Αυτός είναι ο λόγος που το Ευαγγέλιο του Μάρκου, ενώ φαινομενικά το χαρακτηρίζει η ταχύτατη κίνηση και η σύγχυση, ταυτόχρονα- και με τρόπο που εκπλήσσει- μας καλεί σε μια ιδιαίτερη εσωτερική ενατένιση και ησυχία. Το να μάθεις να προσεύχεσαι απαιτεί, όπως λένε τα βιβλία, μια διάθεση να "θέσεις εαυτόν στην παρουσία Θεού". Αυτό όμως που τα βιβλία δεν ξεκαθαρίζουν(αλλά που θα καταστεί σαφές σε όποιον προσπαθήσει να πάρει στα σοβαρά την υπόθεση της προσευχής) είναι το γεγονός ότι η προσευχή απαιτεί να θέσουμε εαυτόν στην παρουσία του παρόντος, δηλαδή να προσπαθήσουμε να επιμείνουμε στην εμπειρία αυτού εδώ του σώματος, αυτού εδώ του νου, αυτής εδώ της στιγμής και να αποδιώξουμε τον περισπασμό κάποιας φαντασίωσης ή κάποιας αλληλουχίας αυτοπαρηγορητικών στοχασμών.
Είναι, όμως, πολύ εύκολο να παρανοήσει κανείς το τι συμβαίνει κατά την πορεία εξοικείωσής μας με την προσευχή της εσωτερικής ησυχίας. Μπορεί να αποκομίσει κανείς την εσφαλμένη εντύπωση ότι αυτό που απαιτείται είναι η ριζική αποκοπή από ο,τιδήποτε "συμβαίνει" τώρα στο σώμα και στον νου, να πασχίζει κανείς να εξαναγκάσει τον νου να στραφεί στο Κάπου Αλλού, όπου τάχα ενοικεί η ευλάβεια και η αγιότητα. Στην πραγματικότητα, αρχή της ησυχίας είναι η υπομονετική προσεκτικότητα ως το που βρίσκεσαι, ως προς το τι συμβαίνει μέσα σου. Πρόσεξε το ρυθμό της καρδιάς και της ανάσας σου, προσπάθησε να δεις κατάματα ή να ονομάσεις αυτά που σε απασχολούν, τους φόβους σου, τις επιθυμίες που περιστρέφονται στο νου και την καρδιά σου, νιώσε την υφή της καρέκλας ή του δαπέδου. Μείνε "εδώ". Το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο, λένε, είναι να είσαι εκεί όπου βρίσκεσαι.Rowan Williams, Στο πλάι ενός Αθώου, εκδ. Εν Πλω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου