Δεν υπάρχει πιο παρεξηγημένη έννοια από τη συγνώμη στην Εκκλησία.Αφού κάνουμε ό,τι κάνουμε λέμε μια απλή λέξη και νομίζουμε ότι καθαρίσαμε.Πολλές φορές προσθέτουμε και ένα "αλλά" δικαιολογώντας την πράξη μας και αφήνοντας να εννοηθεί πως είχαμε δίκιο παρ'όλα αυτά.Δεν είναι έτσι όμως.
Όταν κάνουμε κάτι κακό σε κάποιον-υποθέτοντας ότι το αναγνωρίζουμε-η πράξη μας δημιουργεί μια πληγή.Ακόμα κι αν κλείσει η πληγή αυτή,αφήνει σημάδι.Δε θεραπεύονται όλα με μια ξερή και πολλές φορές υποκριτική συγνώμη.
Στη σημερινή παραβολή ο γιος που εγκατέλειψε την οικογένειά του-τον πατέρα και τον αδελφό του- πήρε την περιουσία και την κατασπατάλησε με αποτέλεσμα να μην έχει που να μείνει και τι να φάει,δε γυρνά πίσω στον πατέρα του, του λέει μια συγνώμη και περιμένει να γίνουν όλα όπως πριν.Όχι.Ζητά να τον δεχτεί ο πατέρας ως υπηρέτη του.Δηλαδή όχι μόνο δε ζητά τα δικαιώματά του ως γιος αλλά απαρνείται και τα δικαιώματα του ως ελεύθερος άνθρωπος.
Η συγνώμη δεν είναι απλά λόγια που θα σβήσουν μετά από λίγο.Απαιτεί έμπρακτη μετάνοια και ταπείνωση.Όταν πληγώσουμε κάποιον οφείλουμε να ταπεινωθούμε μπροστά του ώστε να μας συγχωρήσει.Όπως ο άσωτος γιος της σημερινής παραβολής.Και τότε,μόνο τότε μπορούμε να αξιωθούμε να λάβουμε το δώρο της συγχώρησης.Είτε από άνθρωπο είτε από τον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου