Όταν ο ίδιος ο χρόνος γίνεται προάγγελος αποκαλυπτικών γεγονότων,όταν το ανθρώπινο γένος οδηγείται πράγματι στο Γολγοθά,όταν δεν υπάρχουν μονοπάτια,όταν δεν υπάρχει σταθερότητα στον κόσμο:σε μια τέτοια εποχή όπως η δική μας,είναι δυνατόν να δεχτούμε τον φυσιολογικό,παραδοσιακό,πνευματικό μοναχισμό του παρελθόντος σαν απαραίτητο κριτήριο για τον μοναχισμό του μέλλοντος;
Όχι,δεν είναι.Ακόμη κι αν είναι δύσκολο να αντιδράσει κανείς στην υπέροχη και πανέμορφη αρχή της αγαπημένης μοναχικής οικογένειας,της χωρισμένης από τον κόσμο[...]η αντίδραση αυτή πρέπει να εκφραστεί.Μια εσωτερική φωνή επιμένει πως στον τομέα αυτό,όπως και σε κάθε άλλο,η απληστία πρέπει να αποφεύγεται.
Σήμερα τα μοναστήρια έχουν στην κατοχή τους ένα μόνο μοναστήρι,ολόκληρο τον πλατύ κόσμο.Ταυτόχρονα,όσο πιο πολύ βγαίνουμε στον κόσμο,τόσο περισσότερο δίνουμε την καρδιά μας σ'αυτόν και τόσο λιγότερο είμαστε "εκ του κόσμου τούτου".Γιατί οι κοσμικοί δεν προσφέρουν τον εαυτό τους στον κόσμο.
Μαρία Σκομπτσόβα,του Σ.Χάκελ,εκδ.Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου