Τεμπέληδες

https://philalethe00.wordpress.com/2019/06/14/%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CE%AF/#more-5134

Στο μνημειώδες βιβλίο του «Η κοινωνία της αφθονίας», ο μεγάλος Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κέννεθ Γκαλμπρέιθ, είχε επιχειρηματολογήσει υπέρ της χορήγησης επ’ αόριστον ενός επιδόματος ανεργίας το οποίο θα βρισκόταν στο 80% του βασικού/κατώτατου νόμιμου μισθού. Ο Γκάλμπρεϊθ χρησιμοποιούσε μια επιχειρηματολογία τόσο ηθική όσο και καθαρά οικονομική.

Προσφάτως, η …σοσιαλίστρια βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. κ. Καϊλή είχε πραγματοποιήσει την απίθανη δήλωση πως «τα επιδόματα δίνονται(…)  σε τεμπέληδες που φυτοζωούν χωρίς να θέλουν να εργαστούν». Εν τω μεταξύ, εκτός των ανέργων, επιδόματα λαμβάνουν ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι, πυρόπληκτοι, και άτομα σε ευρισκόμενα σε κατάσταση ακραίας φτώχειας.

Ανήμερα της 21^ης Απριλίου, το ΑΜΕΑ και πρ. υποψήφιος των Οικολόγων Πρασίνων Στ. Κυμπουρόπουλος, που στις επικείμενες Ευρωεκλογές θέτει υποψηφιότητα με την Νέα Δημοκρατία, έγραψε δημοσίως ότι «διατηρώ την πεποίθησή μου ακλόνητη ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του ένα μαγικό οπλοστάσιο δύναμης και ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτό που μπορεί να κάνει. Κι αυτό, προσπαθώ να διαμηνύσω προς κάθε έναν σας ξεχωριστά. Δεν θέλησα ποτέ μόρια, επιδόματα, χάρες. Ίσες ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει».

Οπωσδήποτε η αντίθεση σε τέτοιου τύπου πολιτικές δηλώσεις είναι απολύτως και μόνο πολιτική και όχι «επίθεση στο ήθος του αντιπάλου»(ad hominem επιχείρημα), που μπορεί να προσβάλει αδιάκριτα κάποιο άτομο σε ευαίσθητη κοινωνική κατηγορία, όπως τα ΑΜΕΑ. Σε πολιτικοηθικό επίπεδο λοιπόν, μια παρόμοια δήλωση φαίνεται σαφώς πως προάγει τον κοινωνικό δαρβινισμό. Τα λιγότερο προικισμένα, τα περισσότερο αδύναμα άτομα κάθε στοιχειωδώς ανθρώπινα –όχι χριστιανικά, αυτό θα ήταν κάτι εντελώς άλλο- σκεπτόμενη κοινωνία οφείλει να τους δίνει περισσότερα δικαιώματα καλύπτοντας την όποια «υστέρηση», κατά το ρητό του Αποστόλου Παύλου: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των άλλων βαστάζειν». Σε άλλη διατύπωση, «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ».

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τους φτωχούς και τους αδύνατους, είναι σαφές πως ο νόμος οφείλει να τους προστατεύει πολύτροπα. Έτσι, ο «χριστιανός άρχοντας», σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο «φαίνεται απ’το ότι φέρνει κοντά του «τους κοπιώντας και πεφορτισμένους (…) από το ότι γίνεται «το λιμάνι για τους ναυαγούς, το μπαστούνι στο τσακισμένο πόδι, ο πύργος που προστατεύει τους αδικημένους απ’ τους κοινωνικά δυνατούς».

Ο Μέγας Βασίλειος στην Επιστολή προς Τοπικό Διοικητή (Επιστ. 84), θα γράψει πολύ χαρακτηριστικά ότι:

«Όπως, δηλαδή εκείνους που περπατούν με ήλιο τους ακολουθεί σίγουρα η σκιά, έστω κι αν οι ίδιοι δεν το επιθυμούν, έτσι και τις συναναστροφές με τους άρχοντες ακολουθεί και κάποια συναλλαγή, η βοήθεια προς τους δυστυχισμένους».

Εφόσον λοιπόν η βοήθεια προς τους δυστυχισμένους είναι η κορυφαία αποστολή του πολιτικού άρχοντα σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, κάθε νοοτροπία που επιχειρεί να ακυρώσει κάτι τέτοιο είναι βαθύτατα αντιχριστιανική. Βεβαίως μπορεί κανείς να θέλει να σηκώσει μια δυσκολία για οποιοδήποτε λόγο. Ο ίδιος Χριστός εκούσια ανέλαβε ένα Πάθος, για τη σωτηρία του κόσμου. Όμως, αυτός ο οποίος δεν επιθυμεί να αναλάβει ένα δυσβάστακτο, δυσανάλογο βάρος στους ώμους του έχει ή μάλλον πρέπει να έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει αυτό.

Νοοτροπίες ελιτισμού μοιάζουν προς την αποστροφή του Νίτσε προς τον χριστιανισμό, επειδή είναι η «θρησκεία της ευσπλαχνίας». Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έτσι περιγράφει τον κεφαλαιοκράτη, δηλαδή τον Δυνατό του κρατούντος συστήματος:
«Έγώ άνέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση άπέναντι στούς άδύναμους καί πεινασμένους άνθρώπους, πού ζητούν μιά άλλαγή οικονομική καί νομική, η όποία θά έδινε καί σ’ αύτούς ψωμί καί δικαιώματα τόσα όσα έχει καί κάθε άριστοκράτης». Αυτή η βαθιά άθεη και απάνθρωπη νοοτροπία δυστυχώς έχει δηλητηριάσει και την κοινωνία μας…