thevalueofsparrows
Διάβαζα για τον de Rancé,που ίδρυσε την παλιά τραπιστική άσκηση που προσπαθεί μέσω της λιμοκτονίας να φτιάξει το δρόμο για την αγιότητα και υποθέτοντας ότι οι προσπάθειες και η ενέργειά σας είναι σχεδόν τα πάντα - χτυπώντας το κεφάλι σας σε έναν τοίχο από τούβλα στο τέλος ενός αδιέξοδου προκειμένου να εκπληρώσετε κάποιο συγκεκριμένο αρνητικό ιδεώδες. Οι Κιστερκιανοί Πατέρες και ο Άγιος Βενέδικτος ήξεραν καλύτερα. Το ίδιο έκανε και το Μικρό Λουλούδι(Thérèse of Lisieux). Το ίδιο και ο Κύριός μας.
Δεν γνωρίζω καμία παγκόσμια λύση στο πρόβλημα του γιατί οι μοναχοί τρελαίνονται, εκτός του ότι χθες ήταν μια τόσο όμορφη μέρα, περπάτησα κάτω από τα δέντρα και κοίταξα τους ηλιόλουστους λόφους και άκουσα την ήσυχη λιακάδα και κλώτσησα το χαλίκι με τα πόδια μου και είπα: "Γιατί να τρελαθώ;" Έχουμε μια υπέροχη κλίση. Ο Χριστός μας έφερε εδώ για να ζήσουμε: να ζήσουμε και να αναπνέουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι κάτω από το βλέμμα του, να παίζουμε στην όψη Του σαν παιδιά , ενώ μας φροντίζει - να τραγουδάμε και να νηστεύουμε, να προσευχόμαστε και (για μένα) να γράφουμε βιβλία και αγαπάμε όλη την ώρα. Δεν είναι μια προσπάθεια· δεν υπάρχει τίποτα για να ενθουσιαστούμε. Σίγουρα, αποσπώμαι, ματαιοδοξώ, είμαι γεμάτος χαζά βιβλία και παίρνω μέρος σε εσωτερικούς καβγάδες για το ψάλσιμο,και λοιπόν; Ξέρει ότι δεν θέλω να μπω σε όλα αυτά τα πράγματα, και με αγαπάει.
Είμαι χαρούμενος που μπορώ τουλάχιστον να θέλω να αγαπώ τον Θεό. Ίσως αυτό είναι το μόνο που έχω, αλλά είναι ήδη αυτό που είναι απαραίτητο. Και Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα.
Thomas Merton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου