Στη σημερινή παραβολή, ένας άρχοντας ετοίμασε δείπνο και έστειλε τον δούλο του να ειδοποιήσει τους καλεσμένους. Ο ένας αρνήθηκε την πρόσκληση επειδή αγόρασε ένα χωράφι, ο άλλος επειδή αγόρασε κάμποσα βόδια και ο τρίτος επειδή παντρευόταν. Όταν ο κύριος του δείπνου έμαθε τις απαντήσεις, έστειλε τον δούλο του να βγει πρώτα στους δρόμους της πόλης και να καλέσει τους φτωχούς και τους ζητιάνους στο τραπέζι και έπειτα ακόμα πιο μακριά, στα όρια της πόλης και να καλέσει τους άστεγους και τους περιπλανώμενους ώστε να γεμίσει το τραπέζι και βεβαίωσε πως κανένας από αυτούς που αρνήθηκαν την πρόσκληση δε θα γευθεί κανένα από τα εδέσματα του δείπνου.
Γιατί όμως οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν το κάλεσμα; Γιατί προτίμησαν τις άλλες δουλειές και απολαύσεις από τη μέγιστη των απολαύσεων που θα τους πρόσφερε το τραπέζι με τα πιο νόστιμα εδέσματα;
Σίγουρα μια πρώτη απάντηση -και η πιο συνηθισμένη- έχει να κάνει με την προσκόλληση στις γήινες απολαύσεις. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο προσκολλημένοι με τις απολαύσεις του κόσμου που αγνοούμε τις πραγματικές, πνευματικές απολαύσεις και χαρές.
Ο τρόπος όπως με τον οποίο αρνήθηκαν τη πρόσκληση οι τρεις καλεσμένοι μας επιτρέπει να δούμε και μια άλλη οπτική. Και οι τρεις αυτοί άνθρωποι, βρίσκουν μια αιτιολογία ή δικαιολογία -όπως προτιμά ο καθένας- ώστε να αρνηθούν μια πρόσκληση, την οποία φαίνεται να μην καταλαβαίνουν καν. Δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί καν σε τι αφορά αυτή η πρόσκληση. Σαν να μην μπορούν να σκεφτούν ποιος τους προσκαλεί και για ποιο λόγο.
Και αυτή είναι μια οπτική που συναντάμε πολύ συχνά στις μέρες μας. Δεν είναι οι γήινες απολαύσεις που μας μαγεύουν και δεν μας αφήνουν να ασχοληθούμε με τα πνευματικά. Είναι η βιασύνη της ζωής και συνεχής απασχόληση με κάτι. Κακά τα ψέματα, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, από το σχολείο που πάνε τα παιδιά μέχρι και τους ανθρώπους που κοντεύουν αν βγουν στη σύνταξη, ίσως και πολλούς που είναι συνταξιούχοι ήδη, το μεγαλύτερο βραβείο και ο μεγαλύτερος έπαινος είναι ότι "δεν προλαβαίνουν". Δεν έχουν αρκετό χρόνο. Αυτό θεωρείται μια τεράστια φιλοφρόνηση.
Είναι εξαιρετικά θετικό για ένα παιδί να μην προλαβαίνει να παίξει. Για έναν γονιό να μην προλαβαίνει να ασχοληθεί πολύ με το παιδί του. Για έναν παππού με το εγγόνι του. Ο τίτλος ευγενείας σήμερα είναι ο πολυάσχολος. Όσο πιο πολυάσχολος είσαι, όσο πιο πολλές δουλειές έχεις να κάνεις, τόσο πιο καλός θεωρείσαι.
Έτσι ο άνθρωπος εκπαιδεύεται να απασχολείται διαρκώς. Ακόμα κι όταν είμαστε στο λεωφορείο ή στο μετρό ασχολούμαστε με το κινητό μας. Δεν αφήνουμε καθόλου χρόνο ανάπαυσης, ακινησίας, σιωπής. Πρέπει να έχουμε κάτι να κάνουμε διαρκώς, ακόμα και σε χρόνους νεκρούς, όπως όταν περιμένουμε να περάσουμε σε ένα φανάρι.
Τελικά, δεν βρίσκουμε τις απαραίτητες συνθήκες να ακούσουμε, να ησυχάσουμε. Δεν ασχολούμαστε -όχι μόνο με τα πνευματικά, τα οποία έχουμε εξοβελίσει εντελώς- αλλά δεν ασχολούμαστε με την ξεκούρασή μας, με την ψυχαγωγία μας, με την καλλιέργειά μας, με τις γνώσεις μας - τελικά ούτε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Τελικά δεν ασχολούμαστε με τη ζωή παρά μόνο με την εργασία, την πληροφορία, την ταχύτητα.
Είμαστε σαν ζόμπι που κυνηγάμε τυφλά αυτά που μας επιβάλλονται και αυτά που έχουμε ανάγκη. Δεν διαφέρουμε και πολύ από ανθρώπους-μηχανές που η ζωή τους ορίζεται από κάποιες άγνωστες εταιρείες, όπως βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Έτσι και οι καλεσμένοι της σημερινής παραβολής. Δεν είχαν την απαιτούμενη ησυχία για να ακούσουν την πρόσκληση, δεν είχαν τον χρόνο για να την επεξεργαστούν, δεν προλάβαιναν να καταλάβουν τι απορρίπτουν. Και έμειναν υπόδουλοι των υποχρεώσεων και των ρυθμών της ζωής που άλλοι επιβάλλουν.
Ο Χριστός σήμερα μας καλεί, να κόψουμε ρυθμό, να σταματήσουμε τον θόρυβο, να σταθούμε ακίνητοι και σιωπηλοί, ώστε να ακούσουμε, να δούμε και να αντιληφθούμε αυτά που αφήνουμε να μας διαφεύγουν. Αυτά που μας κρύβει η υπεραπασχόληση και η κούραση. Μας καλεί να δούμε και να γευτούμε την πραγματική ζωή. Τη ζωή της χαράς, της φιλίας, της αγάπης, της συγχωρήσεως, της ησυχίας. Μας καλεί στην πραγματική ζωή. Ας σταματήσουμε λίγο ό,τι κάνουμε και ας Τον ακούσουμε. Θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μία ζωή που αφήνουμε ανεκμετάλλευτη.
Ας θέσουμε ένα τέρμα σε αυτή τη στρεβλή κατάσταση. Ας αναπνεύσουμε τον φρέσκο αέρα που μας προσφέρει απλόχερα η εν Χριστώ ζωή και να αποδεσμευτούμε από τον φαύλο κύκλο που μας θέλει να λειτουργούμε σαν γρανάζια. Το τραπέζι είναι στρωμένο ακόμα. Ο Κύριος μας περιμένει. Ως ανθρώπους, όχι ως μηχανές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου