Ακόμα και μέσα στα σύγχρονα σπίτια μας, στους γερούς τοίχους και στις ανέσεις μας, μια καταιγίδα πάντα μαγεύει και πάντα ξυπνά αισθήματα ανησυχίας.
Γι' αυτό λατρεύω τις καταιγίδες, τους κεραυνούς, τα μπουμπουνητά. Επειδή ξυπνά τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου. Είναι σαν να βρίσκομαι σε έναν περίεργο "διάλογο" με εκείνους τους πρώτους ανθρώπου που ζούσαν ακόμα σε σπηλιές. Που το σκοτάδι τους τρόμαζε όπως και τα καιρικά φαινόμενα. Αισθάνομαι πως έρχομαι κάπως κοντά σε εκείνους τους νομάδες, τους τροφοσυλλέκτες, τους κυνηγούς. Πριν ακόμα η ανάγκη της εγκατάστασης σε ένα μόνιμο μέρος τους εγκλωβίσει. Όταν ακόμα ήταν αμόλυντοι από τις επερχόμενες επιδημίες που ονομάσαμε πολιτισμό.
Αχ, πώς μου αρέσουν οι καταιγίδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου