! Ρουσσώ! Δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από την κατηγορία μου πως είστε Φαρισαίοι και Υποκριτές. Γιατί εσείς συνεχώς μιλάτε τις αρετές της Ανθρώπινης Καρδιάς και ιδιαίτερα της δικής σας, για να μπορείτε να κατηγορείτε τους άλλους και ειδικά τους θρήσκους, των οποίων τις πλάνες εσείς, μέσω αυτής της επίδειξης της δήθεν Αρετής, κυρίως σκοπεύετε να ξεσκεπάσετε. Ο Ρουσσώ θεώρησε τους ανθρώπους καλούς εκ φύσεως: διαπίστωσε πως ήταν κακοί και δεν απόκτησε φίλο. Η Φιλία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς συνεχή Άφεση Αμαρτιών. Το Βιβλίο που γράφτηκε από τον Ρουσσώ, με τον τίτλο Εξομολογήσεις, είναι μια απολογία και υπεράσπιση του αμαρτήματός του, και όχι μια εξομολόγηση.
Τώρα, αυτό πέρασε λίγο στα ψιλά, φρόντισαν οι πάντα αποκαλυπτικοί δημοσιογράφοι γι' αυτό, αλλά είναι ενδεικτικό του πως λειτουργεί η παρούσα κυβέρνηση. Στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στείλαμε έναν πιτσιρίκο ο οποίος πάτωσε. Ουδέν μεμπτόν μέχρις εδώ αφού ο πιτσιρίκος μπορεί να αγχώθηκε, το τραγούδι να ήταν καλό αλλά όχι κατάλληλο για τον διαγωνισμό, κάποιος να υπερεκτίμησε το ταλέντο του μικρού, οι άλλες χώρες να συνωμότησαν και πάλι κατά του ελληνισμού και του αδάμαστου πνεύματός μας και άλλα πολλά που μπορεί να συνέβησαν για να μην πάει καλά η συμμετοχή. Κάνοντας ένα μικρό ψάξιμο βέβαια, βλέπει κανείς πως υπάρχει μια διάσημη θεία από πίσω, φωτογράφος. Η οποία έχει ένα διάσημο μπαμπά εφοπλιστή. Κάτι που δεν πολυακούστηκε. Τώρα δε λέω πως αυτοί όλοι έβαλαν το χέρι τους αλλά και μόνο το όνομά τους φαντάζομαι έδωσε μια ώθηση στα πράγματα. Και αν αυτά γίνονται σε κάτι τόσο ασήμαντο όσο το πανηγύρι της Eurovision φανταστείτε τι γίνεται παραπέρα. Επειδή βασικό σύνθημα της κυβέρνησης ήταν αυτό με τους αρίστους, το οποίο με βρίσκει σύμφωνο αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο και επιζήμιο για μια κοινωνία από την εξύψωση και το χάιδεμα των μετρίων, αναρωτιέμαι αν είναι αυτός ο τρόπος που εννοούν τους αρίστους στην κυβέρνηση γενικά. Δηλαδή αν μιλάμε για αρίστους στην καταγωγή και τις συγγένειες και όχι στην αξία.
ΥΓ. Ελπίζω να διαβάσουν το παραπάνω στο ΣΥΡΙΖΑ και να μου δώσουν μια θέση στον προγραμματισμό του κόμματος. Ή έστω στο ΠΑΣΟΚ κι εκεί πηγαίνω, δεν έχω πρόβλημα.
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/blog-post_677.html
Θερμά συγχαρητήρια στον κύριο Βελόπουλο, ο οποίος στην προσπάθειά του να πουλήσει χριστεμπορικό σανό, έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί και πάλι αυτή η γλυκιά -πλην ξεχασμένη- θεολογία του πανανθρώπινου μηνύματος της Ενσάρκωσης του Κυρίου.
Κι αν πάλι κάποιοι δεν αντέχουν την αλήθεια της οικουμενικότητας του Χριστιανισμού και μάχονται για την τζεφιρελοποίηση του Χριστού, ας παραπονεθούν στους Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (787), που δογμάτισαν ότι δεν γνωρίζουμε και δεν μας ενδιαφέρει πώς ακριβώς ήταν η εξωτερική μορφή του Χριστού και της Παναγίας, καθώς οι εικόνες κοινωνούν με το πρωτότυπο κατά το όνομα και μαρτυρούν την αλήθεια της Ενσάρκωσης.
Δε θέλω να χαλάσω την πανηγυρική ατμόσφαιρα στα επιτελεία των κομμάτων και τους οπαδούς τους, οι οι οποίοι όλοι είδαν πως ο "δικός τους" κονιορτοποίησε τον αντίπαλο με τα καταπληκτικά του επιχειρήματα και τις φοβερές ιδέες του αλλά μια που έγινε λόγος για κοστολόγηση προγραμμάτων μήπως εκτός από τα προγράμματα να κοστολογήσουμε και τα πεπραγμένα όλων αυτών; Γιατί πλάκα έχει να τη λέμε στους Βρετανούς για τον μπαρμπα-Κάρολο και τη λοιπή βασιλική οικογένεια αλλά αυτοί είναι και τουριστικό αξιοθέατο ενώ οι δικοί μας αιρετοί ούτε ως περιπλανώμενος θίασος δεν μπορούν αν λειτουργήσουν.
Ο Απόστολος Παύλος πραγματοποίησε την αντίθετη πορεία απ’ αυτή που έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος, και είναι προφανές πως αυτό δεν αφορά τα γεωγραφικά όρια. Και οι δύο στο πέρασμά τους δημιούργησαν διαφορετικούς κόσμους.
Ουσιαστικά μετέβαλαν ολόκληρους πολιτισμούς…
Αντίστοιχης πολιτισμικής-πνευματικής αποτελεσματικότητας, σημασίας και αξίας είναι και η πορεία των δύο θεσσαλονικέων ιεραποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Είναι μάλιστα εμφανές πως το ιεραποστολικό και εκπολιτιστικό τους έργο, που άρχισε πριν από 1.060 χρόνια, σημάδεψε ανεπανάληπτα την ανθρωπογεωγραφία μιας εκτεταμένης περιοχής.
Η πρώτη αποστολή τους, το 963, στη Μεγάλη Μοραβία ήταν αφορμή για την πολιτισμική και πνευματική αλλαγή όχι μόνο των Σλάβων της κεντρικής Ευρώπης, αλλά όλων των σλαβικών λαών μέχρι τα βάθη της αχανής Ρωσίας.
Από τους έξι αρχηγούς στο debate(πέντε λεπτά το είδα, όχι παραπάνω) οι τέσσερις έχουν κυβερνήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αλλά έχουν αρκετό θράσος ώστε να μιλάνε και να φέρονται σαν να μην έχουν ξανακυβερνήσει ποτέ και φέρνουν κάτι νέο και καταπληκτικό. Από τους άλλους δύο, ο ένας ζει στο χαρούμενο 1900 περιμένοντας την επανάσταση και ο άλλος έχει στη κατοχή του επιστολές του Ιησού και κηραλοιφές για όλες τις ασθένειες. Το μέλλον της χώρας διαγράφεται λαμπρό.
π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Η αλήθεια είναι, ότι η αγάπη μετριέται με τις πληγές που άφησε στην ψυχή και το κορμί μας. Αυτοί που αγαπήσαμε μας παίδεψαν πολύ. Αυτούς που αγαπήσαμε τους παιδέψαμε. Το σημείο αναγνώρισης μιας αγάπης, δεν είναι τα λόγια που ειπώθηκαν αλλά ο πόνος που νιώσαμε, οι θυσίες που κάναμε, το φώς που μεταλάβαμε.
Κάποτε, στο μακρινό, υποθέτω, παρελθόν, ένας άνθρωπος στεκόταν σε έναν από τους πρώτους ανθρώπινους οικισμούς και παρατηρούσε τους υπόλοιπους ανθρώπους. Βλέποντάς τους να κοπιάζουν για να κερδίσουν τα προς το ζην, άλλος κυνηγώντας μαμούθ ή αγριόκοτες, άλλος αρμέγοντας αγελάδες ή κουρεύοντας ημιπροϊστορικά πρόβατα, άλλος προσπαθώντας να ψαρέψει γουλιανούς και κονσέρβες στο διπλανό ποτάμι, άλλος μαζεύοντας μπιζέλια και διάφορα λαχανικά και φρούτα - ένας Θεός ξέρει για ποιο λόγο τα τρώνε αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι σε όλη τους την ιστορία- έφτασε στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι είναι κουτοί. Και αφού είναι τόσο κουτοί ώστε να κάνουν όλες αυτές τις κοπιαστικές δουλειές για να φάνε ένα πιάτο φαγητό το μεσημέρι, στο οποίο ούτε η πίτσα περιλαμβανόταν ούτε καν το μπέργκερ, σκέφτηκε πως αυτός θα μπορούσε να ζήσει εις βάρος τους σαν εκείνο το προϊστορικό τσιμπούρι που είχε δει(τότε δεν ήξερε ότι ήταν προϊστορικό αφού δεν ήξερε ότι ζούσε στην προϊστορία) κολλημένο πάνω σε πρωτο-κατσίκι (όταν τα ζώα δεν είναι ακριβώς προϊστορικά τα ονομάζουμε πρωτο- κάτι) και του έπινε το αίμα. Αλλά το να γαντζωθείς σε ανθρώπους και να τους ρουφάς το αίμα ήταν κομμάτι δύσκολο ακόμα και τότε ακόμα κι αν αφορούσε ηλίθιους ανθρώπους. Συν ότι το ανθρώπινο αίμα αρέσει μόνο στους βρικόλακες και αυτός δεν ήταν. όχι ακόμα τουλάχιστον. Οπότε έπρεπε να τους πείσει να του δίνουν αυτά που έβγαζαν για να ζήσουν. Ένα μεγάλο μέρος τους τέλος πάντων. Για να το πετύχει αυτό εφηύρε ένα καταπληκτικό κόλπο το οποίο είναι το ψέμα με άλλο όνομα. Το ονόμασε υποσχέσεις.
Ο Έλληνας τζογάρει. Είναι γεγονός αυτό, το βλέπουμε παντού γύρω μας. Στις εκλογές, στην οδήγηση, στις επιχειρήσεις, ο Έλληνας παντού τζογάρει και μπλοφάρει. Ο τζόγος είναι πολύ αγαπητός στον Έλληνα. Η δουλειά πάλι, όχι. Και τζογάρει ο Έλληνας γιατί δεν πιστεύει στη τύχη. Αν πίστευε θα ήξερε ότι η τύχη είναι κάτι στο οποίο μπορεί να πιστεύεις αλλά ποτέ δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι. Είναι πιο άστατη και από παλιά σταρ του Χόλιγουντ, πιο αναξιόπιστη και από Έλληνα υποψήφιο δήμαρχο. Λοιπόν, ο Έλληνας καθότι κουτοπόνηρος και ξερόλας, δε πιστεύει στη τύχη αλλά σε διάφορα σκοτεινά παιχνίδια που υφαίνονται στο παρασκήνιο και μόνο αυτός από όλο τον κόσμο μπορεί να διακρίνει και να εκμεταλλευτεί. Αυτό το φαινόμενο είχε την κορύφωσή του όταν ο Σημίτης, μεγάλος τζογαδόρος, γνήσιος αυτός, τζόγαρε και μπλόφαρε με Ίμια, Οτσαλάν, Χρηματιστήριο και άλλα πολλά, επέτρεψε το Στοίχημα για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Γέμισε ο τόπος τότε με γκουρού του στοιχήματος οι οποίοι υπόσχονταν να σου πουν τι να παίξεις με 3 ευρώ και να κερδίσεις 500. Φυσικά αυτό δε γινόταν γιατί αλλιώς ο τζόγος θα είχε πάψει να υπάρχει από την αρχαιότητα. Τότε σκαρφίστηκαν την τέλεια δικαιολογία βασιζόμενη πάνω σε μια αλήθεια. Οι αγώνες ήταν όλοι στημένοι. Γι' αυτό και αυτοί οι γνώστες δε μπορούσαν να σου βρουν τα παιχνίδια που θα τα έπαιζες και σε έκαναν πλούσιο. Μάλιστα γράφανε ολόκληρα κατεβατά με τα στησίματα, χωρίς στοιχεία και αηδίες, τα οποία τα κατάπιναν με χαρά οι λεγεώνες των τζογαδόρων. Γιατί ο Έλληνας προτιμά να χάσει από στημένο παιχνίδι παρά να κερδίσει. Έτσι αρχές του 2000 δεν υπήρχε Έλληνας που να μη ξέρει να σου πει πως στήθηκε ο αγώνας στη τρίτη εθνική Λουξεμβούργου. Και αν τον ρωτούσες γιατί δεν έπαιξε το στημένο αποτέλεσμα αφού το ήξερε, σου απαντούσε, αφού συμβουλευόταν την εφημερίδα του, ότι το στήσιμο άλλαξε την τελευταία στιγμή, τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ στη σημερινή μορφή και δεν μεταδιδόταν οι πληροφορίες τόσο γρήγορα, και δεν πρόλαβε να γίνει η ενημέρωση. Έτσι λοιπόν, ο Έλληνας κόλλησε άλλη μια ασθένεια, συγγενική με την τράπουλα, στην οποία έπαιζε, κέρδιζε σπάνια αλλά - τι τύχη- έχανε συχνά λόγω στησίματος. Γιατί η αρρώστια του Έλληνα αυτή είναι. Να βγάζει απίθανες θεωρίες για το λόγο που δεν τα καταφέρνει και όχι να δουλεύει μπας και καταφέρει κάτι. Έτσι ο τζόγος γιγαντώθηκε και σήμερα έτσι και μπεις σε αθλητικό σάιτ θα δεις καμιά εικοσαριά διαφημίσεις για τυχερά παιχνίδια, στοίχημα και e-καζίνο και ελάχιστες για αθλητικά είδη π.χ. Γιατί ο Έλληνας τις φόρμες τις φοράει κυρίως για να μπορεί αν φάει περισσότερο και όχι για να αθληθεί...
https://anastasiosk.blogspot.com/2023/05/blog-post_19.html#more
Ας διαβάσουμε για άλλη μια φορά τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους: «Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον… Οὕτω καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ ζῶντας δὲ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν». (Ρωμ. 6:4, 11) Αν μπορούσα να πειστώ ότι έχω πεθάνει μαζί με τον Χριστό, έχω ταφεί μαζί με Αυτόν, η πνευματική μου ζωή θα γινόταν τόσο πιο απλή και τόσο πιο εύκολη. Σε κάθε πειρασμό, σε καθετί που εκτρέπει την προσοχή μου από το ένα και μοναδικό «οὗ ἐστὶ χρεία» θα απαντούσα. «Τι να το κάνω; Έχω πεθάνει. Είμαι στον τάφο του Διδασκάλου μου.» Αντί να συζητώ και να μάχομαι με τη ζωή, θα τοποθετούμην εξαρχής από την άλλη πλευρά (εννοείται ότι πρόκειται για τις αμαρτωλές επιθυμίες) και νεκρός για τον κόσμο της αμαρτίας, θα ζούσα πια μονίμως «ἐν Χριστῷ».
Πρόκειται εδώ για μια πνευματική τακτική του να «συνθάπτομαι» με τον Κύριό μου, τακτική αποτελεσματική και προσιτή υπό όλες τις συνθήκες.
Λεβ Ζιλέ
Είναι πάρα πολύ ωραία η προεκλογική περίοδος. Μου αρέσουν τα παρεάκια που μαζεύονται εκεί στα κανάλια και φωνάζουν ο καθένας τα δικά του. Μου θυμίζει λίγο λαϊκή, λίγο παζάρι, λίγο τους τσαρλατάνους στο Φαρ Ουέστ που πουλούσαν ελιξίρια για τα πάντα και άμα κανένας χαζός τους πίστευε και αγόραζε και έπινε από αυτά τα θαυματουργά μπουκαλάκια πήγαινε άκλαφτος ή είχε αποτελέσματα εντελώς αντίθετα από το προσδοκώμενο. Κάπως έτσι είναι και οι εκλογές. Σαν τα θαυματουργά εκείνα μπουκαλάκια που έπαιρνες ένα για να είσαι δυνατός σαν ταύρος και έμενες τάβλα κανένα μήνα χωρίς να μπορείς να σηκώσεις το δάχτυλό σου για να σκαλίσεις τη μύτη σου. Και στις εκλογές ψηφίζεις πρώτη φορά αριστερά και όχι, σου γίνεται "άλλη μία απ'τα ίδια μπάρμπα!" και ναι. Ή ψηφίζεις "ανάπτυξη για όλους" και καταλαβαίνεις ότι οι "όλοι" είναι πολύ λίγοι τελικά κι εσύ δεν είσαι μέσα σ' αυτούς. Πάντως είναι ωραία έτσι που διαλαλούν τη πραμάτεια τους οι υποψήφιοι γιατί καταλαβαίνεις τον εσωτερικό κόσμο τους.
https://ardin-rixi.gr/archives/250304
του Γιάννη Ξένου
Η Τουρκία προετοιμάζεται για την πιο αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων 20 χρόνων και ίσως την πιο κρίσιμη από την ίδρυση του τουρκικού κράτους. Στη συζήτηση που διεξάγεται στην Ελλάδα συχνά ακούγεται η θέση ότι μας συμφέρει να επανεκλεγεί ο Ερντογάν. Θέση που στηρίζεται σε λογικοφανή επιχειρήματα όπως:
– Ο Ερντογάν διατηρεί τις ελληνικές ελίτ στον μέγιστο βαθμό επιφυλακής. Λίγο χαλάρωσαν οι ελληνικές ελίτ εξαιτίας του καταστροφικού σεισμού στην Τουρκία και αμέσως μεγάλα τμήματά τους επέστρεψαν στο παραμύθι της ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
– Πιθανή επανεκλογή του, που όπως σωστά παρατηρεί ο κος Λ. Κουμάκης σε κείμενό του στην εφημερίδα μας, θα στηριχθεί σε ευρεία νοθεία. Βία και νοθεία που θα τον απομακρύνει περαιτέρω από τη Δύση και θα τον οδηγήσει σε σφιχτότερο δεσμό με τον Πούτιν και γενικότερα το ευρασιατικό στρατόπεδο.
Άρα, θα είναι μια ευκαιρία για την Ελλάδα, με τη στήριξη της Δύσης να τραβήξει σε καθαρή γραμμή αντιπαράθεσης με την Τουρκία.
Ωραία ήταν η στέψη του Καρόλου της Αγγλίας. Δεν την είδα πολύ, αποσπασματικά μόνο και όποτε την πετύχαινα πιο πολύ Ζαμπούνη έβλεπα παρά Κάρολο αλλά νομίζω ότι ήταν πολύ ωραία παρ' όλα αυτά. Είχε κόκκινα χαλιά στρωμένα, είχε χορωδίες πολλές και μια βυζαντινή ανάμεσα τους -και όλοι είπαν πως αγαπάει ο Κάρολος την Ελλάδα, αυτοί οι όλοι είναι οι ίδιοι που όλο τον άλλο καιρό προσπαθούν να μας πείσουν είτε ότι το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό είτε ότι είναι ανάξιο λόγου- είχε στέμματα, πολύτιμους λίθους, υψηλούς προσκεκλημένους, οικολογικές αποχρώσεις, μια δόση παράδοση, μια δόση εκσυγχρονισμό, όχι του Σημίτη, από τον άλλον που έχουν για τους καλούς πελάτες, είχε κάτι λίγους διαδηλωτές που τους κορόιδευαν οι άλλοι Άγγλοι, είχε τουρίστες, είχε τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, είχε τον ένα πρίγκηπα κανονικά στη θέση του, τον άλλο λίγο πιο μακριά, ωραία ήταν. Θα πει κάποιος τι μας νοιάζει εμάς στην Ελλάδα η στέψη του Καρόλου.
Η σημερινή περικοπή που αφορά τη θεραπεία του παράλυτου στη δεξαμενή της Βηθεσδά έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου, πτυχή. Δείχνει πως η λάθος πίστη στο σωστό Θεό οδηγεί σε καταστάσεις εντελώς αντίθετες από το θέλημά Του.
Ας δούμε τη περιγραφή της ευαγγελικής περικοπής για το πως γινόταν η θαυματουργή θεραπεία σε αυτή τη δεξαμενή: "Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Κοντά στην προβατική πύλη, στα Ιεροσόλυμα, υπάρχει μια δεξαμενή με πέντε στοές, που εβραϊκά ονομάζεται Βηθεσδά. Σ΄ αυτές τις στοές κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό· γιατί, από καιρό σε καιρό, ένας άγγελος Κυρίου κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε τα νερά· όποιος, λοιπόν, έμπαινε πρώτος μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε."
Δε νομίζω πως υπάρχει έστω ένας χριστιανός που να μην αισθάνεται άσχημα με τη παραπάνω περιγραφή. Μόνο ο πρώτος που έμπαινε θεραπευόταν. Λες και η δύναμη του Θεού είχε όρια ή λες και είχε βρει ένα πολύ ενδιαφέρον και σαδιστικό παιχνίδι για να βασανίζει τους ανθρώπους. Γιατί μόνο ένας σαδιστής θεός θα έβαζε τέτοιους όρους στη θεραπεία των ασθενών.
Οι άνθρωποι συνεχώς κάτι κυνηγάμε. Άλλοι χρήμα, άλλη εξουσία, άλλοι δόξα, άλλοι απολαύσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο κυνηγά ο καθένας.. Δε ξέρω πότε είμαστε σε χειρότερη θέση. Όταν κυνηγάμε ή όταν καταφέρουμε να πιάσουμε τα "θηράματά" μας. Ώρες ώρες θαρρώ πως μοιάζουμε με τον Καπετάν Έιχαμπ από το "Μόμπι Ντικ", αυτό το αριστούργημα του γοτθικού ρομαντισμού που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ. Όπως ο Έιχαμπ αφιέρωσε όλη τη ζωή του κυνηγώντας τη μεγάλη λευκή φάλαινα που του έκοψε το πόδι, έτσι κι εμείς κυνηγάμε ο καθένας τη δική του λευκή φάλαινα, ουσιαστικά σπαταλώντας τη ζωή μας σε ένα σκοπό, που κανείς δε ξέρει αν έχει πραγματικά σημασία ή αν σκοπός και σημασία έχουν γίνει ένα. Καλό θα είναι όμως όταν κυνηγάμε συνεχώς και με εμμονή κάτι μπορεί τελικά να βρεθούμε στη θέση να το αγκιστρώσουμε. Και τότε αυτό, όπως και η φάλαινα τον Έιχαμπ, μπορεί να μας πάρει μαζί του στον βυθό της αβύσσου...
Φτάσαμε λοιπόν μια ανάσα από τα Χριστούγεννα. Όλοι ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε είτε πιο πνευματικά είτε πιο κοσμικά ανάλογα με το τι πιστ...
