Διαδρομή διπλής κατεύθυνσης

 

Και έρχεται η στιγμή που έχουμε κάθε διάθεση να συγχωρήσουμε, να απαλλαγούμε από το βάρος που κουβαλάμε έχοντας αντιπαράθεση ή στενοχώρια ή θυμό με κάποιον άλλον. Αλλά ο άλλος δεν θέλει να τον συγχωρέσεις. Δεν περνά καν από το μυαλό του να ζητήσει συγγνώμη. Τι γίνεται τότε; 

Θα ήταν εύκολο και θα παρουσιαζόμουν πολύ πνευματικός άνθρωπος αν χρησιμοποιούσα κάποιο απόσπασμα από διδαχές των Ασκητών της Ερήμου, λέγοντας πως εμείς πρέπει να ζητάμε συγγνώμη ακόμα και όταν φταίμε και πως έτσι θα ξεκλειδώσουμε και την καρδιά του άλλου. 

Δεν θα το κάνω όμως. Η χρήση τέτοιων διδαχών με τρόπο σχεδόν συνθηματικό δεν οικοδομεί πνευματικά αλλά μπορεί -αντιθέτως- να κάνει ζημιά. 

Η ζωή μας, εμάς των καθημερινών ανθρώπων, δεν είναι κομμάτι της φιλοκαλίας δυστυχώς. Αυτά είναι πολύ καλά για την Έρημο και τους ασκητές αλλά στη δική μας καθημερινότητα χρειάζεται διάκριση στην εφαρμογή τους. Δεν μπορούμε να φέρουμε αυτούσια την έρημο στο σπίτι μας. 

Η συγχώρηση, για να χρησιμοποιήσω αυτό που έγραψε ο Κάλλιστος Ware, είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Εμείς μπορούμε να κάνουμε τη μισή διαδρομή. Την άλλη πρέπει να την διανύσει ο άλλος. Αν δεν τη κάνει απλά δεν θα συναντηθούμε.

Και εκεί βρίσκεται το κλειδί. Η μη συνάντηση, να παραμείνει αυτό και τίποτα παραπάνω. Ένα κενό. Ένα αεράκι. Να μη γίνει αιτία τροφοδότησης ενός συνεχούς μίσους, εκνευρισμού, αντεγκλήσεων που σε τελική ανάλυση κάνουν κακό σε εμάς. Αυτός που δεν θέλει να λάβει μέρος στη διαδικασία της συγχώρησης, δεν επηρεάζεται από αυτές τις καταστάσεις, πιθανόν και να τον θρέφουν αυτές, να τον διασκεδάζουν, να τον "φτιάχνουν". Ενώ ένας σχετικά κανονικός άνθρωπος τα φέρει ως βάρος αυτά. 

Τι κάνουμε τότε; Τότε πάμε στο "Έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο Τελώνης". Μη μισήσεις, μη κατακρίνεις, μη θεωρείς όμως και ότι υπάρχει πια σχέση. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίρνουμε τις αποστάσεις μας, μήπως και αυτό δώσει την ευκαιρία στον άλλον να καταλάβει τι έχει κάνει, να κατανοήσει την ασθένειά του και να αναζητήσει θεραπεία. 

Και με αυτόν τον τρόπο να προστατευτούμε και εμείς, όχι μόνο από το δηλητήριο του μίσους και της κατάκρισης, όχι μόνο από τον κίνδυνο τέτοιου είδους άνθρωποι να πάρουν τον έλεγχο της ζωής μας αλλά και να προφυλαχθούμε από περιττές και αχρείαστες πληγές που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να μας δημιουργήσει.