Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στην Ομόνοια(αν και όχι μόνο από αυτό,το θέμα τριγύριζε στο μυαλό μου καιρό),προχωρώ στο δεύτερο σχετικό με το θέμα κείμενο.Πρόθεσή μου να υπάρξει μια σειρά άρθρων αλλά συνήθως αυτά που σχεδιάζω δεν τα πραγματοποιώ κιόλας...
Μια από τις δευτερεύουσες πτυχές του θέματος είναι ο φανατισμός που αποκαλύφθηκε.Μάλλον που ξαναποκαλύφθηκε.
Με μεγάλη ταχύτητα χωριστήκαμε σε δυο στρατόπεδα.Και με ακόμη βεβαιότητα διακηρύξαμε με πάθος το δίκαιο του δικού μας.Και φτιάξαμε,χωρίς να γνωρίζουμε,την υπόθεση με τα δεδομένα που βολεύουν.
Γιατί ο "δικός μας",αυτός που υποστηρίζουμε,δεν μπορεί να έχει άδικο.Δεν μπορεί κάποιος που ανήκει σε μας, να κάνει κάτι λάθος.Η κλοπή,η ληστεία,το λιντσάρισμα,ο φόνος, το ο,τιδήποτε καθαγιάζεται και δικαιώνεται εφόσον διαπράττεται από εμάς.Όποιοι κι αν είμαστε εμείς.
Μην κολλάμε σε πρόσωπα,ιδεολογίες και ιδιαιτερότητες.Αυτή τη φορά τα πράγματα ήρθαν έτσι την επόμενη μπορεί να είναι αντίστροφα.
Αντί να δικαιολογούμε,με επιχειρήματα ακραία και ανυπόστατα πολλές φορές,τις βιαιότητες,αντί να βιαστούμε να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου ας δούμε το πράγμα λίγο βαθύτερα.Να δούμε τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να φέρεται σαν άγριο ζώο,που κλέβει αυτό που θέλει ή προσπαθεί να σκοτώσει αυτόν που θεωρεί ότι τον επιβουλεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου