Η αγάπη του Θεού

https://thevalueofsparrows.com/2013/03/26/god-101-gods-mercy-and-love-by-simone-weil/

Simone Weil

Από το Περιμένοντας  τον Θεό

Είναι στην ίδια τη δοκιμασία που το μεγαλείο του ελέους του Θεού λάμπει, από τα βάθη του, στην καρδιά της ανυπέρβλητης πικρίας του. Αν εξακολουθούμε να επιμένουμε στην αγάπη μας, αποτυγχάνουμε στο σημείο όπου η ψυχή δεν μπορεί να συγκρατήσει  το ξερό, "Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;", αν παραμείνουμε σε αυτό το σημείο χωρίς να πάψουμε να αγαπάμε, καταλήγουμε αγγίζοντας κάτι που δεν είναι θλίψη, ούτε χαρά, κάτι που είναι η κεντρική ουσία, απαραίτητη και αγνή, κάτι που δεν ανήκει στις αισθήσεις, κοινό στη χαρά και τη λύπη: την ίδια την αγάπη του Θεού.

Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η χαρά είναι η γλυκύτητα της επαφής με την αγάπη του Θεού, ότι η δοκιμασία είναι η πληγή αυτής της ίδιας επαφής όταν είναι οδυνηρή και ότι μόνο η επαφή μετράει , και όχι ο τρόπος της.


Είναι το ίδιο όπως όταν βλέπουμε κάποιον πολύ αγαπητό σε εμάς μετά από μια μακρά απουσία· τα λόγια που ανταλλάσσουμε μαζί του δεν έχουν σημασία, αλλά μόνο ο ήχος της φωνής του, που μας διαβεβαιώνει για την παρουσία του.

Η γνώση αυτής της παρουσίας του Θεού δεν προσφέρει  παρηγοριά· δεν αφαιρεί τίποτα από τη τρομοκρατική πικρία της θλίψης· ούτε θεραπεύει τον ακρωτηριασμό της ψυχής. Αλλά γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι η αγάπη του Θεού για μας είναι η ίδια η ουσία αυτής της πικρίας και αυτού του ακρωτηριασμού.

Ο Θεός δημιούργησε μέσω της αγάπης και για την αγάπη. Ο Θεός δεν δημιούργησε τίποτα, εκτός από την ίδια την αγάπη, και τα μέσα για να αγαπήσουμε. Δημιούργησε την αγάπη σε όλες τις μορφές της. Δημιούργησε όντα ικανά να αγαπούν από όλες τις πιθανές αποστάσεις. Επειδή κανένας άλλος δεν μπορούσε να το κάνει, πήγε ο ίδιος  στη μέγιστη δυνατή απόσταση, την απέραντη απόσταση. Αυτή η απέραντη απόσταση μεταξύ του Θεού και του Θεού, αυτός ο υπέρτατος αποχωρισμός, αυτή η αγωνία πέρα ​​από όλες τις άλλες, αυτό το θαύμα της αγάπης, είναι η σταύρωση. Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο μακριά από τον Θεό από αυτό που το  έχουν καταραστεί.

Αυτός ο αποχωρισμός, πάνω από τον οποίο η υπέρτατη αγάπη θέτει τον δεσμό της υπέρτατης ένωσης, αντηχεί αδιάκοπα στο σύμπαν εν μέσω σιωπής, όπως δύο νότες, ξεχωριστές, αλλά ταυτόχρονα συγχωνευμένες σε μία, σαν καθαρή και σπαρακτική αρμονία. Αυτός είναι ο Λόγος του Θεού. Ολόκληρη η δημιουργία δεν είναι παρά η δόνησή της. Όταν η ανθρώπινη μουσική στη μεγαλύτερη αγνότητά της διαπερνά την ψυχή μας, αυτό ακούμε μέσα από αυτήν. Όταν μάθουμε να ακούμε τη σιωπή, αυτό είναι αυτό που κατανοούμε πιο ξεκάθαρα μέσα από αυτή.

Εκείνοι που εμμένουν στην αγάπη ακούν αυτή τη νότα από τα πολύ χαμηλά βάθη στα οποία η δοκιμασία τα ώθησε. Από εκείνη τη στιγμή δεν έχουν πλέον καμία αμφιβολία.

Οι άνθρωποι οι χτυπημένοι από τη δοκιμασία βρίσκονται στους πρόποδες του Σταυρού, σχεδόν στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τον Θεό. Δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι η αμαρτία είναι μεγαλύτερη απόσταση. Η αμαρτία δεν είναι μια απόσταση, είναι μια στροφή του βλέμματός μας προς τη λάθος κατεύθυνση.