Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Θεόδωρος Β’:Η μεγαλύτερη πρόκληση που συναντώ είναι η φτώχεια

https://orthodoxia.info/news/%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%c2%b5%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%b5/

ETHNOS.GR | Ο ιεράρχης που έχει αναπτύξει σηµαντική ιεραποστολική δράση στη Μαύρη Ηπειρο µιλά για το ζήτηµα του Αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας και την πρόταση που προωθείται για συνάντηση του Προκαθήµενου της Ορθοδοξίας µε τον Πατριάρχη Μόσχας.

Η Ελλάδα είναι ο τόπος µου, είναι η ελληνική λαλιά και όπως και να το κάνουµε καθένας τρέχει σαν ένα ελάφι διψασµένο στις πηγές της πατρίδας του» αναφέρει σε αποκλειστική συνέντευξή του στο ethnos.gr ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Θεόδωρος Β’, μέρος της οποίας δημοσιεύεται στο «Εθνος της Κυριακής».

Ο Προκαθήµενος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας τοποθετείται για πρώτη φορά για τη χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία επισηµαίνοντας ότι αυτό που έχει διχάσει τις Εκκλησίες είναι οι άνθρωποι που πήραν το Αυτοκέφαλο, ενώ αποκαλύπτει ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου θα προσπαθήσει να ζητήσει από τον Παναγιώτατο να γίνει πρώτα µια συνάντηση µεταξύ του Οικουµενικού Πατριάρχη και του Πατριάρχη Μόσχας, καθώς τους δύο Προκαθηµένους τους συνδέει µια βαθιά φιλία, και µετά να γίνει µια άτυπη συνάντηση όλων των Προκαθηµένων, ώστε αυτό που θα προκύψει να είναι αποδεκτό από όλους.

Μακαριώτατε, βρεθήκατε για λίγες ημέρες στην Ελλάδα για να τιμήσετε την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ολοι γνωρίζουμε πως ένα σημαντικό κεφάλαιο της δράσης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αφορά στην ιεραποστολή στα βάθη της Μαύρης Ηπείρου. Πώς είναι η κατάσταση σήμερα εκεί;

Ηταν μια επιθυμία μου να τιμήσω την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Είμαι ένας δικός τους άνθρωπος, όχι τώρα που τους τίμησα ως Πάπας και Πατριάρχης, αλλά κυρίως ως ιεραπόστολος και πιο πριν που υπηρετούσα ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αθήνα επί Πατριάρχη Παρθενίου. Πάντα η Αποστολική Διακονία και τα γραφεία της Ιεράς Συνόδου ήταν το «δεύτερο σπίτι» μου επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.

Ερχεται μετά η περίοδος της ζωής μου που φεύγω για το Καμερούν, δύσκολα, αλλά ωραία ιεραποστολικά χρόνια, ωστόσο πάντα ο σταθμός «ανεφοδιασμού» για τρόφιμα, χρήματα, φάρμακα και μια ανοιχτή αγκαλιά απ’ όλα τα παιδιά που υπηρετούσαν και υπηρετούν ήταν το Γραφείο Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας. Ενα πράγμα που με πληγώνει είναι η αχαριστία, ενώ είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος στη λέξη που λέγεται «ευγνωμοσύνη».

Μετά την ιεραποστολική μου περιοδεία στην Κεντρική Τανζανία ήρθα για λίγες ημέρες στην Ελλάδα για να τους τιμήσω, να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου χαιρέτισα όλους τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά κυρίως την Εξωτερική Ιεραποστολή, γιατί το πιο σημαντικό για το Πατριαρχείο μας είναι η ιεραποστολή στην ήπειρο του μέλλοντος που λέγεται Αφρική.

Ο Θεός μου έδωσε τον τίτλο του Πάπα, δηλαδή του Πατέρα Αλεξανδρείας, που είναι το παρελθόν, είναι η Ιστορία, είναι αυτά που ανακαινίζουμε αυτές τις ημέρες, στο Σουέζ η Αγία Αικατερίνη, στην Ιμπραημία της Αλεξάνδρειας ο Αγιος Νικόλαος και σας προσκαλώ στα θυρανοίξια του περικαλλούς ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καΐρου στις 27 Σεπτεμβρίου, με την παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκοπίου Παυλόπουλου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερωνύμου.

Αυτό είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον που απλώνεται μπροστά μας λέγεται ήπειρος του μέλλοντος και είναι τα 55 κράτη της Αφρικής.Σε αυτήν την ήπειρο βρίσκομαι συχνά πυκνά ως πνευματικός πατέρας για να βοηθήσω για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν θα μπορέσω να κάνω τα πάντα, αλλά έστω και μία μικρή σταγόνα σε αυτόν τον ωκεανό των ελλείψεων είναι σπουδαίο πράγμα, και κυρίως για τις ασθένειες, τη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό.

Στην ομιλία σας χρησιμοποιήσατε πολύ συγκινητικά λόγια για να περιγράψετε τις σχέσεις σας με την Ελλαδική Εκκλησία και την Ελλάδα γενικότερα. Σας λείπει κάτι από την Ελλάδα;

Γεννήθηκα στην Κρήτη από Μικρασιάτισσα μητέρα, πατέρα Κρητικό, υπηρέτησα δέκα χρόνια στην ορεινή Ιερά Μητρόπολη Λάμπης και Σφακίων, γι’ αυτό και φτιάχνω τώρα στο Σπήλι ένα μικρό μουσείο για να υπενθυμίζει σε όλους που θα πηγαίνουν ότι κάποτε πέρασε από εδώ ένα Κρητικόπουλο, που το αξίωσε ο Θεός να ανέλθει στον πατριαρχικό θρόνο. Ετσι λοιπόν η πατρίδα μου η Κρήτη είναι πανέμορφη, με ευλόγησε όμως ο Θεός να είναι ακριβώς απέναντι από την Αλεξάνδρεια. Οταν κάθομαι στο Αμπουκίρ αισθάνομαι την αλμύρα της θάλασσας, διότι αυτά τα κύματα έπειτα από 20 ώρες είναι τα παράλια της Κρήτης και αυτό μου δίνει μεγάλο κουράγιο. Η Ελλάδα είναι ο τόπος μου, είναι η ελληνική λαλιά και όπως και να το κάνουμε καθένας τρέχει σαν ένα ελάφι διψασμένο στις πηγές της πατρίδας του.

«Αν είχαμε ένα δίχτυ να μαζέψουμε όλα αυτά τα σώματα που βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας, θα γεμίζαμε ένα γήπεδο από ανθρώπους»

Ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην εκτέλεση των καθηκόντων σας;

Η μεγαλύτερη πρόκληση που συναντώ είναι η φτώχεια. Ο άνθρωπος δεν είναι πια ευτυχισμένος, αλλά έφυγαν το χαμόγελο και η χαρά, ένας γλυκασμός που λέμε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, μια ηρεμία. Ο δυτικός πολιτισμός μας προσέφερε μια καταναλωτική κοινωνία. Ο άνθρωπος σήμερα αναζητά τα πολλά, βλέπω λοιπόν θλιμμένα πρόσωπα. Ωστόσο, στο δικό μου πεδίο δράσης, που είναι κυρίως η Μαύρη Ηπειρος, εκεί συναντώ ευτυχισμένους ανθρώπους. Και αυτό γιατί δεν γνώρισαν τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας. Ενα παιδί θα δοκιμάσει για πρώτη φορά την καραμέλα, βλέπει το χρώμα μου και με αγκαλιάζει γιατί δεν έχει δει ποτέ «λευκό».