Οι βάρβαροι

xristianiki

«Πρέπει νὰ διευθύνουμε ἕνα μεγάλο Κράτος μἐ τὸν τρόπο ποὺ ψήνουμε ἕνα μικρὸ ψάρι», ἔγραφε περίπου τὸ 470 π.Χ. ο Λάο Τσέ. Χρειάζεται λεπτότητα. Νὰ ἀποφεύγουμε τὶς μεγάλες ἀναταράξεις, προκειμένου ἡ ἀθερίνα νὰ μὴ κομματιαστεῖ. Σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι ἡ συμβουλὴ αὐτὴ τοῦ ταοϊστῆ φιλοσόφου ἔχει ξεχαστεῖ. Στὴν Κίνα καὶ στὴν Ἰαπωνία, στὴ Γαλλία καὶ στὴ Γερμανία, στὶς Η.Π.Α. καὶ στὴν Ἰταλία, μιὰ ἰσοπεδωτικὴ ἀλαζονεία ἀντικαθιστᾶ τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ ὁ κυνισμὸς τὴν τέχνη τοῦ κυβερνᾶν. 
Σὲ τούτους τοὺς καιροὺς τοὺς τόσο ἐχθρικοὺς στὴν ἰσότητα, ὅπου ὁ διοικούμενος συνθλίβεται χωρὶς ὅρια, παραπληροφορεῖται, ἀγνοεῖται, ἡ ἔννοια τοῦ Ἄλλου θυσιάζεται γιὰ χάρη τῆς ἔννοιας τοῦ Ἀτόμου, στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζεται μόνο τὸ δικαίωμα νὰ βολεύεται σὰν θεατὴς σ’ ἕνα γκρανγκινιολικὸ θέατρο παραλόγου καὶ νὰ φοβᾶται. Ὁ παραμικρὸς ἀντικομφορμισμός, ὁ παραμικρὸς προβληματισμός, ἡ παραμικρὴ ἐπιθυμία ἀμφισβήτησης τῆς διατεταγμένης καὶ προδιαγεγραμμένης πορείας λογίζονται ὡς ἐξέγερση. Σὲ τοῦτο τὸν αὐτιστικὸ κόσμο ὑπλογίζονται μόνον οἱ κραυγές, ποὺ γίνονται ὅλο καὶ περισσότερες. Ἂς ξαναγυρίσουμε στὸν Λάο Τσέ: «Ἂν ὁ λαὸς δὲν ὑπολογίζει τὴν ἐξουσία σου, σημαίνει ὅτι μιὰ μεγάλη ἐξουσία πλησιάζει». Στριμωγμένοι πρὸς τὰ ἄκρα καὶ ἀγνοημένοι ταυτόχρονα, οἱ λαοὶ προσβλέπουν ξανὰ πρὸς τὸ ἀπόλυτο, στὴ μεγάλη ἀνατροπή, στὴν καθαρότητα, στὰ δραστικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀπελπισίας. Ξεχάστηκαν τὰ -τόσο ἀκριβοπληρωμένα- μαθήματα τῶν τελικῶν λύσεων, τῶν μεγάλων νυκτῶν καὶ τῶν μητέρων πατρίδων.


Ὅσο γιὰ τοὺς βολεμένους, τοὺς ἐξαρτημένους, τὸ ἱερατεῖο τῆς λατρείας τῆς εὐτυχοῦς Παγκοσμιοποίησης, τοὺς τεχνοκράτες ποὺ κυβερνοῦν (οὔτε τῆς Δεξιᾶς, οὔτε τῆς Ἀριστερᾶς ὅπως ἰσχυρίζονται), ἀμετακίνητοι, στηριγμένοι στὴν ἀνευθυνότητα (βασιλικὸ προνόμιο παλαιότερα), προσβάλλουν, λοιδοροῦν, περιφρονοῦν τοὺς νέους βαρβάρους, ἀλλὰ σὲ τελικὴ ἀνάλυση, «ἀποφασίζουν καὶ διατάσσουν», γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε μιὰ ἔκφραση τῆς ἑλληνικῆς δικτατορίας (1967-1974). Αὐτὸς ὁ φαῦλος κύκλος, ἡ σατανικὴ λογικὴ, ποὺ χωρὶς ντροπὴ προβάλλουν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἐμπεριέχει τὴν ἁπλούστευση μιᾶς γλώσσας χωρὶς νόημα, ποὺ φτωχαίνει τὴ σκέψη πιὸ γρήγορα ἀπ’ ὅ,τι χρεωκοπεῖ τὸ Κράτος. Στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς ἐχθρικῆς πρὸς τὴν ἰσότητα κοινῆς στάσης, ὁ ἀρχαϊσμὸς συνίσταται στὸ νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ λόγος ἐπικρατεῖ σὲ σχέση μὲ τὴ διατεταγμένη ἀπόφαση. Πάντως, τοῦτο τὸ διώνυμο γνώρισε μακρὰ ἀγωνία, ποὺ ξεκινησε ἀπὸ τὸ «Σᾶς ἔχω κατανοήσει» (διφορούμενη ἔκφραση σὲ ὁμιλία τοῦ στρατηγοῦ Ντὲ Γκὼλ στὶς 4 Ἰουνίου 1958 στὸ Ἀλγέρι ποὺ οἱ Γάλλοι ἄποικοι ἐξέλαβαν ὡς ὑποστήριξη, ἐνῶ λίγο ἀργότερα παραχωρήθηκε αὐτοδιάθεση στὴν Ἀλγερία) καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ μὲ τὸ «Ἐχθρὸς μου εἶναι τὸ χρηματοπιστωτικὸ Κεφάλαιο» (προεκλογικὴ δήλωση τοῦ Γάλλου σοσιαλιστῆ Προέδρου Ὀλάντ στὶς 22 Ἰανουαρίου 2012, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐκλέχθηκε, ὑποτάχθηκε πλήρως σ’ αὐτοὺς ποὺ κατάγγειλε ). Παρ’ ὅλα αὐτά, ἕνα μέρος τῶν πολιτῶν συνεχίζει νὰ (θέλει νὰ) ξεγελιέται. Ὅμως, στὴ κατεύθυνση αὐτἠ, προτιμᾶ κατὰ πολὺ τὴ φορολόγηση τοῦ χάλυβα (ἀπὸ τὸν Τρὰμπ) καὶ τὴν ἀπώθηση ἢ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ «Ἀκουάριους», ἀπὸ τους ἀντιφατικούς, ὑποκριτικοὺς θὰ ἦταν ὁ ἀκριβὴς ὅρος, λόγους τοῦ Παρισιοῦ ἢ τῶν Βρυξελλῶν.

Ἡ «μεγάλη ἐξουσία» πλησιάζει, οἱ ἀναμενόμενοι βάρβαροι, γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν Κωνσταντίνο Καβάφη, εἶναι μιὰ λύση κάθε φορὰ ποὺ οἱ λέξεις χάνουν τὴ σημασία τους, οἱ δημοκρατικὲς διαδικασίες ὑποβαθμίζονται, μὲ λίγα λόγια κάθε φορὰ ποὺ ἡ ἐξουσία (καὶ οἱ διοικούμενοι) διαλέγουν τὸ κόκαλο ἀντὶ γιὰ τὸ μεδούλι καὶ τὴν οὐσία. Ὅταν ὁ Πρόεδρος Ἀιζενχάουερ δήλωνε ὅτι «ἡ μορφὴ τῆς διακυβέρνησής μας δὲν ἔχει νόημα, ἂν δὲν βασίζεται σὲ μιὰ βαθιὰ πίστη, ἄσχετα ποιὰ εἶναι αὐτή», δὲν μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀγορὰ ἢ τὴν δοκησισοφία τῶν τεχνοκρατῶν. Μιλοῦσε γιὰ ἕνα ὑπερβατικὸ ἰδεῶδες, εὐρύτατα διαδεδομένο, ποὺ νὰ κινητοποιεῖ τοὺς πολίτες, προκειμένου αὐτοὶ νὰ ἀντμετωπίζουν τὸ μέλλον μὲ ἐμπιστοσύνη. Ποῦ εἶναι αὐτὸ κύριε Μακρόν; Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὴν ἀπάντηση τοῦ Ὀτέλο ντὲ Καρβάλιο, ποὺ ἀρνήθηκε νὰ γίνει νέο πραξικόπημα (μετὰ τὴν «ἐξέγερση τῶν γαρυφάλλων», ποὺ ἀνέτρεψε τὴ δικτατορία Σαλαζὰρ στὴν Πορτογαλία τὸ 1974): Προτιμῶ τὴ φυλακὴ παρὰ νὰ ἀποφασίζω ἐγὼ γιὰ τὸ καλὸ τῶν Πορτογάλων. … Ἐσεῖς, κ. Γιοῦνκερ, προτιμᾶτε τὰ ὄργανα τῶν βασανιστηρίων γιὰ τοὺς ἀτίθασους λαούς.