Δεν νοιάζουν καθόλου την Ευρώπη τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL

 Αν ενισχύθηκε η εθνικιστική και ρατσιστική δεξιά στην Ευρώπη, αυτό έγινε εξαιτίας των αριστερών. Εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών των δημοκρατικών και αριστερών. Επομένως, σε αυτούς οφείλουν αυτή την ενίσχυση τα ρεύματα των εθνικιστών και φασιστών. 

Πόσο παράξενο είναι να ακούτε τις αλήθειες που θέλετε να ακούσετε από κάποιον εξτρεμιστή δεξιό και πολέμιο της ΕΕ και όχι από την αριστερά. Ιδού ο Ματέο Σαλβίνι. Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ιταλίας. Συνέκρινε την Κριμαία με την Κύπρο. 

Και κοιτάξτε τι λέει: «Η ΕΕ, ενώ από την μια εξασφαλίζει χρηματοδότηση και κάνει τα γλυκά μάτια στην Τουρκία, η οποία κατέχει στρατιωτικά μιαν ευρωπαϊκή χώρα εδώ και 44 χρόνια, από την άλλη επιβάλλει κυρώσεις στην Ρωσία λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014». 

Ψέματα είναι; Αν είναι ψέματα, πείτε το. Ο Σαλβίνι μπορεί να είναι εθνικιστής και ρατσιστής. Μπορεί να μην σας αρέσει. Αλλά υπογράφω και εγώ αυτά τα λόγια. Επιβάλλονται κυρώσεις στην κατοχική Ρωσία για την Κριμαία και δεν επιβάλλονται κυρώσεις στην κατοχική Τουρκία για την Κύπρο; Επιπλέον, η κατάσταση της Κριμαίας και της Κύπρου είναι πολύ διαφορετική. 

Όμως, η ιστορία τόσο της Κριμαίας όσο και της Κύπρου είναι γεμάτη με εισβολές και κατοχές. Και σε ποιους δεν άνοιξαν την αγκαλιά τους. Από εκείνη την χερσόνησο πέρασαν πάρα πολλοί. Από τους Ούννους μέχρι τους Ενετούς, από τους Βυζαντινούς μέχρι τους Οθωμανούς. Και τελευταία προσαρτήθηκε από την Ρωσία τον 18ο αιώνα. Και μετά από την σοβιετική σοσιαλιστική επανάσταση το 1917 έγινε μια από τις πιο στρατηγικές και σημαντικές περιοχές των Σοβιετικών στην Μαύρη Θάλασσα. 


Όμως, «δωρίστηκε» στην Ουκρανία το 1954 από τον Νικήτα Κρούτσιεφ, ο οποίος διαδέχθηκε τον Στάλιν στην εξουσία. Ο Κρούτσιεφ ήταν Ουκρανός και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να προβεί σε αυτή την προσάρτηση. Επιπλέον, δεν είχε και μεγάλη σημασία, διότι η Σοβιετική Ένωση ήταν ένα ενιαίο σύνολο και στο τέλος η Κριμαία έμενε στα Σοβιέτ. Δεν έκανε καμία διαφορά αν ανήκε στην Ρωσία ή την Ουκρανία. Η Ουκρανία ήταν μία από τις 15 δημοκρατίες των Σοβιέτ. Ποιος θα το έλεγε ότι μια μέρα θα διαλύονταν τα Σοβιέτ, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί θα γίνονταν εχθροί και δεν θα μπορούσαν να μοιραστούν την Κριμαία. 

Ως κάποιος που έζησε κατά την δεκαετία του 1970 στην Σοβιετική Ένωση δεν θεωρούσα καθόλου πιθανόν να συμβεί αυτό. Δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι μια μέρα θα γκρεμιζόταν η Σοβιετική Ένωση, θα στρεφόταν από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, θα σέρνονταν στο έδαφος τα αγάλματα του Λένιν και κάποιες σοβιετικές δημοκρατίες θα γίνονταν μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

 Δεν θα μπορούσα καν να διανοηθώ ειδικά το ότι θα κατηγορείτο ως κατοχική δύναμη η Ρωσία στην Ουκρανία. Τι έγινε στο τέλος; Με ένα δημοψήφισμα που διοργανώθηκε στην Κριμαία το 2014, η Κριμαία ενώθηκε ξανά με την Ρωσία. Στο δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε με ποσοστό προσέλευσης 83%, σχεδόν εκατό τοις εκατό του λαού επέλεξε να ενωθεί με την Ρωσία. 

Στην Κύπρο έτσι είναι; Το Ηνωμένο Βασίλειο, που προσάρτησε το νησί κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αφού το είχε νοικιάσει από τους Οθωμανούς το 1878 προς 92 χιλιάδες στερλίνες, το 1960 δέχτηκε να ιδρύσουν οι Κύπριοι την δική τους ανεξάρτητη δημοκρατία και να αποχωρήσει από το νησί. Η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία ανακηρύχθηκε στις 16 Αυγούστου 1960, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα το 1963. 

Οι Τουρκοκύπριοι, που ήταν ένας από τους δύο εταίρους, αποχώρησαν από την διοίκηση και άρχισαν οι αιματηρές συγκρούσεις. Το 1968 διεξήχθησαν για πρώτη φορά διακοινοτικές συνομιλίες ανάμεσα στους ηγέτες των δύο κοινοτήτων Ραούφ Ντενκτάς και Γλαύκο Κληρίδη. Οι συναντήσεις αυτές άρχισαν στην Βηρυτό και συνεχίστηκαν αργότερα στην Κύπρο, αλλά δεν κατέστη δυνατό να υπάρξει αποτέλεσμα. Στις 15 Ιουλίου 1974 η στρατιωτική χούντα της Ελλάδας επιχείρησε να ανατρέψει τον Πρόεδρο Μακάριο στην Κύπρο. Αυτό αποτέλεσε το πρώτο βήμα της κακή τύχης της Κύπρο που θα διαρκούσε για πολλά χρόνια αργότερα. 

Στις 20 Ιουλίου 1974 η Τουρκία επενέβη στρατιωτικά στο νησί. Θεωρώντας ότι είχε αυτό το δικαίωμα ως μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις της Κύπρου, η Τουρκία ανακοίνωσε ότι επενέβαινε στρατιωτικά «για να αποκαταστήσει την διασαλευθείσα συνταγματική τάξη στο νησί». Αλλά δεν κράτησε τον λόγο της. Δεν ξανάφυγε από το νησί, το οποίο κατέκτησε το 1974. Επιπλέον, μετέφερε στο νησί και πληθυσμό, ο οποίος είναι πολλαπλάσιος από τον ντόπιο τουρκοκυπριακό πληθυσμό. Σε αυτούς έδωσε πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας για τα ελληνοκυπριακά εδάφη τα οποία κατέκτησε. 

Το 2004 η Κύπρος έγινε μέλος της ΕΕ. Αλλά το δίκαιο της ΕΕ ισχύει μόνο στις περιοχές που ελέγχει η νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στον νότο. Στον δε βορρά που είναι κατεχόμενη περιοχή εγκαθιδρύθηκε η κυριαρχία της Τουρκίας. 

Αυτές είναι αλήθειες που ξέρουν όλοι πλέον. Να επιστρέψουμε στην αρχή και πάλι. Η ΕΕ κάνει τα στραβά μάτια στην κατοχή σε μια χώρα η οποία είναι δικό της μέλος. Δεν αποκαλεί καν «κατακτητή» την Τουρκία. Δεν της λέει «φύγε από την Κύπρο». Και όχι μόνο δεν επιβάλλει οποιεσδήποτε κυρώσεις σε αυτό τον κατακτητή, αλλά ερωτοτροπεί μαζί του και τον χρηματοδοτεί. 

Αυτή είναι η στάση της ΕΕ έναντι της Κύπρου που είναι μέλος της. Η Κριμαία δεν είναι μέλος της. Αλλά επιβάλλει κυρώσεις στην Ρωσία επειδή την κατέχει. Έχει άδικο ο Σαλβίνι; Δεν βλέπεις τα δικά σου κακά και ψάχνεις να βρεις εκείνα του άλλου; Τι πράγματα είναι αυτά ρε Ευρώπη; 

Και επιπλέον είναι και το εξής: Αυτή την στιγμή υπάρχει μια φασιστική δικτατορία στην Τουρκία. Η βουλή, τα δικαστήρια, τα ΜΜΕ είναι όλα υπό τον έλεγχο του δικτάτορα. Οι φυλακές είναι γεμάτες με αθώους ανθρώπους. Δηλαδή, αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Εκτός από την Κύπρο, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να ασκήσει πιέσεις στην Τουρκία η ΕΕ. Μήπως έτσι δεν καταφέρνει πλήγμα στους καταπιεσμένους στην Τουρκία η Ευρώπη, που επιλέγει την στήριξη στον δικτάτορα αντί την άσκηση πίεσης; 

Επιπλέον, η Τουρκία είναι κατοχική δύναμη όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Συρία. Και όλοι γνωρίζουν πλέον την στήριξη που παρείχε στους αιμοβόρους τζιχαντιστές σε αυτή την χώρα. Δεν νοιάζουν καθόλου την Ευρώπη τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Η ανθρωπότητα πάει πάντα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός πλέον; Είπε το εξής ο συγγραφέας Ογούζ Ατάι: «Δεν μπορώ να ανέβω πολύ ψηλά, έχω μια φοβία για τα ύψη, δεν μπορώ να αφήσω κανέναν στα μισά του δρόμου, έχω μια φοβία για την ‘ποταπότητα’»…
Πηγή: Κριμαία, Κύπρος και ποταπότητα: Όταν ο ακροδεξιός Σαλβίνι κάνει “μάθημα” στην Αριστερά https://hellasjournal.com/2018/10/krimaia-kypros-kai-potapotita-otan-o-akrodexios-salvini-kanei-quot-mathima-quot-stin-aristera/