Karambit:Η ιστορία του πιο ιδιαίτερου και εντυπωσιακού μαχαιριού

karambit

Του Steve Tarani

Πριν ακόμα από την καταγραμμένη περίοδο της ιστορίας, διαφορετικοί πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο ανέπτυξαν διάφορα εργαλεία, με βάση τις ανάγκες τους. Μερικοί ανέπτυξαν ανώτερα αλιευτικά εργαλεία, ενώ άλλοι ανέπτυξαν εργαλεία για τη φύτευση των καλλιεργειών.Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή εργαλείων είναι  άμεσο αποτέλεσμα της εποχής και της γεωγραφίας. Μια παραθαλάσσια  φυλή θα αναπτύξει διαφορετικά εργαλεία από  μια ορεινή ή πεδινή φυλή. Όταν διάφοροι λαοί μετανάστευσαν από τη μία γεωγραφική θέση στην άλλη έφεραν μαζί τους τα εργαλεία τους και τον τρόπο ζωής τους - μερικές φορές ειρηνικά, όπως στη μετανάστευση, και άλλες φορές με τον πόλεμο, όπως στην περίπτωση της κατάκτησης.

Σύμφωνα με τους δασκάλους μου και την προφορική παράδοση που πέρασε από δάσκαλο σε μαθητή για αιώνες, πριν από 1280 μ.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ιάβας ήταν μέρος του γηγενούς βασιλείου Pajajaran . Η φυλή Badui της Δυτικής Ιάβας, οι αυτόχθονες άνθρωποι της Sunda, που θεωρείται ότι είναι η εθνική ομάδα του Pajajaran, ζούσε σχετικά ειρηνικά μέχρι την έλευση της αυτοκρατορίας Majapahit (γύρω στο 1351 μ.Χ.). Εκείνη τη στιγμή η φυλή Badui γρήγορα μετανάστευσε στις απόκρημνες ορεινές περιοχές στα δυτικά, έφερε τα όπλα της μαζί της και παρέμεινε αυτοδιοικούμενη.

Προπόνηση του Steve Tarani στη Δυτική Ιάβα με τον Bapak Sesepuh S, Suherman της σχολής Budhi Kancana Pusat του Pencak Silat το 1995.

Οι βασιλιάδες του αρχαίου βασιλείου  Σούντα θεωρήθηκαν πολύ ισχυροί. Όταν ένας βασιλιάς πέθαινε, οι υπήκοοί  του πίστευαν ότι το πνεύμα του πέταγε στις ζούγκλες και γινόταν το πνεύμα της τίγρης. Υπάρχουν δύο ονομασίες για την τίγρη που κυβερνά τις ζούγκλες της Δυτικής Ιάβας. Το ένα είναι Harimau, η οποία είναι η γενική Bahasay ινδονησιακή λέξη για την τίγρη, και το άλλο είναι Pak Macan - «μεγάλη τίγρη» (προφέρεται «Pah-mah-chahn» μερικές φορές αγγλοποιείται και γράφεται Pamacan) που μεταφράζεται αόριστα ως η μεγάλη τίγρης.Έτσι η μεγάλη τίγρης  είναι πολύ σεβαστή στη Σούντα.

Τόσο εντυπωσιασμένοι ήταν οι αρχαίοι λαοί της Sunda από τη δύναμη και την αγριότητα της Pamacan, που η κοινή λεπίδα του λαού ήταν σχεδιασμένη από το σχήμα του νυχιού της Pamacan. Αυτή η πολύ μεγάλη λεπίδα ήταν γνωστή ως Kuku Macan, ή «νύχι του Pamacan.» Κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «νύχι τίγρης», το Kuku Macan ήταν σεβαστό συμβολικά αλλά και χρησιμοποιούταν πρακτικά.

Αρχικά χρησιμοποιούταν στη μάχη, η υπερμεγέθης Kuku Macan ήταν λίγο δύσκολο  να ελεγχθεί, γι 'αυτό φτιάχτηκε και  σε μικρότερα μεγέθη, γεγονός που  αύξησε την ικανότητα ελιγμών. Παρόμοια  με την αρχαία Ευρωπαϊκή σπάθα, η οποία τελικά από ένα  βαρύ όπλο για δυο χέρια μετατράπηκε σε ένα ελαφρύ  ενός χεριού όπλο,οι διάφορες παραλλαγές του Kuku Macan αναπτύχθηκαν με βάση την πρακτική χρήση. Όπως λέει και η παροιμία, «Η ανάγκη είναι η μητέρα της εφεύρεσης». Όπως και με την ανάπτυξη του Δυτικού στιλέτου, ο σχεδιασμός της λεπίδας Kuku Macan άρχισε να γίνεται  σε μικρότερα μεγέθη και τελικά βρέθηκε στο μικρότερο μέγεθος - το πολύ εξατομικευμένο Karambit.

Το Karambit αναφέρεται επίσης ως η Kuku Bima (κυριολεκτικά «η νύχι του Bima»). Προ-12ου αιώνα  επιρροή , ως αποτέλεσμα των Ινδουιστών που εγκαταστάθηκαν στο ινδονησιακό αρχιπέλαγος, και έφεραν το Mahabharata ( «μεγάλο έπος της δυναστείας Μπάρατα») και τη Ραμαγιάνα, (δύο μεγάλα έπη της Ινδίας, θεωρούνται πολύ  υψηλής λογοτεχνικής αξίας και θρησκευτικής έμπνευσης), στην Java. Μέσα στο Mahabharata υπάρχει το  Bagavadgita ( «το τραγούδι του Κυρίου»), το οποίο είναι το πιο σημαντικό θρησκευτικό κείμενο του Ινδουισμού. Bima είναι ένας από τους πιο σεβαστούς χαρακτήρες από το Mahabrapta.

Επίσης γνωστό ως Kuku Hanuman (κυριολεκτικά «το νύχι του Hanuman» -ενός χαρακτήρα από τη Ραμαγιάνα απεικονίζεται παραπάνω), το μαγικό νύχι, το οποίο προεξέχει ανάμεσα από το  κέντρο των χεριών των Bima και Hanuman - έχει αναγνωρισθεί ως σύμβολο των  πολεμικών τεχνών του αρχιπελάγους της Ινδονησίας, δηλαδή του Pencak Silat και αποδίδεται συχνά ως μία από τις ρίζες του συνολικού σχεδιασμού του Karambit.

Η χαριτωμένη και αποτελεσματική καμπυλότητα των νυχιών της τίγρης (που σχεδιάστηκαν από τη μητέρα φύση) σε συνδυασμό με τα μυστικιστικά όπλα χειρός των αρχαίων χαρακτήρων των Mahabharata και Ραμαγιάνα - το Kuku Macan, Kuku Bima ή Kuku Hanuman - φτιάχτηκε από χάλυβα και οστά από τους πρώιμους κατοίκους του χωριού  δημιουργώντας το αρχαίο Karambit. Στη σύγχρονη εποχή το Karambit (τώρα πολύ μικρότερο σε μέγεθος από ό, τι ο μεγέθους πεδίου μάχης πρόγονός του) αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς ως ένα παραδοσιακό όπλο του Pencak Silat της Ινδονησίας.

Όταν ένας μαχητής έβγαζε σε ένα πεδίο μάχης το Karambit στην αρχαιότητα, η αιχμή ήταν σχεδόν πάντα αλειμμένη με κάποιο είδος θανατηφόρου δηλητηρίου, το οποίο λειτούργησε σχεδόν αμέσως μετά την είσοδο στην κυκλοφορία του αίματος μέσω τους σχισίματος της σάρκας. Ακόμη και η μικρότερη πληγή ήταν αρκετή για να εισαχθεί το δηλητήριο στην κυκλοφορία του αίματος. Η γνώση και η χρήση δηλητηρίων που προέρχονται από διάφορα είδη δηλητηριωδών βατράχων, φιδιών , σκορπιών και αραχνών θεωρούνταν βασικό στοιχείο στο οπλοστάσιο ενός πολεμιστή κοντινής απόστασης. Αυτά τα δηλητήρια επιτάχυναν ραγδαία το θάνατο και τα φοβόντουσαν πολύ  για τη σχεδόν  στιγμιαία πρόκληση θανάτου. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι τεχνικές του  Pencak Silat και συστήματα, όπως τα Sabetan και Rhikasan έχουν επικεντρωθεί στην ακινητοποίηση των χεριών από κοντά.

Το ατομικό Karambit (μικρότερη έκδοση του μαχητικού Karambit) είχε αρχικά σχεδιαστεί για τη στόχευση των νεύρων και των αρθρώσεων. Ως αποτέλεσμα μια τόσο μικρή επιφάνειας κοπής, τα περισσότερα κοψίματα δεν μπορούσαν  να είναι αρκετά βαθιά για να σκοτώσουν κάποιον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Karambit μπορεί να θεωρηθεί ένα προσωπικό εργαλείο αυτοάμυνας. Αντίθετα, η λεπίδα του Karambit Besar (μεγαλύτερου μεγέθους  ή έκδοση πεδίου μάχης του  προσωπικού Karambit) είναι μακρύτερο και έτσι επιτρέπει μεγαλύτερα κοψίματα. Σύμφωνα με τους αρχαίους, το Karambit του πεδίου της μάχης προτιμήθηκε όχι μόνο για το μεγαλύτερο μήκος του, αλλά για το γεγονός ότι μπορούσε, ως αποτέλεσμα της μακράς αιχμής, «να χύσει τα σπλάχνα των εχθρών σας στο έδαφος.» Ωστόσο, όπως και στη Δύση, με την έλευση των αξιόμαχων και λειτουργικών πυροβόλων όπλων, τα όπλα λεπίδων κατέστησαν άνευ αντικειμένου στο πεδίο της μάχης και  υποβιβάστηκαν στην πρακτική χρήση μαχαιριών που βλέπουμε σήμερα.

Συχνά χρησιμοποιούταν  ως τελευταία γραμμή άμυνας στην αρχαιότητα, όταν το μεγαλύτερο Clurit έβγαινε εκτός λειτουργίας, οι στόχοι του μικρότερου ατομικού Karambit περιελάμβαναν τα μάτια, τους όρχεις, το Αχίλλειο τένοντα, την καρωτιδική αρτηρίας,τους δικεφάλους, το αντιβράχιο και τον καρπό. Ένα ιδιαίτερα δυσάρεστος στόχος των αρχαίων χρόνων ήταν η κλείδα (κολάρο-οστού). Εκτελεσμένο τέλεια το Karambit θα πιάσει την κλείδα (με τη μύτη να κοιτά κάτω) και, στη συνέχεια, γρήγορα γυρνώντας την παλάμη από τη κάτω θέση στην παλάμη προς τη πάνω θέση, η οποία, χρησιμοποιώντας το σωματικό σας βάρος, έσπαγε  απότομα τα οστά καθιστώντας έτσι το χέρι που κρατούσε το όπλο ο εχθρός σας άχρηστο.

Ειδικά σχεδιασμένο ως κοντινής απόστασης  όπλο αυτοάμυνας, το Karambit των παλαιών ήταν επιπλέον αρκετά δύσκολο να φανεί  στο χέρι λόγω της μεθόδου της ανάπτυξης και της κάλυψης των δακτύλων. Διπλά απειλητικό ήταν ότι δεν μπορούσε να αφοπλιστεί, ως αποτέλεσμα του σχεδιασμού του με τη λαβή για τον δείκτη . Ήταν το μοναδικό σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη λεπίδα στην ιστορία, που  θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί τόσο για τη μέση όσο και για τη κοντινή απόσταση μάχης χωρίς να αλλάζει απόσταση από το χέρι που χτυπά. Ήταν επίσης η μοναδική λεπίδα που χρησιμοποιούταν στη μάχη που μπορούσε να κόψει  δύο φορές με ένα και μόνο χτύπημα. Όλες οι άλλες λεπίδες της εποχής εκείνης χρειάζονταν μια κίνηση για ένα κόψιμο. Το αρχαίο  Karambit του πεδίου μάχης  ήταν μοναδικό γιατί:

Δεν ήταν  εύκολα ορατό.

Δεν  μπορούσε εύκολα να αφοπλιστεί

Μπορούσε να αλλάξει εύρος δράσης χωρίς κίνηση του σώματος

Μπορούσε να πετύχει δύο χτυπήματα με μια μόνο κίνηση του χεριού.

Ο Bapak Suherman - ένας από τους τελευταίους δασκάλους του Karambit και δάσκαλος του δασκάλου Besar Herman Suwanda.

Παρά το γεγονός ότι ένα αρκετά αξιόλογο όπλο, και όσο σκληρό κι αν φαίνεται, η κύρια εφαρμογή του στην σύγχρονη εποχή είναι χρηστική. Η πολυ-λειτουργικότητα αυτού του εργαλείου είναι αυτό που το ξεχωρίζει πραγματικά  από τα πολλά διαφορετικά άλλα είδη χρηστικών  μαχαιριών.

Χρησιμοποιείται στην εκπαίδευση από ασκούμενους  που μαθαίνουν την τέχνη του Pencak Silat, και σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιείται ως εργαλείο προσωπικής άμυνας (όπως και κάθε σύγχρονος σουγιάς ή ακόμα και ένα μαχαίρι για κόψιμο κρέατος εδώ που τα λέμε!), Η μικρή μύτη του και το μήκος της λεπίδας είναι δεν είναι ευνοϊκά για να επιφέρουν θανατηφόρα χτυπήματα και το Karambit δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αποτελεσματικό τρύπημα(ξιφισμό) και συνεπώς δεν μπορεί να θεωρηθεί στιλέτο.

Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείται σωστά μπορεί να προσφέρει πειστικό κίνητρο για κάθε επίδοξο επιτιθέμενο ώστε  να σας αφήσει και να διαλέξει ένα άλλο θύμα!

Αν και χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την προσωπική ασφάλεια, το Karambit θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ένα «πρόσθετο» με συγκεκριμένες μορφές και συστήματα εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, τα συστήματα Cikalong και Rhikasan του Mande Muda Pencak Silat, είναι συστήματα με βάση  την ακινητοποίηση χεριών και τεχνικών κοντινής απόστασης. Μόλις γίνετε καλοί σε αυτά τα συστήματα με εφαρμογή με άδεια χέρια, θα μπορούσατε στη συνέχεια εύκολα να «προσθέσετε» το Karambit στην τεχνική σας.

Σήμερα, παρόλο που δεν χρησιμοποιούνται πλέον στο πεδίο της μάχης, το Karambit χρησιμοποιείται ως χρήσιμο  εργαλείο , στην εφαρμογή και προπόνηση πολεμικών τεχνών και μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την προσωπική προστασία σε εξαιρετικά κοντινές αποστάσεις  ως τελευταία γραμμή άμυνας.

Τον 21ο αιώνα, στην Αμερική, το Karambit έχει βρει ένα σπίτι με τους κατασκηνωτές, τους κυνηγούς, τους ασκούμενους στις π.τ., τους συλλέκτες, τους λάτρεις μαχαιριών και τους πολίτες που ενδιαφέρονται για την αυτοάμυνα που επιλέγουν να μεταφέρουν ένα χρηστικό μαχαίρι που μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση επίθεσης εναντίον τους. Όπως και με κάθε εργαλείο αξίας, γίνεται  ευθύνη του ιδιοκτήτη του να γνωρίζει πώς να το φροντίζει και να το χρησιμοποιεί  με ασφάλεια .