Τρέξιμο

Από όλους τους σούπερ ήρωες των comics -το γράφω αγγλικά για να προσθέσω έναν κοσμοπολιτισμό στο κείμενο- μου άρεσαν πάντα οι τρεχαλατζήδες. Δηλαδή αυτοί οι ήρωες που σαν υπερδύναμη -το γράφω έτσι για να προσθέσω στην ελληνικότητα της γραφής μου- είχαν την ταχύτητα. Ο Flash, o Quicksilver, τέτοιοι τύποι. 

Τώρα που το σκέφτομαι, και από τη μυθολογία ο Ερμής μου άρεσε. Άλλωστε ήταν ο μόνος θεός που κάτι έκανε όταν οι άλλοι και οι άλλες όλη την ώρα επηδιόσαντο (excuse moi). 

Ίσως όλα αυτά να πηγάζουν βέβαια από την αγάπη μου στον Βέγγο, που όλο έτρεχε στις ταινίες του, τις οποίες λάτρεψα από τη πρώτη φορά που είδα μία ως και σήμερα. 

Δεν είναι τυχαίο που αισθάνομαι καλά μόνο όταν βρίσκομαι σε κίνηση, όταν περπατάω, τρέχω ή κάτι ανάλογο. Και παρά τη κούραση που μπορεί να έχω, το περπάτημα ή το τρέξιμο πάντα με βοηθάνε. 

Ακόμα και όταν πήγα να κάνω αυτό το τεστ που σε βάζουν πάνω στον διάδρομο, το μηδένισα το πρόγραμμα γιατί την είχα καταβρεί και ο γιατρός γελούσε που κάποιος το πήγαινε τόσο άνετα και τόσο πολύ. 

Είναι στη μοίρα μου φαίνεται να περπατάω και να τρέχω. Κάπως έτσι θα πεθάνω υποθέτω. Πηγαίνοντας. 

Από όλα τα παραπάνω συνάγεται με τρόπο ασφαλέστατο λοιπόν, πως ο έχων λειψό μυαλό, έχει γερά πόδια. Αυτά και για σήμερα...