Μια βόλτα στο νεκροταφείο

 

http://anastasiosk.blogspot.com/2021/11/blog-post_631.html

«Τι μας φωνάζουν οι τάφοι…»

Πάπας Φραγκίσκος

Μια γραφή μου έρχεται στο μυαλό, που υπάρχει στην πόρτα ενός μικρού νεκροταφείου, στο βορρά: «Εσύ που περνάς, σκέψου τα βήματά σου, και περπατώντας σκέψου το τελευταίο βήμα».

Εσύ που περνάς…

Η ζωή είναι ένα ταξίδι, όλοι είμαστε καθ’ οδόν!

Όλοι μας, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι στη ζωή, είμαστε στο δρόμο. Που δεν είναι περίπατος, ούτε καν λαβύρινθος· όχι, είναι οδοιπορία. Στο δρόμο περνάμε μπροστά από τόσα ιστορικά περιστατικά, μπροστά από τόσες δύσκολες καταστάσεις. Και επίσης μπροστά από νεκροταφεία! Η συμβουλή αυτού του νεκροταφείου είναι: «Εσύ που περνάς, σταμάτα το βήμα και σκέψου, τα βήματά σου, το τελευταίο βήμα». Όλοι θα έχουμε ένα τελευταίο βήμα. Κάποιος μπορεί να μου πει: «Πατέρα, μην είσαι τόσο πένθιμος, μην είσαι τραγικός». Αλλά όμως, παιδιά μου, αυτή είναι η αλήθεια. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το τελευταίο βήμα, μας βρίσκει καθ’ οδόν, όχι απλώς να περπατάμε. Να μας βρίσκει στο ταξίδι της ζωής και όχι σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο. Πρέπει να είμαστε καθ’ οδόν, για να μας βρει το τελευταίο βήμα να οδοιπορούμε. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που θα ήθελα να πω και βγαίνει από την καρδιά μου.

Η δεύτερη σκέψη είναι οι τάφοι. Αυτοί οι άνθρωποι -καλοί άνθρωποι- πέθαναν στον πόλεμο, πέθαναν γιατί κλήθηκαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, να υπερασπιστούν τις αξίες, να υπερασπιστούν τα ιδανικά και πολλές άλλες φορές να υπερασπιστούν θλιβερές πολιτικές καταστάσεις. Και είναι τα θύματα. Τα θύματα του πολέμου, που «τρώει» τα παιδιά της πατρίδας. Και σκέφτομαι το Anzio, τη Redipuglia. Σκέφτομαι τον ποταμό Piave -πόσοι έχουν μείνει εκεί-; Σκέφτομαι την παραλία της Νορμανδίας: σαράντα χιλιάδες, σε εκείνη την απόβαση!

Σταμάτησα μπροστά σε έναν τάφο: «Inconnu. Mort pour la France. 1944. – Άγνωστος. Πέθανε για την Γαλλία. 1944». Ούτε καν το όνομα. Στην καρδιά του Θεού, βέβαια, είναι τα ονόματα όλων μας, αλλά αυτή είναι η τραγωδία του πολέμου. Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί που είχαν πάει στον πόλεμο με καλή θέληση, καλούμενοι από την πατρίδα τους να την υπερασπιστούν, είναι με τον Κύριο.

Εμείς, όμως, που βρισκόμαστε στο δρόμο, αγωνιζόμαστε, πολεμάμε αρκετά για να μην γίνουν πόλεμοι; Γιατί οι οικονομίες των χωρών ενισχύονται από τη βιομηχανία όπλων; Σήμερα το κήρυγμα πρέπει να κοιτάζει τους τάφους: «Νεκρός για τη Γαλλία». Κάποιοι έχουν ονόματα, κάποιοι άλλοι όχι. Αλλά αυτοί οι τάφοι είναι ένα μήνυμα ειρήνης, μας φωνάζουν: «Σταματήστε, αδελφοί και αδελφές, σταματήστε! Σταματήστε, κατασκευαστές όπλων, σταματήστε!».

Αυτές τις δύο σκέψεις σας αφήνω.

«Εσύ που περνάς, σκέψου, τα βήματά σου. Το τελευταίο βήμα να είναι εν ειρήνη, εν ειρήνη. Εν ειρήνη τα πάντα».

Η δεύτερη σκέψη: «Αυτοί οι τάφοι που μιλούν, φωνάζουν· φωνάζουν στον εαυτό τους, φωνάζουν “Ειρήνη!”».

Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει να σπείρουμε και να κρατήσουμε αυτές τις δύο σκέψεις στην καρδιά μας.

Κήρυγμα του Πάπα Φραγκίσκου

στο Γαλλικό στρατιωτικό νεκροταφείο στη Ρώμη

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021