Χωρίς τήν πρέπουσα συναίσθηση

 

https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/46790-papa-den-m-ta-les-kala

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr

Θά ἦταν γύρω στό 1985, ὅταν εἶχα μιά συζήτηση, μέ ἕναν συμπατριώτη μας, πού ὑπηρέτησε τή στρατιωτική του θητεία (1955-7) στήν Ἀθήνα,  στό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα. 

Μοῦ ἔλεγε, λοιπόν. Πρίν τήν ἐκτέλεση,  ὁ ἁρμόδιος Ἱερέας ἐπισκεπτόταν τούς κατάδικους,  γιά νά τούς μιλήσει, νά τούς ἐξομολογήσει καί νά τούς κοινωνήσει. 

Κάποια, λοιπόν, μέρα πλησίασε  ἕναν «ἀριστερό», φανατικό, ἰδεολόγο,  πού σέ λίγο θά ἐκτελεῖτο, προσπαθώντας νά τόν πείσει νά ἐξομολογηθεῖ, ἀλλιῶς, τόν περίμενε ἡ Κόλαση!  

Φαίνεται,   ὅτι   ὁ Ἱερέας εἶχε συνηθίσει σ'αὐτή τήν πρωτόγνωρη διακονία, τοῦ ἔγινε ρουτίνα, καί  μίλησε στό μελλοθάνατο χωρίς τήν πρέπουσα συναίσθηση. 

«Παπᾶ,  δέν μ'  τά λές, καλά...!», ἀντέδρασε ὁ κατάδικος. «Μά αὐτά λέει ἡ θρησκεία μας!». «Τά πιστεύεις;». «Ναί!». «Ὥστε, ἐγώ προσωπικῶς εἶμαι γιά τήν Κόλαση;!». «Ἄν δέν μετανιώσεις, ναί!». « Καί μοῦ τό λές   τόσο   ἀδιάφορα;! Ἐγώ ὑπερασπιζόμουν τήν ἰδεολογία μου μέ πάθος, γιατί πίστευα σ'αὐτή! Ἄν πιστεύεις, ὅτι εἶμαι γιά τήν Κόλαση, θά ἔπρεπε νά πέσεις στά πόδια μου, καί νά κλαῖς, καί νά μέ παρακαλᾶς νά μετανιώσω!». 

Τελικῶς, ὁ κατάδικος, βρισκόμενος ἐνώπιον τοῦ θανάτου, ταπεινώθηκε, πίστεψε, ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε, καί σέ λίγο ἐκτελέσθηκε.

Ὁ  λόγος - πρόκληση τοῦ κατάδικου,  «παπᾶ, δέν μ' τά λές καλά...!», θά πρέπει νά   προβληματίσει,  προπαντός ἐμᾶς τούς Ἱερεῖς. 

Μήπως τά λόγια μας, τά κηρύγματά μας βγαίνουν ἀπό τό κεφάλι μας καί ὄχι ἀπό τήν καρδιά μας;!

Χωρίς νά ἔχουμε συναίσθηση, γι' αὐτά πού λέμε;! Χωρίς νά μᾶς ἐκφράζουν;! Μήπως μιλᾶμε, μέ τήν ἴδια συναίσθηση (ἀσυναισθησία!) πού θά μιλοῦσε καί  ἕνας παπαγάλος;!

«Μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλ. 2:12), λέει ὁ Παῦλος. 

Δέν λέει ἁπλῶς νά ἀσχολούμαστε μέ τή σωτηρία μας, ἀλλά προσθέτει «μετά φόβου (!)  καί τρόμου...!». 

Μόνο ἔτσι (τηρώντας, δηλαδή, τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Κυρίου, πού δέν εἶναι μόνο τό οὐ «φονεύσεις»...),  τά λόγια μας θά ἀναβλύζουν ἀπό τήν καρδιά μας, συνοδευόμενα μέ πόνο, καθηλώνοντας καί ὠφελώντας μέ τή «γλῶσσα τοῦ σώματος», τόν ἀκροατή μας. 

Ὁ   Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ἀποκαλοῦσε τό διάβολο «ἀναισθησιολόγο...!».

Μέ τήν ἔννοια, ὅτι κάνει τά πάντα γιά  νά ἀποκοιμίζει τούς χριστιανούς, ὥστε νά μήν ἀσχολοῦνται πιά μέ τήν ψυχή τους!

Καί στήν ἐποχή μας τά ἔχει καταφέρει τέλεια...! Τό καυτό θέμα σωτηρίας τῆς ψυχῆς  ἔχει τεθεῖ  στόν καταψύκτη. 

Μέ ἀποτέλεσμα, ὅταν μιλᾶμε (ἄν μιλᾶμε...) γιά σωτηρία,  νά μιλᾶμε,  ὅπως μιλάει τό ἄψυχο κομπιούτερ ἤ τό μαγνητόφωνο!

Καί φυσικά,  δέν χολοσκᾶμε γιά τή σωτηρία τοῦ ἀδερφοῦ μας, πού γιά μᾶς τούς Ποιμένες, εἶναι ἡ κύρια ἀποστολή μας! 

Σπαταλᾶμε τή φαιά οὐσία τοῦ ἐγκεφάλου ἐνασχολούμενοι ἐπιμελῶς  μέ ξένα πράγματα (π.χ. περί   τοῦ ἐμβολίου...), παρουσιάζοντας στόν κόσμο μιά Ἐκκλησία χωρίς Χριστό!

Οἱ λέξεις «ἁμαρτία», «μετάνοια», «Κόλαση»,  ἔχουν τεθεῖ στό περιθώριο! Ὅλα ὡραῖα! Καί Χριστός καί ἁμαρτία! Ἀλλοτρίωση! Λιμός...! (Ἀμώς 8:11).   Θρίαμβος τοῦ «ἀναισθησιολόγου!». 

Μ. Ναπολέων:  «Μιά στρατιά ἀπό λιοντάρια, μέ ἀρχηγό ἐλέφαντα, δέν εἶναι ποτἐ στρατιά ἀπό λιοντάρια!». «Καί ὁ νοῶν, νοείτω...»