Πολύ συχνά παγιδευόμαστε. Σε έναν τόπο, σε ένα κομμάτι γης, σε ένα σπίτι. Μας παγιδεύουν εκεί οι ίδιες οι αναμνήσεις μας. Αναμνήσεις των προσώπων που κάποτε ζούσαν εκεί. Και κάθε τι παλιό που αφαιρείται, κάθε τι που ήταν δικό τους, μας πληγώνει αλλά και μας παγιδεύει ακόμα περισσότερο. Θεωρούμε πως εμείς είμαστε η τελευταία ανάμνηση αυτών των προσώπων σε εκείνο το μέρος. Πως πρέπει να μείνουμε και να διατηρήσουμε αυτή την ανάμνηση.
Τι μεγάλη παγίδα! Οι αναμνήσεις δεν βρίσκονται εκεί, όπως τα αγαπημένα μας πρόσωπα δε βρίσκονται ούτε στο σπίτι ούτε στον τόπο όπου έζησαν. Δε βρίσκονται πια ούτε στον τάφο. Εκεί είναι κάποια απομεινάρια.
Οι άνθρωποί μας είναι μαζί μας. Έχουν τον χώρο που τους έχουμε δώσει στην καρδιά μας. Και όπου κι αν βρεθούμε τους κουβαλάμε μαζί. Δε χρειάζονται φωτογραφίες, τοίχους ή κομμάτια γης για να κρατάμε την επαφή μας.
Τα σπίτια γκρεμίζονται, οι κήποι μαραίνονται, τα δέντρα κόβονται, οι φωτογραφίες θαμπώνουν ή και σκίζονται. Οι άνθρωποί μας όμως δε βρίσκονται σε αυτά. Ούτε και οι αναμνήσεις μας. Αυτοί βρίσκονται στη καρδιά μας και μας ακολουθούν όπου κι αν πάμε. Μέχρι να συναντηθούμε ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου