Αυτόχειρες

Ναι,είναι εύκολο να καταδικάζεις τους αυτόχειρες και να υιοθετείς τη σκληρότερη στάση απέναντί τους.Αν ζεις κάπου πριν από το 1400 κάτι.Από εκεί και πέρα η πολυπλοκότητα στην οποία έπεσε η ανθρώπινη ζωή κάνουν το ζήτημα πιο σύνθετο. Θυμάμαι μια εποχή που είχα κάποιες τάσεις αυτοκτονίας,όχι κάτι το ιδιαίτερο, μια μίξη απογοήτευσης και περιέργειας για το μυστήριο του θανάτου με κάποιες δόσεις (ψευδο;)ρομαντισμού ήταν.Αυτές οι σκέψεις παίρνουν μορφή χειμάρρου πολύ γρήγορα και δεν ελέγχονται εύκολα.Σήμερα τα ερεθίσματα και τα ψυχολογικά προβλήματα είναι πολλά και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με το να λες "βλασφημία".Ούτε μπορεί πια να θεωρηθεί αποτρεπτικό μέσο μια τέτοια απειλή.Από εκεί και πέρα,να είναι μια πράξη δειλίας στην ουσία της.Μια αποφυγή.Αλλά,μήπως να δούμε τις ευθύνες μας ως Εκκλησία και κοινωνία στη δημιουργία αυτού που θέλουν να αποφύγουν οι αυτόχειρες;