https://strangepress.gr/2021/11/07/o-naos-tou-apotypomatos-enos-agiou-podiou-adam-i-boudas/
Υπάρχουν τόσα περίεργα πράγματα στον κόσμο, που μας φαίνονται απίστευτα αν δεν τα δούμε με τα ίδια μας τα μάτια ή αν τουλάχιστον δε μας μιλήσουν γι’ αυτά αξιόπιστοι μάρτυρες.
Δεν ξέρει, βέβαια, κανείς και κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει αν πρόκειται για πραγματικότητα ή για παραμύθια που τα ζωντάνεψαν οι θρύλοι των αιώνων και η ευπιστία των ανθρώπων, που, διατηρώντας μέσα τους το πρωτόγονο αίσθημα του φετιχισμού και μεταφέροντάς το στις καινούργιες θρησκείες, εξακολουθούν να λατρεύουν μια πέτρα, ένα δέντρο, κάτι που συνδέεται με μια παράδοση.
Έτσι και στην Κεΰλάνη (στη σημερινή Σρι Λάνκα), σ’ένα απόκρημνο ύψωμα που ονομάζεται βουνό του Αδάμ, υπάρχει μια πέτρα που προσελκύει πλήθος προσκυνητών, ντόπιων και ξένων.
Στην πέτρα αυτή διακρίνονται καθαρά τα ίχνη ενός ποδιού και η παράδοση λέει πως είναι τα ίχνη του ποδιού του Αδάμ, που, όταν εξορίστηκε από τον Παράδεισο, πήγε εκεί κάτω, αν και άλλοι ισχυρίζονται ότι στο μαγευτικό αυτό νησί βρισκόταν ο Παράδεισος.
Κατά την παράδοση, η Κεΰλάνη άλλοτε συνδεόταν με την αντικρινή της ξηρά και όταν, συνεπεία σεισμού, αποχωρίστηκε, ο Αδάμ πήδησε στην αντικρινή ξηρά και έτσι άφησε το ίχνος του ποδιού του στην πέτρα.
Οι Ινδοί, όμως, πιστεύουν πως είναι τα ίχνη του ποδιού του Βούδα. Ο Βούδας, λέει, θύμωσε μια μέρα και απέσπασε την Κεΰλάνη από την ξηρά. Την τελευταία στιγμή, όμως, πήδησε αντίκρυ κι έτσι άφησε τα ίχνη του ποδιού του στην πέτρα.
Όπως και να έχει το πράγμα, το βουνό αυτό του Αδάμ είναι το μεγαλύτερο ιερό όλης εκείνης της περιφέρειας του Ινδικού Ωκεανού. Επάνω από την αγία πέτρα με το φανερό αποτύπωμα ενός τεράστιου ποδιού, έχει κτιστεί ένας ξύλινος ναός που τον φρουρεί και τον περιποιείται ένας γέρος ιερέας.
Στον ναό παντού κρέμονται σημαίες και διάφορα αφιερώματα με τις υπογραφές των προσκυνητών ή με χαραγμένες προσευχές.
Ατέλειωτη είναι η σειρά των προσκυνητών που καθημερινώς ανεβαίνει προς το ναό και ιδίως είναι γυναίκες με μικρά παιδιά που υποβάλλονται στους κόπους της αναβάσεως.
Όλοι πιστεύουν στην εκπλήρωση των πόθων τους. Το πρώτο που κάνει κάθε προσκυνητής μόλις φτάσει εκεί, είναι να χτυπήσει μια από τις καμπάνες, μια μεγάλη και μια μικρή, που κρέμονται από δυο ξύλινα στηρίγματα κοντά στο ναό.
Η μεγάλη καμπάνα καλεί τον Θεό, ενώ η δεύτερη, η μικρότερη, εξορκίζει τον πόνο. Συνήθως ζητούν μόνο τον Θεό. Αν όμως κανείς θέλει να χτυπήσει τη μικρότερη καμπάνα, τότε πρέπει να σκεπάσει το πρόσωπό του.
Όταν ο προσκυνητής χτυπήσει τη μια ή την άλλη καμπάνα ή και τις δυο, τότε αρχίζει το αληθινό προσκύνημα. Με βαθιά πίστη και άπειρη θρησκευτική συγκίνηση ο προσκυνητής πέφτει στα γόνατα και ψιθυρίζει την προσευχή του που συνοδεύει η μονότονη ψαλμωδία του ιερέα. Έπειτα, σηκώνεται και προσφέρει τη θυσία του.
Σύμφωνα με την παράδοση, η θυσία αυτή αποτελείται από ντόπιους καρπούς και από λιωμένο βούτυρο που κάθε προσκυνητής φέρνει μαζί του μέσα σ’ένα πήλινο αγγείο και που το χύνει μέσα σ’ ένα παμπάλαιο βωμό.
Όπως σε πολλές παρόμοιες περιστάσεις, δε λείπουν και από εδώ οι διάφοροι “επιχειρηματίες”-μικρέμποροι που έχουν στήσει εκεί πάνω τα φορητά τους μαγαζιά και πωλούν στους προσκυνητές λιωμένο βούτυρο, λάδι, φρούτα, σημαιούλες και διάφορα αναθήματα. Αυτό απαλλάσσει τους προσκυνητές από τον κόπο του να κουβαλούν βαριά δοχεία βουτύρου στην κοπιώδη αυτή ανάβαση.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι σωστό και προς τιμήν των ντόπιων προσκυνητών πρέπει να πούμε πως δεν επωφελούνται από την ευκολία αυτή, γιατί, καθώς λένε όλοι οι ευσεβείς προσκυνητές, το προσκύνημα χάνει την αξία του, αν δε συνεπάγεται κόπους και θυσίες.
Ωστόσο, οι μικρέμποροι κάνουν “χρυσές δουλειές” γιατί, αν οι ντόπιοι τους περιφρονούν, υπάρχουν πάντα αρκετοί ξένοι, ιδίως Αμερικανοί, που έχοντας στο πρόγραμμά τους και την επίσκεψη στο βουνό του Αδάμ, αγοράζουν τις προσφορές τους όταν φτάσουν εκεί πάνω.
Γι’ αυτούς, βέβαια, όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραπάνω εντύπωση απ’ το ταξίδι τους, που θα διηγηθούν στα σπίτια τους όταν θα επιστρέψουν.
Για τους κατοίκους, όμως, της Κεΰλάνης, το προσκύνημα αυτό αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά γεγονότα της ζωής τους και δε θα περάσει ποτέ ένας χρόνος χωρίς ν’ ανέβουν εκεί πάνω δυο και τρεις φορές! Το μεγαλύτερο ιερό τους, άλλωστε, είναι αυτός ο ναός.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 29/12/1936…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου