Κάποιος Χριστιανός αδελφός μου έστειλε προ κάποιου διαστήματος κάποιο μήνυμα αναφορικά με κάποια συζητούμενη πολιτική κίνηση του αντιμνημονιακού χώρου.
«Μακριά από τους αθέους», έγραφε, κατατάσσοντας όλα τα πρόσωπα αυτής της συγκεκριμένης κίνησης στους συνειδητούς (αν όχι και κακόβουλους) αρνητές της πίστης. Ακολούθως, μου έστειλε κάποιο παλαιότερο κείμενο Μητροπολίτη της εν Ελλάδι Εκκλησίας μας, που δίνει οδηγίες πριν εκλογική αναμέτρηση προς την τοπική εκκλησία του. Με ευχές προς τον συγκεκριμένο φίλο, λαμβάνω την αφορμή από αυτή την επικοινωνία μας για να αναχθώ σε ένα ευρύτερο θέμα.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα της Εγκυκλίου που τελευταίως διακινήθηκε σε διάφορους ιστοχώρους «εθνικοθρησκευτικού» περιεχομένου καταγράφονται –κατά τη γνώμη μου- γενικόλογες και κατά τούτο περιορισμένης αξίας παραινέσεις περί ιερών παρακαταθηκών, αρχών, παραδόσεων και όσα συνηθίζουν πολλοί να θεωρούν ακόμη και σήμερα Χριστιανική πολιτική τοποθέτηση, ερήμην της πραγματικής εκκλησιαστικής μας παράδοσης, αλλά, ακόμα, και της ελληνικής παράδοσης. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, ίσως είναι καλύτερα που δεν εξειδικεύονται οι εν λόγω απόψεις σε ειδικότερη πολιτική πρόταση, διότι τότε τα πράγματα θα ήτανε …πολύ σκανδαλωδέστερα.
Όμως, το πρόβλημα παραμένει: αυτό που έχουμε να προτείνουμε και να πούμε ως Χριστιανοί στο πολιτικό πεδίο εξαντλείται σε γενικόλογες απόψεις περί βιτρίνας σεβασμού των «παραδόσεων» και της «πατρίδας»; Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρεμβάλω ένα παράδειγμα. Πριν μερικά χρόνια, παρευρέθηκα στις αρχές της Μ. Εβδομάδας σε κεντρικό ναό της Θεσσαλονίκης, όπου χοροστατούσε ο τοπικός Μητροπολίτης. Λίγο πριν την ανάγνωση του Ευαγγελίου, εμφανίστηκαν τοπικοί άρχοντες της «δεξιάς»-«φιλόθρησκης» παράταξης. Ο ένας εξ αυτών, γνωστός «συντηρητικός» πολιτικός νεότερης γενιάς, και μάλιστα εκλεγόμενος με μεγάλα ποσοστά στην Κ. Μακεδονία, χαιρετάει τον Μητροπολίτη, κρατάει το χέρι του και το φιλάει -κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της Ακολουθίας πάντα- …πολλαπλώς! Τελικώς, αμέσως μετά από αυτή την …επίδειξη, πιάνουν θέση, εμφανώς κορδωμένοι, μπροστά από τον μητροπολιτικό θρόνο, σε σημείο που σχεδόν υπερκαλύπτουν τον ίδιο τον Μητροπολίτη, ο οποίος σε κάποια στιγμή αναγκάζεται να τους παροτρύνει να καθίσουν. Τελικώς, μετά από λίγα λεπτά, «αποχωρούν», λόγω… «πολλαπλών-επειγουσών υποχρεώσεων», όπως εξηγεί ο ίδιος!
Δυστυχώς, λοιπόν, δε γίνεται αντιληπτή η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει με όλα αυτά τα πράγματα. Οι λεγόμενοι συντηρητικοί πολιτικοί, πριν πολλά χρόνια, και αρχής γενομένης από τον Εμφύλιο, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια, την επιπολαιότητα και την ευκολοπιστία πολλών Χριστιανών αλλά και φιλοπάτριδων ψηφοφόρων, τους αποκοίμιζαν με γενικόλογα «κηρύγματα και ρητορείες» περί πατρίδας και θρησκευτικότητας. Στο βιβλίο «Πολιτική θεολογία και κοινωνική διδασκαλία Αγίου Ισίδωρου του Πηλουσιώτη: Στον κορμό της Ορθόδοξης Κοινωνικής Παράδοσης» που πρόσφατα κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις της Εφ. Χριστιανική, γίνεται ακριβώς η προσπάθεια να διαλυθεί αυτή η πλάνη και να δοθούν κριτήρια και κατευθυντήριες γραμμές με βάση την πραγματική Ορθόδοξη Πατερική παράδοση, όπως αυτή εκφράζεται από κορυφαίες μορφές Αγίων. Συγκεκριμένα, οι θεματικές αυτές στις οποίες κωδικοποιείται η σκέψη τους είναι: Ειρήνη και πόλεμος, Εξουσία και τυραννία, αντίσταση και επανάσταση, Δικαιοσύνη και αποστέρηση μισθού, Δημοκρατικότητα και ιεραρχία, Παιδεία, θύραθεν μόρφωση και αρχαιοελληνική γραμματεία.
Όπως είχε με πολύ χιούμορ γράψει, κατά παράφραση γνωστού ρητού, ο αρχ. Χριστόδουλος Αγγέλογλου, στην Ελλάδα η Ορθοδοξία μας είναι συχνά «λίγο Παΐσιος, λίγο προφητείες και το αγόρι μου». Και αυτό που πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι στο χώρο της Εκκλησίας διαπιστώνουν είναι ότι ο επιθετικός εθνικισμός (με άγνοια της εθνικής μας ταυτότητας, η οποία εξαρχής τον ακυρώνει), και το θρησκεύειν προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις με δυσανεξία προς αλλοδόξους δεν συνιστούν χριστιανική πολιτική πρόταση, αλλά συγκεκριμένα συνιστούν τον αντίποδά της: την μιμείται και την αντιστρέφει ταυτόχρονα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου