ΙΕΡΕΙΣ - ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ
Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
Όταν οι Ισραηλίτες ήταν ακόμα στο Σινά, ο Θεός κάλεσε το Μωυσή και του έδωσε οδηγίες για την καθιέρωση του Ααρών και των γιών του στο αξίωμα του αρχιερέα και των ιερέων αντίστοιχα.
Κατά τη χρίση του Ααρών και των γιων του, σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, προσφέρθηκαν στον Κύριο ως θυσία ένα μοσχάρι και δύο κριάρια χωρίς ελάττωμα. Ακόμη προσφέρθηκαν σ' ένα κάνιστρο άζυμα ψωμιά ζυμωμένα με έλαιο και άζυμες λαγάνες αλειμμένες με λάδι, όλα από σιμιγδάλι σίτου.
Η καθιέρωση του Ααρών και των γιων του στο αξίωμα του αρχιερέα, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, είχε ως εξής: Πρώτα ο Μωυσής, αφού συγκέντρωσε όλη την ισραηλιτική κοινότητα, οδήγησε τον Ααρών και τους γιους του κοντά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου και τους έπλυνε με νερό. Ύστερα τους έντυσε με τις ιερατικές στολές. Ο Μωυσής με το ιερό έλαιο έχρισε πρώτα τη Σκηνή του Μαρτυρίου και ότι βρισκόταν μέσα σ' αυτή και τα αγίασε. Μ' αυτό ράντισε εφτά φορές το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων και το έχρισε μαζί με όλα τα σκεύη του και τ' αγίασε. Έπειτα έχρισε τον Ααρών και τους γιους του με το ιερό έλαιο στο κεφάλι και στα χέρια, έτσι ώστε να καθαριστούν από κάθε ηθικό μολυσμό και να αφιερωθούν στον Κύριο.
Στη συνέχεια ο Ααρών και οι γιοι του έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του μοσχαριού, και κατόπιν ο Μωυσής το θυσίασε μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Μετά ο Μωυσής πήρε από το αίμα του μοσχαριού και με το δάχτυλο του άλειψε τα κέρατα του θυσιαστηρίου, ενώ όλο το υπόλοιπο το έχυσε στη βάση του θυσιαστηρίου. Έπειτα πήρε όλο το λίπος που κάλυπτε τα έντερα, το λοβό του συκωτιού και τα νεφρά μαζί με το λίπος τους, και τα έριξε στο θυσιαστήριο να καούν. Το κρέας όμως του μοσχαριού, το δέρμα του και την κοπριά του τα έκαψε έξω από το στρατόπεδο, γιατί πρόκειται για θυσία εξιλέωσης των ιερέων από τις αμαρτίες.
Μετά ο Μωυσής πήρε το ένα κριάρι, κι ο Ααρών και οι γιοί του έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του ζώου. Κατόπιν θυσίασε το κριάρι και με το αίμα του ράντισε το θυσιαστήριο γύρω γύρω. Στη συνέχεια το τεμάχισε, πήρε το κεφάλι του ζώου, τα τεμάχια και το λίπος και τα απόθεσε πάνω στο θυσιαστήριο. Μετά έπλυνε τα εντόσθιά του και τα πόδια του με νερό, και τα απόθεσε κι αυτά πάνω στο θυσιαστήριο κοντά στα άλλα κομμάτια. Κατόπιν τα έκαψε στο θυσιαστήριο ως ολοκαύτωμα στον Κύριο, διότι αυτή η θυσία είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σ' Αυτόν.
Μετά πήρε το δεύτερο κριάρι, κι ο Ααρών και οι γιοι του έβαλαν ξανά τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του ζώου. Στη συνέχεια το θυσίασε κι από το αίμα του πήρε κι άλειψε το δεξί αυτί του Ααρών και των γιων του, τον αντίχειρα του δεξιού χεριού τους και το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού ποδιού τους. Μετά πήρε από το αίμα που είναι πάνω στο θυσιαστήριο κι από το λάδι του χρίσματος και ράντισε μ' αυτά τον Ααρών, τους γιους του και τις στολές τους, έτσι ώστε να είναι νόμιμοι και άγιοι απέναντι στον Κύριο. Με το υπόλοιπο αίμα ράντισε το θυσιαστήριο γύρω γύρω.
Ύστερα ο Μωυσής πήρε από το κριάρι το λίπος, το λίπος που είναι γύρω από την ουρά του ζώου, το λίπος που σκεπάζει τα εντόσθια, το λοβό του συκωτιού, τα δυο νεφρά μαζί με το λίπος τους, καθώς και τη δεξιά ωμοπλάτη, κι από το κάνιστρο με τα άζυμα παρασκευάσματα, που βρίσκεται ενώπιον του Κυρίου, πήρε ένα καρβέλι άζυμο ψωμί ζυμωμένο με λάδι, και μία άζυμη λαγάνα αλειμμένη με λάδι, και τα παρέδωσε όλα στα χέρια του Ααρών και των γιων του και μετά τα ξαναπήρε και τα πρόσφερε στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων ως αφιέρωμα και οσμή ευωδίας ενώπιον του Κυρίου, γιατί η θυσία αυτή έγινε για τη χειροτονία και την καθιέρωση του Ααρών και των γιων του.
Κατόπιν ο Μωυσής πήρε το στήθος και τη δεξιά ωμοπλάτη από το κριάρι της καθιέρωσης του Ααρών, τα καθαγίασε και τα πρόσφερε ως αφιέρωμα στον Κύριο. Αυτό το κομμάτι του ζώου ήταν η δική του μερίδα. Αυτό θα ήταν αιώνιος νόμος για τον Ααρών και τους απογόνους του, και καθήκον των Ισραηλιτών, ώστε τα κομμάτια που αφαιρέθηκαν θα αφαιρούνται πάντα σε όλες τις ευχαριστήριες θυσίες και θα προσφέρονται στον Κύριο.
Ο Μωυσής πήρε από το λάδι του χρίσματος και από το αίμα που ήταν πάνω στο θυσιαστήριο και ράντισε τον Ααρών και τους γιους του, καθώς και τις ιερατικές τους στολές.
Μετά ο Μωυσής πήρε τα κρέατα από το κριάρι της καθιέρωσης του Ααρών, και τα έψησε σε τόπο ιερό. Κατόπιν ο Ααρών και οι γιοι του φάγανε τα κρέατα μαζί με τους άζυμους άρτους μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, και μόνο αυτοί μπορούσαν να φάνε από τα κρέατα αυτά γιατί ήταν αγιασμένα. Και ότι απόμεινε από αυτό το κρέας του καθαγιασμού του Ααρών και το ψωμί, την άλλη μέρα το πρωί το κάψανε στη φωτιά, γιατί ήταν ιερά και δεν έπρεπε πλέον να φαγωθούν.
Η τελετή της καθιέρωσης διαρκούσε εφτά μέρες, και κάθε μέρα έπρεπε να προσφέρουν κι από ένα μοσχάρι για την εξιλέωση των αμαρτιών. Έτσι, με τη θυσία για την εξιλέωση που γινόταν πάνω του, το θυσιαστήριο εξαγνιζόταν. Κατόπιν για εφτά μέρες έπρεπε να εξαγνίσουν, να καθαρίζουν και να χρίσουν το θυσιαστήριο, ώστε αυτό να είναι πάντα καθαρό και άγιο, και ο καθένας που το άγγιζε με ευλάβεια να αγιάζεται.
Στο διάστημα αυτό των εφτά ημερών, δεν έπρεπε ν' απομακρυνθούν από την είσοδο της Σκηνής του μαρτυρίου, γιατί τόσες μέρες απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η καθιέρωσή τους ως ιερείς και να είναι ικανοί για τα ιερατικά τους καθήκοντα.
Αυτή ήταν η διαδικασία για την τελετή της καθιέρωσης του Ααρών και των γιων του, κι αυτό έπρεπε να γίνεται και για τις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να μη τιμωρηθεί κάποιος από αυτούς με θάνατο.
Η ιερή στολή του Ααρών μετά το θάνατό του περιήλθε στους γιους του. Ο αντικαταστάτης του Ααρών έπρεπε να είναι πάντα κάποιος από τους απογόνους του, ο οποίος θα φορά τη στολή για εφτά μέρες και θα μπορεί να εισέρχεται στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να λειτουργεί (Έξοδος 28,36-37. 29,1-37. Λευιτικόν 8,1-36).
Η ΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ
Σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, η ιερατική στολή του Ααρών και των αρχιερέων, έπρεπε να ήταν λαμπρή και μεγαλοπρεπή. Ο Κύριος είχε δώσει οδηγίες στο Μωυσή πως έπρεπε να φτιαχτούν οι ιερατικές στολές. Η στολή περιλάμβανε: Το περιστήθιο, την επωμίδα (εφώδ), τον ποδήρη και τον κροσσωτό χιτώνα, τη μίτρα και τη ζώνη. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τις ιερατικές στολές ήταν: χρυσές κλωστές, μαλλί βαμμένο με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο χρώμα, και λευκό λινό ύφασμα (Έξοδος 28,2-5).
Η επωμίδα (εφώδ), η οποία ήταν προσαρμοσμένη στον ώμο, ήταν κατασκευασμένη από ανθεκτικό λινό ύφασμα, υφασμένη με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί και κεντημένη με χρυσή κλωστή. Η επωμίδα αποτελούνταν από δύο τεμάχια, τα οποία συγκρατούνταν από τον ώμο και το ένα έπεφτε μπροστά και το άλλο πίσω από τον ώμο του αρχιερέα.
Πάνω στους δύο ώμους της επωμίδας υπήρχαν δύο πολύτιμοι λίθοι (σμαράγδια), όπου πάνω τους ήταν χαραγμένα τα ονόματα των δώδεκα γιων του Ιακώβ. Έξι ονόματα πάνω στον ένα λίθο και έξι ονόματα πάνω στον άλλο, κατά σειρά γεννήσεως τους. Τα ονόματα ήταν χαραγμένα πάνω στους λίθους όπως χαράζονται οι σφραγίδες, ώστε ο Κύριος να θυμάται πάντα τους Ισραηλίτες (Έξοδος 28,6-12. 36,9-13).
Κοντά στους ώμους προς το στήθος υπήρχαν στερεωμένες πόρπες (αγκράφες) από καθαρό χρυσάφι, σε σχήμα μικρών ασπίδων. Πάνω στις πόρπες ήταν δεμένες δύο αλυσίδες από καθαρό χρυσάφι, στριφτές σαν σχοινί, οι οποίες είχαν στην άκρη κρόσσια στολισμένα με ομοιώματα ανθέων (Έξοδος 28,13-14. 36,14).
Το περιστήθιο (Λογείο των Κρίσεων) που περιέβαλε το στήθος, ήταν κατασκευασμένο, όπως και το εφώδ (επωμίδα), από ανθεκτικό λινό ύφασμα, υφασμένο με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και κεντημένο με χρυσή κλωστή. Το περιστήθιο ήταν τετράγωνο, διπλωνόμενο στο δύο, μήκους και πλάτους μιας πιθαμής.
Πάνω του τοποθετήθηκαν πολύτιμοι λίθοι σε τέσσερις σειρές: η πρώτη σειρά είχε ένα ρουμπίνι, ένα τοπάζι (χρυσόλιθο) κι ένα σμαράγδι. Η δεύτερη σειρά είχε ένα μαλαχίτη, ένα ζαφείρι και ένα διαμάντι. Η τρίτη σειρά είχε ένα λιγύριο (υάκινθο), έναν αχάτη κι έναν αμέθυστο. Και η τέταρτη σειρά είχε ένα τοπάζι, ένα βηρύλλιο (ίασπις) κι ένα ονύχιο (όνυχα). Κάθε λίθος ήταν προσαρμοσμένος μέσα σε χρυσό πλέγμα, κατά τη σειρά τους. Οι πολύτιμοι λίθοι ήταν δώδεκα, όσοι και οι γιοι του Ιακώβ. Πάνω σε κάθε λίθο ήταν χαραγμένο, σαν σφραγίδα, το όνομα ενός από τους δώδεκα γιους του Ιακώβ, που αντιπροσωπεύουν και τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, έτσι ώστε ο Κύριος να θυμάται πάντα τους Ισραηλίτες όταν ο Ααρών ή ο Αρχιερέας θα έμπαινε στη Σκηνή.
Το περιστήθιο ήταν τοποθετημένο πάνω στην επωμίδα (εφώδ) με νήματα αλυσιδωτά από καθαρό χρυσάφι.
Στην άκρη της πάνω πλευράς του περιστηθίου υπήρχαν κροσσωτές αλυσίδες, οι οποίες ήταν συνδεδεμένες με τις δύο πόρπες, που βρίσκονταν μπροστά κοντά στο στήθος. Πάνω στο περιστήθιο ήταν τοποθετημένη μια δήλωση, που περιείχε θεία μηνύματα, έτσι ώστε ο Ααρών ή ο αρχιερέας να τα έχει πάντοτε στην καρδιά του όταν παρουσιαζόταν ενώπιον του Κυρίου (Έξοδος 28,15-26. 36,15-29).
Ο εσωτερικός χιτώνας (υποδύτης) της στολής, ο οποίος έφτανε μέχρι τα πόδια, ήταν κατασκευασμένος από καθαρό γαλάζιο μαλλί. Στο πάνω μέρος υπήρχε ένα άνοιγμα για το κεφάλι, και γύρω του μια υφαντή ούγια, για να μη σκίζεται. Γύρω γύρω στο κάτω μέρος του χιτώνα ήταν κεντημένα από γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, μικρά ομοιώματα ανθισμένης και καρποφορούσης ροδιάς και ανάμεσά τους ήταν κεντημένα χρυσά ρόδια και σε κάθε χρυσό ρόδι αντιστοιχούσε κι ένα χρυσό κουδουνάκι.
Όταν ο Ααρών ή ο αρχιερέας έμπαινε στον άγιο χώρο της Σκηνής για να λειτουργήσει ενώπιον του Κυρίου, ή όταν έβγαινε, θα ακουγόταν ο ήχος των κουδουνιών κι αυτό θα ήταν μια υπενθύμιση στον Κύριο ώστε να μην τον τιμωρήσει με θάνατο (Έξοδος 28,27-31. 36,30-35).
Πάνω σε γαλάζιο λινό ύφασμα, καμωμένο από στριφτή κλωστή, στο μπροστινό μέρος της μίτρας, υπήρχε ένα έλασμα σε σχήμα πετάλου από καθαρό χρυσάφι και πάνω του ήταν χαραγμένο σαν σφραγίδα η φράση: "Αγίασμα Κυρίου", δηλαδή "Αφιερωμένος στον Κύριο". Αυτό υπήρχε πάντοτε στο μέτωπο του Ααρών ή του αρχιερέα, ο οποίος είχε τη δύναμη ν' αφαιρεί τις αμαρτίες των Ισραηλιτών, έτσι ώστε να γίνονται αποδεκτές οι προσευχές και θυσίες τους.
Ο εσωτερικός χιτώνας του αρχιερέα έφερε κρόσσια και ήταν κατασκευασμένος από λινό ύφασμα. Ομοίως η μίτρα, όπως και η ποικιλόχρωμη ζώνη του αρχιερέα ήταν από λινό ύφασμα (Έξοδος 28,32-35. 36,38-40).
Ακόμη η στολή έφερε και περισκελίδες από λινό ύφασμα, που κάλυπτε το σώμα από τη μέση ως τους μηρούς, έτσι ώστε να είναι καλυμμένα τα απόκρυφα μέλη τους. Οι ζώνες ήταν φτιαγμένες από λινό ύφασμα, χρώματος γαλάζιου, πορφυρού και κόκκινου (Έξοδος 28,38. 36,36-37).
Αυτή ήταν η στολή που φορούσε ο Ααρών και οι γιοι του, όταν έμπαιναν στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να ιερουργήσουν ή όταν πρόσφεραν θυσία στο θυσιαστήριο, ώστε να μην αμαρτήσουν και καταδικαστούν σε θάνατο από τον Κύριο (Έξοδος 28,39).
Την κατασκευή των ιερατικών στολών ανέλαβε ο Βεσελεήλ από τη φυλή Ιούδα, ο οποίος ήταν άριστος και ικανός τεχνίτης και προικισμένος από το Θεό. Ο Βεσελεήλ όρισε για την κατασκευή τους τον πιο σοφό και ο πιο ικανό από τους τεχνίτες του (Έξοδος 36,8-40).
ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
Ο Κύριος μετά τη χρίση του Ααρών ως αρχιερέα, του είπε να μην πίνει κρασί ή άλλα δυνατά ποτά αυτός και οι γιοι του, πριν μπουν στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ή πριν πάνε στο θυσιαστήριο, για να μην επισύρουν πάνω τους τη θεία οργή και πεθάνουν. Η αποχή από τα ποτά και η νηφαλιότητα των ιερέων ορίστηκε ως νόμος αιώνιος και απαράβατος για όλες τις γενιές, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν να διακρίνουν το άγιο από το βέβηλο, το καθαρό από το ακάθαρτο, και να είναι σε θέση να διδάσκουν τους Ισραηλίτες όλους τους νόμους που ο Κύριος έχει δώσει μέσω του Μωυσή (Λευιτικόν 10,8-11).
ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
Όλες οι προσφορές από τις θυσίες που αφιέρωναν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, είτε αιματηρές είτε αναίμακτες, ανήκαν στους ιερείς ως το μερίδιο και ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Αυτές θα έπρεπε να τρώγονται σε τόπο ιερό και μόνο οι άντρες μπορούσαν να τρώνε απ' αυτές.
Επιπλέον στους ιερείς ανήκαν και τα πρωτογεννήματα, όλοι οι πρώτοι καρποί δηλαδή από τα χωράφια και από τη γη, που πρόσφεραν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, δηλαδή λάδι, κρασί, σιτάρι κλπ. Αυτά ανήκαν με νόμο αιώνιο στους ιερείς, στις οικογένειές τους, στους γιους τους και στις κόρες τους και σε όσους έμεναν μαζί τους. Όποιοι από αυτούς ήταν καθαροί μπορούσαν να φάνε απ' αυτά. Το ίδιο και κάθε αυτοπροαίρετο αφιέρωμα των Ισραηλιτών.
Ακόμη όλα τα πρωτότοκα κάθε ζωντανής ύπαρξης, που πρόσφεραν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, είτε άνθρωπος είναι είτε ζώο, ανήκαν κι αυτά στους ιερείς. Μόνο που τα πρωτότοκα των ανθρώπων και τα πρωτογέννητα των ακάθαρτων ζώων μπορούσαν να εξαγοραστούν με χρήματα.
Η εξαγορά τους γινόταν ένα μήνα μετά τη γέννησή τους και η καταβαλλόμενη τιμή ήταν 5 ασημένιοι σίκλοι, με βάση τον ιερό σίκλο, ο οποίος αντιστοιχούσε με 20 οβολούς ο καθένας. Τα πρωτογέννητα όμως των βοδιών, των προβάτων και των κατσικιών, δεν εξαγοράζονταν, γιατί ήταν ιερά και προορίζονταν για θυσία, που η μυρωδιά τους ήταν ευάρεστη στον Κύριο. Το κρέας τους ανήκει στους ιερείς, όπως επίσης ανήκε το στήθος και η δεξιά ωμοπλάτη των ζώων. Αυτά ανήκαν με νόμο αιώνιο στους ιερείς, στις οικογένειές τους και σε όσους έμεναν μαζί τους (Αριθμοί 18,8-19).
ΟΙ ΛΕΥΙΤΕΣ ΩΣ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΦΥΛΗ
Οι Λευίτες αναδείχτηκαν στην έρημο ως ιερατική φυλή. Μετά την εγκατάσταση στη Χαναάν, δεν απέκτησαν δική τους επικράτεια, αλλά κατοικούσαν σε διάφορες πόλεις μεταξύ των άλλων φυλών.
Οι Λευίτες είχαν την επιστασία της Σκηνής του Μαρτυρίου στην έρημο και αρχικά ήταν βοηθοί του Ααρών και των γιων του, και αργότερα ήταν βοηθοί των ιερέων. Ο Κύριος τους διάλεξε μέσα απ' όλο το λαό για να τον υπηρετούν και ανήκαν σ' Αυτόν (Αριθμοί 3,5-13. 18,1-2. Δευτερονόμιο 10,8). Οι Λευίτες ήταν οι φύλακες της Σκηνής του Μαρτυρίου. Αυτοί μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης, τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τα σκεύη της, υπηρετούσαν σ' αυτήν και κατασκήνωναν γύρω απ' αυτήν. Όταν η Σκηνή του Μαρτυρίου μετακινούνταν, οι Λευίτες τη έλυναν και όταν κατασκήνωναν κάπου, οι Λευίτες την έστηναν. Οποιοσδήποτε άλλος πλησίαζε τιμωρούνταν με θάνατο από τον Κύριο (Αριθμοί 1,47-54. Δευτερονόμιο 10,8). Επειδή οι Λευίτες ήταν στην υπηρεσία του Κυρίου, δεν απέκτησαν γη και κληρονομικό μερίδιο, όπως οι άλλοι Ισραηλίτες, αλλά ο ίδιος ο Κύριος ήταν η κληρονομιά τους (Δευτερονόμιο 10,9. Δευτερονόμιο 18,1-2).
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΥΙΤΩΝ
Σύμφωνα με την απογραφή που έγινε κατά το δεύτερο χρόνο της Εξόδου στο όρος Σινά, οι Λευίτες ήταν 22.000 άτομα (Αριθμοί 3,14-39). Κι αυτοί που ήταν από 25-50 ετών και που μπορούσαν να προσφέρουν υπηρεσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν 8. 580 άντρες (Αριθμοί 4,47-48).
Οι Κααθίτες ανέλαβαν την υποχρέωση να φρουρούν τα ιερά αντικείμενα της Σκηνής του Μαρτυρίου. Είχαν ως καθήκον να μεταφέρουν την Κιβωτό της Διαθήκης, την Τράπεζα της Προθέσεως, την Επτάφωτη λυχνία, τα θυσιαστήρια και όλα τα ιερά σκεύη του αγιαστηρίου (Αριθμοί 3,31). Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Μωυσή και στον Ααρών, για το πως ο Ααρών και οι γιοι του, κάθε φορά που οι Ισραηλίτες θα αναχωρούν, θα σκεπάζουν τα ιερά αντικείμενα και οι Κααθίτες θα τα μεταφέρουν με προσοχή. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπονταν στους Κααθίτες, να δουν τα ιερά αντικείμενα όταν σκεπάζονται, ούτε για μια στιγμή, ούτε και να τα αγγίξουν κατά τη μεταφορά, γιατί θα τιμωρούνταν από τον Κύριο με θάνατο (Αριθμοί 4,1-20). Οι Κααθίτες που ήταν από 25-50 ετών και που μπορούσαν να προσφέρουν υπηρεσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν 2. 750 άντρες. Συγκεκριμένα ορίστηκε στον καθένα ποια υπηρεσία έπρεπε να προσφέρει και ποιο αντικείμενο έπρεπε να μεταφέρει (Αριθμοί 3,34-37. 3,49).
Οι Γηρσωνίτες, οι απόγονοι του Γηρσών, ανέλαβαν την υποχρέωση να φροντίζουν τη Σκηνή και τον περίβολο, τα καλύμματά της, το παραπέτασμα της εισόδου, τα παραπετάσματα της αυλής και το παραπέτασμα της εισόδου της αυλής, καθώς και όλα τα σχοινιά που ήταν απαραίτητα για το στήσιμο της Σκηνής (Αριθμοί 3,25-26). Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Μωυσή και στον Ααρών, κάθε φορά που οι Ισραηλίτες θα αναχωρούσαν, θα έπρεπε να σκεπαστούν και να μεταφερθούν με προσοχή, η Σκηνή του Μαρτυρίου και όλα τ' άλλα εξαρτήματά της που είχαν οι Γηρσωνίτες στην επιστασία τους (Αριθμοί 4,21-28). Οι Γηρσωνίτες που ήταν από 25-50 ετών και που μπορούσαν να προσφέρουν υπηρεσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν 2. 630 άντρες. Συγκεκριμένα ορίστηκε στον καθένα ποια υπηρεσία έπρεπε να προσφέρει και ποιο αντικείμενο έπρεπε να μεταφέρει (Αριθμοί 3,38-41. 3,49).
Οι Μεραρίτες ανέλαβαν την υποχρέωση να φυλάνε και να φροντίζουν τα κιονόκρανα της Σκηνής του Μαρτυρίου, τις δοκούς της, τους στύλους της, τις βάσεις τους και όλα τα εξαρτήματά τους, τους στύλους της αυλής, τις βάσεις τους, τους πασσάλους και τα σχοινιά τους (Αριθμοί 3,36-37). Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Μωυσή και στον Ααρών, κάθε φορά που οι Ισραηλίτες θα αναχωρούσαν, θα έπρεπε να σκεπαστούν και να μεταφερθούν με προσοχή, όλα τ' άλλα εξαρτήματά της Σκηνής του Μαρτυρίου, που είχαν οι Μεραρίτες στην επιστασία τους (Αριθμοί 4,29-33). Οι Μεραρίτες που ήταν από 25-50 ετών και που μπορούσαν να προσφέρουν υπηρεσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν 3. 200 άντρες. Συγκεκριμένα ορίστηκε στον καθένα ποια υπηρεσία έπρεπε να προσφέρει και ποιο αντικείμενο έπρεπε να μεταφέρει (Αριθμοί 3,42-49).
Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΕΥΙΤΩΝ
Ο Μωυσής, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, ξεχώρισε τους Λευίτες από τους υπόλοιπους Ισραηλίτες και τους εξάγνισε, ώστε να γίνουν άξιοι για την εκτέλεση των ιερών καθηκόντων (Αριθμοί 8,5-6. Δευτερονόμιο 10,8). Πρώτα ο Μωυσής τους ράντισε με αγιασμένο νερό, μετά ξύρισαν όλες τις τρίχες στο σώμα τους, έπλυναν τα ρούχα τους, και έτσι ήταν καθαροί. Έπειτα έπαιρναν ένα μοσχάρι για θυσία και σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, ένα δεύτερο μοσχάρι ενός έτους για τη θυσία εξιλέωσης.
Στη συνέχεια συγκέντρωσαν όλη την ισραηλιτική κοινότητα και έφεραν τους Λευίτες μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι Λευίτες στάθηκαν ενώπιον του Κυρίου και όλη η κοινότητα έβαλε τα χέρια πάνω τους. Μετά ο Ααρών αφιέρωσε τους Λευίτες στον Κύριο ως προσφορά από μέρους των Ισραηλιτών, και τους ξεχώρισε ώστε να εργάζονται στη Σκηνή του Μαρτυρίου ως βοηθοί των ιερέων.
Κατόπιν οι Λευίτες έβαλαν τα χέρια τους στο κεφάλι των δύο μοσχαριών. Ο Μωυσής πρόσφερε το ένα ως θυσία εξιλέωσης και το άλλο ως θυσία ολοκαυτώματος, για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Μετά έφεραν τους Λευίτες ενώπιον του Κυρίου, ενώπιον του Ααρών και των γιων του και τους αφιέρωσαν ως ειδική προσφορά στον Κύριο, στη θέση των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών.
Από την ημέρα που ο Κύριος εξολόθρευσε τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, ξεχώρισε κάθε πρωτότοκο των Ισραηλιτών, είτε άνθρωπος είτε ζώο, ν' ανήκουν στον Κύριο. Έτσι με την καθιέρωση των Λευιτών, ο Κύριος αντικαθιστά τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών με τους Λευίτες και τους έθεσε στη διάθεση του Ααρών και των γιων του ως αντιπροσωπευτικό δώρο από τους υπόλοιπους Ισραηλίτες.
Μετά από τη διαδικασία αυτή οι Λευίτες μπήκαν για να εκτελέσουν την υπηρεσία τους μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου, υπηρετώντας τον Κύριο, τους ιερείς, αλλά και όλη την ισραηλιτική κοινότητα. Κανείς άλλος από την ισραηλιτική κοινότητα, εκτός από τους ιερείς και τους Λευίτες, δεν μπορούσε να πλησιάσει τα Άγια στη Σκηνή του Μαρτυρίου (Αριθμοί 8,5-22. 18,4-7). Οι Λευίτες βοηθούσαν τους ιερείς, αλλά δεν μπορούσαν ν' αγγίξουν τα ιερά σκεύη που υπήρχαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου και στο θυσιαστήριο, γιατί τιμωρούνταν με θάνατο από το Θεό (Αριθμοί 18,3).
Οι Λευίτες υπηρετούσαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου από 25 έως 50 ετών. Μετά τα πενήντα τους σταματούσαν την υπηρεσία τους, αλλά μπορούσαν, εάν ήθελαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οικειοθελώς, ως φρουροί και βοηθώντας τους άλλους Λευίτες στη Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να εκτελέσουν καμία άλλη εργασία (Αριθμοί 8,23-26).
Εάν ένας Λευίτης, είχε την επιθυμία να φύγει από κάποια πόλη του Ισραήλ, όπου κατοικούσε, και να έρθει στον τόπο που όρισε ο Κύριος για να λατρεύεται το όνομά του, δηλαδή στο Ναό των Ιεροσολύμων, μπορούσε να πάει και να υπηρετεί τον Κύριο, όπως οι άλλοι Λευίτες, που βρίσκονται εκεί. Θα παίρνει κι αυτός το ίδιο μερίδιο τροφής μ' εκείνους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματα που είχε από την πατρική του περιουσία (Δευτερονόμιο 18,6-8).
ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΤΩΝ ΛΕΥΙΤΩΝ
Οι Λευίτες, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, δεν είχαν ιδιοκτησία ή κληρονομικό μερίδιο στη Γη της Επαγγελίας. Το μερίδιο και η ιδιοκτησία τους ήταν ο ίδιος ο Κύριος. Κατά τη διανομή της Χαναάν στη Σηλώ, προσήλθαν οι αρχηγοί των οικογενειών της φυλής Λευΐ, στον Ιησού του Ναυή, τον αρχιερέα Ελεάζαρ και τους αρχηγούς των φυλών του Ισραήλ, και ζήτησαν για τους εαυτούς τους πόλεις για να κατοικήσουν και βοσκοτόπια για τα ζώα τους. Έτσι, οι αρχηγοί των φυλών παραχώρησαν στους Λευίτες από το μερίδιο τους, σύμφωνα με τη διαταγή του Κυρίου, μερικές πόλεις μαζί με τα βοσκοτόπια τους.
Ο πρώτος κλήρος έπεσε στους Κααθίτες, οι οποίοι πήραν με κλήρο από τις φυλές Ιούδα, Συμεών και Βενιαμίν, 13 πόλεις. Από τις φυλές Εφραίμ, Δαν και μισή Μανασσή, δυτικά του Ιορδάνη, 10 πόλεις. Οι Γεδσωνίτες πήραν με κλήρο από τις φυλές Ισσάχαρ, Ασήρ, Νεφθαλί και από τη μισή Μανασσή στη Βασάν 13 πόλεις. Οι Μεραρίτες πήραν με κλήρο από τις φυλές Ρουβήν, Γαδ και Ζαβουλών, 12 πόλεις (Ιησούς του Ναυή 21,1-8).
Οι Λευίτες είχαν ως ιδιοκτησία το δέκατο από τα εισοδήματα των Ισραηλιτών, για την υπηρεσία που θα εκτελούσαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι υπόλοιποι Ισραηλίτες δεν μπορούσαν να πλησιάζουν στη Σκηνή για να μην αμαρτήσουν και τιμωρηθούν από τον Κύριο με θάνατο. Μόνον οι Λευίτες μπορούσαν να εκτελούν υπηρεσία στη Σκηνή και να βοηθούν τους ιερείς στην κάθαρση του λαού από τα αμαρτήματά του. Αυτός ήταν νόμος αιώνιος για όλες τις επερχόμενες γενιές.
Όταν οι Λευίτες θα παίρνουν από τους Ισραηλίτες τη δεκάτη από τα εισοδήματά τους, θα προσφέρουν στον Κύριο ως προσφορά το ένα δέκατο της δεκάτης. Αυτή η προσφορά αντιστοιχούσε στο σιτάρι που πρόσφεραν από το αλώνι και στο κρασί που πρόσφεραν από το πατητήρι τους οι άλλοι συμπατριώτες τους ως προσφορά στον Κύριο. Αυτή την προσφορά την έδιναν στον αρχιερέα.
Έτσι απ' όλα τα δέκατα που τους δίνονταν οι Λευίτες ξεχώριζαν το δέκατο ως προσφορά στον Κύριο και απ' όλα τα πρωτογεννήματα ξεχώριζαν αυτά που προορίζονταν για τον Κύριο. Και αφού πρόσφεραν στον Κύριο τα καλύτερα από τις προσφορές, το υπόλοιπο ανήκε στους Λευίτες. Μπορούσαν να τρώνε απ' αυτά τα προϊόντα σε οποιονδήποτε τόπο αυτοί και οι οικογένειες τους. Αυτά ήταν η αμοιβή τους για την εργασία τους στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Έτσι με τον τρόπο αυτό δεν βεβηλώνονταν οι προσφορές των Ισραηλιτών (Αριθμοί 18,20-32).
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΤΩΝ ΛΕΥΙΤΩΝ
Στην κοιλάδα της Μωάβ, κοντά στον Ιορδάνη, ο Κύριος στο όρισε στον Μωυσή ποιο θα ήταν το μερίδιο των Λευιτών από τη γη Χαναάν. Οι Λευίτες δεν είχαν δική τους γη, αλλά ζούσαν ανάμεσα στους άλλους Ισραηλίτες. Έτσι οι Λευίτες έπαιρναν 48 πόλεις, και η κάθε φυλή ανάλογα με την έκτασή της θα έδινε και τον αριθμό των πόλεων. Από τις πόλεις που πήραν οι Λευίτες, οι έξι ήταν πόλεις καταφυγής. Σ' αυτές μπορούσε να καταφύγει κάποιος που φόνευσε χωρίς να το θέλει, έτσι ώστε να βρει σ' αυτές ασφάλεια και προστασία.
Οι πόλεις των Λευιτών περικλείονταν και από βοσκοτόπια για τα κοπάδια τους και για τ' άλλα ζώα τους. Τα λιβάδια των πόλεων εκτείνονταν έξω από τα τείχη τους σε ακτίνα 2.000 πήχεων (1000 μέτρων). Η πόλη θα ήταν στη μέση (Αριθμοί 35,1-8).
ΟΙ ΛΕΥΙΤΕΣ ΤΑ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ
Οι ιερείς και οι λευίτες, που κατοικούσαν στο βόρειο βασίλειο, διώχτηκαν από τον Ιεροβοάμ Α' και εγκατέλειψαν τις πόλεις και τα βοσκοτόπια τους. Έτσι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ, γιατί ο Ιεροβοάμ και οι διάδοχοί του τους απαγόρευσαν να υπηρετούν ως ιερείς τον Κύριο. Ο Ιεροβοάμ δεν επέτρεψε τη λατρεία του Κυρίου και διόρισε δικούς του ιερείς στους ειδωλολατρικούς ιερούς τόπους που είχε κατασκευάσει (Β' Παραλειπομένων 11,13-16. 13,9).
Ασκούσαν τα ιερατικά τους καθήκοντα σε διάφορα τοπικά ιερά. Μετά τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ιωσία, όπου ο Ναός του Σολομώντα κατέστη το μοναδικό λατρευτικό κέντρο του Ισραήλ, οι Λευίτες αναγκάστηκαν να συγκεντρωθούν στην Ιερουσαλήμ, όπου ο ρόλος τους περιορίστηκε στο να είναι βοηθοί των ιερεών και στην προσφορά βοηθητικών υπηρεσιών κατά τη λατρεία.
Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωσαφάτ δημιούργησε στην Ιερουσαλήμ δικαστήριο που αποτελούνταν από ιερείς, Λευίτες και τους γεροντότερους του λαού, έτσι ώστε να κρίνουν με βάση τη δικαιοσύνη του Κυρίου. Και όρισε ως αρχηγό του δικαστηρίου τον ιερέα Αμαρία και βοηθό του τον Ζαβδία, γιο του Ισμαήλ, ώστε να καθοδηγούν το δικαστήριο μα βάση το Νόμο του Θεού (Β' Παραλειπομένων 19,8-11).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου