Το φαγητό της μαμάς

 

Όταν ένας άντρας παντρεμένος αφού δοκιμάσει το φαγητό της γυναίκας του πει, τη γνωστή σε όλους μας φράση "δεν είναι σαν της μάνας μου", έχει σοβαρό πρόβλημα. Όχι επειδή ρισκάρει να του ρίξει καθαρτικό η γυναίκα του στο επόμενο πιάτο που θα του σερβίρει αλλά επειδή έχει μείνει ανώριμος και μάλλον βλάκας. 

Η νοσταλγία για το φαγητό της μαμάς για κάποιον άντρα που έχει ξεκινήσει ή έχει φτιάξει κιόλας την οικογένειά του, δε δείχνει μόνον ότι δεν έχει απογαλακτιστεί, γεγονός στο οποίο έχει συμβάλλει και η μητέρα του, αλλά επιπλέον δεν έχει ωριμάσει ούτε και έχει καταφέρει να συγκροτήσει την προσωπικότητά του. 

Τέτοιου είδους άνθρωποι σώζονται μόνο αν έχουν την τύχη να έχουν μια γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα δίπλα τους(η οποία για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ανέχεται μια τέτοια περίπτωση) ειδάλλως οι ίδιοι, στην πρώτη δυσκολία καταρρέουν και φέρνουν τη διάλυση και σε όλη την οικογένεια

Όλα αυτά από μία φράση θα μου πείτε; Ναι, γιατί αυτή η φράση δεν έχει να κάνει με μια γαστριμαργική ετυμηγορία μόνο. Μάλλον καθόλου δεν έχει να κάνει με κάτι τέτοιο. Έχει να κάνει με την νοσταλγία για το παλιό σπιτικό, για το ντάντεμα και την καλοπέραση. Κυρίως, για την αποφυγή των ευθυνών και των εγνοιών, κάτι για το οποίο φαίνεται πως η πλειονότητα των αγορομανάδων στην Ελλάδα εκπαιδεύουν πολύ εντατικά τα παιδιά τους. 

Αλλά δε μπορούμε να ρίξουμε όλο το φταίξιμο σε αυτές. Ο κάθε άνθρωπος, όταν ενηλικιώνεται παίρνει και τις αποφάσεις του. Και είτε γίνεται ένας κανονικός άνθρωπος, με τα καλά και τα στραβά του, είτε μένει ένας κακομαθημένος μπέμπης μέχρι τα βαθιά του γεράματα, προκαλώντας πρόβλημα στους γύρω του. 

Πέραν όλων αυτών, ε, η εικόνα ενός μαντράχαλου άνω των τριάντα να αναστενάζει για το φαγητό της μαμάς είναι όπως και να το κάνουμε μία εικόνα που στερείται σοβαρότητας και αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου -όσο κι αν πολλές φορές το γκροτέσκο στη χώρα μας ονομάζεται "παράδοση".

Από όλα τα παραπάνω εξαιρούνται αυτοί των οποίων οι μανάδες είναι πραγματικά φοβερές μαγείρισσες!

Υγ. Κάτι αντίστοιχο ισχύει(σε μικρότερο βαθμό θαρρώ) και για τις γυναίκες που έχουν την τάση να συγκρίνουν τον σύζυγο με τον πατέρα τους. Η φράση "ο μπαμπάς μου εμένα..." είναι το γυναικείο ανάλογο. Αλλά αυτά ας τα γράψει κάποια γυναίκα καλύτερα...