Όταν έχω την ευκαιρία, περπατώ χωρίς να πηγαίνω κάπου. Απλώς περπατώ. Ακολουθώ τους δρόμους και αφήνομαι για λίγο. Αυτές οι σπάνιες περιπτώσεις αποτελούν ένα ιδιαίτερο κομμάτι, όπου η προσωπική προσευχή μου γίνεται πολύ πιο ουσιαστική, πολύ πιο μυστική. Κάθε βήμα μοιάζει με τις αναπνοές που χρησιμοποιούν ορισμένοι ορθόδοξοι όταν λένε την μονολόγιστη ευχή, κάθε στροφή σε κάποιο στενό, αποκτά συγγένεια με τον στροβιλισμό των δερβίσηδων, κάθε μικρό σταμάτημα θυμίζει τα ωμ των ινδουιστών και των βουδιστών.
Όλο αυτό το περπάτημα αποκτά την αίσθηση μιας προσωπικής τελετουργίας, πολλές φορές με ένα κομποσκοίνι στα χέρια ή με κάποια σκέψη εκκλησιαστικού τύπου ή με κάποια μικρή προσευχή ή κάποιο στίχο(αν και πολύ λίγους θυμάμαι απ' έξω) ή -αυτό το κάνω πιο συχνά- όταν έχω στο μυαλό μου κάποια από τις εκφωνήσεις της λειτουργίας.
Άλλες φορές δεν σκέφτομαι τίποτα από όλα αυτά. Είμαι εγώ, ο δρόμος και ο Θεός. Και ίσως αυτές τις απολαμβάνω περισσότερο...ίσως και όχι...δε ξέρω.
Τέλος πάντων. Αυτό το περπάτημα χωρίς προορισμό είναι ένας από τους τρόπους που έχω βρει. Αν βοηθά και ο καιρός κι έχει -για παράδειγμα- μια ενδιαφέρουσα συννεφιά ή αν πετάνε γλάροι ή κουρούνες κάνοντας φασαρία με τα κρωξίματά τους ακόμα καλύτερα
Δεν το προτείνω σε κανέναν. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και βρίσκει δικούς του τρόπους για να προσεύχεται. Όποιος θέλει. Αυτά και για σήμερα...Καλή εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου