Καλοκαίρια στη Δορβιτσά

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή,μόλις αρχίζει το καλοκαίρι και κάνει πιο αισθητή την παρουσία του,θυμάμαι το χωριό μου.Το ένα από τα δύο δηλαδή.Αυτό στην ορεινή Ναυπακτία.Τη Δορβιτσά.Αν δεν έχει τύχει να το ακούσετε πουθενά ή να το δείτε σε κάποιο χάρτη,είναι επειδή είναι πολύ μεγάλο και δεν το χωράνε οι χάρτες.Ούτε καν οι στρατιωτικοί.

Το χωριουδάκι αυτό,λοιπόν,βρίσκεται καρφωμένο κάπου πάνω στην ορεινή Ναυπακτία(δηλαδή στα Γκράβαρα).Περίπου 40 λεπτά από τη Ναύπακτο.Με μπόλικη χλωρίδα και πανίδα.Λουλούδια,θάμνοι,δέντρα και πολλές πηγές και ρυάκια αλλά και ένα αξιοπρεπέστατο ποτάμι,δημιουργούν ένα όμορφο σπίτι για διάφορα είδη ζώων,λύκους,τσακάλια,αλεπούδες,αγριογούρουνα,λαγούς,ζαρκάδια,νυφίτσες,χελώνες,σκαντζόχοιρους και κάμποσα ακόμα.Το μόνο που τους χαλάει την ησυχία είναι τα δίποδα σκουλήκια που πάνε και κυνηγάνε παρανόμως.

Αλλά δεν θα λύσω τώρα τα οικολογικά προβλήματα της Ναυπακτίας.Σ'αυτό το πανέμορφο χωριουδάκι λοιπόν μαζευόμασταν όλα τα παιδάκια,από Αθήνα και Πάτρα κυρίως,από τις πρώτες μέρες του Ιουνίου μέχρι τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου(με κάποια διαλείμματα για μπάνια σε παραθαλάσσια μέρη),κάνοντας κι έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα φύγει τελευταίος.Χαράς ευαγγέλια αλλά και πονοκέφαλος για τους παππούδες και τις γιαγιάδες!Αυτή τη συνήθεια,της "σύναξης" τα καλοκαίρια την κρατήσαμε μέχρι που από παιδάκια γίναμε ρεμάλια!Μπορεί τα ενδιαφέροντα μας να κάνανε όλη τη διαδρομή από εξερευνήσεις στο δάσος και κρυφτό ως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και από εκεί ως το άδειασμα μπουκαλιών μπύρας και ποτηριών διαφόρων οινοπνευματωδών,αλλά στο ραντεβού ήμασταν εκεί.Παρέες ανάλογα με τις ηλικίες αρχικά(οι "μεγάλοι" είχαν στην απ'έξω του "μικρούς" ειδικά επειδή οι τελευταίοι είχαν τη συνήθεια να "καρφώνουν ό,τι άκουγαν και έβλεπαν στις παρέες των μεγαλύτερων) και στη συνέχεια ανάλογα με το ποιος ταίριαζε περισσότερο με ποιον.Έτσι κι αλλιώς λίγη σημασία είχαν αυτά αφού στο τέλος μαζευόμασταν όλοι γύρω από ένα τραπέζι σαν τους Γαλάτες στο χωριό του Αστερίξ. Κάποιες φορές μάλιστα καταλήγαμε σε γενική σύρραξη.

Με τα χρόνια λίγο οι περιπλοκότητες που εμφανίζονται στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων,από την εφηβεία και μετά,λίγο οι σπουδές,αργότερα οι δουλειές,οι υποχρεώσεις,το γεγονός ότι οι περισσότεροι παππούδες που κρατούσαν το χωριό και τα σπίτια έχουν πεθάνει και ένα σωρό άλλοι παράγοντες,αρχικά μείωσαν τη διάρκεια των καλοκαιρινών ραντεβού,περιορίζοντάς τα στον Αύγουστο,ως που κατέληξαν να μειώνονται και σε συμμετοχές.Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται στις μικρότερες γενιές.

Ώρες ώρες μου λείπει το χωριό.Ο αέρας,η φύση του,τα μονοπάτια του,οι κραιπάλες(οι Δορβιτσιώτες κάποτε τρώγανε και πίνανε μέχρι σκασμού και στη συνέχεια "κατέβαζαν" ένα κιλό κεράσια με σκουληκάκια για να χωνέψουν γρηγορότερα και να μπορέσουν να επαναλάβουν το ευγενές τους αγώνισμα το βράδυ),οι παρέες.Δεν ξέρω,όμως,μου λείπουν πράγματι όλα αυτά ή απλά η ιδεατή εικόνα που είχα για χρόνια;

Όπως και να 'χει ,μια νταμιτζάνα κρασί κάτω από τα Πλατάνια θα την έπινα!