O πλούσιος της σημερινής παραβολής, ο άφρονας πλούσιος όπως έχουμε συνηθίσει να τον αποκαλούμε, μάζεψε τόσα πλούτη που δεν τα χωρούσαν οι αποθήκες του. Και τι σκέφτηκε; Να φτιάξει κι άλλες αποθήκες ώστε να χωρέσουν όλα και μετά να τρώει, να πίνει και να ευχαριστιέται...
Ο κίνδυνος που διατρέχουμε διαβάζοντας επιφανειακά αυτή την παραβολή είναι να μείνουμε στον πλούσιο. Να θεωρήσουμε ότι ο πλούτος αυτός καθαυτός είναι το πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι ότι ο πλούτος είναι πρόβλημα. Συνήθως συγκεντρώνεται με άδικα μέσα, είτε αδικώντας άλλους ανθρώπους, είτε με διάφορα όχι και τόσο ηθικά μέσα. Και όταν ο πλούτος που συγκεντρώνεται δε μοιράζεται αλλά τον κρατά και τον απολαμβάνει αποκλειστικά ένας άνθρωπος ή λίγοι έστω άνθρωποι, γίνεται το δηλητήριο που σκοτώνει την ψυχή και τελικά και το σώμα.
Ο άνθρωπος που περιγράψαμε παραπάνω κάνει τον κόσμο κόλαση. Όπως κόλαση κάνουν τον κόσμο σήμερα αυτοί οι λίγοι που συγκεντρώνουν τόσο πλούτο όσο έχει όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός του πλανήτη!
Δυστυχώς ζούμε σε μια πραγματικότητα όπου οι πολλοί, οι πάρα πολλοί ζουν σε συνθήκες από απλά δύσκολες ως σχεδόν απάνθρωπες ενώ ελάχιστοι έχουν τόσα πλούτη που δεν έχουν τι να τα κάνουν και τελικά αυτοκαταστρέφονται με διάφορους τρόπους.
Υπάρχει όμως ο κίνδυνος, όπως είπαμε παραπάνω να μείνουμε μόνο στους πλούσιους. Δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα υπάρχει σε όλους τους πλεονέκτες, ασχέτως αν μπορούν να αποκτήσουν όλα αυτά που ορέγονται. Άνθρωποι που ζουν μόνο για τον εαυτό τους και μόνο για να περνάνε καλά οι ίδιοι δεν είναι καλύτεροι ούτε από τον πλούσιο της παραβολής ούτε από τους σύγχρονους πλούσιους που μόλις περιγράψαμε.
Κι ενώ οι τελευταίοι νεκρώνουν τη ψυχή τους με τα αμύθητα πλούτη τους, οι άλλοι νεκρώνουν την ψυχή τους χωρίς καν να καταφέρουν να έχουν τόσα πλούτη. Μερικοί δε χωρίς καν να έχουν ένα καλό εισόδημα. Μόνο με την πλεονεξία και την ακόρεστη όρεξή τους.
Και όταν λέμε πλούτη δεν εννοούμε μόνο το χρήμα. Εννοούμε κάθε τι που το κυνηγάμε τόσο που γίνεται σκοπός της ζωής μας, που μας αποκόπτει από τον υπόλοιπο κόσμο, ας κάνει να αδιαφορούμε για τους ανθρώπους γύρω μας και μας οδηγεί σε ένα θάνατο πνευματικό.
Τα υλικά πράγματα δεν είναι κακά. Η άνεση δεν είναι κακή. Το να τα αναζητάμε όλα αυτά για τον εαυτό μας μόνο και παράλληλα να μη μας ενδιαφέρει πως ζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι, αυτό είναι η κακία που η λατρεία της ύλης φέρνει.
Αυτός είναι ο κίνδυνος που μας υπενθυμίζει σήμερα ο Χριστός. Αυτό είναι το δηλητήριο στο οποίο πρέπει να βρούμε αντίδοτο, ένα δηλητήριο που σκοτώνει όχι μόνο τη ψυχή του πλεονέκτη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο τελικά.
Και το αντίδοτο- όσο κι αν αυτό ακούγεται κλισέ- είναι η αγάπη. Είναι η συλλογικότητα, το ενδιαφέρον, η αλληλεγγύη. Και αυτό το αντίδοτο, το οποίο δε μας θεραπεύει απλά από τη πλεονεξία αλλά μας πλουτίζει και κατά Θεόν, μας προσφέρει ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου