Γέλιο και χαρά

 

Αν κάτι έχει κακοπάθει στην Εκκλησία, ειδικά τους τελευταίους αιώνες είναι το γέλιο. 

Πιθανότατα από δυτική επιρροή, μετά την Tουρκοκρατία, το γέλιο θεωρήθηκε, αν όχι ακριβώς αμαρτωλό, αλλά σίγουρα δείγμα ανθρώπου μη πνευματικού.

Το γέλιο έχει κακοπάθει και σε άλλους χώρους, αλλά δεν θα ασχοληθώ εδώ με όλη τη κοινωνία, ας το κάνει ο καθένας για τον τομέα του, που γνωρίζει καλύτερα. 

Ένα επιχείρημα, το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί, είναι ότι ο Χριστός δε γέλασε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιγράφεται ο Χριστός να γελά αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πράγματι δε γέλασε. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα την ιστορία. Αν διαβάσει κάποιος ένα οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας, θα βγάλει το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι μονίμως πολεμούν. Δεν είναι έτσι. Η ιστορία περιγράφει κυρίως τις πολεμικές συρράξεις ως εξαιρετικά γεγονότα τα οποία διακόπτουν τη συνήθη ειρηνική διαβίωση. Λίγα ιστορικά βιβλία ασχολούνται με τις μακρές περιόδους ειρήνης στον κόσμο. Κάτι τέτοιο μπορούμε να υποθέσουμε και για τον Χριστό. Η μη ύπαρξη περιγραφή Του να γελάει, δε σημαίνει ότι ποτέ δε γέλασε. 

Επιπλέον, μια κατηγορία που του είχαν προσάψει οι Φαρισαίοι ήταν πως ήταν φάγος και οινοπότης και φίλος των τελώνων και των αμαρτωλών. Γνωρίζετε εσείς κανέναν φάγο και οινοπότη που να μη γελάει; 

Το γέλιο είναι κομμάτι της ζωής μας. Σημαντικό. Ο Μέγας Αντώνιος έπαιζε διάφορα παιδικά παιχνίδια με τους μαθητές του στην έρημο.  Και όταν κάποιος προσκυνητής τον είδε και κατέκρινε αυτή τη συμπεριφορά, του εξήγησε πως χωρίς γέλιο, ο άνθρωπος δεν αντέχει τον πνευματικό αγώνα. 

Ο χριστιανισμός έγινε πράγματι αυτό που ο Νίτσε τον κατηγορούσε. Κάτι χωρίς χαρά. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία, έτρεξε να προλάβει τους δυτικούς χριστιανούς. Ενώ όμως οι τελευταίοι το έχουν αφήσει πίσω τους αυτό το χάλι πια, εμείς δε ξεκουνάμε από τον 18 αιώνα και τις συνήθειές του. 

Άκουσα κληρικό να δίνει ως συμβουλή, σχεδόν διαταγή, σε μελλοντικό κληρικό, να σταματήσει να γελάει. Ευτυχώς η απάντηση που ήρθε ήταν περισσότερο γέλιο. Η γνώμη μου είναι ότι το γέλιο είναι απαραίτητο στον ιερέα ακόμα και όταν τελεί μυστήρια. Ο γελαστός λειτουργός προεικονίζει τη χαρά της μελλούσης ζωής. 

Στους δε γάμους και τις βαπτίσεις, εκεί που το κλίμα είναι έτσι κι αλλιώς χαρούμενο, το γέλιο του ιερέα είναι ακόμη πιο σημαντικό, αφού το κοσμικό, το μετατρέπει σε πνευματικό. Δε λέω φυσικά να το παρακάνει και να κάνει το μυστήριο, παράσταση stand up comedy

Προσωπικά, θεωρώ πως οι άνθρωποι που δεν είναι γελαστοί -και όποιος με ξέρει από παλιά μπορεί να σας βεβαιώσει πως είμαι ένας γενικά μελαγχολικός τύπος- συνήθως έχουν τάσεις επιβολής και μεγαλομανίας. Και αυτές είναι οι καλές περιπτώσεις. 

Αν θα μου ζητούσε κάποιος να πω μια γενική πνευματική συμβουλή(δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές παρεμπιπτόντως), αυτή -κατ' εξαίρεση- θα ήταν να προσεύχεστε και να γελάτε όσο είναι δυνατόν. Άλλωστε οι στιγμές στενοχώριας και σοβαρότητας αλλά και πνευματικής ξηρασίας είναι τόσες πολλές στην καθημερινότητά μας.

Και μην ξεχνάμε, πως όταν οι Χριστιανοί έλεγαν μεταξύ τους "χαίρετε" στην πραγματικότητα έλεγαν  "Χριστός Ανέστη"! Και το πρώτο "χαίρετε" μετά την Ανάσταση το είπε ο ίδιος ο Χριστός στις Μυροφόρες. Από τότε, κάθε αληθινή χαρά έχει μέσα της κάτι από την Ανάσταση.